มนตรา เทวามรณะ

ลำดับตอนที่ #1 : InTro

          ท่ามกลางความดึกสงัด ผู้คนต่างนอนหลับไหลกันอย่างไม่รู้ตื่น ถึงฟ้าในคืนนี้จะมืดสักเพียงใด แต่ก็ยังมีดวงจันทร์ที่ยังส่องไสวอยู่รำไร จึงทำให้ผืนฟ้าคืนนี้ ไม่ดูเงียบเหงามากหนัก

      
      “เบลล่า....เบลล่า” เสียงกระซิบแผ่วเบาพูดขึ้น หญิงสาวผู้เป็นเจ้าของชื่อสลึมสลือตาขึ้นมา ตรงหน้าของเธอปราฎกใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่เธอคุ้นหน้าเป็นอย่างดี

       “แมรี่ ธะ...เธอมาได้ยังไง” ฉันถามหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่นอน

       “ช่วยฉันด้วย เบลล่า มันกำลังจะพาฉันไป” หญิงสาวผิวซีดเผือกที่อยู่ตรงหน้าฉัน พูดขอร้องให้ฉันช่วยเธอ

       “ใครจะพาเธอไปไหน ฉันงงไปหมดแล้วแมรี่” ฉันถามเธออีกครั้ง

       “ช่วยฉันด้วยเบลล่า ช่วย ฉะ...ฉันด้วยยย” หลังจากพูดจบร่างของเธอก็หายวับไปกับตา

       “เดี๋ยวก่อนสิแมรี่ เธอจะไปไหน....แมรี่!!” ฉันพยายามตะโกนเรียกเธอทั่วทุกมุมห้อง แต่ก็ไม่มีวี่แววที่เธอจะออกมาสักนิด เธอเป็นอะไรกันแน่นะ แมรี่!!

       “เบลล่า!!!!” เสียงตะโกนเรียกชื่อฉันดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันดังผิดปกติ จนทำให้ฉันต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลทันที

       “แมรี่” ฉันสบทถ้อยคำเบาๆ แต่มันก็ไม่ได้เบามากจนถึงขั้นไม่ได้ยิน ตรงหน้าของฉันตอนนี้ไม่ได้เป็นร่างแมรี่อย่างที่คิดแต่กลับเป็นหญิงสาววัยกลางคนที่ฉันเรียกว่าแม่!! ต่างหาก

       “แม่คิดว่าลูกคงฝันร้ายอีกแล้วสินะ เบลล่า” ผู้เป็นแม่พูดกับฉันขึ้น ฝันงั้นเหรอ ไม่สิ ฉันไม่ได้ฝันแมรีมาหาฉันจริงๆต่างหาก ฉันควรจะบอกกับแม่เรื่องนี้

       “แม่คะ แมรี่มาหาหนูค่ะ เธอมาขอให้หนูช่วยเธอ เธอมาจริงๆนะคะแม่” ฉันพูดกับผู้ที่เป็นแม่พลางยื่นมือทั้งสองข้างไปจับข้อมือของแม่เขย่าเพื่อจะเร้าหรือให้แม่เชื่อฉัน ว่าแมรี่มาหาฉันจริงๆ

       “แม่คงต้องพาลูกเข้าโบสถ์บ่อยๆแล้วล่ะเบลล่า เผื่อจิตใจลูกจะได้ไม่ต้องคิดฝุ้งซ่านอีก” แม่พูดพลางจับมือฉันออกจากข้อมือของท่าน นี่แม่คงไม่เชื่อฉันจริงๆใช่มั้ย

       “แต่แมรี่มาหาหนูจริงๆนะคะ หนูไม่ได้ฝัน หนูไม่ได้โกหกจริงๆนะคะแม่” ฉันยังพยายามที่จะพูดโน้มน้าวให้แม่เชื่อต่อไป แต่รู้สึก ว่ามันจะไม่ค่อยเป็นผลเอาซะเลย

       “ลูกก็น่าจะรู้นะ ว่าแมรี่พี่สาวของลูก ได้ตายไปจากเรานานแล้ว เธอไม่มีวันที่จะกลับมาแล้ว  แม่ว่าลูกน่าจะเตรียมตัวจัดกระเป๋าเดินทางได้แล้วนะ เพราะว่าบ่ายนี้เราจะต้องออกเดินทางกันแล้ว”    เมื่อแม่พูดจบท่านก็เดินออกไปจากห้องของฉันทันที ฉันควรจะบอกใช่มั้ย ว่าแมรี่เป็นพี่สาวร่วมสายเลือดของฉัน อันที่จริงฉันว่าเธอยังไม่ตาย แต่เธอได้หายสาบสูญไปต่างหาก   จนระยะเวลาผ่านมาร่วมสามปี แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะค้นหาร่างของเธอเจอ ต้นเหตุของเรื่องก็คือ สามปีก่อนฉันกับแมรี่ไปเล่นกันใกล้ๆป่าลึกแห่งหนึ่ง    แน่นอนว่าในระแวกนั้นมีสัตว์ดุร้ายเต็มไปหมด ฉันเป็นคนแอฟริกาใต้โดยแต่กำเนิด ฉันกับแมรี่จึงไม่ค่อยจะหวาดเกรงพวกสัตว์ร้ายในนั้นสักเท่าไหร่ ในขณะที่เรากำลังวิ่งเล่นกันอยู่ในทุ่งกว้าง ซึ่งไม่ไกลจากหมู่บ้านมากนัก และเมื่อฉันหันไปอีกที ก็พบว่าตัวเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ฉันตะโกนเรียกเธอทั่วทั้งทุ่งกว้าง แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมาแม้แต่น้อย ด้วยความที่เป็นเพียงเด็กอายุสิบห้าฉันจึงทำอะไรไม่ได้ นอกจากวิ่งไปบอกพวกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านให้ช่วยตามหาแมรี่ แต่ปรากฎว่าก็ไม่มีใครสามารถหาร่างเธอพบ พอสามปีให้หลัง พ่อกับแม่จึงคิดว่าเธอ!! ได้ตายจากโลกนี้ ไปแล้ว ได้จากพวกเราไปแล้ว แต่สำหรับฉัน ฉันคิดว่าเธอยังไม่ตาย แต่เธอต้องอยู่ที่ไหนสักแห่ง หรือจะเป็นที่ที่คนธรรมดาไม่อาจไปถึงก็เป็นได้

เป็นแฟนตาซีเรื่องแรกคะ อย่าลืมติชม ให้กำลังใจด้วยนะคะ