,, เมื่อผมกลายเป็น [เจ้าสาวราชาปีศาจ] !!

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

            “ปีศาจ... ปีศาจมาทางนี้แล้ว!!” ข้าหยิบที่อุดหูขึ้นมาสองข้างแล้วอุดมันเข้าไปเต็มที่แต่เสียงดังกึกก้องก็ยังเข้ามาในโสตประสาทของข้าได้อยู่ ข้าส่งเสียงจึ๊จ๊ะไม่แคร์สายตาเจ้านักปราบมารข้างๆที่มองข้าด้วยสายตาเหมือนมองแกะดำ

แกะดำซะที่ไหน ข้าน่ะขั้นเทพไม่ต้องฟังอาจารย์บ่นก็รู้เรื่อง!

ท่านอาจารย์นักปราบมารรุ่นใหญ่สั่นกระดิ่งพรวนใหญ่แล้วสั่งการลูกศิษฐ์ที่อยู่ข้างหลัง(หนึ่งในนั้นคือข้าที่ทำหน้ามึนอยู่) แผ่นดินที่สั่นสะเทือนแรงขึ้นเรื่อยๆทำให้ข้าถอนหายใจและแล้วเจ้าปีศาจร้ายนั่นก็โผล่มาปรากฎเบื้องหน้าและส่งเสียงคำรามไปทั่ว

ดีนะเนี่ยข้าอุดหูเอาไว้มิเช่นนั้นอาจหูอื้อได้

            “เหล่าลูกศิษฐ์จงเตรียมพร้อม ล้อมรอบมันแล้วท่องบทสวด!” ข้าถูกกระแสเหล่าลูกศิษฐ์ที่เปี่ยมไปด้วยไฟแรงดันไปเรื่อยจนมายืนอยู่ที่ตำแหน่งที่สวด ข้าควักยันทร์เพื่อนท่องบทสวดขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้และท่องตามเหล่าผู้มีชะตากรรมเดียวกันที่กำลังท่องหน้าดำคร่ำเครียด

            “ข้าขอพลังจากวารี อัคคี พสุธา วาโยจงปราบปีศาจร้าย”

            “โฮกกกกกกกกกกกกก!” ข้าสะดุ้งสุดตัวและแล้วลมแรงก็เกิดขึ้นและมันก็ปลิวยันทร์ที่ข้าท่องอยู่ไปตามสายลม! ข้าอ้าปากหวอและมองไปที่เจ้าปีศาจที่กำลังดิ้นเร่าเพราะข่ายเวทย์มนตร์อ่อนแอลง มองไปที่อาจารย์ที่กำลังคำรามชื่อข้าออกมา

            “ทำอะไรอยู่หยิบแผ่นใหม่ออกมาซิ!”

ข้าพยักหน้าหงึกหงักแล้วควานหายันทร์แผ่นใหม่ข้ายิ้มแฉ่งเมื่อจับเจ้ายันทร์นี้แน่นสุดๆ และข้าก็ต้องเอะใจเมื่อเหล่าผู้ที่ทำหน้าที่ไม่ต่างจากข้าต่างร้องฮือฮาเป็นเสียงเดียวกันแต่ทกคนก็ตั้งสติและท่องต่อไปได้

ข้าขมวดคิ้วมองเจ้าปีศาจร้ายที่เริ่มหลุดออกมาจากข่ายเวทย์มนตร์ และมันกำลังมุ่งหน้ามาทางข้า! ปากของมันอ้ากว้างโชว์ฟันแหลมเฟี้ยวและดวงตาโปนโตสีเหลืองเข้มขนสีแดงที่ทำให้มันช่างดู...อัปลักษณ์เหลือทน

ข้าก้าวถอยหลังไปก้าวหนึ่งท่องมนตร์ต่อกล้าๆกลัว

            “ขอมนตรานี้จงสกัดเจ้าสัตว์อัปลักษณ์...เอิ่ม ฟันแหลมเฟี้ยวขนสนิมด้วยเถิด” เพื่อนร่วมชะตาขมวดคิ้วหนักเข้าไปใหญ่แล้วมองหน้าข้าอย่างค้อนๆ ข้าตะครุบปากตัวเองที่เผลอพูดตามใจคิดไปหน่อย และแล้วเหตุการณ์ตามที่ข้าคาดการณ์ไว้ก็ได้เกิดขึ้น

เจ้าปีศาจนั่นหลุดออกมาจากข่ายเวทย์มนตร์

ท่านอาจารย์ตะเบ็งเสียงด้วยความโกรธาเหล่านักปราบมารฝึกหัดต่างวิ่งหนีไปคนละทิศละทางและมีส่วนน้อยที่ใจกล้าท่องมนตร์ต่อแม้จะโดนหางของมันฟาดซะปลิวไปกระทบกับต้นไม้จนจุกกันไปเป็นระนาว

และคนที่เป็นคนนำวิ่งไม่ใช่ใครที่ไหน

ข้า  ‘เซริว มิกเนย์’ แห่งวัดพงไพรศักสิทธิ์นั่นเอง !!



---------------------------------------------------------------


มุมนักเขียน :  เป็นยังไงคะสนุกไหม ? 
ถ้ามีจุดบกพร่องหรือควรใส่อะไรเพิ่งเติมก็ลองวิจารณ์ได้นะคะ แรงๆเลยก็ได้เราชอบค่ะจะได้เอาไปปรับปรุง
แล้วก็ลองแสดงความคิดเห็นบอกหน่อยว่าคุณติดตามเรื่องเราหรือไม่ก็บอกว่าเรื่องเราเป็นยังไงหน่อยได้มั้ยคะ? เพราะมันเป็นกำลังใจของเราเลยนะนั่น 5555555555


- หนึ่งกำลังใจของคุณอาจเท่ากับหนังสือหนึ่งเล่มที่จะออกสู่สายตาประชาชน -

ขอบคุณค่ะ :)  !