คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Killer...Intro
Intro
ปัง!!!!
เสียงปืนดังลั่นขึ้นกลางงานประมูลเครื่องเพชรของเหล่าบรรดาผู้มีอิทธิพลทั้งหลายในหมู่เกาะฮ่องกง สร้างความพรั่นพรึงให้แก่ผู้คนนับร้อยชีวิตที่มาร่วมงานประมูลนี้ ต่างคนต่างวิ่งพล่านกันเต็มไปหมด มีเพียงหนึ่งชีวิตที่ยังคงยืนมองภาพบุคคลที่ถูกกระสุนเจาะเข้าที่กลางหน้าผากด้วยความรู้สึกอึ้งงัน
“ไปจับตัวมันมาให้ได้!”
เขาตะโกนสั่งลูกน้อง พร้อมกับชี้นิ้วไปทางบุคคลชุดดำ ที่พกปืนสั้นอยู่ในมือ อยู่อีกด้านหนึ่งของห้องโถงในโรงแรม ซึ่งกำลังวิ่งหนีออกไปทางประตูใกล้ๆนั้น ลูกน้องราว4-5คนต่างพากันกุลีกุจอวิ่งตามล่ามือปืนผู้นั้นในทันทีที่เจ้านายออกคำสั่ง
ร่างสูงยังคงยืนมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ชาวูบไปทั่วร่าง ก่อนจะทรุดตัวลงข้างๆชายวัยกลางคนที่นอนแน่นิ่งไร้ลมหายใจ
“พ่อครับ พ่อออออ ฟื้นสิ ครับ ฮึก ฮึก ฮืออออ”
น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงอาบสองข้างแก้ม ดวงตาวาวโรจน์บัดนี้กลับสลดลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะยกร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นพ่อขึ้นมากอดไว้แน่น
“ฮึก ฮึก ใครที่มันทำแบบนี้กับพ่อ ผมจะเอาชีวิตมันมาให้ได้ครับ ผมสัญญา”
เขาว่าทั้งน้ำตา พลางขบกรามแน่นอย่างเคืองแค้น ใครที่มันกล้าทำแบบนี้กับพ่อเขา เขาจะตามล่าตัวมันมาให้ได้ และมันผู้นั้นจะไม่มีทางมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างมีความสุขอย่างแน่นอน!
และนี่แหละคือการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของเขา ‘เก่ง วาโย’
……………………………………………………………………………………………………….
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ส่งผลให้ร่างสูงที่นั่งจิบกาแฟอยู่บนเก้าอี้ทำงานตัวใหญ่หันหลังมองออกไปนอกหน้าต่าง เกิดไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อย เขาทำเสียงจิปากครั้งหนึ่ง ก่อนตะโกนเสียงลั่นออกไป
“ใครหน่ะ!”
“ริทเองครับ”
เสียงใสตอบกลับลอดผ่านบานประตูเข้ามา เมื่อเห็นว่าเป็นลูกน้องคนสนิทเขาจึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง
“เข้ามาสิ”
จบประโยค ชายร่างเล็กผู้มีใบหน้าหวานราวกับหญิงสาวก็เปิดประตูบานใหญ่เข้ามา ร่างสูงหมุนเก้าอี้หันมาก่อนจะวางถ้วยกาแฟ ที่บัดนี้เหลือกาแฟดำแค่เพียงค่อนแก้วลงบนจานรอง
“นายมีอะไร ว่ามาสิ”
เขาถามโดยสายตาหันไปสนใจกับการเปิดคอมพิวเตอร์โน็ตบุ๊คเครื่องสีดำที่วางอยู่บนโต๊ะ
“เรื่องที่พี่เก่งให้สืบ ผมจัดการให้แล้วนะครับ ข้อมูลทุกอย่างอยู่ในนี้แล้ว ผมขอตัวหล่ะ”
เรืองฤทธิ์ว่าพลางยื่นซองกระดาษสีน้ำตาลซองหนึ่งวางลงบนโต๊ะทำงานของวาโย ก่อนจะขอตัวเดินออกไปแต่…
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนหล่ะ มาคุยเรื่องของเราซักหน่อยดีมั้ย?”
วาโยว่าก่อนจะละสายตาจากคอมพิวเตอร์แล้วเหลือบเบนสายตาเจ้าเล่ห์ขึ้นไปมองเรืองฤทธิ์
“เอ่อ อ…”
เรืองฤทธิ์อ้ำอึ้งพร้อมกับเสหันหน้ามองออกไปทางอื่นเพื่อหลบสายตานั่น เห็นเช่นนั้นวาโยก็ยกยิ้มร้าย ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวใหญ่ แล้วเดินอ้อมเข้ามาหาอีกคนทันที
ร่างสูงเข้าประชิดตัวร่างบางในทันควัน ก่อนจะค่อยๆสาวเท้าเข้าไปใกล้ๆทีละนิด ส่วนอีกคนก็ถอยหลังกรูทีละน้อย ทีละน้อย แววตาของมาเฟียร่างสูงฉายแววบ่งบอกความต้องการบางอย่างซึ่งอีกคนก็เข้าใจได้ไม่ยาก
ผลัก!!
เสียงของร่างบางกระทบกับเบาะเก้าอี้ตัวใหญ่ดังขึ้น วาโยไม่รอช้าใช้สองมือเท้าสองแขนเก้าอี้ทำงานของตัวเองเอาไว้ เพื่อไม่ให้คนที่นั่งลงไปหนีเอาตัวรอดได้
ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งขึ้นไล้เรียวแก้มสวยของคนเบื้องหน้า
“น่าแปลกใจนะ ทำไมคนอย่างชั้นถึงได้มาติดใจคนอย่างนายได้ หึหึ ”
เขาว่าพลางหัวเราะหึในลำคอ หากนี่เป็นครั้งแรกคนอย่างเรืองฤทธิ์ คงตกอกตกใจไม่น้อย แต่เพราะนี่มันไม่ใช่ครั้งแรก เขาจึงกลับเคยชินกับความเถื่อนดิบของคนตรงหน้า
คนตัวเล็กยิ้มหวานโดยไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปาก กลับกันมือของเขากลับลูบไล้ลงบน
“ก็เพราะนายรู้ใจชั้นแบบนี้สินะ เรืองฤทธิ์”
เสียงแผ่วเอ่ยกระซิบข้างหู ก่อนจะใช้ลิ้นสากโลมเลียใบหูนั่นให้เอีกคนเกิดความเสียงซ่านเล็กๆ
อื้อ อ อื้อ อ
เสียงครางหวานในลำคอดังขึ้น ส่งผลให้ร่างสูงพึงพอใจไม่น้อย เขาละจากใบหูนั้นก่อนจะกระซิบประโยคชวนวาบหวามออกไป
“บางทีเซ็กส์บนเก้าอี้อาจจะทำให้ชั้นพึงพอใจในตัวนายมากกว่าเดิม”
สิ้นประโยคนั้นร่างสูงก็จัดการประกบปากร่างบางทันที โดยอีกคนก็ไม่ได้มีทีท่าจะขัดขืนเลยแม้แต่น้อย กลับกันเขากลับตอบสนองความต้องการของอีกคนได้อย่างดีเยี่ยม…
และทุกอย่างก็ดำเนินไปพร้อมๆกับสุ่มเสียงร้องอื้ออึง ที่ใครได้ยินแล้วเป็นอันต้องขนลุกขนพองเพราะความเสียวซ่านในใจไปทุกราย…
intro เบาๆ จ้าาาา :)
ความคิดเห็น