ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ความรู้สึกของแต่ล่ะฝ่าย part 1
(Carly's feel)
"คาร์ลีย์ คาร์ลีย์ ยัยเป๋อ คาร์ลีย์!!!" เสียงของตาลุง บก.หัวโล้น ที่เปนเจ้าของหนังสือพิมพ์ที่ฉันทำงานอยู่ ตวาด ปลุกฉันที่ยืนเม่ออยู่ตรงหน้าเขา
"อ่า ค่ะๆ! มีอะไำรอีกเหรอค่ะ บก."
"ทำไมกันนะ เธอ ทำไมถึงชอบยืนเม่ออยู่เรื่อยเลยนะ ฟังฉันอยู่บ้างรึเปล่าฮะ!"
"ขอโทษทีค่ะ...ไม่ได้ฟัง"
"ฮึ่ย~ ฉันบอกให้เธอหาข่าวดีๆ ให้ได้ ไงเล่า อย่าหาแต่เรื่องไร้สาระมาอีก อ้อ! ฉันรู้แระ ว่าจะให้เธอทำข่าวอะไร"
"ทำข่าวอะไรเหรอค่ะ"
"ทำข่าวแจ็ค แอตลาส ไงล่ะ ตอนนี้เจ้าหมอนั่น มันกลายเปนอดีตคิงไปแล้ว ไปหาข่าวฉาวๆ มาให้ได้นะ"
"หา! อะไรนะ O O!!!" ฉันร้องลั่นห้อง
"ไม่ต้องมาร้องเลย ไปทำงานได้แล้ว!!"
"คะ..ค่าาาา!" ฉันเดินออกมานอกห้อง ทำงาน บก. คอตกออกมาเลยล่ะ ทะ..ทำไงดีอ่ะ ต้องไปทำข่าวแจ็ค แอตลาสเหรอ เขาน่ะออกจะเข้าถึงตัวยากจะตาย แล้ว ฉันก้อเหลือบไปเห็นข่าวในทีวี ที่แจ็คแพ้ ผู้ชายที่ชื่อยูเซย์ แล้วตอนนี้ก้อบาดเจ็บแขนหักอยู่ที่โรงบาลนีโอโดมิโนะ
ฉันจึงรีบรุดไปที่โรงพยาบาล ปลอมตัวเปนพยาบาลเข้าไปในโรงพยาบาล กว่าจะฝ่าฝูงนักข่าวที่ล้อมโรงพยาบาลได้ แทบตาย และตอนนี้ฉันก้อเข้ามาอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว เดินไปเรื่อยๆ แล้วก้อได้ยินเสียงทะเลาะกัน และเสียงแตกดังเพล้ง ออกมาจากห้องพิเศษ ที่อยู่ตรงหน้า ฉัน มองเข้าไปในห้อง ผ่านกระจกหน้าห้อง ก้อเหน แจ็ค กำลังดุว่าผู้จัดกานส่วนตัว
"ซางิริ เธอออกไปก่อน ฉันอยากอยู่คนเดียว" เขาพูด ฉันรีบหลบฉาก รอจนผู้จัดการสาวกระโปรงสั้นคนนั้นออกไปไกลแล้ว แล้วแจ็คก้ออกมาจากห้อง เดินสวนกับฉัน แบบไม่สนใจ แต่แล้วจู่ๆ ก้อมีผู้ชายตัวโต ท่าทางแปลกๆ ฉันจำได้ว่าเขาเปงพวกซีเคียวริตี้ แลต่ทำไมถึงมีอัขระรูปแมงมุมแบบนั้นที่แขนล่ะ เหมือนที่ฉันเจอกับคนที่ดวลกับยูเซย์ก่อหน้านั้นเลย แจ็คเหนแบบนั้นก้อถามชายคนนั้นว่า ทำไมถึงีอัขระได้ เปงซิกเนอร์เหรอ ชายคนนั้นตอบมาว่า เปงพวกความมืดต่างหาก ฉันรีบเตือนแจ็คทันที
"นี่เจ้านั่นน่ะเหมือนคนที่เคยดวลกับยูเซย์เลย มีอัขระเหมือนกันเปี๊ยบเลย แถมยังอัญเชิญซิงโครแบบแปลกๆด้วย ระวังด้วยนะ"
"นี่เธอ ยัยแว่น มาเปงแขนขวาให้ฉันดิ พอดีฉันแขนหัก ฉันอยากดวลกับหมอนี่"แจ็คสั่ง
"เดี๋ยวสิ...แต่ว่า..."
"เร็ว!"แจ็คย้ำ ฉันจึงต้องไปอยู่เปนแขนขวาให้เขา แนบชิดติดกันสุดๆ - ///// - !
หลังจากการดวลจบ(โดยแจ็คชนะ) เขาก้อขอร้องฉัน ฉันจึงวางแผนพาตัวเขาออกไปโดยให้เขานอนอยู่บนเตียงคนป่วย เอามาห่มคลุมเปนศพ แล้วเข็นฝ่านักข่าวออกไป
หลังจากนั้น พวกเราสองคนก้อพากันไปที่บ้านของฉันซึ่งเปงคอนโด เขาขออาบน้ำ ฉันชักเริ่มรู้สึกแปลกๆ ก้อดูสิ ผู้หญิงกับผู้ชาย อยู่ด้วยกัน แถมผู้ชายยังเปนแจ็ค แอตลาส ที่หล่อขั้นเทพแบบนี้อีก เขิล ชะมัด >/////<!!!
แล้วเขาก้อออกมาจากห้องน้ำ ฉันถามเขา แต่พอเหนเขาเท่านั้นแหละ แถมจะละลายไปกับพื้นเลยอ่าาาา~ ก้อเล่นเปลือยท่อนบนแบบนี้ ใครมันจะไม่ไเขิลบ้างล่ะ แผ่นออกกว้างนั้นน่าซบชะมัด ซิกแพคฟิดสุดๆ >///<!!!
"นี่เธอ เปนอะไรไปน่ะ เฮ้ย! นี่จ้องไปกะพริบเลยเหรอ ยัยบ้า ออกไปเลยนะ!!"เขาร้องและรีบปิดอกตัวเอง ฉันรู้สึกตัว และรีบออกไปนั่งสงบสติในห้องนั่งเล่น หลังจากนั่นเขาก้อออกมาจากห้องนอนฉันที่ยืม(เอา)ไปเปงห้องตัวเองแล้ว
"นี่เธอ ชวยทำอะไรให้ฉันกินหน่อยสิ" เขาบอก
"อะ อืม ได้สิ" ฉันลุกไปที่ห้องครัว พบว่า แถบไม่มีอะไรในตู้เย็นเลย ฉัน จึงเปิด ดูในช่องเก็บบะหมี่ถ้วย ก้อเจออยู่สองถ้วยพอดี ฉันจึงทำกินให้แจ็ค และตัวเองด้วยเลย
"เอ้า! มีแค่นี้แหละ กินไปก่อนนะ" ฉันยื่นถ้วยบะหมี่ให้เขา
"รสอะไรอ่ะ"เขาถาม
"รสต้มยำเมืองไทย"
"ดีหนิ มีของหายากด้วย แล้ว ต้มนานเท่าไหร่"
"สามนาที ห้านาทีนานไป เดี๋ยวอืด ไม่อร่อย"
"เก่งแฮะ ฉันชอบอ่ะ ซู้ด~! อร่อยดีหนิ หาได้แถวไหนล่ะ ฉันไปหาซื้อมาเก็บบ้าง มันเปนของหายากมากเลยนะ" เขาบอก แปลกแฮะ ทำไมที่เรื่องอื่นไม่ค่อยพูด แต่พอเรื่องบะหมี่ถ้วยนี่จ้อเลย หรือว่า เขาชอบบะหมี่ถ้วย! ไม่น่าเชื่อ OMGที่สุด!
หลังจากกินเสร็จ เขาก้อขอเข้านอน(นอนในห้องฉัน) ฉันจึงนอนที่ห้องรับแขกแทน แต่พอหลับไปได้สักพัก เขาก้อออกมาจากห้อง เข้้าไปที่ห้องครัว แล้วหยิบน้ำมาดื่ม
"เปนอะไรไปเหรอ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าแจ็ค"ฉันถาม
"ปล่าว ไม่เปนอะไร ฉันแค่ฝันร้าย"เขาบอก เหงื่อแตกพลักๆ จู่ๆ โทรศัพท์ของฉันก้อดังขึ้น ฉันรับ และก้อมีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดออกมา
[แจ็คอยู่กับเธอรึเปล่า]
"อ๊ะ คือ อ่า..." ฉันยังไม่ทันตอบ แจ็คก้อคว้าโทรศัพท์ไป แล้วคุยกับผู้หญิงคนนั้น
"ไม่ต้องตามหาฉันเลย ซางิริ ฉันจะไม่กลับไปแล้ว"
[ไม่ต้องห่วงเราเจอคุณแล้ว] แล้วจู่ๆ ก้อมีเสียงเฮเลคอปเตอร์ดังขึ้นที่หน้าต่าง แจ็คกับฉันเดินไปดู ก้อพบเฮลิคอปเตอร์ของผู้จัดการแจ็ค กับซิเคียวริตี้ที่ดวลกับแจ็ค ดูเหมือนเขาจะเปงปกติแล้ว
"ท่านแอตลาส กลับไปกับเราเถอะนะค่ะ!" ผู้จัดการพูด
"ไม่ฉันไม่กลับ ฉันจะอยู่ที่นี้ เพราะตอนนี้ไม่มีที่ให้ฉันกลับไปแล้ว กลับไปซะ!!!"แจ็คพูด ฉันสังเกตสีหน้าของแจ็คที่ดูเศร้า ฉันรู้สึกสงสารเขาทันที พวกนั้นกลับไป และแจ็ค ก้อกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง ฉันรู้สึกถึงความเศร้า หว้าเหว่ จากเขามากเลยทีเดียว
เช้าวันรุ่งขึ้น เขาหายไป
ฉันออกไปตามหาเขา แล้วก้อเหนเขาไปขึ้นรถไฟฟ้าในเมือง แต่พี่แกดันเฉิ่มโชว์ชาวบ้านเขาเสียแล้ว เพราะพี่แก ดันขึ้นรถไฟฟ้าไม่เปน แล้วก้อโวยวาย ผู้คนเริ่มสงสัย และจำหน้าแจ็คได้ แล้วซุบซิบกัน
"ไม่น่าเชื่อ ว่าเขาจะขึ้นรถไฟไม่เปน"
"ไม่แปลกหรอก ก้อมาจากแซทเทิ้ลไลท์นี่หน่า"
ฉันตรงเข่าไปลากแจ็คออกมา และบอกทุกคนว่า เปงแค่คนหน้าคล้าย
"นี่เทอ ทำอะไรน่ะ ลากฉันออกมาทำไม"
"เพราะคุนจะทำให้เสียเรื่อง น่ะสิ หัดมีสมองหน่อยนายซื่อบื้อ ขึ้นรถไฟฟ้าไม่เปน แล้วจะยังจะหนีอออกมาท่องในเมืองอีก"
(เหนื่อย พักก่อนนะ แล้วจะมาอัพใหม่จร้าาาา!!!!!!!!!!จากไรต์เตอร์คร้าาา)
"คาร์ลีย์ คาร์ลีย์ ยัยเป๋อ คาร์ลีย์!!!" เสียงของตาลุง บก.หัวโล้น ที่เปนเจ้าของหนังสือพิมพ์ที่ฉันทำงานอยู่ ตวาด ปลุกฉันที่ยืนเม่ออยู่ตรงหน้าเขา
"อ่า ค่ะๆ! มีอะไำรอีกเหรอค่ะ บก."
"ทำไมกันนะ เธอ ทำไมถึงชอบยืนเม่ออยู่เรื่อยเลยนะ ฟังฉันอยู่บ้างรึเปล่าฮะ!"
"ขอโทษทีค่ะ...ไม่ได้ฟัง"
"ฮึ่ย~ ฉันบอกให้เธอหาข่าวดีๆ ให้ได้ ไงเล่า อย่าหาแต่เรื่องไร้สาระมาอีก อ้อ! ฉันรู้แระ ว่าจะให้เธอทำข่าวอะไร"
"ทำข่าวอะไรเหรอค่ะ"
"ทำข่าวแจ็ค แอตลาส ไงล่ะ ตอนนี้เจ้าหมอนั่น มันกลายเปนอดีตคิงไปแล้ว ไปหาข่าวฉาวๆ มาให้ได้นะ"
"หา! อะไรนะ O O!!!" ฉันร้องลั่นห้อง
"ไม่ต้องมาร้องเลย ไปทำงานได้แล้ว!!"
"คะ..ค่าาาา!" ฉันเดินออกมานอกห้อง ทำงาน บก. คอตกออกมาเลยล่ะ ทะ..ทำไงดีอ่ะ ต้องไปทำข่าวแจ็ค แอตลาสเหรอ เขาน่ะออกจะเข้าถึงตัวยากจะตาย แล้ว ฉันก้อเหลือบไปเห็นข่าวในทีวี ที่แจ็คแพ้ ผู้ชายที่ชื่อยูเซย์ แล้วตอนนี้ก้อบาดเจ็บแขนหักอยู่ที่โรงบาลนีโอโดมิโนะ
ฉันจึงรีบรุดไปที่โรงพยาบาล ปลอมตัวเปนพยาบาลเข้าไปในโรงพยาบาล กว่าจะฝ่าฝูงนักข่าวที่ล้อมโรงพยาบาลได้ แทบตาย และตอนนี้ฉันก้อเข้ามาอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว เดินไปเรื่อยๆ แล้วก้อได้ยินเสียงทะเลาะกัน และเสียงแตกดังเพล้ง ออกมาจากห้องพิเศษ ที่อยู่ตรงหน้า ฉัน มองเข้าไปในห้อง ผ่านกระจกหน้าห้อง ก้อเหน แจ็ค กำลังดุว่าผู้จัดกานส่วนตัว
"ซางิริ เธอออกไปก่อน ฉันอยากอยู่คนเดียว" เขาพูด ฉันรีบหลบฉาก รอจนผู้จัดการสาวกระโปรงสั้นคนนั้นออกไปไกลแล้ว แล้วแจ็คก้ออกมาจากห้อง เดินสวนกับฉัน แบบไม่สนใจ แต่แล้วจู่ๆ ก้อมีผู้ชายตัวโต ท่าทางแปลกๆ ฉันจำได้ว่าเขาเปงพวกซีเคียวริตี้ แลต่ทำไมถึงมีอัขระรูปแมงมุมแบบนั้นที่แขนล่ะ เหมือนที่ฉันเจอกับคนที่ดวลกับยูเซย์ก่อหน้านั้นเลย แจ็คเหนแบบนั้นก้อถามชายคนนั้นว่า ทำไมถึงีอัขระได้ เปงซิกเนอร์เหรอ ชายคนนั้นตอบมาว่า เปงพวกความมืดต่างหาก ฉันรีบเตือนแจ็คทันที
"นี่เจ้านั่นน่ะเหมือนคนที่เคยดวลกับยูเซย์เลย มีอัขระเหมือนกันเปี๊ยบเลย แถมยังอัญเชิญซิงโครแบบแปลกๆด้วย ระวังด้วยนะ"
"นี่เธอ ยัยแว่น มาเปงแขนขวาให้ฉันดิ พอดีฉันแขนหัก ฉันอยากดวลกับหมอนี่"แจ็คสั่ง
"เดี๋ยวสิ...แต่ว่า..."
"เร็ว!"แจ็คย้ำ ฉันจึงต้องไปอยู่เปนแขนขวาให้เขา แนบชิดติดกันสุดๆ - ///// - !
หลังจากการดวลจบ(โดยแจ็คชนะ) เขาก้อขอร้องฉัน ฉันจึงวางแผนพาตัวเขาออกไปโดยให้เขานอนอยู่บนเตียงคนป่วย เอามาห่มคลุมเปนศพ แล้วเข็นฝ่านักข่าวออกไป
หลังจากนั้น พวกเราสองคนก้อพากันไปที่บ้านของฉันซึ่งเปงคอนโด เขาขออาบน้ำ ฉันชักเริ่มรู้สึกแปลกๆ ก้อดูสิ ผู้หญิงกับผู้ชาย อยู่ด้วยกัน แถมผู้ชายยังเปนแจ็ค แอตลาส ที่หล่อขั้นเทพแบบนี้อีก เขิล ชะมัด >/////<!!!
แล้วเขาก้อออกมาจากห้องน้ำ ฉันถามเขา แต่พอเหนเขาเท่านั้นแหละ แถมจะละลายไปกับพื้นเลยอ่าาาา~ ก้อเล่นเปลือยท่อนบนแบบนี้ ใครมันจะไม่ไเขิลบ้างล่ะ แผ่นออกกว้างนั้นน่าซบชะมัด ซิกแพคฟิดสุดๆ >///<!!!
"นี่เธอ เปนอะไรไปน่ะ เฮ้ย! นี่จ้องไปกะพริบเลยเหรอ ยัยบ้า ออกไปเลยนะ!!"เขาร้องและรีบปิดอกตัวเอง ฉันรู้สึกตัว และรีบออกไปนั่งสงบสติในห้องนั่งเล่น หลังจากนั่นเขาก้อออกมาจากห้องนอนฉันที่ยืม(เอา)ไปเปงห้องตัวเองแล้ว
"นี่เธอ ชวยทำอะไรให้ฉันกินหน่อยสิ" เขาบอก
"อะ อืม ได้สิ" ฉันลุกไปที่ห้องครัว พบว่า แถบไม่มีอะไรในตู้เย็นเลย ฉัน จึงเปิด ดูในช่องเก็บบะหมี่ถ้วย ก้อเจออยู่สองถ้วยพอดี ฉันจึงทำกินให้แจ็ค และตัวเองด้วยเลย
"เอ้า! มีแค่นี้แหละ กินไปก่อนนะ" ฉันยื่นถ้วยบะหมี่ให้เขา
"รสอะไรอ่ะ"เขาถาม
"รสต้มยำเมืองไทย"
"ดีหนิ มีของหายากด้วย แล้ว ต้มนานเท่าไหร่"
"สามนาที ห้านาทีนานไป เดี๋ยวอืด ไม่อร่อย"
"เก่งแฮะ ฉันชอบอ่ะ ซู้ด~! อร่อยดีหนิ หาได้แถวไหนล่ะ ฉันไปหาซื้อมาเก็บบ้าง มันเปนของหายากมากเลยนะ" เขาบอก แปลกแฮะ ทำไมที่เรื่องอื่นไม่ค่อยพูด แต่พอเรื่องบะหมี่ถ้วยนี่จ้อเลย หรือว่า เขาชอบบะหมี่ถ้วย! ไม่น่าเชื่อ OMGที่สุด!
หลังจากกินเสร็จ เขาก้อขอเข้านอน(นอนในห้องฉัน) ฉันจึงนอนที่ห้องรับแขกแทน แต่พอหลับไปได้สักพัก เขาก้อออกมาจากห้อง เข้้าไปที่ห้องครัว แล้วหยิบน้ำมาดื่ม
"เปนอะไรไปเหรอ ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าแจ็ค"ฉันถาม
"ปล่าว ไม่เปนอะไร ฉันแค่ฝันร้าย"เขาบอก เหงื่อแตกพลักๆ จู่ๆ โทรศัพท์ของฉันก้อดังขึ้น ฉันรับ และก้อมีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดออกมา
[แจ็คอยู่กับเธอรึเปล่า]
"อ๊ะ คือ อ่า..." ฉันยังไม่ทันตอบ แจ็คก้อคว้าโทรศัพท์ไป แล้วคุยกับผู้หญิงคนนั้น
"ไม่ต้องตามหาฉันเลย ซางิริ ฉันจะไม่กลับไปแล้ว"
[ไม่ต้องห่วงเราเจอคุณแล้ว] แล้วจู่ๆ ก้อมีเสียงเฮเลคอปเตอร์ดังขึ้นที่หน้าต่าง แจ็คกับฉันเดินไปดู ก้อพบเฮลิคอปเตอร์ของผู้จัดการแจ็ค กับซิเคียวริตี้ที่ดวลกับแจ็ค ดูเหมือนเขาจะเปงปกติแล้ว
"ท่านแอตลาส กลับไปกับเราเถอะนะค่ะ!" ผู้จัดการพูด
"ไม่ฉันไม่กลับ ฉันจะอยู่ที่นี้ เพราะตอนนี้ไม่มีที่ให้ฉันกลับไปแล้ว กลับไปซะ!!!"แจ็คพูด ฉันสังเกตสีหน้าของแจ็คที่ดูเศร้า ฉันรู้สึกสงสารเขาทันที พวกนั้นกลับไป และแจ็ค ก้อกลับเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง ฉันรู้สึกถึงความเศร้า หว้าเหว่ จากเขามากเลยทีเดียว
เช้าวันรุ่งขึ้น เขาหายไป
ฉันออกไปตามหาเขา แล้วก้อเหนเขาไปขึ้นรถไฟฟ้าในเมือง แต่พี่แกดันเฉิ่มโชว์ชาวบ้านเขาเสียแล้ว เพราะพี่แก ดันขึ้นรถไฟฟ้าไม่เปน แล้วก้อโวยวาย ผู้คนเริ่มสงสัย และจำหน้าแจ็คได้ แล้วซุบซิบกัน
"ไม่น่าเชื่อ ว่าเขาจะขึ้นรถไฟไม่เปน"
"ไม่แปลกหรอก ก้อมาจากแซทเทิ้ลไลท์นี่หน่า"
ฉันตรงเข่าไปลากแจ็คออกมา และบอกทุกคนว่า เปงแค่คนหน้าคล้าย
"นี่เทอ ทำอะไรน่ะ ลากฉันออกมาทำไม"
"เพราะคุนจะทำให้เสียเรื่อง น่ะสิ หัดมีสมองหน่อยนายซื่อบื้อ ขึ้นรถไฟฟ้าไม่เปน แล้วจะยังจะหนีอออกมาท่องในเมืองอีก"
(เหนื่อย พักก่อนนะ แล้วจะมาอัพใหม่จร้าาาา!!!!!!!!!!จากไรต์เตอร์คร้าาา)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น