คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ [100%]
ณ คฤหาสน์อัครเมฆา
เมื่อเดือนที่แล้ว...
“ยัยพาย ช่วยมาท้าสีเล็บเท้าให้ฉันหน่อยสิ ^^”
“นี่ ฉันไม่ใช่คนรับใช้นะ ทำไมไม่ไปใช้ยัยหวีคนรับใช้คนสนิทของเธอล่ะ”
“ก็ฉันเห็นเธอท้าสีเล็บเท้าของเธอสวยดีนี่ ฉันอยากจะได้บ้าง”
“มีปัญญาก็ทำเอาเองสิ ชิส์”
“กริ๊ดดด คุณแม่ค่า พี่พายเขาไม่ทาเล็บเท้าให้กับเมเปิ้ลค่ะคุณแม่”
“ก็ได้ ฉันทำเอง…” ยัยปีศาจหน้าเหงือก
อาทิตย์ต่อมา...
“ยัยพาย ช่วยมานวดเท้าให้ฉันหน่อยสิ” ยัยบ้า!
“อยากจะโดนตบหรือไง -_-++”
“กริ๊ดดด คุณแม่ค่า ดูพี่พายฟสิค่า เมเปิ้ลแค่อยากให้พี่เค้ามาช่วยนวดแขนให้เพราะเมเปิ้ลรู้สึกเมื่อยแขนก็เท่านั้นเอง พี่เขาก็จะมาตบหนูค่ะคุณแม่” แบบนี้มันน่าตบนัก ยัยน้องนอกไส้หน้าเหงือก
“ก็ได้ ฉันทำเอง..”
และวันนี้..
“ยัยพาย ช่วยมาเอาน้ำล้างเท้าของฉันไปเททิ้งหน่อยสิ” ยัยหน้าเหงือกเรียกฉันอีกแล้วเหรอ
“นี่อยากโดนตบมากนักใช้ไหม หา!!” ฉันตะคอกเสียงดังลั่นบ้าน
“กริ๊ดดด..”
เพียะ!
“โอ๊ยยย นี่แกกล้าตบหน้าฉันเหรอ ฉันจะไปฟ้องคุณแม่”
หมับ
“เดี๋ยว..เธอจะไปไหนอยู่ให้ฉันตบก่อนสิ” ฉันจับข้อมือยัยนั่นไว้แล้วแสยะยิ้มอย่างนางมารร้าย ไหนๆก็ไหนๆละขอตบให้สะใจหน่อยเถอะ
“ไม่ฉันจะไปฟ้องคุณแม่ ปล่อยฉัน” ยัยนั่นดิ้นแต่เรื่องอะไรที่ฉันจะปล่อยให้มันหลุดเพราะวันนี้มันเป็นวันของฉัน
“เสียใจด้วยจ้ะสาวน้อย วันนี้คุณแม่ไม่อยู่เพราะฉะนั้นเธอจะต้องอยู่เป็นของเล่นให้ฉันตบไปอีกนาน หึๆ”
“กริ๊ดดด ไม่จริงปล่อยฉัน คุณแม่!!” ยัยนั่นตะโกนน้ำตานองหน้า แต่ใครจะสน เพราะฉันรู้สึกสะใจมากกว่าที่จะสงสาร
เพียะ!
เพียะ!
เพียะ!
ฉันก็ได้ตบสั่งสอนยัยนั่นจนสะใจ ยัยนั่นถึงกับหน้าบูดหน้าเบี้ยวสารรูปในตอนนี้ดูไม่ได้เลยยังกับพึ่งโดนผึ้งทั้งรังต่อยมา จมูกที่พึ่งไปศัลยกรรมมาก็เลื้อนขึ้นไปอยู่ใต้ตาโดยฝีมือการตบของฉันเอง^O^
เบื่อๆๆ ไม่ไหวจะเคลียร์แล้วอยู่บ้านก็เหมือนอยู่นรก ทำไมชีวิตของฉันมันถึงได้เฮงซวยอย่างนี้นะ ตอนแรกฉันก็อยู่บ้านกับคุณแม่อย่างสงบสุข แต่พอมียัยเมเปิ้ลน้องนอกไส้กับพ่อเลี้ยงหน้าบานนั่น ชีวิตของฉันก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นอยู่บ้านก็ไม่มีความสุข จะมีก็แต่ป้าเจียมเนี่ยแหละที่คอยอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด แต่ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทนอยู่ที่นี่อีกแล้ว ฉันจะไป ฉันเป็นอิสระ
“คุณหนูของป้า คุณหนูคิดจะไปจริงๆเหรอค่ะ ทำไมคุณหนูไม่คิดให้ดีๆก่อน” ป้าเจียมนั่งร้องห่มร้องให้แล้วฉุดกระชากลากถูไม่ให้ฉันไป
“หนูทนไม่ไหวจริงๆค่ะป้า ฝากดูแลแม่แทนหนูด้วยนะคะ หนูไปไม่นานหรอกค่ะเดี๋ยวหนูก็จะกลับมา มาทวงทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของหนูคืน ฝากดูแลคุณแม่ด้วยนะคะป้าหนูไปล่ะ” ฉันพูดพลางลากกระเป๋าใบใหญ่ออกมาจากบ้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนที่เดินเข้ามาภายในบ้านหลังนี้นั่นก็คือแม่กับพ่อเลี้ยงหน้าบานของฉันนั่นเอง
“นั่นลูกจะไปไหน -*-” แม่หันมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ฉัน
“อ่อ หนูจะไปพักอยู่กับเพื่อนสักเดือนสองเดือนค่ะแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ หนูไปล่ะ^^”
ฉันไม่รอฟังในสิ่งที่แม่จะพูดก็รีบวิ่งออกมาจากบ้านทันที ขืนอยู่แล้วแม่ดันไปเห็นสภาพหน้าของยัยนั่นขึ้นมา ฉันได้โดนแม่ด่ายับแน่ๆ
และแล้วฉันก็ออกมาจากบ้านหลังนั้นจนได้ แต่ก่อนออกจากบ้านฉันได้ยินเสียงของยัยเมเปิ้ลตะโกนฟ้องแม่ของฉันสะลั่นบ้านแถมยังว่าฉันสารพัด นี่ถ้าฉันยังอยู่บ้านมีหวังยัยนั่นได้ฟันร่วงหมดปากเพราะฝีมือฉันแน่ๆ ฮึ่ย ดีแล้วละที่คิดได้เลยรีบออกมาสะก่อน ฝากไว้ก่อนเถอะยัยกะลามะพร้าวหน้าเงือกแล้วฉันจะกลับมาคิดบัญชีกับแกทีหลัง ว่าแต่ตอนนี้ฉันคงต้องรีบบึ่งไปหาที่พึ่งสุดท้ายของฉันสะก่อน ว่าแล้วก็เรียกแท็กซี่ทันที
ในที่สุดฉันก็มาถึงที่พึ่งสุดท้ายของฉันจนได้ วะฮะฮ่าๆ^O^ ว่าแต่ยัยนั่นจะอยู่ไหมนะ ขอโทรหายัยนั่นก่อน
ตู๊ดดตู๊ดด ตู๊ดดดด~
เอ๊ะ! ปลายสายรับแล้ว
(สวยรับสาย ว่าไงยัยอึ๋ม) ดูมัน -_-+++
“ตอนนี้แกอยู่ที่ไหนอ่ะ ฉันต้องการความช่วยเหลือด่วน” ฉันพูดเชิงขอร้องนิดหน่อย
(ฉันก็อยู่ที่คลับไง แกมีอะไรป่ะ)
“มี มีมากด้วยเดี๋ยวฉันเข้าไปหา” พูดจบฉันก็วางสายทันที
ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าตึกซีโร่ วัน พอฉันวางสายปุ๊ปฉันก็เดินเข้าในคลับทันที นั่นไงเจอแล้วยัยเฟรนดี้นั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงเคาเตอร์บาร์ตรงนั้นเอง
“ว่าไงจ้ะ เพื่อนสุดสวย ^o^” ฉันเดินเข้าไปทักเพื่อนรักทันที
“มาแปลกแฮะวันนี้ แกมีอะไรแกก็คุยกับฉันมาเลยตรงๆดีกว่าไม่ต้องอ้อมค้อมให้เสียเวลา” รู้ทัน
“คือ ฉันอยากจะมาขอค้างที่นี่สักสองสามคืนก่อนน่ะ ในระหว่างที่ฉันกำลังจะหาที่พักใหม่ได้*_*” ฉันพูดพลางทำสายตาวิงวอน
“แล้วแกไม่คิดที่จะกลับบ้านหรือไง เห็นหอบกระเป๋าใบใหญ่เท่าบ้านนั่นมาด้วย” อะไรไหน แค่ใบเล็กนิดเดียว นี่ฉันยังขนเสื้อผ้าออกมาจากบ้านยังไม่หมดเลยนะ
“ไม่ฉันจะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้วจนกว่าฉันจะเอาคืนยัยนั่นให้หลาบจำ ฉันเกลียดยัยนั่น ฉันเกลียดมัน!!” พูดพลางเขย่าตัวยัยเฟรนดี้แรงๆ
“เออ โอเคตูเข้าใจแล้ว หยุดเขย่าตัวฉันสักทีเวียนหัว @_@”
“อืม ตกลงแกจะให้ฉันอยู่ป่ะ^^;;”
“ตามใจแกสิ..” ยัยนั่นทำหน้าเมินเฉยมาก แต่ใครจะสน
“ขอบใจจ้ะ แล้วแกจะให้ฉันอยู่ห้องไหนอ่ะ” ฉันหันไปถามยัยเฟรนดี้แต่ยัยนั่นกลับหลับไปแล้ว อ้าวทำไมมันเป็นอย่างนี้ละเนี่ย
จนได้ในที่สุดฉันก็ต้องพายัยนี่กลับห้องนอนจนได้ แต่ก็โชดดีชะมัดที่มาเจอเข้ากับพี่เฟรชนี่พี่ชายสุดหล่อของยัยเฟรน ทำให้ฉันไม่ต้องแบกยัยเฟรนดี้ขึ้นมาคนเดียว
“ขอบคุณมากเลยค่ะพี่เฟรชนี่ นี่ถ้าไม่ได้พี่นะ พายแย่แน่ ^O^” ฉันหันไปยิ้มให้กับพี่เฟรชนี่
“อืม ฝากดูแลยัยเฟรนด้วยนะ ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรยัยนั่นเหมือนคนกำลังคิดอะไรอยู่ในใจแต่ไม่ยอมบอก งั้นพี่ขอตัวไปทำธุระก่อนนะ” พี่เฟรชนี่พูดจบก็เดินออกไปจากห้องทันที
“เฮ้อ~ จะทำอะไรดีนะน่าเบื่อจัง ยัยนี่ก็มาดันหลับเอาตอนเที่ยงซะได้” เอ๊ะ! เหมือนคนที่ถูกบ่นจะรู้สึกตัวแฮะ
“เป็นไงบ้างแก” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
“อ้าว แล้วฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” ยัยนั่นว่าพลางลุกขึ้นมานั่ง
“ก็เมื่อกี้นี้เอง แกเป็นอะไรไปน่ะฉันไม่เคยเห็นแกเป็นแบบนี้มาก่อนเลยไม่สบายรึเปล่า”
“อ้อ คงจะเพลียน่ะเพราะช่วงนี้นอกจากจะดูแลคลับแล้วฉันยังจะต้องไปช่วยขายไอศกรีมกับพวกเพื่อนๆของฉันที่ย่านการค้าไนท์เทลน่ะ” ยัยนั่นหันมาตอบแต่ตาเนี่ยจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่อยู่แล้วท่าทางจะเพลียมาก
“เหรอ งั้นแกก็นอนพักพ่อนเถอะฉันไม่กวนแกแล้ว” ฉันว่าพลางจะลุกขึ้นเดินออกไปแต่ยัยนั่นกลับคว้าข้อมือของฉันเอาไว้
“เดี๋ยว...ฉันขอไปด้วยสิ แกมาก็ดีแล้วฉันกำลังเบื่ออยู่พอดี เราไปหาอะไรกินกันเถอะ”
ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรยัยนั่นก็ลากฉันออกมาซะแล้ว แถมยังให้ฉันไปคนขับรถให้อีกต่างหากเชื่อเขาเลย
ตอนนี้ฉันกับยัยเฟรนดี้กำลังเดินอยู่ในห้างบิ๊ก and ดี ของเพื่อนยัยเฟรน เราเดินช๊อปปิ้งกันมาเรื่อยๆจนมาถึงโซนเครื่องสำอาง แล้วฉันก็ต้องสะดุดตาเมื่อเจอเข้ากับลิปกรอสรสสตอเบอรี่ชีสเค้กที่ฉันอยากได้มานาน แต่ก็ดันไปคว้าเอาแท่งเดียวกันกับยัยมัมมี่ที่มีผ้าก็อตแปะอยู่บนหน้าเต็มไปหมด พอยัยนั่นหันมาฉันก็รู้ทันทีว่ายัยนั่นเป็นใคร หึๆ^^;;
“ว้าวๆ ไปศัลยกรรมหน้ามาใหม่เหรอยัยน้องนอกไส้^^” ฉันหันไปยิ้มแสยะด้วยความสะใจ
“แก นี่แกยังไม่ไปตายอีกเหรอ ฉันอุตส่าห์สาปแช่งให้แกไปลงนรกสะทำไมแกยังไม่ไปอีก” ยัยนั่นดูถ้าทางจะตกใจมากเลยนะที่เจอฉัน
“หึๆ ก่อนที่ฉันจะลงนรกน่ะ ฉันขอเตะแกลงนรกก่อนเป็นคนแรกเลยดีไหม เจ็บขนาดนี้แล้วยังจะมาหาเรื่องให้เจ็บตัวอีก อยากโดนตบอีกหรือไง” ฉันง้างมือขึ้นเพื่อจะตบสั่งสอนแต่ยัยเฟรนดี้รีบเข้ามาห้ามไว้สะก่อน
“เฮ้ย!!อย่ามีเรื่องกัน เดี๋ยวก็ได้มียามมาจับตัวพวกเราโยนออกไปนอกห้างหรอกใจเย็นๆ”
เพียะ!
“โอ๊ยยย..” แย่แล้วยัยเฟรนโดนตบ น้องสาวมาเฟียโดนตบ แย่แล้วฉันว่างานนี้คนที่เป็นศพต้องเป็นยัยนั่นแน่นอน น่ากลัวอ่ะ>_<
“เธอมาตบฉันทำไม” ตายละยัยเฟรนโกรธจนหน้าตาแดงก่ำหมดไปแล้ว น่ากลัว
“แล้วใครใช้ให้แกมาขวางไว้ล่ะ ยัยเฉิ่มเบ๊อะ” ยัยน้องนอกไส้ของฉันก็ไม่ยอมแพ้ ฉันว่างานนี้ต้องมีคนตายแน่นอน
“เฉิ่มเบ๊อะงั้นเหรอ เจอนี่หน่อยเป็นไง^^;;..”
ตุ้บ!
พลั่ก!
ผัวะ!!!
อ๊ายยยยย >_<
เสียงเอฟเฟ็กต์น่ากลัวเป็นบ้า ไม่ไหวแล้วต้องรีบเข้าไปห้ามเดี๋ยวยัยนั่นตายกลัวติดคุก
“หยุดได้แล้ว เฟรนดี้ฉันขอบใจแกมากแต่ตอนนี้ไม่ต้องแล้วเดี๋ยวยัยนั่นตาย เรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวพี่ยามมา” พูดจบฉันก็ลากยัยเฟรนดี้ออกมาจากเวทีการประลอง โดยที่ไม่ได้หันไปดูเลยว่ายัยนั่นเป็นยังไง
ตอนนี้พวกเรากำลังวิ่งหนียามกันอย่างชุลมุนวุ่นวายพอสมควร วิ่งเข้ามาหลบอยู่ในห้องน้ำดีกว่า เหนื่อย!
แฮกๆๆ =[]=~~
เหนื่อยเป็นบ้าเลย
“ฮ่าๆๆ ฮะฮ่าๆๆ ^O^” อยู่ดีๆพวกเราทั้งสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ไม่รู้ว่าทำแต่ฉันมีความรู้สึกมันสนุกมากๆเลย
“สนุกเป็นบ้าเลย ^^;” ยัยเฟรนดี้หัวเราะร่าออกมา
“อืม นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันกับแกไม่ได้ลุยอะไรแบบนี้ด้วยกัน” ฉันว่าพลางส่งยิ้มไปให้ยัยนั่น
“โอเคหายเหนื่อยแล้ว แล้วแกหายเหนื่อยยังล่ะ” ยัยเฟรนดี้หันมาถาม
“อื้อ หายเหนื่อยแล้วเราไปกันเถอะ”
พวกเรากำลังจะพากันเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักเพราะที่พวกเรายืนอยู่นี่มันเป็นห้องน้ำชาย
แว้กกกกO_O!!
ทำไมวันนี้เจอแต่เรื่องซวยๆนะสงสัยต้องเป็นเพราะยัยนั่นแน่เลย (โทษคนอื่นเฉยเลย)
“เฮ้ย!! พวกเธอ”
กริ๊ดดดดด >_<
ผู้ชาย!!
____________________________________________________________________________________________
แต่มันยังมีส่วนผิดพลาดอยู่เยอะก็เลยต้องแก้ไขไหม่
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ
ขอให้เพื่อนๆอ่านนิยายให้สนุกนะคะ
ขอบคุณค่า^o^
ความคิดเห็น