ไม่รู้สิไว้คิดที่หลังแต่เกี่ยวกับrebornแล้วกันน่า!!!

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริมต้นแสนวิบัติ~

ก่อนจะอ่านเรื่องนี้ของให้ทุกท่านทำใจซะ

มันไม่ใช่นิยายที่สวยหรูโดยการให้ทุกคนจบแบบเอ็นดิ้งที่สวยงาม......(เพราะมันจบไม่ได้ต่างหาก =_= )

มันไม่ใช่เรื่องที่มีสาระพอจะเอาไปทำงานวิจัยระดับโลก......... (แต่วิจัยได้ว่าคนแต่งไม่เต็มแน่นอน =..= d)

มันอาจจะไม่ใช่ฟิคเอนซีที่สาววายส่วนใหญ่ใฝ่ฝัน..........(แต่ยังไงเรื่องนี้ก็วายอยู่ดีดังนั้นถ้าไม่พอใจกรุณาไปไกลๆให้พ้นสายตาค่ะ - * - )

แต่มันเป็นอะไรซักอย่างที่บรรยาย แล้วเลือกหมวดที่สมควรไม่ได้เลยนะสิ!!!........(เพราะมันไร้แก่นสาร ลอยไปลอยมาลันล้า~)

ดีค่ะ!เกริ่นตั้งนาน(และจะเกริ่นต่อไป โย่!)
แนะนำตัว :: อิฉันมีนามว่า (นัง)นุ่น ไม่พอใจอะไรกับชื่อนี้โทรมาได้ที่ 191  ค่ะพร้อมรับสายเสมอ ^___^ 555+ ถ้าอยากคุยอะไรเพิ่มเติม(ที่ไม่ใช่การด่าทอ และทำลายความสุข) ก็ติดต่อได้ที่ noonsang007@hot~~~~~.com คร้า~

“ถ้าเรื่องรีบอร์นมาโผล่ในความเป็นจริงนะชั้นจะยอมถอดก็กระโปรงทำเวรเลย 7 วันก็ได้ฟร่ะ  ขอให้เป็นจริงเถิดสาธุ๊!!!!!!!” ว่าแล้วอิบร้า(ผู้แต่ง)ก็ปักธูป แล้วก็เดินจากศาลเจ้าไป......

V V V

V V

V

ณ นามิโมริ....

“ทำไมท้องฟ้ามันคล้ำๆนะ หยั่งก็ฝนจะตกแน่ะ เอ~แต่ดูๆไปเหมือนพายุจะเข้าน้า ช่างเถอะเข้าบ้านดีกว่า\^[]^/ ”( พูดอย่างอารมณ์ดีไม่แคร์ท้องฟ้าแต่อย่างใด....

แต่!!!!!!!!

อบู๋ดีๆก็มีหลุมดำอันเบอเร้อโผล่ขึ้นมาเหนือบ้านสึนะ พร้อมกับสายฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมา....แล้วทั้งหมด(เมืองนามิโมริ)ก็หายไป

………..

…....

….

ณ ภูเขาแห่งหนึ่ง

“อื้อ~ที่นี่ไหนเนี้ย~ ><” สึนะพูดแล้วหันซ้ายหันขวา ปรากฎว่า....

“โกคุเดระ ยามาโมโตะ แล้วก็ทุกๆคน ทำไมมานอนอยู่ทตรงนี้หล่ะ แล้วที่นี้มันที่ไหนกัน หรือว่าถูกลักพาตัวมา เอ๋ แล้วเค้าจะเอาพวกเรามาทำไม(น่ารักซะขนาดนี้ นั้นหล่ะเหตุผลที่จะลักพาตัวไป...= ., = ) เราอยู่ที่ไหนกันเนี้ยยยยยยยยยย   อั๊ก!!! ทำอะไรหน่ะเจ็บนะ อ้าว...รีบอร์น”

“แกหน่ะหัดควบคุมตัวเองหน่อยสิ สถานการณ์อย่างนี้ควรสุขุมเข้าไว้ไม่ใช่จิตแตกอย่างนี้ ”

“ก็มันไม่รุนิ >< จะให้ทำยังไง ”

“รุ่นที่สิบ!!!/สึนะ!!!” โกคุ/ยามะ

“พวกนายฟื้นแล้วเหรอ แล้วพวกนายรู้มั๊ยว่าเรามาที่นี่ได้ยังไง....”

“555+ ไม่รู้สินะ กำลังเดินตามฮิบาริแล้วอยู่ดีๆมันก็วืบไปเลย โอ๊ย! เจ็บ~ ”ยามะพูดยิ้มๆ แต่ไม่ทันไรหินก้อนปะเอ้กก็ลอยมาปะทะเต็มๆ พร้อมกับรังสีอำมหิต

“ แกนอกใจชั้นเรอะ ไอ้เนียน!!! ”

อย่ามองหน้าเค้าอย่างนั้น เค้าไม่ได้ทำอะไรผิด เค้าแค่เดินตามฮิบาริเอง อย่าเอาระเบิดมายัดปากเค้าน้า T T<<<ยามะคิด

แต่......ใครจะไปรู้อีกหล่ะว่าสวรรค์เข้าข้างคนเนียน -*-

“ฮิบาริซัง!!!” สึนะตะโกนออกมาทั้งที่ตัวเองไปหลบหลังต้นไม้(หนีลูกหลง) พลางคิดในใจว่า คุณฮิบาริมาแล้ว เราก็รอดแล้วสินะ ฮู่ว~

“เจ้าพวก สั ต ว์ กินพืชชั้นต่ำ”ฮิบาริมองโกคุที่กระชากคอเสื้อยามะเตรียมเอาระเบิดยัดปากด้วยสายตาที่เหยียด(เน้นว่าเหยียด!)

ดูเหมือนสึนะต้องคิดใหม่เพราะสถานการณ์เหมือนจะบรรลัยกว่าเดิม

 
“แกอยากมีเรื่องหรือไง”โกคุมองตาขวาง

“ชั้นไม่อยากมีเรื่องกับ สั ต ว์ กินพืชชั่นต่ำให้เสียแรงเปล่า”

ขณะที่โกคุกับฮิบาริกำลังแว้ดๆใส่กันอยู่

“คนในแฟมิลี่ทะเลาะกันบอสก็ต้องไปห้าม”รีบอร์นพูดแล้วหัวเราะอย่างชั่วร้าย

“ได้โปรดอย่าได้ถืบชั้.....จ้าก!!!” แรงเหวี่ยงจากฝาเท้าอันงดงามของรีบอร์นทำให้สึนะมุ่งตรงไปที่จุดเกิดเหตุแล้วก็........คงจะเขียนแผนรูปได้ประมาณนี้

โกคุ(เหวี่ยงหมัด)>>>>>>>สึนะ(สะแหลนแป๋นเข้ามา)<<<<<<<ฮิบาริ(ฟาดทอนฟา)

ผลัวะ!!!!!!!!

I believe I can fly~  \@____@~/

พลัก!!!!

หน้าสึนะกระแทกกับบางสิ่ง......

บางสิ่งที่จะช่วยให้ทุกคนอยู่ที่นี้ได้โดยไม่ตายซะก่อน............

มันคืออะไรกันเอ่ยทายสิๆ

TBC….