ความรักครั้งกระโน้นของตัวผม

ลำดับตอนที่ #1 : รักครั้งแรก

ที่คนเราก็มัวยึดติดกับอดีต นั้นก็เพราะ อดีตมีความน่าสนใจหลายๆอย่าง บางครั้งก็แสนสนุกจนต้องหัวเราะ บางครั้งก็แสนเศร้าจนน้ำตาไหลออกมา ดูอย่างอดีตของผมสิ พอผมลองคิดย้อนกลับไปแล้ว มันช่างวุ่นวายสิ้นดี

                ผมชื่อว่าต้นกล้าครับ แต่เพื่อนๆมักจะเรียกต้นเฉยๆ ตอน ม.ต้น ผมเรียนอยู่ที่โรงเรียนในตัวเมือง  ซึ่งเป็นโรงเรียนเรียนรวม ชาย-หญิง ปัญหาของโรงเรียนผมไม่ได้มีอะไรเลย ถ้าโรงเรียนตรงข้ามผมมันไม่ได้เป็นโรงเรียนหญิงล้วน โรงเรียนทั้งสองอยู่ห่างแค่ถนนกั้น งานก็เข้าพวกผมสิครับ เพราะพวกทอมโรงเรียนตรงข้ามก็ข้ามมาจีบหญิงโรงเรียนผมกันเป็นการใหญ่ แถมเด็กผู้หญิงโรงเรียนผมก็ดันไปหลงคารมกับรูปหล่อๆของพวกนั้นซะด้วย ความจริงมันก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรกับผมหรอกครับ จนกระทั้งผมอยู่ ม.2 ตอนนั้นผมมีเพื่อนที่สนิทมากๆอยู่สองคน คนแรกเป็นเด็กผู้ชายชื่อวิน ไอ้หมอนี้มันเป็นคนที่ดูออกจะจริงจังกับทุกเรื่องครับ จนที่อยู่รอบๆข้างมันเครียดซะเอง อีกคนชื่อน้ำครับ เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแต่ฉลาดเป็นกรด เวลาใกล้ๆจะสอบก็ได้เขาแหละครับที่ช่วยติวให้ผมกับวิน

                ปัญหามันก็เกิดเพราะไอ้วินเนี้ยแหละครับ มันดันไปชอบเด็กนักเรียนหญิงโรงเรียนตรงข้าม (ไอ้นี่ เด็กโรงเรียนเดียวกันมีก็ไม่ชอบ) งานก็เข้าผมสิครับทีนี้ เพราะมันต้องลากผมไปกับมันด้วย แถมพอไปถึงหน้าโรงเรียนแล้วก็ดันไปทำลับๆล่อๆอีก ยิ่งเหมือนโรคจิตเข้าไปใหญ่ วันไหนถ้าได้เจอหน้าก็จะมานั่งเพ้อให้พวกผมฟังอีกทั้งวัน ในที่สุดมันก็ตัดสินใจครับ มันลากผมกับน้ำเข้าไปในโรงเรียนหญิงล้วนแบบหน้าด้านๆเลยครับ โดยอ้างกับอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าโรงเรียนว่าน้ำเอาของมาให้เพื่อน ในที่สุดมันก็เจอเด็กคนนั้นครับ มันลากพวกผมสองคนเข้าไปหาแล้วก็พูดขอเบอร์ ตอนนั้นแหละครับ ขณะที่ไอ้วินกำลังพล่าม ผมก็มองไปรอบๆบริเวณ สายตาก็พลันไปพบกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามา เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวสูงพอๆกับผม หน้ากลมๆและตัดผมซอยสั้นรับกับใบหน้า ผมได้แต่จ้องอยู่อย่างนั้นจนไม่รู้ตัวว่าเธอเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะไปยืนอยู่ข้างๆเด็กผู้หญิงที่ไอ้วินคุยอยู่

                “คนนี้แหละคะ พี่แมวแฟนหนู ถ้าอยากได้เบอร์ ก็ขอพี่เขาน่ะค่ะ”เด็กสาวตอบพร้อมยิ้มกลับมากวนๆ

                “เอ่อ งั้น ไม่เป็นไรน่ะ”วินตอบพร้อมกับหันหลังกลับแล้วรีบจ้ำอ้าวไปทันที ไม่แม้แต่จะรอผมกับน้ำที่กำลังยืนแบบงงงง

                “งั้นไปแล้วน่ะคะ”น้ำตอบพร้อมกับลากผมออกไป ในขณะที่ผมยังละสายตาจากใบหน้าของแมวไม่ได้

                “ชื่อแมวงั้นเหรอ”ผมได้แต่คิดในใจก่อนจะหันหลังเดินตามน้ำกับวินออกไป