คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Section01]--Intro บังเกิด
18 DimensioN
[Section 1]—Intro--
ณ สถานที่แห่งหนึ่งบนโลก ---------ไม่รู้ละติจูดหรือลองติจูด
[เวลา:เที่ยงคืนห้าสิบแปดนาที]
"ครืนนน.............ครืนนน"
สายฝนยังคงกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย ราวกับจะกลืนกินบรรยากาศโดยรอบ พร้อมกับประกาศย้ำให้รู้ว่าฤดูนี้เป็นฤดูฝนแล้ว และที่สำคัญ................มันไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก
"เออ กูรู้ว่านี่ฤดูฝน มึงไม่ต้องตกทุกวันก็ได้นะ"
เจ้าของรถเข็นขายบะหมี่ตะโกนขึ้นไปบนฟ้าแข่งกับเสียงฝนขณะกำลังเข็นรถฝ่าพายุฝนเพื่อกลับบ้าน
ที่แห่งนี้ แสงไฟนีออนถนนยังคงสว่างไสว ร้านค้าหลายร้านเริ่มพากันปิดทำการ จะมีก็แต่เซเว่นอีเลฟเว่นกับร้านอินเตอร์เน็ตคาเฟ่และบาร์เล็กๆอีกไม่กี่แห่งที่ยังคงเปิดบริการให้แก่มนุษย์กลางคืน
..........มนุษย์กลางคืนพวกนี้คล้ายถูกสาป เนื่องเพราะพวกมันสามารถใช้ชีวิตได้อย่างเต็มที่หลังจากเที่ยงคืนเท่านั้น.......
[สถานที่: ร้านปุ๊กกี้อินเตอร์เน็ตคาเฟ่]------------------[เวลา : เที่ยงคืนห้าสิบเก้านาที]
“เฮ้ย เอ็งมีมานาเหลือปะ ไปจัดบอสกับข้าหน่อยดิ” นักศึกษาหนุ่มแว่นหนาพูดกับเพื่อนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่สายตายังคงจับจ้องที่จอสี่เหลี่ยมตรงหน้า มือข้างหนึ่งจับเมาส์เลื่อนไปมาคล่องแคล่ว อีกข้างล้วงลงไปในห่อขนมเพื่อควานหามันฝรั่งชิ้นสุดท้ายที่อาจหลงเหลืออยู่ก้นถุง
“ไม่หว่ะ ข้าออกมาและ ขี้เกียจเล่น นี่แม่งขนาดเลเวลเก้าเก้า.......ไอเทมแม่งก็เทพหมดแล้ว.....บริษัทเกมส์แม่งยังคีเอทเควสมาให้พวกกูทำได้อีกอะ.........ยังเสียตังค์ได้อีก.............แม่งไม่ยอมจบ” นักศึกษาอีกคนพึมพำขณะกำลังเปิดเว็บบอร์ด
“เออ........มีให้เล่นมึงก็เล่นไปเหอะอย่าบ่นมาก กูว่าอนาคตอาจมีเกมส์ที่แบบว่าเข้าไปเล่นเองเลย แบบว่าเป็นตัวละครในนั้นเลย แบบว่าไปฆ่ากันในเกมส์เลย”
“นั่นดิ แต่ตอนนี้เรื่องแบบนั้นมันมีแต่ในนิยายหว่ะอนาคตน่าจะมี ดูดิในบอร์ดแม่งมีแต่พวกเกรียน” เขาพูดพร้อมพิมพ์ข้อความบางอย่างลงไปในเว็บบอร์ด ก่อนพูดต่อ “เฮ้ย ว่าแต่ เจ้าของร้านไปไหนวะ"ไม่อยู่นี่เดี๋ยวมีชิ่ง” พูดจบมองไปรอบๆร้าน
ร้านนี้เป็นร้านเล็กๆที่อยู่ในตรอก อีกทั้งเครื่องที่มีให้บริการมีไม่ถึงยี่สิบเครื่อง แอร์ที่ไม่ค่อยเย็นเท่าไหร่นัก ทั้งไม่มีบริการอาหารและเครื่องดื่มเหมือนร้านอื่นๆ ทำให้ลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการมีปริมาณแปรผันตามสภาพของร้าน
“สงสัยพี่เค้าไปซื้อบัตรเติมเงินมั้งเห็นออกไปนานแล้ว.............โทรเยอะ........ได้ข่าวว่าโดนแฟนทิ้งหว่ะ”
“แฟนพี่เค้าชื่ออะไรวะ”
“เมิงเน้ยุ่งเรื่องชาวบ้านไม่เข้าเรื่อง............น้องปุ๊กกี้ไรนี่แหละ”
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่าพี่แกตั้งชื่อร้านตามขื่อแฟน แม่งฮาหว่ะ”
นักศึกษาทั้งสองพูดพร้อมหัวเราะร่วน เพราะนอกจากมันทั้งสองแล้ว ในร้านไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นอีก......
“เฮ้ย ดูนี่ดิบอร์ดนี่แม่งพิลึกหว่ะ” คนแรกชี้ให้คนที่สองดู
“อะไรวะ” ไอ้แว่นหันมามองดูหน้าจอเพื่อน
“มันเขียนว่า ร่วมเป็นส่วนหนึ่งกับเรา แล้วเราจะให้ท่านเป็นเจ้าของ
โลกใบนี้”
ชายหนุ่มพูดพร้อมไล่สายตาอ่านกระทู้อย่างรวดเร็ว
“โฆษณาอะไรวะ จดหมายลูกโซ่ป่าว เจ้าของกระทู้อยู่ปะเอ็งพิมพ์ถามมันดิ”
.........tag-tag-tag-tag-tag........ ชายคนแรกรัวนิ้วพรมไปบนคีย์บอร์ดเพื่อถามคำถามในกระทู้
“อยู่หว่ะอยู่ มันตอบเร็วหว่ะ มันพิมพ์ตอบมาว่า เอ็งก็เปิดทีวีดูดิไอ้โง่............เฮ้ยยยย”
นักศึกษาแว่นนิ่งไปพักหนึ่งก่อนลุกขึ้นเดินไปเปิดทีวีที่วางนิ่งๆอยู่บนเคาท์เตอร์
“เฮ้ย..........อย่าบอกนะว่าเอ็งเชื่อ ”
พูดยังไม่ทันจบทีวีถูกเปิดขึ้นมา แต่กลับไม่มีภาพอะไรปรากฏบนหน้าจอนั้นนอกจากเส้นสีขาวพาดไปพาดมาและตัวหนอนดิจิตอลยืกยือ
..........ซ่า......ซ่า.....ซ่า.......
หน้าจอทีวีดูเหมือนช่องสัญญาณขัดข้อง
“ว่าและ ฝนแม่งตกหนักซะชนาดนั้น..........สัญญาณก็ไปกับสายฝนหมดแล้วสิวะ” คนแรกให้ความเห็น
“ทฤษฏีอะไรเอ็งวะ...........เฮ้ยเดี๋ยว..........มึงดูดีๆดิ” ชายแว่นชี้ให้เพื่อนดูอีกครั้ง บนหน้าจอเส้นยืกยือกลับค่อยๆรวมตัวกันกลายเป็นภาพใบหน้าคน ดูคล้ายผู้ชายหัวโล้น แต่ดวงตาและหัวกลับใหญ่ผิดปกติ ดูไม่ได้รูปทรง นักศึกษาทั้งสองได้แต่มองดูด้วยหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งประหลาดใจ ทั้งตกใจ ทั้งอะไรต่อมิอะไร
“สวัสดีชาวโลก....” ภาพที่ปรากฏในทีวีนั้นพูดขึ้น ดวงตาที่กลมใหญ่นั้นมองตรงไปเบื้องหน้า
“เฮ้ยยยย..................ภาพสามมิติ.......นี่มันเอเลี่ยนนี่หว่า”
หนึ่งในสองโพล่งขึ้น สายตาจับจ้องไปที่ทีวีตาไม่กระพริบ ก่อนภาพในทีวีจะพูดต่อ
“ร่วมเป็นส่วนหนึ่งกับเรา..........แล้วเราจะให้ท่านเป็นเจ้าของโลกใบนี้” เป็นประโยคเดียวกับที่เขียนไว้ในเว็บบอร์ด
“เจ้าของร้านเล่นตลกอะไรป่าววะ............ไม่ก็วันนี้เป็นวันโกหกโลก............เฮ้ยไปดูที่เครื่องดิว่าหนังเรื่องอะไรหรือเปล่า? ”
หนึ่งในนั้นพูดขึ้น ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาปาดเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาจากหน้าผาก
“ปิ๊บ”
ทีวีถูกปิดลงโดยอัตโนมัติ ชายทั้งสองสะดุ้งแล็กน้อย ก่อนหันไปมองหน้ากันอย่างไม่เชื่อสายตา ชั่วครู่หนึ่งค่อยมีคนหนึ่งพูดขึ้น
“แม่ง..........พี่เค้าหลอกเราซะอึ้งกิมกี่เลยหว่ะ”
จากนั้นหัวเราะ แต่อีกฝ่ายไม่หัวเราะด้วย
“มึงเห็นทีวีปะ............มึงว่าทีวีแม่งเสียบปลั๊กอยู่ป๊ะ.......มึงดูดีๆ”
ชายแว่นชี้ไปที่ทีวีพร้อมขยับปรับแว่นให้ตรง
“ทะ.........ทีวีที่นี่.........อาจจะใส่ถ่านก็ได้นะเว้ย” ชายหนุ่มพยายามปลอบใจตัวเองขณะที่เห็นแล้วว่าทีวีนั้นไม่ได้เสียบปลั๊ก
“แปล๊บๆๆๆๆ”
หลอดไฟเจ้ากรรมดันกระพริบเป็นจังหว่ะติดต่อกันทั้งที่ร้านนี้ไม่ใช้ดิสโก้เทค ชายทั้งสองได้แต่ค่อยๆยกแขนขึ้นมาในความมืด เกาะกุมมือกันไว้.....
เมื่อไฟติดขึ้นมาอีกครั้ง หน้าร้านใกล้ประตูกลับเห็นเป็นเด็กชายในเสื้อลายกางเกงขาสั้น ทั้งเนื้อตัวเปียกปอนยืนอยู่หน้าร้าน เด็กชายที่ยืนก้มหน้าในบรรยากาศเช่นนี้ทำให้ทั้งสองเกิดความคิดขึ้นมาหลายอย่าง
“เฮ้ย........นะ.........น้องเป็นใครวะ......จะ.......เจ้าของร้านไม่อยู่”
ชายแว่นพูดเสียงฟังดูคล้ายเด็กแร็พ “หรือว่า หลงทาง” อีกคนเสริมเข้าไป แววตาเริ่มสับสน
เด็กชายลึกลับที่ปรากฏตัวขึ้นดูจากหน้าตาก็ธรรมดาทั่วไป ในมือข้างหนึ่งกำแบงค์ยี่สิบบาทแน่น สายตามองมาที่ชายทั้งสองก่อนพูดบางอย่างขึ้นมา
“ร่วมเป็นส่วนหนึ่งกับเรา.............แล้วเราจะให้ท่านเป็นเจ้าของโลกใบนี้”
“!!!!!!”
ก่อนที่ใครจะได้ทำอะไรหรือพูดอะไรขึ้นมา เด็กน้อยก็เดินเข้ามาใกล้คนทั้งสองในระยะประชิดแล้ว......เดินมาด้วยความเร็วกว่าคนทั่วไป!!!
“แจ้งตำรวจ......แจ้งตำรวจ.......นิ้วข้าล็อค” หนึ่งในสองพูดเสียงสั่นเครือมือข้างหนึ่งพยามประคองมือถือส่งให้อีกคน
“แจ้งว่าอะไร........”
“แจ้งว่า...เด็กหลงทาง...........เด็กผีผี.........ไม่ใช่สิ.........เอเลี่ยน............เอ้ย...........เด็กซอมบี้.......แม่ง.......ตัวห่าอะไรวะ”
พูดได้ไม่กี่คำชายคนแรกคล้ายโดนสะกดจิต ทั้งตัวยืนตรงนิ่ง ขาทั้งสองค่อยๆย่อนั่งคุกเข่าลงกับพื้น ไม่นานมือเด็กน้อยเอื้อมมาจับที่ศรีษะของเขา ชายอีกคนได้แต่กดเบอร์โทรอย่างลนลาน “991....119....919.....แม่งเอ้ยยย”
“ร่วมเป็นส่วนหนึ่งกับเรา......” เด็กน้อยพูดประโยคเดิมซ้ำไปมา ขณะที่มือยังจับหัวของชายคนแรกไว้แน่น ชั่วครู่ชายคนแรกล้มฟุบลงดวงตาคล้ายคนเม่อลอย เด็กลึกลับคลายมือออก ค่อยหันขวับไปมองชายแว่นอย่างรวดเร็ว
“เหวออออ...........ไอ้(ตื๊ดดดดดดดดดดด)” นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ชายแว่นส่งออกมาจากลำคอ
................................................................................................................................
เหตุการณ์เกิดขึ้นในร้านอินเตอร์เน็ต เสียงร้องต่างๆกลับถูกกลบด้วยเสียงของสายฝน
................................................................................................................................
“น้องปุ๊กกี๊เดี๋ยว..........ฟังพี่ก่อน.........เดี๋ยว..........โถ่ อีแรดดดด”
เจ้าของร้านกลับเข้ามาในร้านด้วยอารมณ์ไม่จอย ก่อนจะกดปิดโทรศัพท์ด้วยอาการหงุดหงิด แขวนร่มพร้อมมองดูลูกค้าที่ยังนั่งเล่นคอมพ์อยู่ในร้าน พบว่าลูกค้ามีสามคน ประกอบด้วยนักศึกษาสองคนและเด็กเสื้อลายอีกหนึ่ง ค่อยพูดขึ้น “เมื้อกี้ที่พี่ไม่อยู่..............มีไรเกิดขึ้นปะ?”
คนทั้งสามละสายตาจากหน้าจอ หันหน้าไปทางเจ้าของร้าน ยิ้มแล้วตอบขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกันด้วยท่าทีสงบ
“.......ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ......ว่าแต่” ทั้งสามพูดขึ้นพร้อมกันและหยุดพร้อมกัน เจ้าของร้านได้แต่ยืนงงพักหนึ่ง “ว่าแต่อะไร......อะไรหรือ?” เจ้าของร้านถามขึ้น คนทั้งสามค่อยพูดต่อ
“คุณจะ.....ร่วมเป็นส่วนหนึ่งกับเรา.....หรือเปล่าครับ?” ทั้งสามพูดขึ้นพร้อมยิ้มระรื่น
!!!!!!!!!!!!! [เครื่องหมายตกใจนับได้สิบสามตัวพอดี]
C://Section01 /<End>
/To be Continue.
................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น