คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF I to You ความทรงจำในลมหายใจ (คยูมิน 1)
รอยยิ้ม และ เสียงหัวเราะ......
แสงแดดยามเย็นส่องเข้ามาในบ้านไม้หลังเล็กชายชราที่นั่งมองดอกไอวี่ที่ถูกทำเป็นดอกไม้แห้งเก็บไว้ในไดอารี่เล่มเล็กสีชมพูหวานตามความชอบของเจ้าของ
“นานแล้วนะพี่ซองมินที่พี่จากไป...”ชายชราพูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้ภาพถ่ายของคนที่หน้าปกไดอารี่เล่มเล็กด้วยความคิดถึง
นานเท่าไหร่แล้วนะตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน.....
บทเริ่มต้น
แสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้าไปใต้ต้นไม้ใหญ่ของสวนแห่งนี้ ลี ซองมิน กำลังนั่งทอดอารมณ์ไปกับเสียงเพลงในไอพอดเครื่องโปรดของเขา
“ซองมินใกล้จะได้เวลางานเลี้ยงแล้วนะ”เสียงหวานใสของ ลี ดงเฮ ที่เดินมาเรียกร่างอวบที่กำลังนั่งฟังเพลงอยู่คนเดียวส่งผลให้ซองมินหันมายิ้มให้ก่อนจะถอดหูฟังแล้วเก็บไอพอดสีชมพูหวานใส่ในกระเป๋า
“....”ซองมินไม่ได้ตอบแต่ลุกขึ้นเดินมาพร้อมกับดงเฮเพื่อไปงานเลี้ยงรับน้องของพวกเค้าทั้งสองคนที่เพิ่งเข้าใหม่ในปีนี้
“เอ้าเร็วๆครับน้องๆมารวมกันจะได้มาสนุกด้วยกัน”รุ่นพี่อย่างฮันคยองตะโกนบอกเด็กปีหนึ่งในงานเลี้ยงทุกคนให้นั่งที่โต๊ะของแต่ละกลุ่มที่จัดไว้ให้
“ซองมินดงเฮช้าจังเลยเรารอตั้งนานแน่ะ”ลี ฮยอกแจหนุ่มน้อยร่างบางเดินมาหาทั้งสองคนเพื่อพาเดินไปที่โต๊ะของกลุ่มพวกเขาเพิ่งรู้จักกันตอนรับน้องเพราะอยู่กลุ่มเดียวกันนิสัยที่คล้ายคลึงกันทำให้ทั้งสามสนิทสนมกันเร็วยิ่งขึ้น
“ขอโทษทีเรามัวแต่ฟังเพลงเลยลืมเวลาน่ะ”ซองมินตอบฮยอกแจแล้วยิ้มให้นิดหน่อย
“ไม่เป็นไรๆเราแค่พูดไปเรื่อยเปื่อยรีบไปนั่งที่โต๊ะกันดีกว่า”ฮยอกแจพูดแล้วจูงมือทั้งสองคนให้เดินไปที่โต๊ะด้วยกัน
“อ้าวมากันแล้วเหรอช้าจริงๆนะพวกเธอสามคนเนี่ย!”คิม ฮีชอลรุ่นพี่ประจำกลุ่มของทั้งสามคนที่นิสัยตรงกันข้ามกับฮันคยองโดยสิ้นเชิงเพราะฮีชอลคนนี้ขี้เหวี่ยงขี้วีนสุดๆจนทุกคนพร้อมใจกันเรียกเขาว่า เจ๊ฮีนิม นั่นก็ทำให้ฮีชอลพอใจมิใช่น้อย
“ขอโทษฮะพี่ฮีชอล”ทั้งสามคนพูดแล้วรีบวิ่งไปนั่งที่เก้าอี้สามตัวที่ยังคงถูกเว้นว่างเอาไว้ทำให้พวกเขารู้ได้ทันทีว่าทุกคนรอพวกเขาเป็นกลุ่มสุดท้าย
“เอาล่ะครับน้องๆตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วล่ะครับที่เราจะมาร่วมกันในงานเลี้ยงขอเชิญโจว คยูฮยอนมักเน่หรือคนที่อายุน้อยที่สุดในบรรดาปี 1 บนเวทีเลยคร้าบบบ”เยซองรุ่นพี่อีกคนหนึ่งเรียกชื่อโจว คยูฮยอนหนุ่มหล่อที่สูงที่สุดในปีหนึ่งรุ่นนี้แต่เขากลับเด็กที่สุด
“เรียกซะเต็มยศเลยนะครับพี่เยซอง”คยูฮยอนเดินขึ้นมาบนเวทีตามเสียงเรียกของเยซองทำให้นักศึกษาหญิงหลายๆคนกรี๊ดดกร๊าดกับหน้าตาอันหล่อเหลาของเขากันอย่างล้นหลามนั่นทำให้เยซองต้องพูดแซวขึ้นมา
“ว้าวๆมารับน้องแค่วันเดียวก็ดังขนาดนี้เชียวนะพ่อมักเน่”นั่นทำให้คยูฮยอนหัวเราะยิ้มๆแล้วโปรยยิ้มให้กับนักศึกษาสาวหลายๆคนแต่แล้วเขาก็ต้องไปสะดุดตากับ....
“น่ารัก...”คยูฮยอนพึมพัมออกมาเบาๆเมื่อสายตาของเขาไปสะดุดกับลี ซองมินร่างอวบที่กำลังมองมาที่เขาเหมือนกับทุกๆคนแต่ใบหน้าหวานไปทางน่ารักและผิวขาวอมชมพูทำให้คยูฮยอนไม่อาจละสายตาไปจากซองมินได้เลย
“ห๊ะ!อะไรนะคยูน่ารักใครกันครับที่คยูฮยอนคนนี้บอกว่าน่ารัก”เยซองที่หูดีได้ยินสิ่งที่คยูฮยอนพูดก็มองไปตามสายตาของคนตัวสูงจนไปสะดุดตากับซองมินที่นั่งอยู่
“.....”ความเงียบเข้าปกคลุมงานเลี้ยงเพียงชั่วครู่เยซองก็พูดขึ้นมา.
“ลี ซองมิน!!หนุ่มน้อยหน้าหวานประจำกลุ่มของเจ๊ฮีชอลคนสวยนั่นเองเชิญบนเวทีหน่อยคร้าบบบ”นั่นทำให้ซองมินตกใจแต่ก็ยอมลุกขึ้นเดินไปบนเวที
“ซองมิน?”คยูฮยอนหันมาถามกับเยซองที่ยื่นมือไปรับซองมินขึ้นมาบนเวทีต่อหน้าทุกๆคนตอนนี้เขากลับมองเห็นแต่ซองมิน
“ครับผมชื่อซองมิน”ซองมินหันไปตอบแล้วยิ้มให้คยูฮยอนที่กำลังยืนทำหน้าเอ๋ออย่างไม่สมกับเป็นคลาสโนว่าหนุ่มหล่อของปีหนึ่งเลยเรียกได้ว่าเหมือนหมาป่าถอดเขี้ยวเล็บแล้วในตอนนี้ที่คยูฮยอนได้เจอกับซองมิน
“ครับพี่ซองมินน่ารักจัง”คยูฮยอนพูดมาแบบนั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มองยังไงก็เท่บาดใจคนมองเรียกเสียงกรี๊ดจากนักศึกษาสาวไม่ว่าจะปีหนึ่งและแม้กระทั่งรุ่นพี่
“อ่าขอบคุณนะคยูฮยอน”ซองมินพูดตอบยิ้มๆให้กับคยูฮยอนแล้วหันไปหาเยซอง
“แล้วคยูฮยอนสะดุดสายตากับผมเรียกผมขึ้นมาจะให้ทำอะไรเหรอฮะพี่เยซอง”คำถามนั้นทำให้เยซองเลิกมองทั้งสองด้วยสายตาตื่นตกใจแล้วตอบคำถามไป
“อ่อก็หนุ่มฮอตอย่างคยูฮยอนสะดุดตากับหนุ่มน้อยน่ารักแบบนี้ก็ต้องเรียกให้มาเจอกันจริงมั้ยคยูฮยอน~~”เยซองพูดแล้วหันไปยิ้มให้เรียวอุคที่เดินขึ้นมาพร้อมกับไวโอลิน
“และในค่ำคืนนี้คยูฮยอนคนหล่อจะมาเล่นไวโอลินให้กับทุกคนในที่นี้ฟังนะคร้าบบบส่วนซองมินนี่ของเราเชิญไปนั่งที่ตามสบายเลยคร้าบ”เยซองพูดทำให้ซองมินส่ายหน้านิดหน่อยแล้วเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเองระหว่างดงเฮและฮยอกแจ
“ซองมินนี่สุดยอดเลยคยูฮยอนสะดุดตาเนี่ย><!”ฮยอกแจพูดแล้วทำหน้าเพ้อฝันนิดหน่อยกับสิ่งที่ซองมินได้รับเพราะในปีหนึ่งรุ่นนี้ไม่ว่าใครก็ยอมแพ้ให้กับความหล่อของคยูฮยอนทั้งนั้นไม่ว่าจะเมะจะเคะหรือสาวนางใดก็ต้องสยบให้กับความหล่อของโจว คยูฮยอนแทบจะทั้งนั้น
“อยากให้คิบอมสนใจแบบนี้บ้างจังเลยน้า><”ดงเฮพูดแล้วทำหน้าเพ้อฝันมาให้ซองมินอีกคนหนึ่งแต่ระหว่างบทสนธนาของทั้งสามคนก็ต้องหยุดลงเพราะเสียงไวโอลินจากบนเวที
“.....”เสียงไวโอลินนั้นทำให้คืนนั้นทุกๆคนไม่อาจละสายตาไปจากคยูฮยอนได้เลย....
ครั้งแรกที่เราเจอกันสินะครับพี่ซองมิน.....
1 เมษายน
แสงอาทิตย์ยามเช้าที่ส่องแสงราวกับจะต้อนรับการเริ่มคาบเรียนแรกของเหล่านักศึกษาปีหนึ่งทุกๆคนทำให้เพื่อนรักทั้งสามคนรู้สึกสดชื่นมากพอสมควรขณะที่กำลังเดินผ่านรั้วประตูมหาวิทยาลัยเข้ามา
“ซองมินวันนี้อากาศดีเนอะหวังว่าจะผ่านวันนี้ไปได้ดีเหมือนอากาศด้วย”ดงเฮพูดด้วยน้ำเสียงสดใสก่อนจะกอดคอซองมินและฮยอกแจเดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมๆกัน
“สวัสดีครับพี่ซองมิน ดงเฮ ฮยอกแจ”คยูฮยอนเดินมาหาทั้งสองคนแล้วเรียกแต่สิ่งที่แปลกไปคือเขาเรียกแค่ซองมินคนเดียวว่าพี่
“สวัสดีคยูฮยอน”ทั้งฮยอกแจและดงเฮตอบเป็นเสียงเดียวกันมีเพียงแค่ซองมินเท่านั้นที่กำลังยืนอึ้ง
“อ่าสวัสดี”ซองมินพูดแค่นั้นแล้วลากเพื่อนสองคนให้เดินหนีมาทันที
ความรู้สึกนี้มันอะไรกันนะรู้สึกหัวใจเต้นแรงเพียงเพราะคยูฮยอนเดินเข้ามาทัก
“ซองมินทำไมต้องเดินหนีคยูฮยอนเค้าด้วยล่ะหรือว่าซองมินเขิน><”ฮยอกแจพูดแล้วทำหน้าตื่นเต้นทำให้ซองมินอดไม่ได้ที่จะหยิกแก้มเพื่อนรักหน้าไก่ของตัวเองด้วยความหมั่นไส้
“บ้าเหรอเพิ่งเจอกันเองนะ”ซองมินพูดแล้วเดินหนีทั้งสองคนแต่ไปไหนไม่ได้ไกลซองมินก็ต้องหยุดเพราะชนกับอกแกร่งของคนที่เดินตามพวกเขามา
“พี่ซองมินเดินหนีผมทำไมครับ^^”คยูฮยอนพูดแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มให้กับซองมินที่กำลังเขินหน้าแดงอยู่
“เปล่าสักหน่อย”ซองมินตอบไปแบบนั้นแต่ก็ทำท่าจะเดินหนีอีกนั่นทำให้คยูฮยอนดึงแขนของคนที่ตัวเล็กกว่าเอาไว้แต่เพราะซองมินดิ้นทำให้คยูฮยอนบีบแขนซองมินแรงขึ้นนั่นส่งผลให้ดงเฮและฮยอกแจต้องรีบวิ่งเข้ามาห้ามทันทีเพราะพวกเขารู้ดีว่าซองมินเป็นอะไร
“โอ๊ย!”ซองมินร้องขึ้นมาทำให้คยูฮยอนรีบปล่อยมือทันทีและได้เห็นรอยช้ำม่วงที่เกิดจากสิ่งที่เขาทำแต่มันช้ำมากกว่าที่สมควรจะเป็นนั่นทำให้คยูฮยอนทรุดลงตรงนั้น
“ซองมินเป็นอะไรมามั้ยช้ำมากรึเปล่าไปโรงพยาบาลมั้ย”ดงเฮและฮยอกแจที่รีบวิ่งเข้ามาดูอาการซองมินตื่นตกใจมากที่เห็นรอยช้ำที่ข้อมือของซองมิน
“ไม่เป็นไรๆคยูฮยอนน่ะสิเป็นอะไรรึเปล่า”ซองมินเดินเข้าไปหาคยูฮยอนที่ทรุดอยู่ที่พื้นด้วยความเป็นห่วงและเขาก็ได้เห็นว่าคยูฮยอนกำลังร้องไห้ทำให้ซองมินยื่นมือไปตรงหน้าคยูฮยอนที่กำลังร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“.....”คยูฮยอนไม่ตอบอะไรแต่ดึงซองมินเข้ามากอดไว้เบาๆแล้วพูดที่ข้างๆหู
“ฮึกๆพี่ซองมินอย่าจากไปนะอยู่ไปนานๆนะ”คยูฮยอนร้องไห้แล้วพูดแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาที่ข้างหูของซองมินนั่นทำให้ซองมินได้รู้ว่าคยูฮยอนกำลังเสียใจมากกับโรคที่เขาเป็น
“พี่จะไม่ไปไหนจะอยู่ข้างๆนายนะ”ซองมินพูดปลอบทำให้คยูฮยอนหยุดสะอื้นแต่เขากลับสลบไปทันที
“คยูฮยอน!!!”เสียงเรียกของซองมินไม่ได้ทำให้คยูฮยอนฟื้นนั่นทำให้ทั้งสามคนต้องช่วยกันพาคยูฮยอนไปที่ห้องพยาบาลทันที
13.30 น.
“พี่ซอง...มิน..”ขณะที่ซองมินกำลังนั่งเฝ้าคยูฮยอนที่หลับไปเมื่อตอนเช้าได้ยินสิ่งที่คยูฮยอนพูดจึงจับมือคยูฮยอนไว้
“พี่อยู่นี่”เสียงตอบกลับนั่นทำให้คยูฮยอนกระเด้งตัวขึ้นมาจากเตียงแล้วกอดซองมินไว้แน่นนั่นทำให้ซองมินยิ่งสงสัยว่าทำไมคยูฮยอนถึงร้องไห้ที่เห็นเขาเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว
“ฮึกๆแม่ผมจากไปเพราะโรคที่พี่เป็น”คยูฮยอนพูดแล้วซบหน้าลงกับบ่าซองมินที่กำลังถูกเขากอดอยู่แล้วเริ่มพูดสิ่งที่เขาเก็บเอาไว้มานานออกมา
“ท่านจากไปฮึกๆผมไม่อยากให้พี่จากไป”คยูฮยอนพูดนั่นทำให้ซองมินกอดปลอบอีกคนหนึ่ง
“หนึ่งเดือน”ซองมินพูดขึ้นมาแบบนั้นทำให้คยูฮยอนดึงซองมินออกจากอ้อมกอดแล้วทำหน้าสงสัย
“คุณหมอบอกว่าให้ออกมาเรียนเที่ยวเล่นกับเพื่อนได้หนึ่งเดือนถ้านายจะจีบพี่ก็ในหนึ่งเดือนนะคิกๆ”ซองมินพูดติดตลกแต่มันคือความจริงนั่นทำให้คยูฮยอนยิ้มขึ้นมาได้บ้าง
“อื้อหนึ่งเดือนพี่จะต้องรักผมแน่ๆคอยดูสิ”คยูฮยอนพูดแล้วยิ้มกว้างให้ซองมินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ห้องพยาบาล
“วันนี้หมดคาบเรียนแล้วล่ะกลับบ้านกันเถอะ^^”ซองมินพูดแล้วลุกขึ้นหยิบกระเป๋าของเขาและคยูฮยอนมาส่งให้เจ้าของก่อนจะยื่นมือไปให้อีกคนจับเพื่อเดินกลับบ้านด้วยกัน
“ขอบคุณครับพี่ซองมิน”คยูฮยอนยื่นมือไปให้ซองมินพวกเขาก็เดินกลับบ้านพร้อมกันในช่วงเย็นของวันนั้น
1 อาทิตย์ผ่านไป
“พี่ซองมินอรุณสวัสดิ์ครับ^^”คยูฮยอนเดินมาหาซองมินที่กำลังเดินฟังเพลง
“อ้าวคยูฮยอนอรุณสวัสดิ์”ซองมินทักคยูฮยอนตามปกติตั้งแต่วันนั้นที่เขาตัดสินใจบอกคยูฮยอนไปว่าสามารถออกมาเที่ยวเล่นนอกโรงพยาบาลได้ 1 เดือนนั่นทำให้ทุกๆเช้ากลางและเย็นเขากับคยูฮยอนจะอยู่ด้วยกันเสมอจนทำให้ดงเฮและฮยอกแจเริ่มตีตัวห่างออกไปเพราะพวกเขาเองก็มีคนรักแล้วเหมือนกัน
พักเที่ยง
“พี่ซองมินไปทานข้าวกันครับ”ทุกพักเที่ยงคยูฮยอนก็จะมารับซองมินไปทานข้าวด้วยกัน
ตอนเย็น
“พี่ซองมินกลับบ้านด้วยกันนะครับ”ตอนเย็นทั้งสองคนก็จะกลับบ้านพร้อมกันนั่นทำให้ทุกคนในโรงเรียนมองว่าทั้งสองคนเป็นคนรักกันไปโดยปริยาย
ณ สวนหย่อมหน้าบ้านคยูฮยอน
“พี่ซองมิน”คยูฮยอนที่กำลังนอนตักซองมินอยู่เรียกคนตัวเล็กด้วยเสียงเบาๆ
“หืมมีอะไรเหรอคยูฮยอน”ซองมินก้มหน้าลงมาถามคนที่เรียกชื่อตัวเองด้วยความสงสัย
“อีกสามอาทิตย์พี่จะอยู่กับผมอีกแค่สามอาทิตย์ใช่มั้ยครับ”คำถามนั้นทำให้ซองมินชะงักไปแต่เขาก็ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม
“ไม่พี่จะไม่อยู่กับนายอีกสามอาทิตย์”คำตอบที่ซองมินให้ทำให้คยูฮยอนลุกขึ้นมานั่งข้างๆซองมินแทนที่จะนอนตักเหมือนเมื่อสักครู่
“ทำไมล่ะครับพี่จะไปจากผมเหรอไม่เอานะ”คยูฮยอนพูดแล้วทำหน้างอนนิดหน่อย
“ไม่ใช่แต่พี่จะอยู่กับคยูให้นานกว่านั้น”ซองมินพูดแล้วยิ้มให้กับคยูฮยอน
“....”คยูฮยอนไม่ได้ตอบแต่มอบรอยยิ้มคืนให้กับซองมิน
****************************************************************************************************************************
กว่าจะจบครึ่งแรกมาได้ทำเอาเกือบตายกันเลยทีเดียวค่ะอ่านให้สนุกนะคะตามตอนต่อไปด้วยขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น