●◦●◦●◦◦ ไร้จุดหมาย คิดชื่อไม่ออก ◦◦●◦●◦●

ลำดับตอนที่ #1 : ไร้จุดหมาย ## CHAPTER 1 [ 100 % ] + UP PIC ( SOULKI )

CHAPTER 1

ณ คอนโดอินเทอร์พาร์ท คอนโดที่รวบรวมลูกคุณหนูไฮโซทั่วเมืองไว้ ซึ่งคอนโดนี้มีเพียง 6 ห้อง เรียกได้ว่า ไม่รวยจริงเข้ามาอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่ที่นี่พึ่งมีคนอยู่เพียงสองห้อง เพราะอะไรน่ะหรอ ก็คอนโดนี้น่ะพึ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ เลยนี่นา ราคาก็แพงหูฉี่ คนธรรมดาที่ไหนจะเข้ามาอยู่ได้ แต่ก็คงไม่พ้นมือเพพาย ลูกคุณหนูไฮโซตัวจริงคนนี้ เพียงแต่ว่า...

ร่างเล็กเดินก้าวเข้ามาคอนโดพร้อมกระเป๋าใบโตสีชมพูจี๊ด เพพายเดินตรงไปที่เคาท์เตอร์ที่ทำด้วยคริสตัลใส แล้วพูดกับซิสที่นั่งอยู่ตรงนั้น “สวัสดีค่ะ เพพายเข้าเซ็คอินตั้งแต่วันนี้เลยนะคะ ^^”

“ยินดีต้อนรับค่ะคุณเพพาย นี่ค่ะคีย์การ์ดของคุณ ห้อง 02 นะคะ ^^”

เพพายรับคีย์การ์ดมาพร้อมถามกลับด้วยความสงสัยนิดๆ ว่า “อ้าว ห้อง 02 หรอคะ นึกว่าฉันเป็นคนแรกเสียอีก แอบเสียดายนิดๆ แฮะ แต่ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ^^”

ซิสเองก็ดูแลคอนโดยู่ตลอดเวลา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนแรกที่เข้ามาอยู่คือใคร เพียงแต่เห็นท่าทางของเพพายไม่ได้ต้องการคำตอบที่จริงจังจึงไม่ได้บอก เพียงแต่ยินกลับไปด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

เพพายก้าวเดินต่อไปยังลิฟต์ ถึงแม้จะอยู่แค่ชั้นสองก็เถอะ แต่กระเป๋าเธอหนักนี่นา

เพพายสัมผัสปุ่มชี้ขึ้นที่หน้าลิฟต์ ไม่ถึงสามวินาทีประตูลิฟต์ก็เปิดออกพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง เมื่อเขาเห็นเธอก็เหมือนจะอึ้งไปนิดๆ สายตาตวัดมามองเธอเสี้ยววินาทีแล้วเดินผ่านออกไป เพพายพึ่งจะได้สติจากดวงตาคมคู่นั้นก็เดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยอาการมึนๆ งงๆ มือก็กดไปที่ชั้นสอง แล้วก็ยืนเอ๋ออยู่จนกระทั่งลิฟต์เปิดจนแทบจะปิดถึงได้รู้สึกตัว แล้วเดินไปที่ห้อง 02

PAEPIE TALK --------------------------------------------------

ฉันเดินออกมาจากลิฟต์แบบมึนๆ ลิฟต์เกือบจะปิดอยู่แล้วเชียว ดีนะฉันตัวเล็ก แทรกตัวผ่านประตูก่อนมันจะปิดได้ >_< เอ...แต่จะว่าไป ถึงมันจะปิดฉันก็กดให้เปิดได้ไม่ใช่หรอ แล้วจะรีบทำไมล่ะเนี่ยฉัน เฮ้อ เพราะสายตาคู่นั่นแท้ๆ ที่ทำฉันสับสนไปหมด ฉันรีบไปห้องก่อนดีกว่า

ฉันเดินมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าห้องที่เขียนอักษรเรืองแสงว่า PAEPIE ตัวโตๆ แล้วก็มีพื้นหลังเป็นเหมือนอยู่ในทะเล เอ๋... จะว่าไปตั้งแต่ฉันเดินมา ผนังก็มีภาพทะเลเรืองแสงตลอดเลยนี่นา โอ้...นี่ถ้าเป็นตอนกลางคืน แล้วปิดไฟมืดๆ ต้องสวยมากแน่ๆ เลย ฮี่ๆ จะว่าไปก็น่าลอง เอาไว้คืนนี้ค่อยลองแล้วกัน ตอนนี้เอาของไปเก็บก่อน >_<

ฉันเอาคีย์การ์ดจ่อที่บริเวณข้างห้องที่เป็นช่องสีเหลี่ยมสีดำ  แล้วประตูห้องก็เปิดแบบเลื่อนออกทันที

คิดไม่ถึงว่าห้องจะกว้างขนาดนี้ =o= มันกินเนื้อที่สักครึ่งนึงของคอนโดได้เลยมั้งเนี่ย ฉันถอดรองเท้าไว้ที่บริเวณหน้าห้อง แล้วเดินตรงเข้าไปที่ตู้เก็บเสื้อผ้า จัดการเอาชุดทั้งหมดของฉันใส่เข้าไป...

อืม... จริงๆ แล้วฉันไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก ครอบครัวฉันอยู่ที่ฮ่องกง แต่ฉันขออนุญาตป๊ากับม๊ามาเรียนต่อมหาลัยที่ประเทศไทย เพราะฉันชอบบรรยากาศที่ไทยน่ะสิ ถึงแม้ว่ามันจะร้อนไปหน่อยก็เถอะ =_=

ฮึบบ เอาล่ะ เก็บของเสร็จหมดแล้ว ต่อไปก็...ไปอาบน้ำหน่อยดีกว่า พึ่งมาถึงที่ไทย อึดอัดตัวจะแย่แล้วเนี่ย

พรุ่งนี้จะเป็นวันปฐมนิเทศก่อนเรียน ฉันต้องทำอะไรบ้างนะ... แล้วฉันจะมีเพื่อนรึเปล่าเนี่ย อยู่ที่นู่นฉันมีเพื่อนสนิทจริงๆ แค่สองคนเองนะ =_=

จะว่าไป พูดถึงเพื่อน ฉันโทรหาป๊าม๊าหน่อยดีกว่า =O=” ว่าแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ป๊าแล้วโทรออก

ตู๊ด~ ตู๊ด~

(ไงลูกสุดที่ร๊ากกก ถึงที่ไทยแล้วหรอลูกป๊า) เสียงปลายทางค่อนข้างเจี๊ยวจ๊าว... = = นี่ป๊าฉันจริงเหรอนี่

“ถึงแล้วค่ะป๊า เข้ามาอพาร์ทเมนต์ที่ป๊าบอกแล้วด้วย ทำไมมันใหญ่จังล่ะ หนูแค่มาเรียนเอง...”

ฉันพูดไม่ทันจบ ป๊าก็แทบจะตอบมาทันทีว่า (ไม่ได้! ถึงลูกจะแค่ไปเรียน แต่ป๊าเป็นห่วงลูกมากนะ T^T อย่าทำร้ายความหวังดีของป๊าเลย... ป๊าไปอยู่ที่นู่นกับลูกไม่ได้ ป๊าก็แทบใจสลายแล้ว ลูกอย่าปฏิเสธสิ่งที่ป๊าให้เลยน้าาา)

“โถ่ป๊า จะโอเวอร์อะไรขนาดนี้เนี่ย ยังไงหนูก็ต้องกลับไปหาป๊าอยู่แล้วหน่า”

(ฮิๆ โอเคจ๊ะ ลูกสุดที่รัก เดี๋ยวป๊าวางก่อนน้า ป๊ามีพบลูกค้าอีกเยอะมาก~ แล้วก็นอนได้แล้วนะลูก!) ป๊าตอบกลับมาด้วยเสียงร่าเริงแบบตอนแรกอีกแล้ว ต่างจากเสียงเมื่อกี้ลิบลับ

“ค่ะป๊า ฝากราตรีสวัสดิ์ม๊าด้วยนะคะ”

(จ๊ะลูก!) ...ตื๊ด ...ตื๊ด ...ตื๊ด

วางไปแล้วป๊าฉัน เฮ้อ จะรอดไปจนกว่าจะเรียนจบมั้ยเนี่ยฉัน =  =

จะว่าไป เมื่อกี้ฉันพูดถึงเพื่อนใช่มั้ย ตั้งแต่มาถึง ฉันยังไม่ได้คุยกับพวกมันเลยนี่นา อีกอย่างนี่ก็สี่ทุ่มแล้วด้วย บางทียัยพวกนั้นอาจจะนอนแล้ว? รึเปล่านะ ลองเล่น Facebook ดูดีกว่า

ว่าแล้วฉันก็จิ้มๆ ที่โทรศัพท์มือถือ แล้วก็เปิด Facebook ขึ้นมา ...เอ๋ เพื่อนสนิทสองคนนั่นไม่มีใครกำลังออนไลน์อยู่เลยหรอเนี่ย งั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ไว้พรุ่งนี้กลับมาฉันจะโทรหาแกทั้งสองละกันนะ จุ๊บๆ >_<

ฉันที่กำลังจะนอนอยู่บนเตียง จู่ๆ ก็รู้สึกว่านอนไม่หลับแฮะ

เออใช่! เมื่อตอนกลางวันจำได้ว่าฉันกะจะออกมาเดินเล่นที่ทางเดินหน้าห้องนี่นา มันน่าจะสวยเนอะ ว่าแล้วฉันก็ผลุดลุกขึ้นจากเตียงทันที แล้วก้าวไปที่ประตู กดปุ่มปิดสวิตซ์ไฟหน้าห้องให้หมด ฮิๆ ทีนี้ก็ได้เวลาสนุกแล้วสินะ >_<

ทางเดินที่มืดและเงียบสงัด บรรยากาศค่อนข้างเย็น ฉันเดินไล่มาตั้งแต่หน้าห้อง แสงเรืองรองสีฟ้าอ่อนๆ ยิ่งดูสวยงามเข้าไปใหญ่เมื่ออยู่ในที่มืด มีทั้งรูปสัตว์น้ำต่างๆ และปะการัง สวยงามเหมือนอยู่ใต้ทะเลจริงๆ เลยล่ะ!

ปึก!

ฉันเดินมาได้สักพักก็ชนกับอะไรเข้า โอ๊ย...กระแทกหน้าเต็มๆ เลย T_T ทางเดินนี่มันมีโขดหินอยู่ด้วยหรือไงกัน มันจะสมจริงกับใต้ทะเลเกินไปแล้วนะ T^T

“นี่เธอ...”

เห... ก้อนหินพูดได้หรอ! ก้อนหินพูดได้อัตโนมัติเวลามีคนชนใช่มั้ย T_T 

“-*- เธอคือคนที่พึ่งย้ายเข้ามาอยู่ใช่มั้ย?” เมื่อเสียงดังขึ้นอีกครั้ง ฉันก็ดึงสติจากเรื่องบ้าๆ ที่คิดอยู่ออกมาได้ แล้วเอื้อมมือไปลูบๆ คลำๆ ‘สิ่ง’ ที่อยู่ตรงหน้า

“เอ๋? อะไรอ่ะ นุ่มจังเลย” ฉับจับๆ เจออะไรที่มันนุ่มๆ แฮะ ...แล้วมันคืออะไรล่ะ ตอนนี้เอง จู่ๆ ก็มีมือเย็นเยือกๆ จับแขนฉันไว้

“ทำอะไรเนี่ย อยากโดนหรอ ...เธอน่ะ” เสียงแหบพร่านี้กระซิบที่ข้างหูฉัน และฉันก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ แถวต้นคอ ...แถวต้นคอ!

“นายเป็นใครอ่ะ เอาหน้าออกไปนะ” ฉันบิดข้อมือออกจากมือเขา และผลักเขาออกไป ถึงแม้ว่าฝ่ายที่กระเด็นออกจะเป็นฉันก็เถอะ T^T ก็ฉันตัวเล็กนี่นา อีกอย่าง ใครจะไปรู้ว่าออกแรกผลักแล้วฉันจะเป็นฝ่ายกระเด็นเองน่ะ

“อ๊ะๆ ระวังล้มไปนะ แล้ว...เธอชื่ออะไรน่ะ?” ในตอนนี้ฉันแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย อาศัยแค่แสงเรืองๆ ของผนังน่ะไม่พอให้ฉันมองเห็นหรอกนะยะ =()=

กว่าจะทรงตัวได้ พอหูได้ยินคำถาม ปากก็ตอบทันทีว่า “ชื่อเพพายค่ะ! เอ๋..เอ้ย ฉันตอบไปแล้ว =o=”

“เฮ้ เธอนี่เป็นคนตลกดีนะ เอาเป็นว่า ...เพพาย แลกกับที่เธอชนฉันเมื่อกี้ ฉันไม่โกรธก็ได้ แต่ตอนนี้ฉันต้องไปแล้วล่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” พอเขาพูดจบฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดิน

“อ้าว แล้วนายเป็นใครอ่ะ อะไรจะไปไหน เอ้ย! แล้วใครจะแลกกับเพพายนะ =()=?” ฉันรีบหันหลังกลับไปทั้งๆ ที่มองไม่เห็น เพราะกลัวเขาจะหนีไปไหนซะก่อน

“นี่เธอ... ประสาทการฟังเสื่อมรึเปล่าเนี่ยฮะ เอาล่ะๆ ฟังฉันดีๆ นะ ฉัน – บอก – ว่า ...” เขาพูดไปก็เงียบ ทิ้งจังหวะให้ฉันอยากรู้มากขึ้นกว่าเดิม ง่า...ก็เมื่อกี้ฉันได้ยินว่าอะไรจะแลกกันกับเพพายนะ คนมันฟังไม่ทันนี่นา...

“ทำไมนายเงียบไปล่ะ?”

ทีแรกนึกว่าจะโดนทิ้งไว้คนเดียวแล้วเสียอีก แต่ที่ฉันยังยืนรอ เพราะไม่ได้ยินเสียงเดินของเขาน่ะสิ! งั้นก็แปลว่าเขายังอยู่ใช่มั้ยล่ะ =w=

รอสักพักนึงเขาถึงตอบกลับมาได้ว่า “เฮ้อ~ ฉันชื่อโซลกิ เธอจะเรียกว่าโซลหรือกิก็ตามใจเธอ แล้วฉันบอกว่า ฉันไม่โกรธที่เธอเดินชนฉัน แลกกับที่ฉันรู้จักชื่อเธอ และฉันก็กำลังรีบ จะไปไนต์คลับ เธอสนใจจะไปด้วยกันมั้ย?”

พอเงียบก็เงียบไปเลย พอพูดก็พูดเป็นชุด ผู้ชายคนนี้เข้าใจยากค่ะ =()= อ๋อ สรุปคือเขาไม่โกรธฉัน แล้วก็รีบจะไปไนต์คลับ จะชวนฉันไปด้วย “อ๋อ... ค่ะๆ”

พูดไปได้นิดเดียวก็รู้สึกมึนๆ แปลกๆ ไม่ทันได้พูดอะไรอีก เขาก็ตอบกลับมาว่า “ฮะ อะไรนะ เธอจะไปด้วยจริงๆ หรอ?”

“เอ๋ ไป? ...ไม่ ไม่ได้บอกว่าจะไปค่ะ พี่กิไปเถอะค่ะ” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มให้ แต่แล้วก็คิดได้ มืดแบบนี้เค้าจะไปเห็นได้ยังไงเล่า!

“ฮะ เธอยิ้มสวยดีนะ ฉันชอบ แล้วก็เรียกฉันว่าพี่กิหรอ ดีเหมือนกัน ยังไม่เคยมีใครเรียกฉันแบบนี้ ดีล่ะ! งั้นฉันอนุญาตให้เธอเรียกคนเดียวเท่านั้นนะ! ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะเขา เมื่อประกอบกับความเงียบแล้ว มันดูน่าขนลุกยังไงไม่รู้แฮะ

“พี่กิไม่รีบแล้วหรอ?” นี่เป็นคำถามที่ฉันสงสัย ไหนว่ารีบ แต่กลับมายืนพูดกับฉันเป็นประโยคซะได้

“อ๋อ ไม่ได้รีบอะไรหรอก ถึงจะบอกให้รีบ ฉันก็ไม่รีบอยู่ดี ฮ่าๆๆ” ระหว่างที่ฟังเขาพูด จู่ๆ เขาก็ผุดนั่งลงเฉย แถมยังเอื้อมมือเย็นๆ มาดึงมือฉันเสียด้วยสิ “นั่งด้วยกันสิ ฉันอยากคุยด้วย”

“เอ๋ อ๋อ ค่ะๆ” ฉันนั่งลงพิงกับผนังข้างๆ เขา เมื่ออยู่ติดผนัง ฉันก็พอสังเกตได้ถึงใบหน้าโซลกิ...

ดวงตาคมๆ ของเขาสะท้อนแสงกับผนังกลายเป็นสีน้ำตาลอ่อน ริมฝีปากเริ่มขยับยิ้มแล้วพูดว่า “เธออายุเท่าไหร่น่ะ?”

 “ปีนี้อายุ 18 ...ถามทำไมหรอคะ”

“อ้อ เปล่า ฉันก็แค่อยากรู้ไว้ ...อย่างน้อยก็ในฐานะเพื่อนใกล้ห้องล่ะนะ” ตอนนี้เขาพึ่งละสายตาไปจากฉัน แล้วหันไปมองทางอื่น

“หา? พี่กิ คำว่าเพื่อนใกล้ห้องเนี่ยมันแปลกๆ นะ อย่างน้อยก็น่าจะพูดว่า ‘เพื่อนร่วมคอนโด’ อะไรประมาณนี้สิ!” ฉันอดเถียงคำๆ นั้นไม่ได้ ก็มันจริงนี่นา!

“อ้าว หรอ โอเคๆ เพื่อนร่วมคอนโดก็ได้” พี่กิพูดพื้นเอามือมาขยี้หัวฉันแรงๆ ทีนึง “ฉันเรียนอยู่ที่มหาลัยเซนต์อินเตอร์พาร์ท กำลังจะเข้าปี 1 เธอล่ะ”

“ฉันก็กำลังจะเข้าปี 1 ที่มหาลัยเซนต์อินเตอร์พาร์ท มะ...เหมือนกันเลย =O=”

“อ้าว งั้นหรอ งั้นพรุ่งนี้วันปฐมนิเทศ ไปกับฉันมะ?”

หา อยู่ๆ ก็ชวนไปด้วยหรอ ฉันพึ่งจะรู้จักเขาเมื่อกี้เองนะ เออแต่จะว่าไป ฉันบอกว่าพึ่งรู้จักเขาเมื่อกี้เองแท้ๆ แต่ดันมานั่งคุยกับเขาซะได้ ยังไงเนี่ยฉัน - -

“ฮ่าๆๆ ฉันรู้หน่า เธอกำลังคิดว่า พึ่งรู้จักกันจะไปด้วยกันได้ไง ใช่มะ? แต่ฉันไว้ใจได้นะ ไหนๆ ต่อไปก็ต้องไปเรียนที่เดียวกันแล้ว เธอจะกลัวอะไรเล่า”

“เออ ก็จริงนะ... งั้นฉันไปกับนายก็ได้”

แล้วเขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเจ้าของเอ็นดูสัตว์เลี้ยงว่า “ดีมาก พูดอะไรเข้าใจง่ายๆ แบบนี้สิ เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะไปรอเธอหน้าห้องตอนแปดโมงเช้านะ ...ฝันดีล่ะ ยัยตัวเล็ก”

TALK : เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งเรื่องแรกนะค้าบ ไม่รู้ว่าจะสนุกมั้ย
ไงก็ฝากติติ + ดูคำผิดให้ด้วยนะค้าบ >w<"

แล้วก็เอารูป SOULKI มาฝากด้วย :D