คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทแรก (สมบูรณ์แล้วจ้า)
"ป๋ามมมมมมม....."
เสียงเรียกเจื้อยแจ้วของสาวน้อยหน้าตาน่ารักขณะที่กำลังวิ่งไปหาเจ้าของชื่อ ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงซุ้มเก้าอี้ไม้ใต้ต้นหูกวางที่ประจำ
พอใกล้ถึงเป้าหมาย นัตตี้ เจ้าของเสียงก็กระโดดเข้าหา ปั๋ม ที่กำลังยกน้ำขึ้นมาดื่ม จนทำให้น้ำที่อยู่ในแก้วหกใส่หนังสือจนเปียกโชก ทำเอาปั๋มหันมามองนัตตี้ตาเขียว
"นัตตี้ แกทำอะไรรู้ตัวบ้างมั้ย" ปั๋มพูดอย่างอารมณ์กำลังขึ้นที่หนังสือตัวเองเปียก
ส่วนนัตตี้ ตอนนี้ได้แต่หน้าจ้อย ก่อนจะเอามือเกาหูด้วยอารมณ์รู้สึกผิด ก่อนจะพูดไปว่า
"เอ่อ ปั๋ม ชั้นขอโทษนะ คือชั้นไม่ตั้งใจอ่ะ" พลางมองตาปั๋ม เพื่อค้นหาปฏิกิริยาของคนตรงหน้า
ตอนนี้ใจปั๋ม ใกล้จะหายโกรธเจ้าตัวดีแล้ว แต่ยังคงวางตัวอย่างเดิม เพราะกลัวว่า ถ้าอภัยให้นัตตี้แล้วแสดงให้นัตตี้รู้ว่า หายโกรธ คราวต่อไปนัตตี้ก็จะทำอะไรโดยไม่คิดอีก เลยทำได้แค่ส่งสายตาค้อนๆกลับไปแทน
ส่วนนัตตี้ที่เห็นสายตาของปั๋มเลยอย่างนั้น เลยพูดโดยที่ไม่ทันคิดว่า
"ทำไมเดี๋ยวนี้ แกต้องทำสายตาเหมือนรังเกียจชั้นด้วยอ่ะ" นัตตี้พูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ
ปั๋มได้ยินคำพูดนั้น ถึงกับหันหน้าเพื่อมองนัตตี้อย่างเต็มตา ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงโกรธว่า
"ชั้นเนี่ยนะ "... ปั๋มเริ่มรู้สึกว่า นัตตี้เริ่มไร้สาระและกำลัง ปล่อยดาบ ใส่ปั๋มอีกแล้ว
"ใช่ๆ แกชอบทำสายตาเหมือนที่เกรปทำใส่ชั้นอ่ะ"
ฉึก...
คราวนี้ นัตตี้ปล่อยดาบใส่ปั๋มเต็มๆ และดูเหมือนว่า
...คงจะเป็นครั้งสุดท้าย ที่จะได้ทำอีก
ปั๋ม ลุกขึ้นปิดหนังสือที่เปียกโชนจนแทบยับ ก่อนจะเก็บทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะลงใส่กระเป๋า โดยที่ไม่ฟังเสียงอะไรจากนัตตี้อีก แล้วเดินออกจากซุ้มไป โดยที่ไม่สนใจนัตตี้แม้แต่นิดเดียว
.
.
.
เมื่อปั๋มเดินจากไป นัตตี้เริ่มมาใคร่ครวญคำพูดของตัวเองว่าไม่ควรจะพูดออกไปแบบนั้นกับปั๋มเลย ต่อไปปั๋มคงไม่คุยกับนัตตี้อีกแล้ว เพราะไม่ว่าจะครั้งไหน ปั๋มจะเงียบไปเมื่อนัตตี้ปล่อยดาบ แต่ก็จะกลับมาคุยกันปกติ
ครั้งนี้ ไม่เหมือนกัน มันรุนแรงกว่า...
ปั๋มคงไม่ยอมคุยกับเราอีกแล้ว...
พอคิดถึงตรงนี้ น้ำใสๆก็เริ่มไหลออกมาอาบสองแก้ม จนเจ้าตัวต้องฟุบ ด้วยกลัวที่คนผ่านไปผ่านมาจะมาเห็น แล้วเสียงสดใสของใครบางคนก็ดังขึ้น
"นัตตี้ ทำอะไรอยู่อ่ะ"
นัตตี้เช็ดน้ำตากับแขนเสื้อที่อยู่ข้างๆก่อนจะเงยเพื่อมองผู้มาใหม่อย่างเต็มตา ก่อนจะพูดทักไปว่า
“อ้าว นิว ทำไมมาคนเดียวละ แล้วเกรปอ่ะไปไหน”
พอสิ้นคำพูดของนัตตี้ นิวก็มาท่าทีซึมลงไปทันที จนนัตตี้เด้งขึ้นมาจากที่ฟุบอยู่ แล้วพูดว่า
“นิว ชั้นปล่อยดาบอะไรใส่แกป่าว เฮ่ย.. ชั้นขอโทษนะ” นัตตี้รีบพูดอย่างรัว จนนิวหันมายิ้มแล้วพูดกับนัตตี้ว่า
“เปล่าๆ แกไม่ได้ปล่อยดาบอะไรหรอก พอดีเมื่อกี้เกรปเห็นปั๋มเดินไปแบบรีบๆก็เลยตามไปดูปั๋มนะ” พูดเสร็จก็ยิ้มให้นัตตี้อีก แต่ดูก็รู้ว่าเป็นรอยยิ้มที่ฝืนธรรมชาติ
นัตตี้ยื่นมือทั้งสองมาจับหน้านิวเพื่อให้นิวมองตา แล้วพูดว่า
“นิว แกเป็นอะไรหรือเปล่า ถ้ามีอะไรแกบอกชั้นได้นะ”
นิวมองนัตตี้อย่างเต็มตา ด้วยสีหน้าที่อ่านยาก ก่อนจะพูดว่า
“ทำไมชั้นต้องบอกแกด้วย”
นัตตี้มองนิวด้วยสายตาที่จริงใจ แล้วพูดว่า
“แกเห็นชั้นเป็นเพื่อนหรือเปล่าละ”
นิวมองนัตตี้ด้วยสายตาที่มีประกาย ก่อนจะยิ้มให้กัน แล้วพูดว่า
“ขอบใจนะ นัตตี้”
แล้วสองคนก็กอดให้กำลังใจซึ่งกันและกัน แต่ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง
.
.
.
“ปั๋ม แกเป็นอะไร แกบอกชั้นได้นะ”
เกรปที่เดินตามปั๋มจนทันหันหน้ามาถามปั๋มที่กำลังเดินอย่างไม่สนใจใคร
“นัตตี้มันปล่อยดาบใส่ชั้นอีกแล้ว”
ปั๋มพูดพลางเดินก้มหน้า
“นัตตี้ มันก็เป็นอย่างนี้อ่ะ แกคบกับนัตตี้มาก่อนชั้น แกยังไม่ชินอีกหรือไง”
เกรปรีบเดินตามเพื่อให้ทันปั๋ม
“ทำไมชั้นต้องเป็นคนปรับอ่ะ ทั้งๆที่มันน่าจะปรับเข้าหาชั้น”
... ความอดทนของชั้นก็มีที่สิ้นสุดนะ แต่ทำไมแกไม่คิดถึงใจชั้นบ้างละ นัตตี้
ปั๋มยังคงเดินไม่สนใจเกรปต่อไป แต่ก็ต้องหยุดเมื่อรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างมาขวางตรงหน้า
เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นเกรปยิ้มให้ แล้วตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเกรป
“ถ้าทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทน เราเป็นคนไม่ใช่ควาย”
“แต่ชั้นกับนัตตี้เป็นเพื่อน...กันนะ” คำว่า “สนิท” กลืนหายไปในคอของปั๋ม
ก่อนที่เกรปจะพูดสวนขึ้นมาว่า
“ชั้นก็เป็นเพื่อนแกเหมือนกันนะ หรือว่าแกไม่เห็นว่าชั้นเป็นเพื่อน”
เกรปหันมามองปั๋มยังเต็มตา ส่วนปั๋มได้แต่หลบตาเกรปที่ส่งมา แล้วเกรปก็พูดก่อนจะคลายกอดจากปั๋มว่า
“ไม่ว่าจะเป็นยังไง ชั้นอยากให้แกรู้ไว้นะ ว่าชั้นเป็นคนนึงที่หวังดีกับแกเสมอ ปั๋ม เพื่อน..รัก”
.
.
.
ที่ซุ้มเก้าอี้ที่ประจำใต้ต้นหูกวาง ขณะนี้มีปั๋มและเกรปนั่งอยู่ ทั้งสองกำลังหัวเราะกันอย่างเสียงดังในเรื่องตลกที่เกรปเล่าให้ฟังอยู่
“แล้วพี่น้ำแข็ง ก็ทำท่าตกใจตอนที่เจอหน้าพี่กรีน แล้วพูดว่า...” เกรปเว้นช่วงเพื่อหายใจ ก่อนจะพูดต่อว่า
“หอ มะ สอย 555” แล้วทั้งสองก็หัวเราะเสียงดังลั่น แต่แล้ว ปั๋มก็เงียบเสียงทันทีที่เห็นคนที่มาใหม่
“หวัดดี เกรป หวัดดี ปั๋ม” แต่คำว่า ปั๋ม ก็ดูเหมือนเสียงเบาลงไป
ปั๋มจากที่กำลังร่าเริงตอนนี้ทำนิ่งไปอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะพูดกับเกรปว่า
“เกรป แกว่า เอเอฟเจ็ด ปีนี้ใครน่าเชียร์มั้งอ่ะ” ปั๋มพูดเกรปโดยไม่สนใจว่า นัตตี้ นั่งอยู่ใกล้ๆ
ส่วนเกรปก็ตอบกลับปั๋มไปว่า “ชั้นว่า ชั้นจะเชียร์พี่แมลง V12 แหละ พี่แกหล่อมากๆๆเลย” แล้วก็ส่งเสียงหัวเราะกับปั๋ม
“ชั้นว่า คนชื่อปั๊ม V7 เสียงดีนะ” นัตตี้พูดบ้าง แต่พอนัตตี้พูดกลับกลายเป็นว่าทั้งสองคนเงียบไป ก่อนที่ปั๋มจะเปลี่ยนประเด็นไปพูดเรื่องอื่น ทำให้นัตตี้รู้สึกได้ว่า ตัวเองเป็นอากาศธาตุ
ท่ามกลางเสียงคุยกับของปั๋มและเกรป นิวที่เข้ามาพร้อมนัตตี้เริ่มสังเกตเห็นได้ว่านัตตี้เงียบไป ก็เลยบอกนัตตี้ไปว่า
“นัตตี้ ชั้นอยากกินน้ำจัง แต่ว่าชั้นปวดท้องเมนส์อ่ะ แกไปซื้อให้ชั้นหน่อยสิ” นัตตี้รับคำนิว แล้วรีบออกไปเพื่อซื้อน้ำมาให้
แล้วอยู่ดีๆปั๋มก็พูดขึ้นว่า
“เฮ่ย อากาศกำลังดีๆ รีบสูดเร็ว” ก่อนจะหันมาหัวเราะกับเกรป แล้วพอนัตตี้กลับมาก็เงียบอีก
“อ่ะนิว น้ำเปล่าไม่เย็นนะ คนเป็นเมนส์เค้าบอกว่ากินน้ำเย็นไม่ดี” นัตตี้ยื่นให้นิว พลางเหลือบมองปั๋ม แล้วพูดกับนิวว่า
“นิว ชั้นว่าชั้นขอตัวกลับก่อนนะ เพิ่งนึกได้ว่าต้องไปรับน้อง ถ้าปวดท้องเมนส์มากก็ไปหาหมอนะ” นิวบอกลากับนัตตี้ แล้วนัตตี้ก็ถือกระเป๋าออกไปจากซุ้ม โดยไม่หันกลับมามอง
.
.
.
“เฮ่อ อากาศช่างโล่งสบาย จริงมั้ยปั๋ม” เกรปพูดพลางเหยียดแขนทำเหมือนบิดขี้เกียจ
นิว ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะทนไม่ไหวจริงๆกับการกระทำของเพื่อนสาวเลยพูดออกมาว่า
“เกรป ปั๋ม ชั้นว่าแกทำกับนัตตี้เกินไปนะ..” ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ เกรปก็พูดสวนขึ้นมาว่า
“แล้วทีมันทำกับพวกเราละ แกไม่รู้สึกหรือไง” เสียงเต็มไปด้วยอารมณ์
“แต่ตอนนี้มันปรับตัวขึ้นมากแล้วนะ แกจะไม่ให้โอกาสมันหรอเกรป” นิวพูดขึ้นมา ตอนนี้ในใจเต็มไปด้วยอารมณ์
ต่างคนต่างเงียบกันไป แล้วนิวก็พูดขึ้นมาว่า
“เราไม่ควรจะเป็นแบบนี้นะ ถ้าสมมติว่าใครคนใดคนหนึ่งต้องห่างกันไป โดยไม่ทันตั้งตัว เราจะมาเสียใจกันทีหลังที่ไม่ได้ทำดีต่อกันนะ”
ตอนนี้ ปั๋มกลับเงียบเสียงและดูซึมลงกว่าเมื่อกี้ จนเกรปถามว่าปั๋มเป็นอะไร แต่ปั๋มก็ไม่ได้ให้คำตอบอะไร ได้แต่บอก
“เกรป วันนี้ชั้นนี้รู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอกลับก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้.. นิว บ๊ายบายนะ”
แล้วปั๋มก็เก็บกระเป๋าแล้วเดินออกไปจากซุ้ม
.
.
.
Writer's note : จบบทแรกแล้วนะจ๊ะ อยากให้เม้นกันเยอะๆน้า มันเป็นกำลังใจให้มีแรงแต่งต่อจริงๆนะ ^^ ติชมได้น้า
ความคิดเห็น