{SF} FT island'

ลำดับตอนที่ #1 : First time [JHxHK] 1

ใครหนอใครทำให้เธอต้องเสียใจ ?

ผมนั่งลูบหัวร่างตรงหน้าเบาๆ…

 ร้องไห้ฟูมฟายอย่างคนไร้วิญญาณ

   “ฮึกก…ทำไมว่ะ...ชั้นทำผิดไรว่ะ…ก็แค่ !@#$%&^*))(*))%_(”

 ร่างบางสบถคำหยาบออกมาอย่างไม่สนใจผมที่นั่งลูบหัวอยู่เลยสักนิด

  มองดูเธอทรมาน

   “ไอความรักบ้าบอนี่จะไม่มีมันแล้ว!....ฮืออออออ” ไม่รู้ทำไมคำพูดจากปากของร่างตรงหน้าทำเอาผมใจหายวาบ

   เธอร้องไห้จน…ดูสิน้ำตาจะหมดตัว

   “ฮืออออ…ไอบ้าเอ๊ย!กล้าทิ้งฉันได้ยังไงว่ะ!!!! ฮืออออออ…….” ร่างบางยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่

    ผมยื่นผ้าเช็ดหน้าสีฟ้าอ่อนของตัวเองส่งไปให้ร่างบาง

   ผิดหวังพ่ายแพ้มันก็แค่เพียง

    ชีวิตบางครั้งที่ฟ้านั้นลำเอียง…

   “ขะ…ขอบใจ” พูดแล้วพลางยื่นมือมารับดวงตาแดงก่ำมองมาที่ผมอย่างเศร้าใจ ก่อนที่เช็ดแก้มใสๆนั่นด้วยผ้าเช็ดหน้าของผม

   “ไม่เป็นไรครับ (:” ผมยิ้มให้ร่างบางแล้วลูบหัวต่อไป

   ร่างบางพยักหน้า…ก่อนที่จะชะงักไปทันที เสียงร้องไห้และเสียงพูดก็หายตามไปด้วย ร่างกายที่เมื่อกี้สั่นเทาเพราะการร้องไห้ก็นิ่งจนน่ากลัว

   “เป็นอะ…” ผมเอ่ยปากถามหลังจากที่ร่างบางนิ่งไปจนเหมือนหยุดหายใจ

   “เดี๋ยวก่อน…” ร่างบางพูดแล้วจับมือของผมที่กำลังลูบตัวของเขาอยู่ดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้เมื่อกี้ตวัดมองมาที่ผมอย่างเกิดคำถาม “นาย…”

   “ผะ…ผม?”

   “นาย….”

   “…”

   “นายเป็นใคร !!!!!!!”

-------------------------------------------------------------------------------------------------

 ผมนิ่งค้างไปเพราะคำถามของเจ้าตัว…

 “ผม…?”

 “ใช่…นายเป็นใคร…แล้วมาลูบหัวชั้นทำไม!?” ร่างบางพูดแล้วปัดมือของผมออก

   เออ…แล้ว…ผมมาทำอะไร ?

 “…”

 จำได้ว่า…จะไปซุปเปอร์มาเก็ต

 แล้วก็เจอคนคนนี้นั่งร้องไห้อยู่

 แล้วเค้าก็…เงยหน้าขึ้นมามองผมที่กำลังจะเดินผ่านไป

     ให้ตาย…น่ารักชะมัด…

 นั่นคือเสียงในใจของผม…ทันทีที่มองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของคนคนนี้

 ร่างกายของผมเคลื่อนไหวไปเองทั้งหมด

 นั่งลง…ลูบหัว…ผ้าเช็ดหน้า

       หัวใจเต้น … ตึกตัก … ตึกตัก

 “เอ่อ…ผม…”

 “อย่าบอกนะ…ที่นายมานั่งลูบหัวชั้นเหมือนหมาเนี่ย เพราะนายเห็นใบหน้าอันแสนน่ารักของฉันแล้วใจก็เต้นตึกตักๆ บลาๆๆ….” ร่างบางทำสีหน้าเบื่อหน่ายแล้วก้มหน้าลง

 ผมได้แต่พยักหน้าตอบร่างบาง…ถึงแม้ร่างบางจะไม่สนใจก็ตามที….

 ก็มันจริงนี่นา…คนตรงหน้าผมสวยเกินกว่าจะเป็นผู้ชายได้นะ =^=

 “เฮอะ!...”ร่างบางหัวเราะเบาๆ “งั้นนายว่างมั๊ย?”

 ผมพยักหน้าเบาๆลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองต้องไปซุปเปอร์มาเก็ต

 “ไปกินเหล้ากับฉันหน่อย…”

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 (ฮัลโหล…ฮยองงงง T______T)

 “มินฮวาน…คือ…ตอนนี้พี่ยังกลับบ้านไม่ได้อ่ะ…เอ่อ…พอดีพี่ไปเจอเพื่อนอ่ะ แล้วแบบ….เพื่อนพี่มันเมาแอ๋เลยอ่ะ…พี่ก็เลย..ต้องไปส่งมัน..น่ะ…แฮ่ๆ” ประโยคที่โง่ที่สุดในโลก…

 (เพื่อนฮยองเก่งเน๊อะ !มานั่งเมาหน้าซุปเปอร์เนี่ย -*-) นั่น…ไอน้องชายของผมมันเริ่มกระแนะกระแหน

 “มินฮวาน…เดี๋ยวนี้รู้จักยอกย้อนนะเนี่ย…=^=” ผมพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ

 (ทำไมฮยองต้องทำน้ำเสียงงอนๆด้วยอ่า มินดิที่ต้องทำเสียงอย่างนั้น มินหิวจนจะไปลากไก่มากินแล้วนะเนี่ย T_T)

 “ฮ่าๆ ขอโทษๆ…งั้น…เดี๋ยวถ้าพี่เสร็จธุระแล้วจะรีบกลับบ้านเลยนะ (:”

 (ไม่ต้องแล้ว!…เดี๋ยวมินไปกินข้าวกับซึงสองคนดีกว่าแบร่ๆ :P)

   ตู้ดๆๆๆ…..

   นี่แหละ…”เชว มินฮวาน” …น้องชายผม -_- ผมว่าจริงๆแล้วมินฮวานก็ไม่ได้อยากกินข้าวกับผมเท่าไหร่หรอก ตั้งแต่มีแฟนนี่ตัวติดกันยังกะตังเมเคลื่อนที่ได้

 

   ผมเดินไปหาร่างบางที่นั่งกระดกแอลกอฮอล์เข้าปากไปกี่แก้วต่อกี่แก้วแล้วก็ไม่รู้

 “ฮงกี…” นี่แหละ…ชื่อของเขา

 “หืมมมมมม….”

 “พอเถอะครับ…กี่แก้วแล้วเนี่ย..?”

 “5….ไม่สิ 6….อืมมม… 7 … 11 มั้งง ?” ใบหน้าแดงก่ำเพราะพิษของแอลกอฮอล์หันมามองผมแค่นาทีเดียว แล้วหันไปพูดกับบาร์เทนเดอร์ต่อ “เอามาอีกสอง…ทางที่ดีนะ…เอามาทั้งขวดเหอะ”

 ผมมองใบหน้าของฮงกีแล้วส่ายหน้าเบาๆ ท่าทางตอนนี้เขาจะเมาแบบกู่ไม่กลับซะแล้ว…

 “ฮงกี…พอเถอะครับ…” ผมหยิบแก้วจากมือของฮงกีแล้วส่งให้ผู้ชายอีกคนที่เดินผ่านมาแทน

“เฮ้!! เอาคืนมาน้า….จงฮุนนนน ~_~” พูดพลางไขว่ขว้าแก้วกลางอากาศ…

“ฮงกี…พอเถอะครับ…ดื่มเหล้าแล้วมันเสียสุขภาพ…”

“…”

“กลับบ้านเถอะครับ…เดี๋ยวผมไปส่งนะ…”ผมพูดแล้วจับมือของร่างบางเบาๆ ก่อนที่จะหยิบเงินมาจ่ายให้ฮงกี โชคดีนะ…ที่วันนี้เงินในกระเป๋าผมมีเยอะ (: (เวลาปกติคือยาจก -*-)

“นายนี่…ใจดีจังน้า~…” ผมขว้าร่างบางเข้ามา แต่ร่างบางก็เดินเซจนแทบล้ม

“ฮงกี…งั้นขี่หลังผมไปละกันนะ”

ฮงกีพยักหน้าอย่างว่าง่าย…และเดินมาขี่หลังผมแบบมึนๆ

“ฮึบ…”

เบาจัง…

“บ้าน…อึก..ฉันอยู่ซอยข้างๆร้านนี้แหละ… อืมมมม~…นายเดินไปได้มั๊ยล่ะ ~”

“ได้สิคร้าบบบบ… (:”

“นายนี่…ใจดีเกินไปจริงๆนะจงฮุน…ใจดีมากๆ ….”  

ผมฟังร่างที่อยู่บนหลังผมซึ่งเมาได้ที่…

 อยากรู้จังว่าใครที่สามารถทำร้ายเขาได้ลงคอนะ…

 “นายใจดีกว่าหมอนั่นอีกนะ…”

 “…”

“หมอนั่นไม่เคยห้ามฉันกินเหล้า ไม่เคยแบกฉันกลับบ้าน ไม่เคยปลอบใจฉัน ไม่เคยลูบหัว ฮึกกก…ไม่เคยแม้แต่จะยื่นมือมาเช็ดน้ำตา…”

“…” 

เจ็บปวด เศร้า เสียใจ…

“ฉันไม่เคยรักใครเท่าหมอนั่นเลยนะ รู้ป่าวววววจงฮุน~….”

หัวใจของผมกระตุกวูบอย่างน่าประหลาด ความรู้สึกอิจฉาเริ่มแฝงเข้ามาในใจ….

“ฉันไม่เคยโดนทิ้ง…มีแต่ฉัน…ที่ทิ้งคนอื่น…~”

 “…”

“หรือมันจะเป็นเวรกรรมว่ะ…?”

“…”

“อืมมมม…อาจจะช่ายยย…~” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าตกลงมา…

“…”

“ฉันไม่น่าไปหลงรักคนแบบนั้นเลย…เน๊อะ!~”

“…”

“…นี่..จงฮุน~….”

“ครับ…?”

“นายเป็นคนดีนะ…~”

“ฮ่ะๆ…ขอบคุณครับ…”

“ชั้นว่านะ…”

“…”

“ชั้นน่าจะเปลี่ยนใจมารักนายดีกว่า…~”

 

----------------------------------------------------------------------

 With mee (:

  นี่เป็นฟิคเรื่องแรกที่ไรเตอร์เอาลงเลยนะเนี่ยย !! 555 > < 
  ไม่รู้จะพูดอะไรมากขอแค่เพียงคอมเม้นท์ (:
    "การขอคอมเม้นท์ไม่ใช่การขอส่วนบุญ เพราะคอมเม้นท์คือกำลังใจอันยิ่งใหญ่ขอไรเตอร์นะจ๊ะ" (:



  

Music Playlist at MixPod.com

PRAEW