ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น...ของจุดจบ
[ฟาง...เมื่อไหร่จะกลับบ้าน] เสียงทุ้มกรอกเสียงตามสายลงไป หลังจากที่ติดต่อแฟนสาวมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว
“โอ๊ย! อะไรนักหนาเนี่ยแก้ว! บอกว่ากลับเองก็กลับเองดิ” และคำตอบที่ได้ก็มักจะเป็นทำนองนี้ทุกครั้ง
.
.
.
เมื่อก่อน ร่างบางจะไปไหน ทำอะไร ร่างสูงไม่เคยแม้แต่จะบ่น
ไม่เคยเลยที่จะเซ้าซี้
เพียงแค่ขับรถไปส่ง ไปรับ คอยTake care เวลาร่างบางทำงานเหนื่อยๆ
นอกนั้นร่างสูงก็ทำหน้าที่คนรักที่ดีมาโดยตลอด
,,,คงจะด้วยเหตุผลบางอย่างที่ทำให้ร่างสูงเริ่มเรียกร้องความสนใจจากร่างบางมากขึ้น
ต้องตัวติดกับร่างบางตลอดเวลา
ทำตัวน่ารำคาญ จนร่างบางเริ่มจะไม่ไหว
01.0 น.
รถเก๋งคันหรูจอดลงหน้าบ้านหลังใหญ่ ร่างบางก้าวออกมาจากรถด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม โบกมือลาผู้มาส่งอย่างมีความสุข
ร่างสูงเรียกร้องความสนใจมากเกินไป
จนร่างบางเริ่มจะไม่ซื่อสัตย์
หรือว่า...ร่างบางเริ่มจะไม่ซื่อสัตย์ จนร่างสูงต้องเรียกร้องความสนใจ??
สายฝนเริ่มลงเม็ด เหมือนร่างบางจะรู้ตัวว่าหากไม่รีบเข้าบ้านไปต้องเปียกแน่ๆ
ร่างบางวิ่งเข้ามาในบ้าน ไฟยังเปิดอยู่?
เหลือบไปเห็นร่างสูงนอนทอดกาย หลับสนิทไม่รับรู้ถึงสิ่งอื่นใด
“น่ารำคาญจริงๆ” สบถอกมาเบาๆก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงเพื่อผ่อนคลายโดยไม่แยแสผู้อื่น?
เช้าวันรุ่งขึ้น...
“ฟาง! ตื่นได้แล้ว” ร่างสูงเคาะประตูเรียกคนรักของเธอ
ยังไม่ตื่น
“สายแล้วนะฟาง เดี๋ยวก็ทำงานไม่ทันหรอก”
ยังคงไม่ตื่น
ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป ...อันที่จริงน่าจะนอนห้องเดียวกันสินะ ตลกไหมล่ะ(?) แยกห้องกันเมื่อเดือนที่แล้ว
คนที่ขอแยกห้อง ก็ทั้งคู่นั้นแหละ
เหตุผลของร่างบางน่ะเหรอ ...จะได้คุยโทรศัพท์กับ “คนอื่น” ได้สะดวก
ส่วนเหตุผลของร่างสูง ... ไม่อยากให้ร่างบางรู้อะไรบางอย่าง
“ฟาง ตื่นเถอะ” ประชิดตัวแล้ว ลองเขย่าตัวดูเบาๆ ง่วงมากสินะ
ครืด ครืด
มือถือฟาง ขอดูหน่อยแล้วกัน ใคร?
“ป๊อปปี้!” เพื่อนหนุ่มที่เคยแข่งกันจีบฟาง แต่สุดท้ายร่างสูงก็ชนะ
ว่าแต่...มีเบอร์กันด้วยเหรอ กำลังจะกดรับด้วยความหวังดี
“ทำอะไรน่ะ” คว้าโทรศัพท์ไปจากร่างสูงอย่างรวดเร็ว พลางตะหวาดใส่ร่างสูง
เพียงแค่คนรักหยิบโทรศัพท์ของอีกฝ่ายเพื่อมาดู และจะบอกว่าคนรักของตนยังไม่ตื่น มันผิดด้วยหรือ?
ถึงกับต้องไม่พอใจ?
ภายในรถ
บรรยากาศเงียบสงัด
มีเพียงแต่เสียงลมหายใจของทั้งคู่
“อือ..ป๊อป”
“หืม” เหมือนว่าร่างทั้งสองจะคลอเคลียกันอย่างมีความสุข
ร่างใหญ่ของชายหนุ่มกอดรัดร่างบางแน่นขึ้นเรื่อยๆ อาภรปกปิดเรือนร่างกำลังจะถูกปลดออก
ครืด ครืด
“โอ๊ยแก้ว! จะโทรตามอะไรกันนักกันหนา ก็บอกว่าทำงานอยู่” ตะคอกใส่อย่างอารมณ์เสีย
จะอะไรกันนักกันหนา กำลังมีความสุข(?)
ครืด ครืด
ร่างบางผลักชายหนุ่มออกซักนิด เพื่อจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกคราอย่างหัวเสีย
“พูดไม่รู้เรื่องรึไงแก้ว!” ตวาดใส่อีกครั้ง ก่อนจะกดตัดสายอย่างไร้เยื้อใย
แล้วดำเนินเรื่องต่อ(?)
เที่ยงคืน
ชายหนุ่มขับรถมาส่งร่างบางเหมือนเช่นเคย
ร่างบางและชายหนุ่มโบกมือลากันอย่างยิ้มแย้ม ร่างบางดูมีความสุขมาก เหมือนว่าความสุขนั้น(?) จะยังไม่เลือนหาย
เผลอยิ้มไม่หุบโดยไม่รู้ตัว
“หึ! มีความสุขจริงนะ” ประโยคหนึ่งแทรกเข้ามาทำลายความสุขของเธอ สร้างความไม่พอใจให้เธอย่างมาก
จะอะไรอีกล่ะ .. เงยหน้าขึ้นมาเพื่อที่จะต่อว่าแฟน!ของเธอ
ทว่า กลับไม่ใช่คนๆนั้น
“ฟะ..เฟย์!”
ไม่คิด ว่าน้องสาวเธอจะมาอยู่ตรงนี้ เวลานี้ แบบนี้ได้
“โทรไปทำไมไม่รับ” ถามออกมานิ่งๆ ทำเอาคนฟังรู้สึกแปลกๆ
แก้วไม่ใช่หรอที่โทรมา ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพื่อความแน่ใจ
‘แก้ว 110 calling ’ !!!
“เฟย์ใช้มือถือแก้วโทรน่ะ” ร่างโปร่งตอบข้อสงสัยให้แก่ร่างบาง
“แล้วตอนนี้แก้วอยู่ไหน” เอ่ยถามผู้เป็นน้องออกไปด้วยใจเป็นห่วงแปลกๆ (?)
ร่างโปร่งดูเหมือนจะมีสีหน้าเศร้าลงเล็กน้อย ลำบากใจที่จะตอบเหลือเกิน
.
.
.
“อยู่ห้อง ICU” หัวใจหล่นวูบราวกับถูกปล่อยลงมาจากหน้าผาสูง
“อะไรนะ!”
หน้าห้อง ICU
หนึ่งร่างเล็ก และอีกหนึ่งร่างเพียว เดินวนไปวนมาด้วยความกระวนกระวายอยู่หน้าห้อง ICU ของร่างสูง
เพื่อนของตน
“แก้วจะเป็นไรไหมแจม” ร่างเพียวถามด้วยความเป็นห่วง เสียงสั่นๆ น้ำตาเริ่มคลอ
ใครก็รู้ว่าร่างเพียวรักร่างสูงมากเพียงใด รักมาตลอด รักมาก่อนฟาง! แต่ก็ยอมทุกอย่างเพื่อให้ร่างสูงมีความสุข
สุภาพบุรุษจังนะ โทโมะ!
“ไอ่แก้วต้องไม่เป็นไร เชื่อฉันสิ ต้องไม่เป็นไร” ว่าแล้วร่างเล็กก็โผล่เข้ากอดเพื่อนหนุ่มด้วยความสงสาร
ร้องไห้อีกรอบ โทโมะ
“ฉันไม่น่าปล่อยให้มันเป็นแบบนี้เลย ฮึก ฮือ” น้ำตาลูกผู้ชายสินะ...
นั้นแก้วมาทำอะไรน่ะ
ว่าแล้วร่างเพียวของชายหนุ่มก็เดินเข้าไปหา สะกิดหลังเบาๆ
ร่างสูงที่หันหลังให้ หันมาหาด้วยความสงสัย ใครกันนะ
“อ้าว! โทโมะ” เพื่อนชายคนสนิทของเธอ สมัยเรียนอยู่ม.ปลายนี้เอง ไม่ได้เจอกันนานเท่าไหร่แล้วนะ ยิ่งโต ยิ่งนับวันหน้ายิ่งเหมือนกันขึ้นไปเรื่อยๆ ชักจะบังเอิญไปหน่อยไหมพ่อฝาแฝด...
“มาทำไรที่นี้ครับ” ชายหนุ่มยังคงสุภาพอ้อนน้อมเหมือนเดิม
ดูเหมือนว่า จะเป็นคำถามที่ยากที่จะตอบซะแล้ว จริญญา
“ไม่สบายเหรอครับ” ถูก!
“นาย..ห้ามบอกใครนะ” หืม? ทำไมล่ะ มันเรื่องอะไรกัน
“หืม?”
ว่าแล้วร่างสูงก็บอกสิ่งที่ทำให้หัวใจชายหนุ่ม แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ
“แก้วเป็นโรค @x#i!>#@ht**”
ชายหนุ่มแทบทรุด น้ำตาเผลอ ออกมาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว หวังในใจเพียงว่าคนข้างหน้า ที่เขารักมากที่สุด รักมาโดยตลอดไม่มีวันเปลี่ยนแปลง และไม่มีวันจะสารภาพได้ จะล้อเขาเล่น
ร่างสูงเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น เขย่าแขนชายหนุ่มพลางอ้อนวอนขอบางอย่าง
“ขอร้องล่ะ อย่าบอกเรื่องนี้กับฟาง”
ชายหนุ่มยังคงอึ้ง บ้าน่า!
“ถือซะว่าเป็นคำขอสุดท้าย”
“มีใครรู้เรื่องนี้บ้าง?”
ร่างสูงก้มหน้าเล็กน้อย ก่อนเงยหน้าขึ้นมาตอบ
“แจม เฟย์ แล้วก็นาย” จะดีใจดีมั้ยนะ ที่เป็นหนึ่งในสามคนสำคัญที่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับ จริญญา
ขนาดคนรักของร่างสูงเองยังไม่รู้เลย แต่เขารู้ และร่างสูงเป็นคนบอกเขาเอง ^^
ไม่น่าดีใจเลยซักนิด ! ถ้าเลือกได้ เขาขอไม่รับรู้อะไรเลยดีกว่า
ขอไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ต่อไป ..คงจะดีกว่า!
[ฮัลโหลโทโมะ ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ] เสียงใสเอ่ยทักในสาย
“อะ..อืม” รู้สึกลำบากใจเหลือเกิน
[สบายดีใช่มั้ย]
ปล่าวเลย แทบตายทั้งเป็นด้วยซ้ำ
“สบายดี”
[ชาติแสนแปดหมืนปี ไม่เคยจะติดต่อมาหาฟาง วันนี้มีไรพิเศษๆแน่เลยใช่มั้ย ^^]
ใช่พิเศษมาก
***“ขอร้องล่ะ อย่าบอกเรื่องนี้กับฟาง”
“ถือซะว่าเป็นคำขอสุดท้าย” ***
“ป่าว แค่คิดถึงเพื่อนเก่าๆในห้องน่ะ ผมไปทำธุระก่อนนะ” ไม่ทันให้ปลายสายได้ทักท้วงอะไรก็กดตัดสายไปดื้อๆ
กลัว กลัวปลายสายจะได้ยินเสียงสะอื้น น่าสมเภชสิ้นดี วิศวะ!
นี้คงเป็น..สิ่งสุดท้ายที่จะทำเพื่อเธอได้
เหมือนว่าน้ำตาจะยังคงไหลออกมาไม่หยุด
สำหรับชายหนุ่ม
“มาแล้ว!” ร่างโปร่งร้องบอก ขณะกำลังวิ่งเข้ามาหาสองร่างที่กอดปลอบกัน
ร่างเล็กค่อยๆพยุงร่างชายหนุ่มให้นั่งลงอย่างอ่อนแรง
“พี่ฟางล่ะเฟย์”
ไม่ทันได้คำตอบ โจทย์ก็วิ่งเข้ามาให้เห็น...
ทันทีที่วิ่งมาถึงก็โผล่เข้าหาร่างเล็กทันควัน
“นี้มันเรื่องอะไรกันแจม! นี้มันเรื่องไร!” ถามทั้งน้ำตาอย่างบ้าคลั่ง
อะไรกัน เมื่อวานยังเห็นดีๆอยู่เลย
อะไรกัน เมื่อวานเธอกับแก้วยังทานข้าวเย็นด้วยกันอยู่เลย
อะไรกัน
อะไรๆที่เปลี่ยนไปมันหมายความว่าไง
เปลี่ยนไปตั้งแต่ร่างสูงเริ่มไปไหนไม่รู้ โดยไม่บอกร่างบาง
และจะกลับมาพร้อมกับถุงอะไรบางอย่าง ดูเหมือนว่าจะเป็นถุงยาของโรงพยาบาล
ไม่นาน ร่างสูงก็ขอแยกห้อง เพื่ออะไร?
แล้วเรื่องในวันนี้คืออะไร?
“แก้ว! ไปไหนมาห๊ะ” ร่างบางที่นั่งรอร่างสูงตั้งแต่เช้า ถึงกับลางานด้วยความเป็นหาวงร่างสูง เอ่ยถามขึ้น อารมณ์ฉุนนิดๆ
“อะ..เอ่อออออ”
“มีอะไรรึไง! รู้มั้ยว่าฟางเป็นห่วงขนาดไหน เป็นแบบนี้หลายวันแล้วนะพอจะพาอออกไปเที่ยวก็บอกว่าไม่อยากไป พอจะทำอะไรให้กินก็บอกว่าไม่ชอบกิน ทั้งที่เมื่อก่อนมันไม่ใช่! ”
ที่ไม่อยากออกไป เพราะกลัวอาการจะกำเริบ
ที่ไม่อยากกิน เพราะมันกินไม่ได้จริงๆ
“แก้วมีอะไรปิดบังฟางอยู่รึเปล่า?”
ใช้ ปิดบังเรื่องสำคัญ แต่เธอไม่ควรจะรับรู้มันหรอกฟาง
หลังจากนั้นร่างบางก็ไม่สนใจร่างสูงขึ้นเรื่อยๆ เพียงเพราะคิดว่าร่างสูงคงเริ่มหมดรักเธอแล้ว
เธอร้องไห้กับการกระทำของร่างสูงอยู่นาน จนใจมันเริ่มชา
และเริ่มรับชายหนุ่มอีกคนเข้ามาแทรก อย่างที่ไม่น่าทำ
‘ป๊อปปี้’
“ฟางว่า..เราแยกห้องหันนอนเหอะ”
“แก้วว่า..เราแยกห้องนอนกันมั้ย”
ประโยคเดียวกัน แต่คนละเจตนา
ภายในห้องของร่างบาง
“ฮัลโหลค่ะ ป็อป”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวจะออกไปหานะ”
“ฮัลโหลป็อป”
“คิดถึงเหมือนกันค่ะ”
“ว่าไงค่ะ ป็อป”
“ป็อปมาหาฟาง ที่ห้อง! เองดีกว่ามั้ย...”
“โอ๊ย แก้วน่ะเหรอ แยกห้องกับฟางตั้งแต่เดือนที่แล้วแล้วล่ะค่ะ”
“ป็อปจะมาหาฟาง ทุกคืน! ก็ได้นะ”
ห้องของร่างสูง
แคร่ก แคร่ก
จะไออะไรกันนักกันหนานะ
ร่างสูงไออยู่ซักพักก็วิ่งพรวดเข้าห้องน้ำไป
อ๊วกกกกก
ออกมาเป็นเลือดแหมือนเดิมสิน่า
ไม่มีแรงอีกแล้ว
คงกลับไปที่เตียงไม่ไหว
ไม่มีแรงอีกแล้ว
คงกลับไปที่เตียงไม่ไหว
นอนพื้นมันแล้วกัน
ไม่ไหวจริงๆ เหมือนอาการจะหนักขึ้นทุกวันๆ
เพราะแบบนี้ไงถึงต้องแยกห้องกับเธอ ฟาง ฉันต้องปิดบังเธอจริงๆ
... ขอโทษนะ ...
ครืด ครืด
ข้อความเข้า
‘ป๊อปทำผ้าเช็ดหน้าตกที่ห้องฟางแน่เลย ^^ เอามาให้หน่อยนะครับ’
ว่าแล้วร่างบางก็เดินตามหาซะทั้วห้อง ไม่เจอ? สงสัยจะอยู่ข้างล่างมั้ง
ก็เมื่อคืน ตรงโชฟานี้หน่า ??
ไม่ไหวแล้ว ไปทำงานไม่ไหวจริงๆ เหมือนอาการจะหนักขึ้นเรื่อยๆ ขอนอนพักตรงโซฟาซักหน่อยแล้วกัน
เอะ! ผ้าเช็ดหน้าใครเนี่ย
แคร่ก แคร่ก เห้ย เผลอไอไปแล้ว ไม่น่าเลย เปื้อนเลือดจนได้
แก้วทำไรน่ะ นั้น..ผ้าเช็ดหน้าป๊อปนี้ ตายแล้ว!
“เอาคืนมานะ”
“แก้ว! แก้วทำอะไรน่ะ ทำไมมันเปื้อนสีแดงแบบนี้”
“เอ่อ..แก้วทำน้ำหวานหกใส่น่ะ ขอโทษนะ”
“ขอโทษแล้วมันจะหายมั้ย แล้วทำไมไม่รู้จักระมัดระวัง”
“แก้วขอโทษ.....”
.
.
.
“เสียใจด้วยนะครับ คุณเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนแล้ว หมอช่วยอะไรคุณไม่ได้จริงๆ”
ไม่นะ ฉันอยากอยู่กับเธอตลอดไปฟาง
ฉันจะใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มค่าที่สุด ...ฉันรักเธอนะ ฟาง...
ครืด ครืด
“จะโทรมาทำไมนักหนาแก้ว”
“แก้วอยากคุยกับฟาง ขอแก้วคุยกับฟางนานๆได้มั้ย แก้วคิดถึงฟางจังเลย”
“ฟางรำคาญแก้วเข้าใจมั้ย! ตุ๊ด ตู๊ด ตู๊ด...”
“ฟางวันนี้ลางานอยู่กับแก้ววันนึงได้มั้ย ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานแล้วนะ^^”
“แก้วจะบ้าเรอะ ให้ลางานเนี้ยนะ มากไปไหม!”
“ฟาง..เที่ยงนี้ทานอาหารกับแก้วนะ เดี๋ยวแก้วไปรับ”
“ไม่ต้องเลยแก้ว! ฟางไปกินกับลูกค้า”
ร่างเล็กเล่าทุกอย่างที่เพื่อนร่างสูงระบายผ่านทางโทรศัพท์แทบทุกวันให้ร่างบางฟังทั้งหมด
หัวใจแทบแตกสลาย เหมือนล้มทั้งยืน เหมือนตายทั้งเป็น
นี้ฉันทำอะไรลงไป....
ถ้าขอโทษตอนนี้ .. จะสายไปมั้ย..
“ฮึก ฮึก แก้ว! ฟางขอโทษ ฟางขอโทษจริงๆ” ร่างบางเริ่มร้องไห้อย่างหนัก ทำเอาร่างโปร่งโผล่เข้ากอดพี่สาวด้วยความเป็นห่วง
“ฟางมันเลว! ฟางมันเลว! ฟางจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วแก้ว ฮึก ฮึก ฮืออออ ฟางขอโทษ..ฟางสัญญาแก้ว! ฟางรักแก้ว แก้วอย่าเพิ่มทิ้งฟางไป! แก้ว ฟางขอโทษ!! ฮือออออ~”
ตอนนี้มีสองร่างที่ร้องไห้อย่างทุกข์ทรมานแสนสาหัส เพราะคนที่ตนเองรักที่สุด นอนอยู่ในห้อง ICU
และอีกสองร่าง ที่ต้องทนเข็มแข็ง เพื่อพยุงจิตใจคนทั้งคู่ไว้ ไม่อยากให้อะไรมันแย่ไปมากกว่านี้
แกร๊ก
เสียงบอกให้รู้ว่ามีผู้ออกมาจากห้องที่กำลังเฝ้าคอย
“คุณหมอครับ! ผู้หญิงคนนั้นเป็นไงบ้าง” ชายหนุ่มเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าถาม
“แก้วหายแล้วใช่มั้ยหมอ แก้วหายแล้ว ฮึก ฮือ ใช่มั้ยเล่า!!!”
“พี่ฟาง..ใจเย็น” ร่างโปร่งรีบเข้ามากันร่างบางไว้
“ว่าไงล่ะค่ะหมอ” ร่างเล็กถามบ้าง
“คนไข้เสียแล้วครับ”
เหมือนว่าทุกอย่างจะสายเกินไป....
คนคนเดียวกันที่ทั้งชายหนุ่มและร่างบางรัก จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา
ไม่แม้แต่จะให้ร่างบางได้แก้ตัวกับสิ่งที่ทำลงไป
ไม่แม้แต่จะให้ชายหนุ่มเอ่ยคำว่า ‘รัก’ ซักครั้ง
ไม่แม้แต่จะบอกลาเพื่อนทั้งสอง.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น