ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : REID 1 : PILOT
REID 1 : PILOT
ื่ออผมือ รี้ ผมสูเสียภรรยาและลูสาวไปเพราะารนหนึ่ที่ำรวว่า่อนประเทศ้อารัว เาือ เร้ บลั ผมทั้ลัว ทั้แ้น ทั้สสัย แ่ผมยัมีวามหวั ในสถานที่นั้นไม่มีศพอลูสาว ผมยัั้วามหวัว่า ผมะพบเธอให้ไ้ วามั้ในี้ทำให้ผมัสินใทำานเป็นที่ปรึษาให้ับำรว ทุีอเร้ บลัืออผม
วันนี้ผมไปรวูศพนิรนามที่ริมายทะเลไอรูบอนเอ ที่นั่นมีศพที่ถู่า้วยวิธีอเร้ บลั ถูมีปับนาวาและมีสัลัษ์รูปยิ้มวาอยู่ที่ฝาผนัห้อ มันแปล ศพถู่าในฤหาสน์แสนแพ แ่ลับไร้ัวน
“รี้” หัวหน้าำรวเรียผมออาารรุ่นิ
ผมไม่พูอะไรเลย ผมหยิบหลัานที่วาอยู่บนโ๊ะมา ำรวนี่ ะประมาทเินไปแล้วนะ ผมบ่นในใและเินออาฤหาสน์อย่ารีบร้อน พบำรวที่สนิทนายหนึ่ ผมเินเ้าไปุยับเา
“ิเี้ยน ่วยพาผมไปที่อริาหน่อยไ้ไหมรับ” ผมอร้อ
“เอาสิ” ิเี้ยนบอ ผมับเาึ้นรถ ผมหยิบหลัานิ้นแร ึ่ผมหยิบมาแบบผิหมาย แ่ถ้าสิ่นี้ะทำให้ผมับเร้ บลัไ้ ผม็ยอม
รถที่ผมนั่ ผ่านย่านุมนแออั ร้าน้า ที่ินร้า และหลายๆที่ที่ผมุ้นเย
นถึุหมาย ‘ อริา ‘ ผมเินไปริ่หน้าบ้านามหลัานที่ไ้มา
‘ ทะเบียนบ้าน ‘
“ะ” เ็หินหนึ่วิ่ออมาเปิประู
“ผมเป็นำรว อถามสัสอสามำถามไ้ไหมรับ” ิเี้ยนยื่นราให้เ็หิ เ็หิสัมผัสมันเบาๆ แล้วเิพวเราเ้าบ้าน ารเลื่อนไหวอเธอแปลๆ เรียว่าไม่มีวามเป็นระบบหรือว่ามันล่อแล่วเินว่าะเป็นระบบี
แ่มัน็ไม่แปลเท่าวิธีที่เธอสัมผัสราำรวเหมือนับลูสาวผม ถ้าเธอไ้เิบโึ้นอย่าามและผมไ้พบับเธอ เธอะเหมือนเ็นนี้มาแน่ๆ ผมิเรื่อยเปื่อย
ิเี้ยนเริ่มถามำถามเธอ ผมเ้าไปนั่บนเ้าอี้ว่า้าๆเธอ เธออบทุำถามอย่าะาน ไม่หวาหวั่น แม้มีำรวอยู่รหน้าเหมือนเรียมารมา่อน
นผมถามว่า
“ายที่อยู่้วยเป็นพ่อเธอใ่ไหม”
เธอหันไปมอเปียโนริมหน้า่า้วยวามไม่ั้ใ ่อนั้สิอบำถาม สิ่นั้นทำให้ผมมั่นใว่าเธอปิบัอะไรอยู่ ำอบสำหรับารปิบันั้นึ้นอยู่ับาราเาเพียอย่าเียว
“่ะ เาเป็นุพ่ออัน เาื่อเอียน”
ผมถาม่อ “แล้วเธอื่ออะไรล่ะ”
รั้นี้เธออบโยปราศาวามลัเลว่า
“ันื่อโนวิ” หลัาที่เธออบผมไม่สามารถิอะไรไ้อี โนวิเป็นื่อที่ลูสาวผมอบมาเพราะมันเป็นภาษาละิน แปลว่า ารเริ่ม้นใหม่ มันทำให้ผมอยาศึษาเธอเ้าไปอี็เ็แบบนี้ไม่่อยมีให้ศึษานี่นา
“พวเราหมำถามแล้วรับ” ิเี้ยนลุึ้นิเ้าอี้ พวมารยาทาม็แบบนี้แหละผมล้อ
“ผมอยาอยู่ที่นี่สัพั นะ ิเี้ยน” ผมอร้อ ถามริๆผม็ไม่รู้หรอว่าผมะอร้อเาทำไมผมไม่เยฟัเาอยู่แล้ว
อะไรทำให้ผมลายเป็นนประประันและวาโลไ้อย่านี้นะ
“เอาสิ อย่า่อเรื่อนะ” ิเี้ยนพูเหมือนทุๆรั้ ่อนที่เาะออาบ้านไป เฮ้ ที่บอว่าอย่า่อเรื่อนะเห็นผมเป็นนยัไัน แ่ำันวาทาไปหนึ่
“พ่ออุอบเพลอบามาใ่ไหมรับ” ผมถามโนวิ เธอแปลใเล็น้อย บอแล้วทุอย่าแ่สัเีๆำอบะอยู่รหน้า
“ใ่่ะ ุรู้ไ้อย่าไร” เธอถามผม ผมี้ไปยัเปียโนริมหน้า่า ึ่มีโน๊เพลอบาวาอยู่ เ็อนุบาลยัทายถู
“อ้อ พ่ออบวามหนัแน่นอมันน่ะ่ะ” เธออธิบายและเินไปาให้ัวเอับผม ผมแปลใเล็น้อย เธอวาถ้วยาสีม่วรหน้าผม ลิ่นานั้นทำให้ผมิถึวามทรำหนึ่
เมื่อแปปี่อน
“ุพ่อะ” เ็หิัวน้อยถือถ้วยาสีม่วมาวาบนโ๊ะหน้าผม
“นั่นอะไรน่ะ ” ผมถามเธอทั้ที่รู้อยู่แล้ว เ็หิปีนึ้นมานั่บนัผม
เธอยิ้มให้ผม้วยรอยยิ้มไร้เียสา
“า่ะ ุแม่ให้” เธอยิ้มให้ผมอีรั้พลาี้ไปยัุแม่อเธอ
“อบใมา๊ะ” ผมล่าวอบุเธอ
“เป็นอะไรหรือเปล่าะ” โนวิโบมือรหน้าผม เมื่อผมรู้สึัว ผม็ปัมือเธอออ อุส่าห์ระวััวเรื่อในอีมาแล้วแท้ๆ
“ไม่เป็นไรรับ” ผมอบเธอ เธอทำหน้าัวลใ
“ุร้อไห้” เธอบอพร้อมยื่นผ้าเ็หน้าให้ ผมสัมผัสบริเวาทั้สอ้า มันเออล้น้วยน้ำา ผมหยิบผ้าเ็หน้าามือเธอมาเ็ ผม้มหน้าล ผมเห็นรอเท้าอเธอ
เี๋ยว ้า้าย มันลึว่า้าวา เ็นนี้พปืนั้นเหรอ
“ันเหมือนใรหรือะ” โนวิถาม ผมไม่รู้ะอบเธอเ่นไร เหมือนลูสาวที่ผมไม่รู้ะารรมเ่นนั้นหรือไ แ่ะให้โหนที่เหมือนลูสาว แถมำลัพปืน็ไม่ี
“ริ๊ ริ๊” โทรศัพท์บ้านัึ้น โนวิเินไปรับอย่ารวเร็ว เธอเยไ้รับารฝึมา่อน ลับไป อไปเ็ประวัิหน่อยเถอะ
“ะ” เธอรับำาปลายสาย ผมมอและฟัอย่าั้ใ ผม้อเธอไม่ละสายา
“่ะ” เธอพู วาสายและหันมามอหน้าผม ผมพยัหน้าเพื่อให้เธอรู้ว่าผมฟัอยู่
“เารู้ว่าุมาที่นี่” โนวิบอ ผมมั่นใมาว่าเานี้ือ พ่ออโนวิ
“ันะเล่นเพลอบาใหุ้ฟั” เธอพู เธอเินไปเปิเปียโน้วยวามระมัระวั
ผมนั่ฟั้วยวามั้ใเพลอบา บาทีมันอาะเป็นรหัสอะไร็ไ้
โนวินั่ลที่เ้าอี้ วานิ้ว่อนะเล่นเพลหนึ่ เธอยับัวามทำนอเพล เธอูส่าามมาแ่สิ่ที่เธอทำมัน็ทำให้ผมิถึลูสาวมาว่าเิม ลูสาวอผมั้ใเล่นเพลนี้่อนะไปโรเรียน ่อนเย็นวันนั้นะเิึ้น เย็นที่ผมไม่สามารถพบเธอไ้อี
“ ึ ึ่ ” โนวิปิเปียโน เธอเินมาหาผม เธอเอามือมาลูบที่แ้มผมเหมือนผมเป็นน้อาย ผมไม่ถือสาหรอ แ่มันแปลเินไปหรือเปล่า
“ุรู้ไหม พ่อันไม่มาหรอ” เธอยิ้มให้ผม ผมพอเาไ้ว่าเาไม่อยามาเอผม และ อนนี้ผม้อารที่ะถามเธอทั้หมเี่ยวับ้อสสัยอผม
“ผมรู้” ผมอบเธออย่าสุภาพที่สุ มันแย่ ถ้าทำัวไม่เป็นสุภาพบุรุษ่อหน้าผู้หิ
“หึ ไม่้อห่วเรื่อารเป็นสุภาพบุรุษหรอ พ่อันสอนว่า ผู้ายไม่ไ้ถูสอนให้เป็นสุภาพบุรุษ แล้วทำไมไม่ไปามับนร้ายล่ะ” เธอบอผม ผมอึ้ทั้เรื่อที่เธออ่านใผมและพยายามหาสาเหุที่ผมอยาอยู่ับเ็นนี้มาว่าไปามับผู้ายที่่าภรรยาผม ทำไมนะ
ผมพยายามะบอวามริับเธอไป แ่
“อโทษ้วยที่ถามะ” โนวิล่าว ผมะลึ่อนถามเธอ
“รู้ไ้อย่าไร”ผมถาม แ่เธอไม่อบ เพียเธอยิ้มสุุมและยาไปเ็บ
“ัน้อเหมือนใรสันทีุ่ไม่สามารถพบไ้และอยาอยู่ที่นี่มาว่าามับนร้าย”เธออธิบาย “ใ่ไหม ุรี้”
ผมหมสาเหุที่้ออยู่ับเธอ ลูสาวอผมไม่ไ้แ็ร้าวเพียนี้ ผมึบอลาเธอ “ลา่อน”
“พรุ่นี้มาิน้าวเย็นับันนะ” โนวิวน เธอยิ้มให้ผม ผมรับำและลับไปยัสถานีำรว
“รี้” ีเียนเรียผม ผมเินไปหาเา
“ว่าไรับ” ผมถาม เาทำสีหน้านใ
“เราเอผู้้อสสัยแล้ว เาเป็นนายอำเภอ เาบอว่าเร้ บลั้อารัวุ” ีเียนบอผม ผมิสัรู่
“ผมอุยับเา” ผมพู
ในอนแรไม่มีนยอม แ่สัพัหลัาีเียนเลี้ยล่อม ผม็ไ้เ้าไปถามำถามนายอำเภอเรียบร้อย
“นายือรี้” เาพูอย่าื่นเ้นอนเห็นผม
ผมไม่ไ้อบเา เาว้ามืออผมไป
“ไม่ถามหรือว่าทำไม ันถึ่วยเร้ บลั” เาถามผม ผมิในใว่าโ่ริ แ่็อบเาไป
“ุเยถูทำร้ายอนเ็ๆ เร้ บลั่วยุไว้” ผมอบเา เาทำหน้าใ ่อนลับมาทำสีหน้าปิ
“น่านลุแฮะ วิธีอ่านอุเหมือนเาไม่มีผิ” เายิ้ม
“อ้อ แล้ว็ไปิน้าวับุหนูนั่น้วยนะ” เาบอและทำบาสิ่ที่ผมไม่าิ เาินยาพิษ และาย่อหน้าผม เาเป็นนอีนหนึ่ที่ผมไม่สามารถ่วยเหลือไ้ ผมับรถลับบ้าน้วยวามท้อใ
“แร๊” ผมเปิประูบ้าน วาอ่าๆลบนโฟาและอุ่นับ้าวที่นูแลทำให้เือบทุมื้อ บ้านอผมเยเป็นแบบเนเพราะผมเยทำานเป็นนอ่านิ มันทำให้ผมไ้เินมามายาารหลอลวนั้น แ่เมื่อภรรยาอผมถูารรม สิ่พวนี้มันเป็นเพียเรื่อประับไม่ำเป็นแ่้อาร อนนี้ผมอาศัยอยู่ในบ้านหลัเล็้าๆบ้านหลัเิมผมไม่ิะเ้าไปบ้านหลัเิม นอามีวามำเป็นเพราะมันทำให้วามทรำหลายๆอย่ามันลับมา มันวนิถึมาเินไป ผมไม่้อารมัน
“หมายรับ” บุรุษไปรษีย์เรีย ผมลุึ้นไปหยิบหมายพลาิว่า ใรมาส่หมายะึื่น ผมิว่ามันเป็นารเล่นอวัยรุ่นึไม่สนใ ผมอาบน้ำและเ้านอนไม่สิเรียว่า ทบทวนีอนึีว่า ผมนั่ิว่านอย่าเร บลัไม่ทิ้หลัาน่ายๆ นอาะั้ใทิ้ เาะทิ้ทะเบียนบ้านไว้ทำไม อยาให้เราพบ อยาให้เราไปหาโนวิ เพราะโนวิล้ายลูสาว
“โนวิ” ผมพึมพำ่อนที่วาม่วะรอบำและฟุบหลับไปบนอเอสาร
“รี้ รี้” เสียนเรียผม ผม่อยๆเปิาึ้นมาู ีเี้ยนำลัเรียผม
“รับ” ผมบอเพื่อให้เารู้ว่าผมื่นแล้ว
“นี่มันบ่ายสอแล้วนะ” ีเี้ยนบอับผม ผมสะุ้ึ้นมาูนาฬิา บ่ายสอแล้วริๆ
“ทำไม” ผมถามีเี้ยน ีเี้ยนมอผม ูุแสำรอที่ผมให้เาเวลาุเิน ผมถึบาอ้อ แ่็ยัสสัยว่าทำไม ผมถึื่นสายมานานี้
“ีเี้ยน ่วยูอาหารที่ผมินเมื่อืนไ้ไหมรับ” ผมอร้อเาเินไปหยิบล่ออาหารมาให้ผม ผยาสีาวๆถูโรยหน้าบนับ้าว สสัยเมื่อวานประมาทไปหน่อยถึโนวายาสลบไ้่ายอย่านี้ ผมมอไป้าหน้า่า มันถูเปิทั้ที่เมื่อืนผมปิแล้ว ผมะลุไปูแ่าผมลับอ่อนแรและปวไปหม ไม่ใ่แ่า ั้แ่หลัลมาเลย ีเี้ยนบอให้ผมไปอาบน้ำเพราะผมเหื่อโไปทั้ัว เมื่ออาบน้ำเสร็ ผม็ไล่ีเี้ยนไป ถึีเี้ยนะเป็นนูแลผมั้แ่ภรรยาอผมเสียีวิ ผม็ไม่อยาให้เายุ่ับเร้ บลั เพราะเร้ บลัเป็นอผม ผมนั่ทบทวนทุสิ่ทุอย่า่อนถึบ่ายสี่ ผมออรถไปยับ้านอโนวิ
ผมหยุรถหน้าบ้านโนวิ เินไปเาะประูแ่ไม่มีนอยู่ ผมึถือวิสาสะเ้าไป บ้านที่เยมีเปียโนั้อยู่ริมหน้า่า อนนี้เหลือแ่ห้อเปล่าๆ ับหมายบับหนึ่ลาห้อ ผมหยิบมันึ้นมาู มัน่าหน้าถึผม ผมเปิมัน ้อวามมีอยู่ว่า “ ันอุส่าห์ให้โอาสนายพาลูสาวลับไปแล้วนะ ลา่อน Red Blood “
“เร้ บลั”ผมโมโห เลือสูบีแรึ้น หายใเร็วึ้น อุส่าห์ไ้ใล้โนวิมานานั้นแท้ๆ ผมโทรหาีเี้ยน “พาำรวมาที่อริาทีรับ ผมพบหลัานรับ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น