เจมส์กับสมบัติแห่งตระกูลทั้งเก้า

ลำดับตอนที่ #1 : ตอน กุญแจดอกที่ 1 แก้ววิเชียร(บทที่ิ 1)

 บทที่ 1

: ตึกแถวแห่งหนึ่งย่านคลองถม

    กริ๊ง....กริ๊ง....กริ๊ง.... “สวัสดีครับ เจมส์พูดครับ” ชายหนุ่มวัยกลางคนรับโทรศัพท์  “สวัสดีค่ะคุณเจมส์ ฉันมีเรื่องอยากให้คุณช่วยหน่อยค่ะ” เสียงผู้หญิงวัยกลางคนพูดตอบกลับมา “คุณ...”เจมส์พยามจะเรียกชื่อ “อิมค่ะ อิม” ผู้หญิงวัยกลางคนบอกชื่อตน “ครับคุณอิม คุณมีอะไรให้ผมช่วยหรือครับ” เจมส์ถาม “ เออ..ฉันต้องการให้คุณหาสมบัติของตระกูลค่ะ” อิมตอบคำถาม  “ครับ สมบัติ” เจมส์พูดด้วยอาการตื่นเต้น “ค..ค..คือ..ม...ม..มัน... ตู๊ด.....ตู๊ด..... ตู๊ด.....” เสียงพูดของอิมตะกุกตะกักก่อนที่สายจะขาดไป “ฮัลโหล คุณอิม คุณ  คุณ คุณอิมคุณได้ยินหรือเปล่า คุณอิม เฮ้อ...สายขาดไปแล้วเซ็ง” เจมส์พูดด้วยอาการผิดหวัง “เจมส์ นายเป็นไร” เสียงชายหนุ่มดังขึ้น “มีคนโทรมาให้เราช่วยหาสมบัติให้นะ” เจมส์ตอบ  “จริง ! อย่างงี้เราก็มีงานแล้วซิ” ชายหนุ่มพูดด้วยอาการดีใจ “ยังไม่แน่หรอก ยังไม่รู้ข้อมูลอะไรมากเลย” เจมส์พูดขึ้นก่อนที่จะเดินไปเข้าห้องน้ำ กริ๊ง....กริ๊ง....กริ๊ง.... เสียงโทรศัพท์ของเจมส์ดังขึ้น “เจมส์ โทรศัพท์ดัง”ชายหนุ่มตะโกนเรียก “เออรู้แล้ว สมิธนายรับแทนฉันไปก่อน” เจมส์ตอบ “O.K.” ชายหนุ่มตอบรับ  เจมส์ยกโทรศัพท์ขึ้น “สวัสดีครับ สมิธพูดครับ” สมิธทักทายตามมารยาท “สวัสดีค่ะ ขอสายคุณเจมส์ค่ะ” เสียงอิมขอสายเจมส์  “เจมส์เข้าห้องน้ำอยู่รอสักครู่นะครับ”สมิธพูด “มาแล้ว มาฉันคุยเอง” เจมส์ขอโทรศัพท์มาคุณเอง “สวัสดีครับ เจมส์พูดครับ” เจมส์ทักทาย “สวัสดีอีกรอบค่ะคุณเจมส์” อิมทักทายกลับ “คุณอิมหรือครับ “ค่ะ ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะพอดีมีคนโทรเข้ามานะค่ะ” อิมพูด “ครับ เออ..เข้าประเด็นเลยนะครับ สมบัติที่คุณอิมจะให้ผมหาคืออะไรหรือครับ” เจมส์เข้าประเด็น “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่ามันคืออะไร แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นสมบัติที่คุณปู่เอาไปซ่อน โดยมีปริศนาอยู่กับคุณย่านะค่ะ” อิมอธิบาย  “ครับ คุณช่วยเล่าเรื่องนี้ให้ฟังหน่อยซิครับ” เจมส์ขอให้อิมช่วยเล่าเรื่อง “ค่ะ คุณย่าเล่าให้ฟังว่า ตอนที่คุณย่ายังสาวๆนั้น คุณปู่คุณย่าได้เอาสมบัติไปซ่อนไว้ และได้เดินทางไปทั่วประเทศเพื่อแบ่งกุญแจแห่งอัญมณีให้แก่ตระกูลที่เกี่ยวข้องกับตระกูล จินตราวัล ซึ่งเป็นตระกูลของฉันนะค่ะ  โดยกุญแจแห่งอัญมณีจะมีทั้งหมด 9 อันแบ่งให้ตระกูลต่างๆ 9 ตะกูล คือ ตระกูลแก้ววิเชียร,ตระกูลปัทมราช,ตระกูลจัทราทิพย์,ตระกูลศรีสุวรรณ,ตระกูลฉัตรทอง,ตระกูลวรีมุข,ตระกูลนัทชานนท์,ตระกูลสุวรรณบุป-ผา และตระกูลจินตราวัล  ในแต่ละตระกูลที่กล่าวมาบางตระกูลอาจมีการเปลี่ยนสายตระกูลเป็นตระกูลอื่นแทน แต่คุณย่าบอกว่าคุณปู่ได้เอามาเก็บไว้กับตระกูลจินตราวัลแทน แต่หลังจากการเสียชีวิตของคุณปู่กุญแจแห่งอญมณีก็กลับสู่ตระกูลเดิม คุณย่าบอกว่าการที่จะเปิดประตูแห่งสมบัติต้องใช้กุญแจแห่งอัญมณีทั้ง 9 เปิด ซึ่งคุณย่าได้ทิ้งไว้เป็นมรดกแก่ฉันซึ่งเป็นหลานคนเดียวนะค่ะ” อิมเล่าอย่างละเอียด “ครับตอนนี้คุณอิม หากุญแจแห่งอัญมณีเจอบ้างหรือยังครับ” เจมส์ถาม “ยังเลยค่ะ คุณย่าได้ทิ้งปริศนาไว้ทั้งหมด 10 ข้อค่ะ” อิมตอบ “งั้นผมขอปริศนาข้อแรกเลยครับ” เจมส์ขอปริศนาข้อแรก “ตอนนี้ฉันให้ไม่ได้ค่ะ” อิมปฏิเสธ “ทำไมละครับ” เจมส์ถาม “คือว่าคุณทนายของคุณย่าห้ามให้บอกปริศนาแก่ใครทางโทรศัพท์นะค่ะ เพราะว่าอาจมีการดักฟังจากคนอื่นได้นะค่ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะส่งไปให้ทางจดหมายนะค่ะ” อิมบอก “ครับ” เจมส์ตกลง “แค่นี้นะค่ะ เดี๋ยวฉันจะติดต่อกลับมาใหม่ค่ะ” อิมบอกลา ตู๊ด.....ตู๊ด.....ตู๊ด..... เจมส์วางโทรศัพท์ลงก่อนจะหันไปคุยกับสมิธว่า “สมิธเรามีงานทำแล้ว”  “อะไรหรือเจมส์”สมิธถามด้วยความสงสัย “หาสมบัติประจำตรระกูล”เจมส์ตอบก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป “นายจะไปไหน” สมิธถาม “กินข้าว”เจมส์หันมาตอบก่อนเดินออกไปจากห้อง “เจมส์รอด้วย” สมิธตะโกนก่อนเดินตามออกไป

JJJJJ

    แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามากระทบใบหน้าของเจมส์เป็นสัญญาณเข้าสู่วันใหม่และเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นซึ่งอาจจะมีเพียงครั้งเดียวในชีวิต ยิ่งทำให้เขาต้องการปริศนาข้อแรกและคิดว่าคงจะเร็วๆนี้ที่จะได้พบกับมัน เข้าเดินลงมาจากบันได หิวจังเลย สมิธทำอะไรไว้บ้างนะ เขาคิด “เจมส์กินข้าวหรืเปล่า” สมิธถาม “มีอะไรกินบ้าง” เจมส์ถามด้วยความสงสัย “มาม่า” สมิธตอบ มาม่าอีกแล้ว เจมส์คิดกับแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย “นายป็นไร หน้าบึ้งเชียว ทั้งบ้านนายก็มีแต่มาม่า ถ้านายจะกินอย่างอื่นนายก็ต้องออกไปซื้อข้างนอก เออถ้าไปฝากซื้อแกงจืดด้วย” สมิธพูด  ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังกินมาม่านั้นสมิธทักขึ้นว่า “เจมส์มีจดหมายถึงนายนะ” “อะไร แล้วใครส่งมา” เจมส์ถาม “ไม่รู้เหมือนกัน เขาไม่ได้จ่าหน้าซองไว้” สมิธตอบกลับ เจมส์หยิบมาดูเนื้อความในจดหมายนั้น

   สวัสดีค่ะคุณเจมส์ ฉันอิมเองค่ะปริศนาข้อแรกที่คุณย่าให้ไว้เป็นบันทึกของคุณปู่ เมื่อ 26 ปี ก่อน ซึ่งในบันทึกนั้นเขียนไว้ว่า

12 ธันวาคม 2528

     ตอนนี้ฉันอยู่ที่เมืองสามหมองอยู่กันสุดที่รักฉันจำได้ว่าที่นี้เป็นที่ๆฉันบอกรักกับสุดที่รักของฉันที่เมืองปาย บรรยกาศตอนนั้นมันช่างเงียบสงบ แทบจะไม่มีผู้คนเลย แต่ฉันคิดว่าอีกไม่นานก็จะเป็นที่รู้จักของผู้คน พวกเราเดินทางมาตามหาคนที่ชื่อ เกรียงไกร แก้ววิเชียร เขาเป็นพ่อตาของเจ้านนท์ ลูกชายคนเดียวของฉันเขาเป็นหมอ ตอนนั้นเกิดโรคระบาดทำให้ต้องพาครอบครัวตระกูลแก้ววิเชียรมาอยู่ที่หมู่บ้านของชาวปาดอง คอของพวกเข้ายาวมาก แต่วันนี้เรายังหาตาเกียรไกร แก้ววิเชียรไม่เจอ โชคดีเด็กผู้หญิงที่ชื่อมะนังเป็นคนที่สนิทกับเกรียงไกรบอกว่าแกไปต่างจังหวัดเลยฉันทิ้งข้อความไว้ให้หนูมะนังคนนั้น จงตามหาแก

      “  ผู้ใดใคร่ตามหากุญแจแห่งอัญมณีดอกแรก  ผู้นั้นต้องตามหาคนที่ชื่อมะนัง”

ป.ล.เรื่องก็มีแค่นี้และค่ะ ค่ะ  ในเครื่องหมายคำพูดคือคำใบ้ที่คุณย่าทิ้งไว้ค่ะ 

  อิม จินตราวัล

หลังจากเจมส์อ่านจดหมายเสร็จก็วางจดหมายลงก็รีบลุกไปหยิบโน๊ตบุ๊คออกมาอย่างรวดเร็ว สมิธหยิบจดหมายขึ้นมาแล้วกวาดสายตาสายตาอ่านจดหมาย “เจมส์ปาดองคืออะไร” สมิธถาม “อาจหมายถึงกระเหรี่ยงคอยาวก็ได้ ฉันกำลังหาข้อมูลอยู่” เจมส์ตอบโดยที่สายตาจ้องที่หน้าโน๊ตบุ๊ค “นายรู้ได้ไง ก็จากจดหมายที่เขียนว่า คอของพวกเขายาวมากไง” เจมส์บอก “นายนี่ชังสังเกตจังเลย” สมิธชม “สังเกตนิดหน่อยแล้วมาเปิดดูในเว็บไม่ก็หนังสือ” เจมส์พูด  “สมิธ ไปเก็บกระเป๋าของนายเร็ว” เจมส์พูดขึ้น “เก็บกระเป๋าทำไม” สมิธถาม “เราจะไปแม่ฮ่องสอน” เจมส์พูดก่อนที่จะเดินเข้าห้องไปเก็บกระเป๋าของตัวเอง