คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >>พบเจอ??
“แค่ก...เคียวจัง...แม่รักลูกนะ^^..”เสียงหวานๆของผู้เป็นมารดาของฮิบาริ
เคียวยะพูดขึ้นก่อนที่จะยิ้มน้อยๆให้กับลูกของตน
“ผะ...ผมก็รักแม่นะครับ...แม่...อย่าเป็นอะไรไปนะครับ..ฮึก..”ใบหน้าหวาน
สวยของฮิบาริเริ่มมีน้ำสีใสไหลออกมาจากดวงตาสีนิลของเจ้าตัว
“มันถึงเวลาแล้วแหละลูก^^...แม่...รักลูกนะ...”แม่ของฮิบาริพูดประโยคเดิมอีกครั้ง
ก่อนที่จะเอื้อมมือไปลูบไปหน้าหวานของฮิบาริ
“ฮึก..แม่ต้องไม่เป็นอะไรนะครับ..แม่..แม่ครับ!!แม่!!”ฮิบาริเริ่มตะโกนดังขึ้น
เรื่อยๆเมื่อเห็นว่ามารดาของตนนั้นเริ่มหลับตาลงและไม่ตอบอะไรอีกเลย...
“ฮึก...คุณแม่...”
[เช้าวันถัดมา]
“.....เฮ้อ...”ฮิบาริถอนหายไปเล็กน้อยพร้อมกับเดินไปตามทางถนนจนเดินไป
ชนกับร่างยักษ์ร่างหนึ่งเข้า
“อะ...เอ่อ..ขอโทษนะครับ”
“......”ฮิบาริอึ้งไปพักใหญ่ เมื่อเห็นว่าคนเมื่อกี้ที่เขาเดินชนกำลังขอโทษเขา
ยกใหญ่ทั้งๆที่ความจริงเขาต้องเป็นฝ่ายขอโทษแท้ๆ
“ขอโทษนะครับ คุณหนู เป็นอะไรรึเปล่า?”
“มะ...ไม่เป็นอะไรครับ...”ฮิบาริพยายามตอบอย่างสุภาพให้มากที่สุด เพราะ
ตอนนี้เขายังไม่อยากมีเรื่องอะไรใคร
“งั้นก็ดีแล้วแหละครับ คือ..ผมไม่อะไรอยากจะถามซักหน่อย”ชายร่างยักษ์พูด
ก่อนที่จะค่อยๆยื่นรูปภาพของผู้หญิงคนหนึ่งให้ฮิบาริดู
“ไม่ทราบว่ารู้จักผู้หญิงคนนี้รึเปล่าครับ?”
“รู้จัก...ครับ...”ฮิบาริซึมไปถนัดตาเมื่อเห็นว่าผู้หญิงในรูปก็คือ...แม่ของเขา
เอง
“งั้น..ตอนนี้เขาอยู่ไหนหรอครับ?”ชายร่างยักษ์ถามต่อเมื่อรู้แล้วเด็กคนนี้รู้จัก
ผู้หญิงที่เขากำลังตามหา
“...เขาเสียแล้ว..เมื่อวานนี้...”ฮิบาริตอบอย่างตรงๆจนชายที่อยู่ข้างหน้าอึ้งยก
ใหญ่“แล้ว..เขามีญาติหรือลูกรึเปล่าครับ?”
“ผมนี่ไง..ลูกชายคนเดียวของเขาน่ะ”ฮิบาริพูดขึ้นอย่างเซ็งๆเมื่อเห็นว่าชาย
ชายหน้าคงไม่หยุดถาม
“...งั้นกรุณาตามผมมาเงียบๆนะครับ^^”ฮิบาริขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงๆ
แต่ก็ยอมเดินตามไปแต่โดยดี
“คุณชายครับ ผมพามาให้แล้วนะครับ^^”(ไอ้)คนเดิมบอกกับอีกคนที่มันยืน
เก๊กหล่อ(?)อยู่ข้างประตูรถ
[Hibari say]
“เอ....คนที่เราหาผู้หญิงผมยาวกว่านี้ไม่ใช่หรอ?”อีกคนนึงพูดซึ่งผมคาดว่า
มันน่าจะเป็นเจ้านายของไอ้ร่างยักษ์นี้- -
“อ้อ..คนนี้คือลูกชายคนเดียวของคุณฮิบาริ คิยะครับ”มันเป็น1ในรัฐบาลโลก
(เกี่ยวอะไรเนี่ย=_=)รึไงฟะ- -รู้ชื่อแม่ผมด้วย
“....ไม่เป็นไร...นายกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวฉันจัดการเอง”หวังว่ามันคงจะไม่ทำ
อะไรมิดีมิร้ายกับผมนะ...
[Writer say]
“นายมีอะไรกับแม่ฉันรึเปล่า?”ฮิบาริรีบถามทันทีเมื่อเห็นว่าร่างสูงเริ่มเคลื่อน
ตัวเข้ามาใกล้ตนมากขึ้น
“อืม...นายยังเด็กๆอยู่เลยนี่นา^^”ร่างสูงยิ้มหวานเมื่อได้เห็นร่างเล็กที่ทำ
ท่าทางหวาดๆเขาอยู่
“ชิ...เห็นอย่างนี้ฉัน17แล้วนะ- -^”
“ฮะๆ^^ แต่ก็เอาเถอะ แม่ของนายน่ะติดหนี้ฉันไว้น่ะ^^”
“มะ....หมายความว่าไง?”ฮิบาริถามอย่างงงๆกับเหตุการณ์ข้างหน้า
“ก็..หมายความว่าอย่างนั้นแหละ^^ แม่ของนาย ใช้หนี้ไม่หมดน่ะ...(ชิงตาย
ซะก่อน= =)เหลืออีกไม่กี่ล้านหรอก^^ ยังไงซะนายก็ช่วยรับผิดชอบแทน
แม่ของนายด้วยแล้วกัน”ร่างสูงว่าแล้วก็ฉุด(?)ร่างเล็กให้เข้ามาในรถคันหรู
ทันที
“ฉะ...ฉันไม่เข้าใจ?”
“เลิกงงซักทีเถอะ^^ เอาเป็นว่า...กลับบ้านเลยแล้วกันนะมุคุโร่”ร่างสูงสั่ง
คนขับรถของตนก่อนที่จะหันมาสนใจฮิบาริอีกครั้ง
“ฉันชื่อ...ยามาโมโตะ ทาเคชิ เจ้าหนี้ของแม่นาย^^”
“มะ...แม่ฉัน?...อา...ก่อนอื่น - - ..กรุณาเลิกกอดฉันซักที”ฮิบาริบอกพร้อมกับ
ทำหน้าเบื่อโลกใส่ยามาโมโตะ= =
“ตัวนายอุ่นดี ขอกอดจนกว่านะถึงบ้านฉันเลยแล้วกันนะ^^ แล้วก็...อยู่นิ่งๆ
ถึงบ้านคอยคุยกันต่อ”
“มะ....”
“ห้ามพูดอะไรทั้งนั้น^^ เข้าใจมั๊ย?”ยามาโมโตะพูดบังคับอีกครั้งซึ่งมันทำ
ให้ฮิบาริยอมเงียบแต่โดยดี
“......”และทั้งรถก็เงียบกริบทันที....
[ณ คฤหาสน์ตระกูลยามาโมโตะ]
“หลับไปแล้วหรอเนี่ย...”ยามาโมโตะลูบหัวของฮิบาริเบาๆก่อนที่จะค่อยๆอุ้ม
และลงจากรถไป
“กลับมาแล้วหรอค่ะ? คุณทาเคชิ”
“อืม..กลับมาแล้ว”
“แล้วคุณหนูคนนั้นเป็นใครหรอค่ะ?”เสียงหวานใสของเมดดังขึ้นอีกครั้ง
“...ไม่ต้องรู้หรอกนา.... ฉันไปละ”
[ณ บนห้อง](ไรเตอร์ขี้เกียจขนาด=[ ]=!!)
ยามาโมโตะค่อยวางฮิบาริที่ยังคงนอนหลับไม่ได้สติลงบนเตียงก่อนที่จะนั่งลงข้างๆ
“......”ยามาโมโตะค่อยๆใช้มือลูบใบหน้าขาวของร่างบางที่ยังคงหลับสนิทอยู่
เหมือนเดิม
“คนอะไร..หลับก็น่ารัก ตื่นก็น่ารัก^^ ให้ตายสิ....”ร่างสูงพึมพำเบาๆก่อนที่จะ
ค่อยๆเลื่อนหน้าลงต่ำ...
ความคิดเห็น