คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กาแฟสื่อรัก
เข้าสู่เดือนธันวาคม เดือนแห่งหิมะและเดือนแห่งความสุขที่ทุกคนกำลังรอคอย มักเป็นเดือนที่อบอุ่นไปด้วยความรักที่มีให้กัน รอบข้างทางถนนถูกประดับไปด้วยไฟกะพริบ กล่องขวัญกล่องใหญ่ ๆ มากมายหลากตา
อากาศที่เย็นชักนำให้ความเย็นสบายและความอบอุ่นพร้อมเพียงกันเข้ามาหาตัวและหัวใจดวงน้อย เด็กเล็ก ๆ คอยจัดเตรียมหาถุงเท้าและเตรียมเขียนจดหมายด้วยลายมือตามประสาเด็กน้อยเพื่ออ้อนวอนขอของขวัญที่แสนปรารถนาจากคนผู้ใจดี
คู่รักทั้งหลายต่างพากันจูงมือเป็นคู่ ๆ เพื่อให้ความอบอุ่นซึ่งกันและกัน พวกเขาที่ให้ความสำคัญกับวันวาเลนไทน์แล้วนั้นวันนี้เป็นอีกวันที่คู่รักต่างก็ให้ความสำคัญไม่แพ้กัน
“คุณเชื่อไหม? ว่าวันนี้อาจจะเป็นวันที่คุณได้พบกับรักแท้จริง ๆ ที่รอคอยมานานจากของขวัญที่คุณอยากได้”
--------------------------------------------------------------------------------------
“ในวันคริสต์มาสนี้ฉันไม่ต้องการอะไร แค่มีเธอก็เกินพอแล้ว”
กลิ่นหอมจาง ๆ ของกาแฟที่กำลังโดนน้ำร้อนลอยเข้ามาในจมูกของฉันอีกครั้งหนึ่ง ...หอมจัง... ดมแล้วอารมณ์ดี
“ สิกก้า!! ฟังยูลอยู่หรือเปล่าค่ะ?”
มือที่ถูกอีกคนสะกิดช่วยเรียกสติที่ลอยไปอยู่อีกหน้าใส ๆ ของคนฝั่งตรงข้ามกลับมาที่เดิม
“ ฟังอยู่ค่ะ ทำไมหรอ”
“เห็นเอาแต่มองหน้ายูลก็เลยนึกว่าไม่ได้ตั้งใจฟังจริง ๆ หรือเปล่าน่ะสิค่ะ”
“ มั่ว!! ใครมองหน้ายูลกัน สิกก้าไม่ได้มองหน้ายูลซะหน่อย”
ฉันร้องลั่นยืนยันในความบริสุทธิ์ของตัวเอง เลยแกล้งทำมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย แต่พอหันกลับมาก็เจอใบหน้าใส ๆ ของคนเจ้าของชื่อ ควอน ยูริ ที่ส่งยิ้มมาให้อย่างรู้ทัน ฉันเลยต้องก้มหน้าซ่อนแก้มที่มันเริ่มแดงเอาไว้
“ ก็ได้ ๆ สิกก้ามองหน้ายูลเองแหละค่ะ ใครบอกให้ยูลเกิดมามีหน้าตาน่ามองทำไมกันล่ะ”
“ อ้าว!~ สรุปเป็นความผิดยูลหรอค่ะเนี่ย”
พูดออกไปแล้ว กล้าพูดออกไปได้ไงเนี่ย น่าอายกว่าตอนที่แอบมองยูลเมื่อกี้ซะอีก
“อยากมองก็มองสิค่ะ ไม่เห็นต้องแอบมองเลยนี่หน่า ยูลก็ให้สิกก้ามองอยู่ทุกวันอยู่แล้ว”
ยูริเอ่ยจบพร้อมกับที่มือยื่นมาลูบแก้มเบา ๆ พร้อมส่งรอยยิ้มหวานมาให้
“ >///< บ้า! พูดแบบนี้ได้ยังไง”
ฉันเอ่ยไปพร้อมใบหน้าที่แดงขึ้นมากกว่าเดิม เลือดกำเดาฉันแทบจะไหล ทำใจให้ชินกับรอยยิ้มหวาน ๆ ยั่ว ๆ พร้อมกับความนุ่มนวลแบบนั้นไม่ได้สักครั้งหนึ่ง!!
“แล้วสรุปได้ฟังอยู่ไหมคะ? ”
“ฟะ....ฟังอยู่สิ”
ฉันพยักหน้าหงึกหงักอีกรอบก่อนจะทำเป็นตั้งใจมองยูริชงกาแฟอยู่ตรงหน้าฉันโดยฝีมือประกอบกับการบรรยายให้ฉันฟังไปด้วย
“ก่อนอื่นที่เราจะเปิดร้านกาแฟ เราต้องทำความรู้จักกับเม็ดกาแฟมันซะก่อนนะค่ะ”
ทำไมยูริถึงมาบรรยายเรื่องแบบนี้ให้ฉันฟังน่ะหรอ? เพราะฉันกำลังจะเปิดร้านกาแฟแต่ดันชงกาแฟไม่เป็นเลยเนี่ยสิ จะให้ฉันทำยังไง เลยต้องขอให้คนที่มีฝีมือชงกาแฟเป็นมาสาธิตให้ดูพร้อมสอนไปด้วย มัวแต่เขินมาตั้งนาน ฉันชื่อ จอง ซูยอน หรือเจสสิก้า ตาควอน ลิง ชอบเรียกฉันว่าสิกก้าเฉย ๆ ซึ่งฉันให้ตาลิงบ้าเรียกคนเดียวนะ คนอื่นห้าม ๆ นอกเรื่องแล้วล่ะฉันว่านะ นอกจากที่ฉันจะเปิดร้านแล้ว คุณพ่อของฉันอยากลองกินกาแฟฝีมือลูกสาวอย่างฉัน ด้วยเหตุผลที่คุณพ่อบอกว่า เบื่อกาแฟแม่บ้านแล้ว อยากกินฝีมือลูกสาวบ้าง นี่แหละเหตุผลของเขา ฉันเลยชงให้เขากินหลังจากนั้นเขาก็พูดกับฉันว่า
‘บ้างทีพ่ออาจจะคิดผิดก็ได้’
คำพูดของคุณพ่อวันนั้นทำร้ายจิตใจของฉันอย่างใหญ่หลวงยิ่งนัก ตอนแรกกำลังใจมีอย่างเยอะมาก พูดกันแบบนี้ฉันจะเอากำลังใจจากที่ไหนล่ะ!~ TT^TT
กลับมาปัจจุบันยูริกำลังตักกาแฟลงไปในแก้วแล้วเลือกกดน้ำลงไป ส่งให้ควันอุ่น ๆ เริ่มลอยขึ้นมาจากในแก้ว
“ปกติแล้วตอนจะชงต้องถามคนอื่นก่อนว่าชอบรสแบบไหน แบบอ่อนหรือแบบเข้ม เพราะการใส่ปริมาณกาแฟและการใส่น้ำตาลมันมีผลต่อรสชาตินะค่ะ...สิกก้าชอบกินแบบรสอ่อน ๆ ใช่มั๊ยล่ะค่ะ”
“อืม ...ยูลจำได้ด้วยหรอค่ะ”
“อะไรที่เป็นสิกก้ายูลจำได้หมดแหละค่ะ”
ฉันรู้สึกว่าหน้าฉันร้อนขึ้นมาแล้วล่ะ น่าดีใจจังที่ยูริจำได้ว่าฉันชอบอะไร แต่ว่านะ...กาแฟแบบไหนถึงมันจะเข้มหรืออ่อน ถ้าเป็นยูริของฉันก็ชงได้หมดทุกรสนั่นแหละ ชงได้ดีด้วย
“ยูล...ทำไมเราเอาน้ำธรรมดามาต้มเอาล่ะ เราใช้น้ำแร่มาต้มแล้วชงเลยไม่ได้หรอ สะอาดกว่าน้ำธรรมดาด้วยนะสิกก้าว่า”
“มันก็ใช้ได้นะค่ะ แต่น้ำแร่พอหายร้อนแล้วมันจะไม่อร่อยเขาเลยไม่นิยมเอาใช้กัน”
ยูริพูดพร้อมกับหยิบแก้วกาแฟที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วใช้มืออีกข้างหยิบช้อนคันเล็กขึ้นมาคนในแก้วให้เป็นวงกลม หลาย ๆ ครั้ง แล้วยื่นมาให้ฉัน
“แต่ถ้าเราไม่มีน้ำธรรมดาก็ใช้น้ำแร่ก็ได้ค่ะ แต่ควรกินให้หมดก่อนที่มันจะหายร้อนเพราะอย่างนั้น เมื่อมันหายร้อนแล้วจะไม่อร่อยนะค่ะ”
“อืมมม”
ฉันว่าจะไม่เปิดร้านแล้วล่ะ ฉันจะให้ยูริเปิดแทนแล้วฉันมานั่งเป็นหนักงานเก็บเงินพร้อมกับเป็นแฟนเจ้าของร้านด้วยดีมั๊ยน๊า >///<
“แล้วทำไมเมื่อกี้ยูลต้องคนกาแฟด้วยล่ะ?”
“ถ้าไม่คนมันจะกินได้หรอค่ะ มันก็รสชาติแย่เลยสิ สิกก้าถามเยอะจัง”
“ถามเยอะไม่ได้หรอ ก็คนมันสงสัยนี่หน่า ทำไมหรอ?”
“ถามได้ค่ะ น่ารักดี ^^”
ยูริพูดพร้อมกับโน้มใบหน้ามาจุ๊บเบา ๆ ที่ริมฝีปากของฉันในขณะที่ฉันพยายามจิบกาแฟแก้เขิน แต่มันไม่ได้ช่วยอะไรให้หายเขินเลยสักนิด แถมยังทำให้เลือดเวียนขึ้นหน้าเยอะกว่าเดิมอีกต่างหาก
“รสชาติเป็นอย่างไรบ้างคะ?”
“ฝีมือยูลอร่อยอยู่แล้วล่ะค่ะ”
“แล้วสิกก้าคิดว่า ตัวเองพอชงได้หรือยังค่ะ”
“ถ้าคุณพ่อขอกินกาแฟอีก สิกก้าจะโทรสั่งให้ยูลชงแล้วใส่ขวดมาให้สิกก้า แล้วสิกก้าจะเอาไปเทลงแก้วอุ่นให้พ่อกินง่ายกว่าสิกก้าชงเองอีกนะยูล”
“สิกก้าเป็นแบบนี้ทุกทีแหละค่ะ”
ยูริหัวเราะเบา ๆ ในลำคอก่อนจะเท้าคางลงกับโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแล้วก็เอาดวงตาสีดำสวย มองมาที่ฉันกำลังดื่มกาแฟอยู่อย่าขะมักเขม้น
“มองอะไรค่ะ”
“มองหน้าสิกก้าไงค่ะ ^^”
“แล้วจะมองหน้าสิกก้าทำไมล่ะ”
“ก็อยากมองหน้าแฟนตัวเองใกล้ ๆ เอ๊ะ! หรือจะเป็นมองหน้าภรรยาดี”
“บ้าน่ายูล เลิกมองได้แล้วสิกก้าก็เขินเป็นนะ”
“ยูลว่าสิกก้าผมยาวแบบนี้น่ารักกว่าตอนผมสั้นอีกนะค่ะ”
“สิกก้าบอกว่าอย่ามองขนาดนี้ไงยูลลลล”
ยูริเงียบไปนานจนฉันนึกว่าจะเลิกมองแล้วแต่ที่ไหนได้พอลืมตาขึ้นมา ใบหน้าคมหวานยังมีรอยยิ้มส่งมาให้ใกล้ ๆ ใบหน้าฉันไม่ถึงคืบ ฉันเลยต้องรีบหลับตาลงไปอีกครั้ง
“ยูลล..สิกก้าขอร้องเลิกมองเถอะ สิกก้าเขินจริง ๆ นะค่ะ T///T ”
“แล้วสิกก้าจะเขินทำไมล่ะค่ะ ยูลแค่มองหน้าสิกก้าเอง อีกอย่างทั้งตัวสิกก้ายูลก็เคยเห็นมาหมดแล้วนะค่ะ ^^”
“ยูลลลล!!~ พูดทำไมล่ะ อีกอย่างยูลก็เลิกมองได้แล้ว”
“จะไม่ลืมตาจริง ๆ หรอค่ะสิกก้า”
“ไม่ลืมเด็ดขาด”
“ถ้าไม่ลืมตายูลไม่รักสิกก้าแล้วนะค่ะ”
แค่คำพูดแค่นั้นฉันต้องรีบลืมตาขึ้นมาทันที และพอลืมตาใบหน้าหวาน ๆ ของยูริก็ยังอยู่ห่างจากหน้าฉันเท่าเดิมไม่ได้ขยับไปไหนทั้งนั้น
“ยูลแกล้งสิกก้า”
“ยูลแกล้งที่ไหนกันค่ะ ไม่ได้แกล้งสักนิดเลยนะค่ะ”
ยูริส่ายหน้าไปมาอย่างช้า ๆ ก่อนจะลุกออกจากที่นั่งมา ยูริยกมือมาเชยคางของฉันขึ้นแล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้หน้าของฉัน
“ยูลแค่อยากมองดวงตาคู่สวยของสิกก้าก่อนที่จะจูบเท่านั้นเองค่ะ”
“ยูลล..บ้า...”
พูดได้เท่านั้น เพราะใบหน้าหวาน ๆ ของยูริเลื่อนเข้ามาใกล้ก่อนจะประทับริมฝีปากอุ่นเข้าที่ริมฝีปากของฉันโดยที่ฉันไม่ทันได้หลับตาหนี แต่ค่อย ๆ หลับตาลงช้าเมื่อได้รับความอบอุ่น มือที่ถือแก้วกาแฟอยู่นั้นถูกปล่อยวางลงบนโต๊ะแล้วเปลี่ยนมาโอบรอบคอคนสูงแทน คนตัวสูงสอดแทรกลิ้นเข้ามาหาความหวานภายในปากของคนร่างบางทำให้คนร่างบางครางอยู่ในลำคอ
“อือออ..อืม”
เสียงครางประท้วงว่าจะหมดลมหายใจแล้ว ทำให้ร่างสูงต้องถอนจูบออกมาอย่างเสียดายแล้วเลื่อนไปประทับจูบที่หน้าผากแทน
“ยูลรักสิกก้านะค่ะ”
“สิกก้าก็รักยูลค่ะ”
ฉันยิ้มเขินตัวเองก่อนจะกระซิบที่ข้างหูของยูริ
“กลับบ้านกันเถอะดึกแล้วเดี๋ยวพ่อจะเป็นห่วงเอานะค่ะ”
“ค่ะ"
ฉันและยูริหันไปเก็บสิ่งของของตัวเองลงกระเป๋าแล้วเดินออกจากร้านไป จูบของยูริเป็นสิ่งยืนยันว่ารักฉัน ส่วนจูบที่ฉันมอบให้ยูริก็เป็นสิ่งยืนยันว่าฉันเองก็รักยูริ ดังนั้นความจริงแล้วมันไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไรให้มันมากมายในเวลาที่เราเข้าใจกันและกันแบบนี้
“เพราะยังไงต่อให้วันวาเลนไทน์หรือคริสต์มาสเราก็รักกันแบบนี้ตลอดไปอยู่แล้วล่ะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ช่วยกันเม้นหน่อยนะฮะ
อยากอ่านคู่ไหนแจ้งไรท์เตอร์
ถ้าไรท์เตอร์ว่างจะแต่งให้
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะฮะ ^^
ความคิดเห็น