คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไขปริศนาบทที่หนึ่ง..การสูญพันธุ์ของแม่มดเพื่อการจัดตั้ง..แพนโดร่า
'เจ็บ...'
ดวงตาสีนภาค่อยๆเปิดกว้างขึ้น เมื่อจะขยับร่างกายกลับรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่ว
'เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน...'
ถึงกระนั้น..ร่างกายก็ยังฝืนให้มือเรียวยกขึ้นไขว่คว้าบางสิ่งบางอย่างในอากาศ
"ที่นี่..ที่ไหน..?"
ฉันพูดออกไป โดยที่ไม่รู้ว่าพูดกับใคร...
ฉันกำลังทำอะไรอยู่...
ทำไมฉันถึง...เต็มไปด้วยเลือดแบบนี้ล่ะ?
"โอ๊ย!!"
ฉันเผลอร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว..หัวของฉัน...มันเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ... เกิดอะไร...เกิดอะไรขึ้น?
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!"
1เดือนก่อน..
นายหญิง.. นายหญิงเจ้าคะ...
มือเรียวถือกล้องยาสูบพลางเอานิ้วไล้ไปมา ดวงตาบ่งบอกถึงความเหนื่อยหน่ายทอดมองไปอย่างไร้จุดหมาย
"ว่าไง..ลูซิเฟอร์"
กำลังจะมีคนมาค่ะ..
"ใคร?"
เบิร์นกัสเทลเจ้าค่ะ..
"เบิร์น..กัสเทล?"
"ใช่..ข้าเอง"
หญิงสาวร่างเล็กปรากฏตัวขึ้น เบอาทรีเช่มองอยู่พักหนึ่งก่อนจะเริ่มสนทนา
"โฮ่..เจ้ามาเองเลยรึ? มีเรื่องสำคัญล่ะสิ"
"...." เบิร์นกัสเทลไม่ตอบ เบอาทรีเช่หรี่ตาลงเล็กน้อย
"ไม่อย่างนั้น เจ้าคงไม่คิดมาหาคนอย่างข้าหรอก.."
"ข้ามาเตือนเจ้าต่างหาก เบียโตะ" เบิร์นกัสเทลไม่ยอมเสียเวลา เธอไม่สนใจคำพูดของอีกฝ่ายแต่เปิดประเด็นสำคัญทันที
"เตือน?" คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย
"..ในเร็ววันนี้ จะมีการกวาดล้างแม่มดขึ้นแน่ๆ.."
"แหม เริ่มได้น่าสนใจนะ ถ้าอย่างนั้นจะนั่งมั้ยล่ะ? ดูท่าเราจะคุยกันยาวเลยล่ะ" เบอาทรีเช่หัวเราะในลำคอราวกับเป็นเรื่องเล็กๆ แต่เห็นได้ชัดว่านางเริ่มสนใจหัวข้อที่พูดถึง
เบิร์นกัสเทลนั่งลงพร้อมๆกับที่เบอาทรีเช่นั่งลงบนโซฟาตรงข้าม เธอส่งสายตาประมาณว่าให้เริ่มพูดต่อได้ ทำให้เบิร์นกัสเทลหยิบกาน้ำชาเทใส่แก้วชาที่วางอยู่บนโต๊ะที่เตรียมให้พร้อมและเริ่มกล่าวต่อ
"เท่าที่ข้ารู้..จะมีการจัดตั้งองค์กรที่ชื่อว่า แพนโดร่า ขึ้นมา.."
เบิร์นกัสเทลจิบชานิดหนึ่ง ก่อนจะถามเบอาทรีเช่
"เจ้ารู้จัก 'อาบิส' หรือเปล่า"
เบอาทรีเช่สูบกล้องยาพักหนึ่งเช่นกัน ก่อนจะตอบไปตามตรง
"ข้าว่าข้าพอได้ยินมาบ้าง แต่เอาตรงๆก็ไม่รู้จักหรอกนะ"
"นั่นล่ะ..แพนโดร่า เป็นองค์กรที่จัดตั้งขึ้นเพื่อวิจัยเกี่ยวกับอาบิสโดยเฉพาะ ซึ่งอาบิสนั้น.."
"หยุดๆ" เบอาทรีเช่แทรกขึ้น ก่อนจะมองเบิร์นกัสเทลอย่างไม่สบอารมณ์
"อะไร"
"ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาพูดพร่ำเกี่ยวกับเรื่องแพนโดร่าหรืออาบิสอะไรนั่นนะ เบิร์นกัสเทล หรือนั่นคือประเด็นสำคัญของเจ้าที่มาหาข้าในวันนี้?"
"..."เบิร์นกัสเทลไม่ได้พูดตอบ เธอสบตากับเบอาทรีเช่ด้วยสายตาที่เฉยชา
"อีกอย่าง..ข้าว่ามันไม่เห็นจะเกี่ยวข้องกับการกวาดล้างแม่มดที่เจ้าพูดในตอนแรกตรงไหน"
"แล้วทำไมเจ้าไม่รอข้าพูดให้จบเสียก่อนล่ะ?"
เบอาทรีเช่ขมวดคิ้ว เบิร์นกัสเทลจึงเล่าต่อโดยไม่สนใจ
"แต่ว่า ก่อนจะจัดตั้งองค์กรขึ้นมา..เจ้าพวกนั้นตัดสินใจจะทำลายแม่มดอย่างพวกเราให้หมดสิ้น"
"เพื่ออะไร?" เบอาทรีเช่เริ่มกลับมาสนใจ
"เจ้าพวกนั้นคิดว่า..แม่มดอย่างเรา จะขัดขวางการทำงานวิจัยของพวกเขาน่ะสิ"
หญิงสาวหลุดหัวเราะออกมานิดหนึ่ง มือที่ถือกล้องยาสูบก็สั่นไปตามแรงนิดหน่อย
"ไร้สาระจริงๆ เจ้าพวกมนุษย์ โง่เขลาเบาปัญญา! ข้าคนหนึ่งล่ะจะรอดูพวกมันว่าจะสำเร็จหรือเปล่า"
เบิร์นกัสเทลถอนหายใจ "ข้าก็หวังให้เป็นอย่างนั้น แต่..เบียโตะ เจ้าอย่าดูถูกมนุษย์ให้มากไปนัก"
เบอาทรีเช่หยุดหัวเราะ เธอมองดวงตาสีอเมทิสต์อย่างไม่หวาดหวั่น
"เอาเถิด เจ้าจะเชื่ออย่างไรก็เชื่อไป ข้าก็ทำอะไรไม่ได้นัก" เบิร์นกัสเทลวางแก้วชา บ่งบอกว่านางกำลังจะไป
"แล้ว..ทำไมเจ้าถึงมาบอกข้าล่ะ?" เบอาทรีเช่หัวเราะเล้กน้อย คำถามนี้ทำให้เบิร์นกัสเทลหันมาและตอบด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเย้ยหยันไว้
"เพราะข้ารู้ว่าเจ้าจะคิดอย่างนี้น่ะสิ ไม่คิดว่ามันจะสนุกมากขึ้นหรือ เมื่อถึงเวลานั้น..เวลาที่เจ้าพ่ายแพ้ให้กับมนุษย์อย่างราบคาบ และมันยังเป็นชัยชนะของข้าอีกด้วย"
1เดือนต่อมาให้หลัง..
เสียงกรีดร้องดังไปทั่วห้องที่ถูกปิดตายและถูกชโลมไปด้วยเลือดของสิ่งมีชีวิตอันน่าขยะแขยง ห้องนี้ราวกับเป็นขุมนรกของเหล่าแม่มด พวกนางไม่อาจใช้เวทมนตร์ได้เนื่องจากการร่ายเวทย์ของมนุษย์ที่พวกนางเคยดูถูกกันนักหนา
"ชิ!.. " เสียงสบถดังออกมาจากริมฝีปากบาง ใบหน้าที่เคยหยิ่งยโสและเจ้าเล่ห์ บัดนี้กลับไม่เหลือเค้าเดิมอีกต่อไป
เบอาทรีเช่กัดฟันพาร่างที่บาดเจ็บหนักของตนขยับไปอยู่ที่ใดที่หนึ่งซึ่งสายตาของมนุษย์นั้นมองข้าม แต่กลับมีบุรุษผู้หนึ่งสังเกตเห็นก่อน
"อึก.."
เงาประหลาดเริ่มคืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เบอาทรีเช่กุมแผลที่ท้องซึ่งโดยฟันเอาไว้
พลางพยายามถอยหลังลงไปเรื่อยๆ
และเมื่อบุรุษผู้โหดเหี้ยมผู้นั้นยกดาบขึ้นหมายจะฟาดฟันให้สิ้นชีวาในครั้งเดียว หญิงสาวได้รวบรวมกำลังเฮือกสุดท้ายเพื่อเคลื่อนย้ายตนเองออกไปจากที่แห่งนี้..
เพราะเหล่าแม่มดถูกทำร้ายก่อนจึงถูกต้อนเข้ามาในห้องนี้..
แม่มดที่บาดเจ็บไม่อาจใช้พลังได้อย่างเต็มที่..
แต่ถ้าเบอาทรีเช่..แม่มดพันปีผู้องอาจคิดจะใช้พลังที่มีอยู่ทั้งหมดเพื่อเคลื่อนย้ายออกไป..มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ยากเย็นนักถ้านางไม่บาดเจ็บ และเมื่อนางใช้ตอนพลังชีวิตใกล้จะดับลง..
ความบาดเจ็บจะเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเท่าทวีคูณ...
เธอหายไปจากห้องนี้ท่ามกลางความประหลาดใจของหลายๆคนในขณะที่บุรุษผู้นั้นฟันลงมาพอดี เสียงแม่มดทั้งหลายกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและเคียดแค้น อิจฉาริษยา ก่อนชีวิตของพวกหล่อนจะดับดิ้นไป...
'อา..ไม่นะ...'
ฉันพยายามที่จะคว้าแสงสว่างที่เริ่มลอยไปไกลขึ้นเรื่อยๆ และแล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของฉัน..เสียงที่กำลังเย้ยหยันฉัน เยาะเย้ยฉัน..
เป็นอย่างไรล่ะ ข้าเตือนเจ้าแล้วก็ไม่เชื่อ
ฉันได้แต่กัดฟันอย่างเจ็บใจ..ฉันทำอะไรไม่ได้เลย
ทุกอย่างเป็นไปตามที่ข้าคาดไว้เลยนะ สนุกจริงๆ..ฮึๆ
'หุบปากน่า ยัยแม่มดเจ้าเล่ห์'
ฉันพูดโดยพยายามกดความเจ็บปวดเอาไว้ แต่ดูเหมือนมันใกล้จะถึงเวลาของฉันแล้ว..
ถ้าพูดถึงเจ้าเล่ห์ ใครกันแน่ที่มีชื่อเสียงด้านนี้มากกว่า?
ฉันหลับตาลง ปล่อยให้ความรู้สึกเป็นไปตามอย่างที่มันจะเป็น ฉันใช้มนต์เคลื่อนย้ายโดยที่ไม่สนใจว่าจะตายหรือไม่ ขอแค่ให้รอดไปจากขุมนรกแห่งนั้น แต่มาถึงตอนนี้ มันกลับทรมานกว่าเดิมอีกหลายเท่า..
เวลาของเจ้าคงน้อยเต็มที เบียโตะ ข้าหวังว่าข้าจะได้พบเจ้าอีก
'หึ..เช่นกัน'
ฉันตอบกลับเบาๆ ในขณะที่สติฉันเลื่อนลอย ฉันได้ยินเสียงเบิร์นกัสเทลอีกครั้ง..
จะบอกไว้ไม่ให้เจ้าตกใจเมื่อตื่นขึ้นอีกครั้งก็แล้วกันนะ แต่พลังชีวิตเจ้าลดลงจนบั่นทอนอายุเจ้าเลยล่ะ ร่างกายเจ้าตอนนี้ก็โตกว่าข้าไม่เท่าไรหรอก.. เบียโตะ
ความคิดเห็น