คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 : จุดเริ่มต้น
บทที่ 1 : จุดเริ่มต้น
Cin-Tam
“ อาจารย์คิมครับ ผมไม่เข้าใจตรงนี้....”
“ อาจารย์คิมครับ กำลังจะไปไหนหรือครับ....”
“ อาจารย์คิมครับ ผมทำอาหารกลางวันมาฝากครับ ”
“ อาจารย์คิมครับ ช่วยอธิบายไวยากรณ์ตรงนี้ให้ผมฟังหน่อยครับ ”
“ อาจารย์คิมครับ...... ”
“ อาจารย์คิมครับ...... ”
“ อาจารย์คิมครับ...... ”
“ นายเข้ามายุ่งกับฉันเพื่ออะไร ??? ” คิมฮีชอลหยุดเดินและหันหลังกลับไป พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงขู่ตะคอกเด็กชายที่เดินตามมา หลังจากที่เด็กชายตรงหน้าผู้ที่มีใบหน้าเหมือนคนที่เขารักดูสนอกสนใจในตัวเขาอย่างออกนอกหน้า คอยตอบคำถามและหาของกินมาให้เป็นประจำทุกวัน ซึ่งนั่นมันทำให้เขาหงุดหงิดใจไม่ใช่น้อย
“ เปล่านี่ครับ ” เด็กชายที่เดินตามมาตอบกลับอย่างมั่นใจ แต่คิมฮีชอลก็รู้ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่เด็กคนนี้บอกมาแน่ๆ
“ ฉันขอพูดตามตรง อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันไม่มีทางสนใจคนอย่างนายแน่ ” ร่างสูงพูดย้ำออกไปชัดเจน
“ ผมเป็นนักเรียน ผมสนใจแค่บทเรียนเท่านั้น อาจารย์อย่าคิดมากสิครับ ”
“ แล้วเดินตามฉันมาทำไม .... ”
“ ผมกำลังจะไปทางนี้อยู่พอดี ” แทมินชี้มือไปยังห้องของผู้อำนวยการของโรงเรียน
“ ถ้าอย่างนั้นก็เดินนำหน้าฉันไป ”
“ ครับ ” เด็กชายก้มศีรษะให้เล็กน้อยก่อนจะเดินไปยังทางของตน โดยที่มีสายตาของฮีชอลที่มองตามหลังไป สายตาที่ย้ำเตือนตนเองว่าคนที่ตนรักคนนั้นไม่อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว มือเรียวกำไว้แน่น เพื่อนสะกัดกลั้นอารมณ์และความรู้สึกปวดร้าวภายในแล้วเดินขึ้นไปยังชั้นบนของอาคารซึ่งเป็นห้องประจำของตน แต่ทว่าความสงสัยบางอย่างก็ทำให้เขาชะงักฝีเท้าลง.....
~ ก๊อก ก๊อก
“ เชิญ!!! ” เสียงของคิมจงอุนที่อยู่ภายในห้องดังออกมา เหมือนกับจะรู้ว่าใครบางคนกำลังมา และแน่นอนว่า ใครคนนั้นคือลูกจ้างของตนเป็นแน่
“ เป็นไงบ้าง ” ผู้อำนวยการเอ่ยถาม
“ ไม่มีอะไรคืบหน้าเลยครับ แถมเขายังบอกว่าไม่ให้ผมไปยุ่งกับเขาอีก ” เด็กชายทำหน้าเศร้า พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามโต๊ะทำงานของนายจ้าง
“ พยายามเข้านะ ”
“ ครับ... ผมว่ามันอาจจะต้องใช้เวลานานกว่าที่คิดนะครับ แล้วเรื่อง เอ่อ...... ”
“ เรื่องค่าจ้างไม่ต้องห่วง ดูแล้วงานนายอาจจะยากอย่างที่พูดมา เอาเป็นว่าฉันจะเพิ่มเงินให้นาย ขอแค่ทำงานให้สำเร็จก็แล้วกัน ”
“ ครับ ” เด็กชายพยักหน้ารับ
“ แล้วแม่นายเป็นอย่างไงบ้าง ”
“ รอผ่าตัดอยู่น่ะครับ ”
“ อย่างนั้นเหรอ....ถ้านายทำงานนี้สำเร็จ รับรองนายมีเงินใช้หลังผ่าตัดแม่นายแน่นอน ” ผู้อำนวยการหนุ่มเอ่ย
“ ผมอยากรู้ว่าใครเป็นคนจ้างที่แท้จริงน่ะครับ ”
“ เรื่องนี้ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าถาม มีหน้าที่อะไรก็แค่ทำตามเท่านั้น ... ออกไปได้แล้ว ”
“ ครับ ผมขอโทษ ผมจะไม่ถามอะไรอีก ขอตัวก่อนนะครับ ” คนตัวเล็กรีบเก็บข้าวของแล้ววิ่งเดินออกนอกห้องไป แต่ทว่าเมื่อเดินออกมาได้ไม่ถึงครึ่งทาง ข้อมือเรียวก็ถูกกระชากจนเซถลาไปปะทะกับแผงอกกว้างของใครคนหนึ่งเข้า
“ อ๊ะ!!!! อาจารย์คิม!!!!.... ”
“ ค่าจ้างอะไร นายรับจ้างผู้อำนวยการให้มาดูแลฉันอย่างนั้นรึไง ” ร่างสูงตะคอก
“ ปะ เปล่าครับ …..” แทมินตอบตะกุกตะกักออกไป เพราะไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันนอกห้องแบบนี้
“ ยังจะโกหกอีกเหรอ .... ตามฉันมานี่ ” ถึงจะพูดออกไปอย่างนั้นแต่มือแกร่งก็ยังคงไม่ปล่อยจากข้อมือเล็ก ฮีชอลทั้งลากและกระชากแทมินให้ตามเข้าไปถึงในห้องพักของตน
“ อะ...อาจารย์จะทำอะไรผม ”
“ ตอบฉันมา เขาจ้างนายมาทำไม ” ร่างสูงจับคนตัวเล็กกว่าผิงไว้กับกำแพงเพื่อไม่ให้เจ้าตัวหลบหนีไปได้
“ มันไม่เกี่ยวกับอาจารย์หรอกครับ ผมยังไม่ได้เอ่ยชื่ออาจารย์สักคำ ”
“ ยังจะมาโกหกอีกงั้นเหรอ ฉันให้เวลานายแค่คำถามสุดท้าย ถ้าไม่ตอบนายเจอดีแน่ .... เขาจ้างนายมาทำไม ”
“ ผมไม่ ระ.....อื้อออออออ ” ยังไม่ทันที่จะได้ตอบคำถาม ริมฝีปากบางก็ถูกครอบครองด้วยลิ้นร้อนชื้นของอีกฝ่าย คนตัวเล็กดิ้นไปมาให้อ้อมกอดของคนที่โตกว่า จนเกือบนาทีผ่านไป ฮีชอลถึงได้ยอมละตัวออกมา
“ ทีหลังอย่าโกหกฉันอีก ” ฮีชอลจ้องมองใบหน้าหวานที่แดงขึ้นสีระเรื่อ เนื้อตัวที่สั่นระริกด้วยความโกรธเคือง ดวงตากลมโตรื้นด้วยน้ำตาจ้องตอบคิมฮีชอลอย่างไม่ลดละเช่นกัน และก่อนที่เสียงแหบพร่าจะหลุดออกมาจากปากสีเชอร์รี่นั่น เสียงฝ่ามือก็ปะทะเข้ากับใบหน้าของอาจารย์หนุ่มรูปงามจนขึ้นเป็นรอยนิ้วเล็กๆบนใบหน้า
เพี๊ยะ !!!!!!!!!!
“ ผมไม่ใช่เขาคนนั้นของคุณก็จริง แต่ช่วยทำกับผมเหมือนผมเป็นมนุษย์คนอื่นๆด้วยสิ คุณคิมฮีชอล ” พูดจบก็ดันตัวเองออกมาแล้วตรงไปยังประตูห้องทันทีแต่ขาเรียวก้าวตามติดเด็กชาย มือหนาดันประตูไว้แน่นพร้อมกับล็อคปิดดังเดิม
“ คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะออกไปได้ง่ายๆอย่างนั้นรึไง ”
“ คุณจะทำอะไรผม !!!!! ”
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
Won-Kyu
“ ทำไมถึงไม่สบายขึ้นมาแบบนี้นะ ” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมาเบาๆขณะที่กำลังเช็ดเนื้อตัวให้แก่ชายหนุ่มเจ้าของบ้านที่ตนแอบหลบเข้ามาซ่อนอยู่ เพื่อไม่ให้ผู้เป็นบิดาจับไปฉีดยา แต่ตอนที่กำลังจะกลับออกไปเสียงกระแอมไอของเจ้าของบ้านหนุ่มก็ทำให้คิมคยูฮยอนอดที่จะเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้ ร่างโปร่งบางเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนน้อยออกมาชุบน้ำเช็ดเพื่อลดอุณหภูมิของร่างกายไว้ ทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่ แต่ภายในใจของเด็กหนุ่มกับรู้สึกว่าต้องอยู่ดูแลชายหนุ่มผู้ซึ่งนานๆครั้งจะกลับมาสวนแห่งนี้สักที
“ ตัวร้อนจี๋เลย หวังว่าคงไม่ตายนะชเวซีวอน ” คนตัวเล็กนั่งลงบนเตียงนุ่มข้างๆคนป่วย ใบหน้าหวานแหงนมองนาฬิกาบนผนังบอกเวลาสี่ทุ่ม เวลาที่ตนต้องนั่งเล่นเกมอยู่ แต่ทำไมต้องมานั่งเฝ้าหมอนี่ด้วยนะ นั่นคือสิ่งที่เด็กหนุ่มคิด แต่ถึงจะคิดแบบนั้น คยูฮยอนก็ไม่มีท่าทีจะลุกออกจากเตียงเลยแม้แต่น้อย
“ คยู.... ” เสียงแหบพร่าละเมออกมาเบาๆ แล้วเสียงนั้นก็ค่อยจางหายไปในลำคอ ทำให้คนที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมาจนทำให้ร่างบางต้องค่อยๆก้มตัวลงไปฟังเสียงของอีกฝ่าย
“ เรียกฉันเหรอ ...จะขออะไรก่อนตายมั้ยชเวซีวอน ” เด็กหนุ่มถามด้วยสีหน้างงๆ
“ .... ” ถึงจะก้มลงไปจนชิดลำตัวของชายหนุ่ม แต่คยูฮยอนก็ไม่ได้ยินเสียงอะไร จนทำให้เจ้าตัวเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมานิดๆ
“ อะไรเล่า พูดออกมาดังๆเด้ !!! ถ้าไม่พูด ฉันไปล่ะนะ ” เมื่อทำท่าจะลุกขึ้นแต่มือเรียวก็ถูกรั้งไว้ซะก่อน จนต้องล้มลงไปนอนบนหน้าอกแกร่งคนป่วย ความร้อนจากร่างกายของชายหนุ่มถูกถ่ายเทมายังตัวของเด็กชาย ใบหน้าหวานขึ้นสีโดยไม่รู้ตัว หัวใจดวงเล็กเต้นระส่ำด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด
“ เฮ้ !!!! ปล่อยสิ แกล้งหลับแต๊ะอั๋งฉันรึเปล่าเนี่ย ” ร่างบางดันตัวเองออกมาจากอกกว้าง แต่ก็ต้องล้มลงไปอีกครั้งเมื่อครั้งนี้ลำแขนยาวโอบกอดคนตัวเล็กไว้อย่างแน่นหนา
“ คยู....อยู่กับฉันนะ ” เสียงแหบยังคงละเมออกมาอย่างต่อเนื่อง
“ ได้ไง....เดี๋ยวพ่อด่าตายชัก ปล่อยได้แล้ว มันอึดอัดนะ ” แม้จะพยายามฝืนแค่ไหนแต่เพราะความอ่อนล้า จึงทำให้คยูฮยอนต้องจำทนอยู่ในอ้อมกอดนั้น
“ คยู.... ”
“ รู้แล้วน่า เรียกอยู่ได้ คืนนี้จะยอมให้กอดนะ ถ้าขืนมีอีกนายตายแน่ชเวซีวอน ” คนตัวเล็กเงยหน้ามองใบหน้าคมที่อยู่ใกล้แค่ปลายเอื้อม หัวใจยังคงเต้นอย่างไม่ยอมหยุดพัก ร่างกายที่ร้อนขึ้นมากว่าหลายเท่าตัว ทำให้ร่างบางถึงกับหายใจอย่างยากลำบาก
“ .... ”
“ อีกสิบนาที...หวังว่านายคงจะปล่อยฉันได้แล้วนะ จะได้กลับบ้านสักที ” คยูฮยอนหน้ายู่ก่อนจะจ้องไปยังนาฬิกา รอเวลาให้ผ่านไปสิบนาที..................
“ คยูฮยอน!!!ลูกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ???? ” เสียงทุ้มใหญ่แว่วดังขึ้นมา ทำให้เจ้าของชื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างสลึมสลือ ดวงตารีจ้องมองไปยังต้นเสียงก่อนจะพบว่าเจ้าของเสียงนั่นคือผู้เป็นบิดาของตน ใบหน้าหวานเลิ่กลั่กเมื่อรู้ตัวว่าตอนนี้ตนกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของคนไข้ที่เริ่มขยับตัวเพราะเสียงเรียกเช่นกัน ร่างโปร่งบางรีบยันตัวเองให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับผู้เป็นพ่ออย่างสำนึกผิด
“ คุณพ่อ...ไม่มีอะไรนะครับ ผมแค่.... ”
“ แค่เหรอ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ” เสียงใหญ่โวยลั่น คยูฮยอนมองไปบนนาฬิกาเรือนงามอีกครั้ง ทว่าตอนนี้มันบอกเวลาตีสาม ซึ่งนั่นมันทำให้เจ้าตัวตกใจอยู่ไม่น้อย
“ มะ มีอะไรกันครับ ” เจ้าของห้องดันตัวเองให้ลุก ปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่างภายในห้อง
“ ผมมาตามลูกชาย คุณทำแบบนี้ได้ไงคุณซีวอน ”
“ ครับ???? ” ร่างสูงขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจคำถามของคนที่อยู่ไร่ข้างๆ และยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมคนคนนี้ถึงได้เข้ามาอยู่ในบ้านของตน มือหนาจับอังหน้าผากของตนก็รู้สึกได้ว่าตัวยังคงร้อนอยู่
“ ยังไม่เข้าใจอีกรึไงคุณซีวอน ที่คุณนอนกอดลูกชายผมอยู่นั่นไง ”
“ เห???? ”
“ มะ ไม่จริงนะครับพ่อ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด หมอนี่ไม่สบายผมแค่มาดูแล เท่านั้นเองจริงๆครับ ” คนตัวเล็กเริ่มอธิบายเรื่องราวให้กับผู้เป็นพ่อและเจ้าของบ้านได้เข้าใจ จนเวลาล่วงเลยผ่านไป
“ ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ฉุนเฉียวออกไปอย่างนั้น เจ้าลูกชายตัวดีนี่ด้วย ทำไมชอบแอบเข้าบ้านคนอื่นอย่างนี้ ไม่โดนแจ้งความจับน่ะดีแค่ไหนแล้ว ” ประโยคแรกพูดกับเจ้าของบ้านหนุ่ม ส่วนประโยคท้ายหันมาบ่นลูกชายของตนเบาๆ
“ ไม่เป็นไรครับ ” เสียงแหบแห้งของชายหนุ่มตอบกลับไป
“ ก็พ่อน่ะจะจับผมไปฉีดยา ผมแค่หาที่หลบเท่านั้นเอง ” คยูฮยอนหน้ายู่
“ อายุ 18 แล้วยังกลัวเข็มแบบเด็กๆอีก ไป กลับกันได้แล้ว รู้ถึงไหนได้อายไปถึงนั่น ถึงจะเป็นผู้ชายมันก็เสียหายนะคยูฮยอน ”
“ ก็บอกแล้วไง ผมไม่ได้มีอะไรกับหมอนั่นสักหน่อย ” บทสนทนาที่ดูต่อล้อต่อเถียงกันระหว่างผู้เป็นพ่อกับลูกชายไม่เข้าหูซีวอนเอาซะเลย ไม่ใช่เพราะเขาไม่ตั้งใจฟัง หากแต่เพราะเด็กชายตรงหน้านี้ต่างหาก เด็กชายผู้มีอากัปกิริยาท่าทางเหมือนกับคนรักของตนทุกอย่าง เขาที่ตัดสินใจมาอยู่สวนนี้อย่างถาวรเมื่อวันก่อน และเพราะด้วยต้องตากฝนทำให้มีอาการปวดศีรษะ เขาไม่รู้ตัวว่ากำลังกอดเด็กชายคนนี้ แต่เขามีความรู้สึกว่าได้กอดคนรักของตน เขาได้กอดโจวคยูฮยอนอีกครั้ง นั่นคือความรู้สึกที่แท้จริง เขารู้จักกับครอบครัวของคุณคิมที่อยู่ไร่ข้างๆ บนเกาะชงจูนี้ที่เขารู้จักก็คงจะมีแค่ครอบครัวนี้เท่านั้น ครอบครัวที่มีบุตรชายผู้มีใบหน้าเหมือนโจวคยูฮยอน เด็กชายที่ชอบทะเลาะกับเขาเป็นประจำ และไม่รู้ว่าด้วยฤทธิ์ไข้ หรือเพราะมีอะไรดลใจ ทำให้ซีวอนหลุดคำบางคำนั้นออกไป
“ ผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง ”
“ อะไรนะครับ ???? / เอ๋???? ” ผู้เป็นพ่อและลูกชายทำหน้าสงสัยพร้อมกัน
“ ผมจะรับผิดชอบเด็กคนนี้เอง”
“ เฮ้!!!! ทำไมนายต้องรับผิดชอบฉันด้วย ”
“ ไม่เป็นไรครับคุณซีวอน ผมไม่ได้ว่าอะไรครับ เพราะลูกชายผมเองต่างหากที่ไม่ดีน่ะ ”
“ ไม่เป็นไรครับ ผมจะรับผิดชอบเรื่องราวทั้งหมดเอง ผมจะแต่งงานกับหมอนี่ ”
“ ห๊า / ห๊า ว่าไงนะ ”
“ ได้ยินไม่ผิด ผมจะแต่งงานกับคิมคยูฮยอน ผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง ”
“ ไม่นะ พ่อครับ หมอนี่เพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ผมว่าเรารีบกลับบ้านกันเถอะ ” คนตัวเล็กยืนขึ้นก่อนจะฉุดผู้เป็นบิดาให้ลุกยืนเช่นกัน
“ แต่คยูฮยอนยังเด็กอยู่นะครับคุณซีวอน ” คุณคิมเอ่ยออกมาเสียงเบา แต่ก็ทำให้คยูฮยอนขัดใจไม่น้อย
“ พ่อครับ พ่อก็จะเป็นบ้าเหมือนหมอนี่เหรอ ”
“ ถ้าอย่างนั้นจดทะเบียนสมรสไว้ก่อนก็ได้นะครับคุณคิม ”
และไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม ท้ายที่สุดแล้ว นี่ก็เป็นจุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิตร่วมกันของชเวซีวอนและคิมคยูฮยอน ชีวิตที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบดังที่ใครๆคาดเดา
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
Hyun-Hyuk
“ ย็อกแจ ไปสอบวันแรก สู้ๆ น๊า~ ” เด็กชายตัวน้อยยืนส่งจูบ โบกมือลาให้พี่ชายของตน
“ ขอบใจนะครับกระต่ายน้อยของพี่ พี่จะพยายามนะ แล้วจะรีบกลับมา ”
“ อย่าลืมสังขยาฟักทองของซองมินนะฮะ ”
“ ครับแล้วเจอกัน ” ฮยอกแจโบกมือให้ ก่อนจะเดินออกนอกห้องไป
“ ย็อกแจ ~ ” เสียงเด็กชายร้องเรียกอีกครั้ง รั้งให้เจ้าของชื่อหันหลังกลับไป
“ ครับ ว่าไง ”
“ มีความสุขมากๆนะฮะ ”
“ ..... ” ฮยอกแจไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงส่งยิ้มหวานไปให้เด็กชายพร้อมกระชับกระเป๋าในมือแล้วเดินออกไป
สองปีหลังจากเรื่องราวทุกอย่างผ่านไป ฮยอกแจยังไม่เคยนอนหลับฝันดีเลยสักคืน ร่างบางที่ต้องตื่นขึ้นมายามวิกาลเพียงลำพัง ใบหน้าซีดขาวด้วยความหวาดหวั่น สองมือไขว่คว้าหาใครบางคนเพื่อซุกหน้าลงบนอกแกร่ง คนที่จะคอยปลอบประโลมยามฝันร้าย หากแต่นั่นไม่มีอีกแล้ว คนที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวมันอ้างว้างแค่ไหนจะมีใครสักกี่คนที่เข้าใจความรู้สึกนี้ แม้จะมีคนรอบข้างที่คอยดูแลยามตื่นแต่เวลานอนล่ะ มองหาใครไม่มีเลยสักคน.....
ร่างบางเดินกึ่งวิ่งเข้าไปยังมาหาวิทยาลัย วันนี้คนตัวเล็กมีสอบแม้จะไม่ได้เต็มที่กับการอ่านหนังสือมากนักเพราะต้องทำงานอย่างหนักเพื่อส่งเสียตัวเองเรียน แต่ฮยอกแจก็ไม่เคยละทิ้งหน้าที่ของตน
“ ทางนี้ห้ามผ่าน อ่านหนังสือไม่ออกรึไง ” เสียงดังขู่ตะคอกเมื่อฮยอกแจเผลอวิ่งผ่านเข้าไปยังบริเวณต้องห้าม
“ ขอโทษครับ ผมรีบไปหน่อย ไม่ทันได้มอง ” คนตัวเล็กก้มหัวให้ก่อนจะรีบวิ่งไปอีกทาง วันนี้เขารู้ตัวว่าสายเลยมาทางลัดเข้าสู่ตัวอาคารแต่กลายเป็นว่ายิ่งทำให้เสียเวลาขึ้นไปอีก เมื่อทางนี้ใช้เป็นที่ถ่ายโฆษณาหรือสินค้าอะไรสักอย่างที่ร่างบางพอจะเดาออก สองขารีบสาวเท้ากลับไปทางเดิม ในมือถือแซนวิชและน้ำดื่มเพื่อเป็นการประหยัดเวลา เขาต้องรีบกินให้หมดและต้องไปให้ทันเวลาเข้าสอบด้วย
ผลั่ก!!!! เพราะความรีบเร่ง ทำให้ฮยอกแจชนเข้ากับคนที่เดินสวนทางมาและน้ำในมือเรียวก็สาดกระเซ็นรดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายจนเกิดรอยด่าง ร่างบางทำหน้าเหวอก้มหน้าขอโทษเจ้าของเสื้อโดยไม่มองหน้าเลยแม้แต่น้อย
“ ขะ ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ ”
“ ไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้นเรอะ!!!! รอยบนเสื้อของฉันมันจะหายไปรึเปล่า ” ร่างสูงกระชากแขนคนตัวเล็กขึ้นมา ทำให้ฮยอกแจร้องครวญออกมาเบาๆ
“ อ๊ะ....เจ็บนะ ” ร่างบางแหงนมองคนตัวโต ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้จะสะท้อนภาพวันวานออกมาในดวงตาคู่สวยของอีฮยอกแจ พร้อมหลุดชื่อที่ตนร้องเรียกหาอยู่ทุกค่ำคืนออกมาเบาๆ
“ ฮยอนจุง.... ” ฮยอกแจครางเรียก ชายหนุ่มตรงหน้าผู้ใบหน้าเรียวรูปไข่ ดวงตากลมโตผมยาวปะบ่า เหมือนจนไม่อยากจะเชื่อสายตา แต่ครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นชายหนุ่มคนนี้แล้วในสวนสาธารณะครั้งที่พาซองมินไปปิคนิก อาจจะเป็นคนคนนั้น แต่ไม่มีวันเป็นคิมฮยอนจุงของเขาไปได้
“ เป็นไง ตกตะลึงในความหล่อของฉันล่ะสิ ” คนตัวโตยืดอกแสดงความพึงพอใจ แต่เมื่อได้สติก็รีบขู่ร่างเล็กตรงหน้าขึ้นมาอีกรอบ
“ นี่!!!! แล้วเสื้อผ้าฉันล่ะ ”
“ ขอโทษ ผมจะจ่ายค่าซักให้ ” คนตัวเล็กรีบวางแก้วน้ำและขนมลงกับโต๊ะใกล้ๆ พร้อมควานหาเงินในกระเป๋าให้อีกคน
“ ห้าพันเหรอ นายคิดว่าเสื้อผ้าของฉันมีราคาแค่นี้เองเรอะ!!!! ” ร่างสูงโวยลั่นเมื่อเห็นจำนวนเงินที่คนตัวเล็กยื่นให้
“ อ๊ะ ขอโทษครับ ไม่ทราบว่าคุณต้องการเท่าไร ” ฮยอกแจถามออกไป แต่คนตัวโตกว่าก็ไม่ตอบออกมา เพียงแค่ชูนิ้วขึ้นมาห้านิ้วก็ทำให้ร่างบางตาถลนได้
“ หะ ห้าหมื่นเลยเหรอครับ ”
“ นาย....เสื้อผ้าของฉันนี่สั่งจากอิตาลี ไม่มีขายที่ไหนอีกแล้ว นายคิดว่าห้าหมื่นมันจะพอมั้ย ”
“ หะ ห้าแสน ผะ ผมไม่มีเงินขนาดนั้นหรอกครับ ” ฮยอกแจตอบกลับหน้าซีด เหงื่อเม็ดโตผุดบนใบหน้าหวาน ที่ขณะนี้ลืมไปว่าจะหมดเวลาเข้าห้องสอบแล้ว จนกระทั่งเสียงประกาศดังขึ้น
อีกห้านาทีจะหมดเวลาเข้าห้องสอบ ขอให้นักศึกษาเตรียมตัวให้พร้อมนะคะ
“ แค่เปียกน้ำแค่นี้คุณจะคิดห้าแสนเลยรึไง ไม่หน้าเลือดไปหน่อยเหรอ ”
“ ฮะ ฮ่ะ ฉันล่ะตลกนายจริงๆ แค่ห้าแสนน่ะมันน้อยเกินไปแล้ว ค่าซักต้องห้าล้านเท่านั้น ”
“ จะบ้าเหรอ ผมไม่มีปัญญาจ่ายหรอก ผมให้คุณได้เท่านี้แหละ ” ร่างบางยัดเงินใส่มือหนาเบี่ยงตัวหลบไปแล้วรีบวิ่งเข้าห้องสอบไปในทันที
“ นาย!!!! ” แม้จะตะโกนเรียกแต่ฮยอกแจก็ไม่หันมา ชายหนุ่มมองตามหลังจนคนตัวเล็กหายลับเข้าไปในอาคารเรียน ก่อนที่ตัวเองก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ของตนเช่นกัน แต่ระหว่างที่กำลังก้าวเดิน สายตาคมก็มองเห็นบางอย่างบนพื้น มือหนาหยิบกระเป๋าสีน้ำตาลขึ้นมาดูพร้อมกับเปิดดูข้างในแล้วรอยยิ้มก็ถูกยกขึ้นที่มุมปากบางเล็กน้อย
“ อี ฮยอกแจ .....นายหนีฉันไม่พ้นแน่ ปีที่แล้วตอนที่กลับมาจากอเมริกาในสวนสาธารณะนั่น ฉันยังจำได้ดี หึ เจอจนได้สินะ ”
“ คุณฮยอนจุง มาเข้าฉากได้แล้วค่ะ ” หญิงสาวเดินเข้ามาบอกอย่างอ่อนน้อมเพราะเมื่อสักครู่ที่ชายหนุ่มเดินออกมาทำหน้าบอกบุญไม่รับ จนไม่มีใครกล้ามาตามเพราะเกรงกลัวลูกชายกงสุลใหญ่ที่มีนิสัยเอาแต่ใจตนเอง นี่ถ้าไม่ติดว่ามีรูปร่างหน้าตาดี ดีกรีนักเรียนนอก คงไม่มีใครอยากทำความรู้จักกับคนคนนี้เป็นแน่
“ อืม ....” ตอบรับในลำคอก่อนจะเดินตรงไปทำหน้าที่ของตนเอง
.
.
.
“ คราวหน้าจะไม่อนุญาตให้เข้าห้องสอบนะฮยอกแจ ” คนคุมสอบบอกกับร่างบางที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เมื่อไม่มีบัตรประจำตัวนักศึกษามาแสดง แต่เป็นเพราะว่าคนตัวเล็กช่วยงานโรงเรียนอยู่บ่อยครั้ง จึงผ่อนผันได้บ้าง
“ ครับ ” ฮยอกแจก้มศีรษะก่อนจะเดินลงอาคารเรียนหลังสอบเสร็จไปแล้วครึ่งวัน
“ หายไปไหนนะ .... ใช่แล้ว ต้องตรงนั้นแน่ๆ ” ไม่รอช้าฮยอกแจรีบวิ่งไปยังที่ที่ตนมีปากเสียงกับใครคนหนึ่งเข้า เมื่อไปถึงร่างบางก็ก้มๆเงยๆหากระเป๋าเงินไปจนทั่วบริเวณ
“ หาไอ้นี่อยู่เหรอ ” เจ้าของเสียงเอ่ยขึ้นพร้อมกับแกว่งกระเป๋าในมือไปมา
“ นั่นมันของผม เอาคืนมานะ ” ฮยอกแจรีบวิ่งไปคว้ากระเป๋าใบเล็กแต่ฮยอนจุงก็ชูมันขึ้นเหนือศีรษะซะก่อน ถึงคนตัวเล็กจะกระโดดแย่งแต่ก็ไร้ประโยชน์
“ ถ้าอยากได้คืนก็ชดใช้ค่าเสื้อให้ฉันก่อน ”
“ ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก ”
“ ก็ชดใช้ด้วยอย่างอื่นสิ ”
“ อะไร??? ”
“ ร่างกายนายไง ”
…………………………………โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
บทนี้เป็นบทนำเกริ่นที่มาของเรื่องราวทั้งหมดค่ะ
รับรองภาคนี้ไม่ทำให้เศร้าเหมือน Once แน่นอนค่ะ
ยังไงก็ช่วยติดตามกันด้วยนะคะ
รักคนอ่าน ^^
แม่ยกฮยอกตอบคอมเม้น
| ||||
| ||||
| Name : Park JiHye< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : hyuk4ever [ IP : 203.172.199.250 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : ~>mai<~< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : moonoy [ IP : 49.230.252.83 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : Auto-Hyuk< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : lucky_ann< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : Aor*haehyuk*< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : ฟ้าใสหวานใจวอนกี้< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : p*lovehyuk< My.iD > | |||
...lee hyukjae = love love
| ||||
| ||||
| Name : ่jkjan< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : drasim< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : The' Prince {Tan~}< My.iD > | |||
~~
~~
| ||||
| ||||
| Name : ThaNatty< My.iD > | |||
ความคิดเห็น