อ้อมกอดขุนเขา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

“ฟ้า อยู่ไหนลูกกลับเมืองไทยแล้วทำไมไม่กลับบ้านแล้วยังจะไม่โทรหาแม่อีกนี่ถ้าแม่ไม่โทรหาหนูเอมมี่แม่ก็คงไม่รู้ว่าลูกกลับเมืองไทยแล้ว รู้ไหมว่าแม่เป็นห่วงเราแค่ไหนแล้วตอนนี้อยู่ไหน กลับบ้านได้แล้วนะลูกนี่ตอนนี้พี่กรณ์เขาก็รอหนูอยู่พี่เขาเป็นห่วงหนูมากเลยนะลูก” คุณหญิงดาริกาพูดกับบุตรสาวคนเดียวของนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หากก็แฝงไว้ด้วยแววตำหนิเล็กน้อย แต่ก็ไม่วายยกเอาชื่อคนที่เธออุตส่าห์หนีมาไกลขนาดนี้ตามมาให้ได้ยินอีกจนได้

“ฟ้ายังกลับตอนนี้ไม่ได้ค่ะจนกว่าคุณแม่จะยกเลิกงานหมั้น ไม่อย่างนั้นฟ้าก็จะไม่ยอมกลับบ้านเด็ดขาด” สาวน้อยตัวเล็ก บอบบางหน้าตาน่ารักราวตุ๊กตาเอ่ยตอบมารดาของตนด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวมั่นคง จะให้เธอยอมหมั้นกับคนที่ไม่ได้รักล่ะก็ไม่มีทาง

“ทำไมล่ะลูกพี่กรณ์เขาไม่ดีตรงไหนทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะทางสังคมก็เหมาะสมกับเราทุกอย่างใครๆก็อยากได้เขามาเป็นทองแผ่นเดียวกันทั้งนั้น และที่สำคัญพี่เขารักหนูมากนะลูกถึงยอมมาขอหมั้นกับเราน่ะ” คุณหญิงบรรยายสรรพคุณของว่าที่ลูกเขยให้ลูกสาวสุดที่รักฟังหวังว่าเธอจะใจอ่อน ยอมกลับบ้านเพราะตอนนี้นางไม่รู้จะตอบคำถามของว่าที่ลูกเขยยังไงที่เอาแต่โทรมาถามว่าเมื่อไหร่น้องฟ้าจะกลับสักทีทั้งที่ถึงกำหนดกลับตั้งหลายวันแล้ว จนนางร้อนใจเพราะติดต่อลูกสาวไม่ได้จนวันนี้อิงฟ้าเป็นฝ่ายติดต่อกลับมาเอง

“แต่ฟ้าไม่ได้รักเขานี่คะ คนไม่รักกันจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง คุณแม่ยกเลิกงานหมั้นเถอะนะคะไม่งั้นฟ้าไม่กลับจริงๆด้วย” อิงฟ้าค้านผู้เป็นแม่หัวชนฝา หัวเด็ดตีนขาดยังไงเธอก็ไม่มีวันหมั้นกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รักเป็นอันขาด

“อิงฟ้าแม่สั่งให้เรากลับบ้านเดี๋ยวนี้ได้ยินไหม ไม่งั้นเราได้เห็นดีกันแน่” คุณหญิงดาริกาเมื่อได้ยินคำปฏิเสธจากปากลูกสาวแถมต่อรองกับนางโดยการไม่ยอมกลับบ้านก็ทำให้อารมณ์โกรธปะทุขึ้นมา

“ไม่ค่ะ ฟ้ายังยืนยันคำเดิมฟ้าจะไม่กลับบ้านจนกว่างานหมั้นจะถูกยกเลิก” อิงฟ้ายังยืนยันคำเดิมมอย่างแน่วแน่ทำเอาคุณหญิงดาริกาที่อยู่ปลายสายลมแทบจับเลยทีเดียว

“นี่เราไม่รักแม่แล้วใช่ไหมถึงได้ทำกับแม่แบบนี้ ใช่สิตอนนี้ลูกโตแล้วจะทำอะไรก็ไม่ต้องเห็นหัวแม่แก่ๆคนนี้อีกแล้ว นี่พี่ชายเราก็ไปดูงานที่ยุโรปยังไม่กลับหรือจะหาเมียแหม่มมาให้แม่เสียแล้วก็ไม่รู้ ไหนจะต้องอับอายขายหน้าพวกคุณหญิงคุณนายที่ไปโม้กับเขาไว้ซะดิบดีว่าลูกสาวคนเดียวจะได้เป็นฝั่งเป็นฝากับคนที่ดีและเพียบพร้อมอย่างคุณกรณ์ แต่ตอนนี้ลูกกลับจะทำให้แม่ต้องเดินเอาปี๊บคลุมหัว เพราะลูกสาวตัวดีหนีงานหมั้นฮึกๆๆ” คุณหญิงดาริกาเมื่อรู้ว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ผลก็หันมาใช้ไม้นวมแทนโดยการตัดพ้อต่อว่า ด้วยความน้อยใจหาว่าลูกๆไม่รัก ทำเอาคนปลายสายส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เนื่องจากรู้ทันกลยุทธ์เรียกร้องความสนใจของมารดา ซึ่งมักจะใช้ได้ผลกับเธอเสมอแต่ยกเว้นครั้งนี้

“โธ่ คุณแม่คะฟ้ารักคุณแม่นะคะแต่ครั้งนี้ฟ้ายอมไม่ได้จริงๆค่ะ” อิงฟ้ายังไม่ยอมใจอ่อนเมื่อเอ่ยตอบมารดาของเธอออกไป ทำให้คุณหญิงดาริกาที่มีความหวังเต็มเปี่ยมว่าลูกสาวสุดที่รักของตนจะยอมใจอ่อนเพราะลูกอ้อนของนางที่งัดมาใช้ทีไรเป็นต้องได้ผลหากครั้งนี้กลับไม่เป็นอย่างที่คิดเนื่องจากลูกสาวตัวดีของนางใจแข็งกว่าที่เคย

“ดี งั้นแม่จะคอยดูว่าถ้าลูกไม่มีเงินแล้วเราจะอยู่ได้ยังไง ฮึ” และแล้วมาตรการข่มขู่เต็มรูปแบบของคุณหญิงก็เริ่มขึ้น เพราะนางรู้ดีว่าบุตรสาวของนางไม่เคยต้องลำบาก ถ้าไม่มีเงินแล้วรับรองไม่เกินสามวันจะต้องรีบกลับบ้านแทบไม่ทัน คุณหญิงกระหยิ่มยิ้มย่องคิดว่าไม้นี้ต้องใช้ได้ผลแน่นอน

“ก็ได้ค่ะคุณแม่ ฟ้าจะทำให้คุณแม่เห็นว่าถึงจะไม่มีเงินของคุณแม่ฟ้าก็อยู่ได้ด้วยลำแข้งของฟ้าเองได้” หญิงสาวเอ่ยตอบมารดาไปอย่างหนักแน่นแสดงให้เห็นถึงความตั้งใจจริงของเธอ ทำเอาคุณหญิงดาริกาแทบจะเป็นลมถ้าไม่มีคนรับใช้มาช่วยประคองไว้ ไม่คิดว่าลูกสาวที่เคยออดอ้อนน่ารัก จะใจแข็งกับนางได้ถึงเพียงนี้

“ดี แล้วแม่จะคอยดู” คุณหญิงตอบออกไปเสียงเครือจนคนปลายสายรู้สึกได้ น้ำตาเจียนจะหยดอยู่รอมร่อผิดหวังในตัวลูกสาวคนเดียวยิ่งนัก

“งั้นแค่นี้นะคะคุณแม่ ฟ้ารักแม่นะคะ” หญิงสาวบอกลาปลายสายอย่างเศร้าๆ เพราะรู้ว่าตนต้องทำให้คนเป็นเสียใจมาก แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอไม่ได้รักเขาถึงเขาจะเพียบพร้อมมาจากไหนก็ตาม ไม่รัก ก็คือ ไม่รัก

“ฟ้าขอโทษนะคะคุณแม่” หญิงสาวรำพึงกับตนเองเบาๆอย่างอยากจะส่งไปถึงคนเป็นแม่ที่ตอนนี้คงกำลังสั่งระงับบัตรเครดิตเธอหมดแล้วแน่ หญิงสาวคิดอย่างอ่อนใจ ไม่รู้จะไปทางไหนดี เงินสดในกระเป๋าตอนนี้ก็เหลือไม่มาก ขืนยังไม่มีงานทำเธอได้ซมซานกลับไปหาคุณแม่ตามที่ท่านว่าแน่ๆ หญิงสาวเดินเรื่อยเปื่อยมาได้สักพักหลังจากที่คุยโทรศัพท์กับมารดาเรียบร้อยแล้ว พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นป้ายประกาศรับสมัครงานเข้าโดยบังเอิญ

“ไร่ภูตะวัน รับสมัครคนงานชาย 3 คน อายุ 20ปีขึ้นไปไม่จำกัดวุฒิการศึกษา สนใจสมัครได้ที่ไร่ภูตะวัน.....” ริมฝีปากบางไล่ไปตามตัวอักษรเมื่ออ่านจบริมฝีปากบางแย้มยิ้มอย่างหมายมาดในอะไรบางอย่าง