คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : BLACKART DAZONG
เมฆสีดำทะมึนลอยปกคลุมท้องฟ้าเหนือโรงเรียน “ แดซอง ” โรงเรียนที่ไม่ธรรมดาและจะไม่มีวันธรรมดาเมื่อนักเรียนของที่นี่คือผู้วิเศษ
หยดน้ำใสๆค่อยๆร่วงหล่นจากท้องฟ้า นักเรียนหลายคนเดินอยู่ก็รีบวิ่งหาสถานที่หลบฝนที่กำลังเม็ดใหญ่บวกกับตกแรงขึ้นเรื่อยๆ
“โอ๊ย....อะไรฟะฝนเนี่ยนึกจะตกก็ตกไม่เห็นใจคนเล๊ย เอ๊ย ปีศาจ อย่างฉันบ้างเล๊ย” หญิงสาวคนหนึ่งยินอยู่ใต้หลังคาของอาคารเรียนที่สูงเสียดฟ้ากว่า 5829 ชั้น ตามอายุโรงเรียน ร่างหญิงสาวคนนั้นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน หูและหางสีขาวของเธอลู่ลงอย่างหงุดหงิดใจ
“เครดิโอ” ลำแสงสีขาวสว่างออกจากร่างหญิงสาวแล้วก็หายไปอย่างรวดเร็ว
“อย่างนี้ค่อยดีหน่อย” เธอพูดแล้วมองดูเสื้อผ้าที่แห้งสนิทของเธอที่ไม่ทิ้งร่องรอยของเสื้อผ้าที่เปียกเอาไว้เลย นอกจากพื้นที่มีรอยน้ำอยู่บนพื้นหลังจากที่เธอก้าวเดินจากไป
********************************************
“เฮ้ดูนั่นสิ ได้ข่าวว่าเขาเป็นมนุษย์นะ”
“จริงเหรอ”
“มนุษย์เหรอ หยิ่งชะมัด”
“ก็ดีแต่หยิ่งแล้วฝีมือละจะมีเหมือนมาดหรือเปล่า”
เสียงวิภาควิจารณ์ต่างๆนาๆดังขึ้นตลอดทางที่เขาเดินมาแต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้สนใจปีศาจพูดมากเหล่านั้น เขาเดินต่อไปเรื่อยๆอย่างไม่สนใจใคร
พลัก!
“โอ๊ย” ร่างเขาเซล็กน้อยเมื่อเทียบกับหญิงสาวคนหนึ่งที่นอนกองอยู่กับพื้น
“นี่ คิมคิบอม นายเดินดีๆไม่เป็นหรือไง” เธอบ่นอย่างหงุดหงิด
“ขอโทษนะ คิม ยองวอน” เขาบอกสั้น
ยองวอนค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดหางสีขาวแวก่งแรงๆอย่างโมโห หูที่กระดิกและสั่นระริกอย่างรุนแรงแบบไม่สบอารมณ์กับสายตาพิฆาตทำให้คิมคิบอม ขอโทษอีกครั้งแล้วเดินจากไปเขาเดินตรงไปยังห้องปรุงยาเช่นเดียวกับยองวอน
“ฮึย ยิ่งอารมณ์เสียอยู่ด้วย”ยองวอนบ่นอีกครั้งแล้วเดินไปที่ห้องปรุงยา ซึ่งวิชาปรุงยาเป็นวิชาที่น่าเบื่อสำหรับทุกคนเพราะศาสตราจารย์โชกียาพูดได้น่าเบื่อโดยไม่ต้องอาศัยเพลงคลาสสิคเลยสักนิด
ตูม!
เสียงระเบิดดังออกมาจากห้องปรุงยา ทำให้นักเรียนทุกคนวิ่งออกมาเหลือแต่หมอกสีเทากลิ่นคละคลุ้งเหมือนต้นผักผสมไข่เน่าลอยออกมากระทบจมูกของยองวอนและคิบอม เพราะเขากำลังจะเดินเข้าห้องปรุงยาของปี 1 ที่อยู่ข้างๆซึ่งเป็นห้องถัดไป ทั้งสองจึงซวยไปที่ดันมาก่อนและกำลังจะเดินผ่าน
“เกิดอะไรขึ้นค่ะ”ยองวอนถามรุ่นพี่ผมสีทองที่กำลังยกมือขึ้นพัดใบหน้าช่วยปัดเขม่าควันโขมงที่มีกลิ่น
“ก็ชินบีอกนะซิทำหม้อยาระเบิดอีกแล้วให้ตายเถอะ”หญิงสาวคนนั้นบอกและเดินเสไปทางอื่นเพื่อหาอากาศบริสุทธิ์
“หลบๆ” รุ่นพี่สองคนบอกให้ทุกคนหลบเมื่อแบกศาสตราจารย์โชกีเยออกมาด้วยสภาพสะบักสะบอมเนื่องจากแรงระเบิด ทั้งสองแบกร่างของศาสตราจารย์โชกีเยไปห้องพยาบาล พอดีกลับศาสตราจารย์ซาซึมวิ่งมาดูเหตุการณ์เพราะวิชาแปลงร่างเรียนอยู่ข้างล่างของห้องปรุงยา
“เกิดอะไรขึ้น”ศาสตราจารย์ซาซึมถามอย่างตกใจ
“เอ่อ....คือว่าชินบีอกที่เรียนอยู่ในห้องปรุงยาปีสามทำหม้อยาระเบิดนะค่ะ” เพื่อนของ ชินบีอกตอบ
“เวร” ศาสตราจารย์ซาซึมสบถเบาๆแล้วเดินหนีไป
“ใช่เวร แล้วใครจะสอนเราล่ะทีนี้”ยองวอนบ่นเบาๆอย่างหัวเสีย ส่วนคิบอมยังรักษาหน้าตายได้อย่างเดิมโดยไม่มีอาการสนใจเหตุการณ์รอบด้านแม้แต่น้อย ยองวอนได้แต่มองเขาอย่างหงุดหงิด
“ยองวอน”เสียงหนึ่งทักขึ้นมายองวอนหันไปมองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเธอแต่งตัวด้วยผ้าไหมสีชมพูชั้นดี รับกับผิวขาวเนียนละเอียดของเธอเป็นอย่างดีอีกทั้งผมสีดำและนัยน์ตา สีเขียวมรกรตรับกันอย่างดี เธอคือชเวกาอินเจ้าหญิงแห่งเมืองสโนว์แลนด์ เมืองแห่งพ่อมด แม่มด ที่มีเวทย์ชั้นสูง
“กาอิน” ยองวอนเอ่ยเบาๆ และกาอินหันไปทักคิบอม
“สวัสดีคิมคิบอม” เธอเอ่ยทักชายหนุ่ม แต่เขาไม่มีปฏิกิริยาหรือการตอบรับใดๆทั้งสิ้น
“อย่าไปสนใจเขาเลย” ยองวอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่หมองลงของกาอิน
“ว่าแต่มีไร”
“อุ๊ย โทษที” กาอินเอ่ยขอทายองวอน เมื่อลืมเรื่องที่จะมาพูด
“ไม่เป็นไร” ยองวอนตอบแบบขอไปที
“คือ....”
“เฮ้ เพื่อนๆ อยู่นี่เอง” เด็กหนุ่มที่สูงกว่ายองวอนมากวิ่งกระโดดเข้ามากอดคอยองวอนอย่างไร้มารยาทและพูดตัดบทกาอินที่กำลังจะพูด ร่างสูงๆนั่นมีหูและหางสีน้ำตาล ผมและสีตาของเขาเป็นสีน้ำตาลเช่นเดียวกัน เขาคือเผ่าจิ้งจอกน้ำตาลลีฮยอกแจ
“นี่ลีฮยอกแจนายเคยทักใครดีๆเป็นมั้ยฮะ”ยองวอนเขกกะบาลฮยอกแจพร้อมกับด่าไปหนึ่งชุด
“ก็นี่ปกติของฉัน พวกเธอยังไม่ชินอีกหรือยองวอน กาอิน อ้อ คิบอมด้วย”เขาตอบกลับมากวนๆอย่างอารมณ์ดีส่วนยองวอนก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วหันไปถามกาอินต่อ
“เมื่อกี้เธอจะบอกอะไรนะ”
“อือ นี่วิชาปรุงยาภาคเช้าเปลี่ยนเป็นทฤษฎีการต่อสู้ภาคสนามแทนนะ ส่วนปรุงยาเป็นตอนบ่ายแทนทฤษฎีการต่อสู้ภาคสนาม สลับกันนะ”กาอินตอบทำเอาใบหน้าเปื้อนยิ้มหุบลงทันใด
“โอ๊ยอุตส่าห์คิดว่าจะไม่ได้เรียนวิชาปรุงยายังมาเจอะเจอกันอีกเหรอเนี่ย”ฮยอกแจโวยวายเป็นการใหญ่
“ฉันว่าเราไปเรียนทฤษฎีการต่อสู้ภาคสนามกันดีกว่ายังไม่อยากสายเป็นวันแรกในการเรียนหรอกนะ”ยองวอนว่า กาอินเดินนำไปยองวอนกับคิบอมก็เดินตามปล่อยให้ฮยอกแจบ้าอยู่ตัวเดียว
“เฮ้ย รอด้วย”เค้าตะโกนแล้ววิ่งตามไป
************************************************
ทั้งสี่คนเดินมาถึงสนาดาวหางกันซึ่งก่อนถึงสนามใหญ่จะเป็นโถงทางเดินที่ประดับด้วยซุ้มดอกไม้ซึ่งช่างไม่ค่อยเข้ากับสถานที่ ที่เกี่ยวกับการต่อสู้ซักเท่าไหร่
ยิ่งเมื่อเดินเข้ามายิ่งรู้สึกว่าไม่เหมือนสนามทฤษฎีการต่อสู้ภาคสนามเลยซักนิด
“แน่ใจเหรอว่าใช่ที่นี่ เรามาเรียนทฤษฎีการต่อสู้ภาคสนามนะไม่ใช่วิชาพืชศาสตร์” ฮยอกแจถาม
“ก็พี่ชีวอนบอกมานี่น่าไม่เชื่อได้ไง”เธอพูดชื่นชมพี่ชายแท้ๆอีกครั้งก่อนจะเดินนำเข้าไปสู่สถานที่เรียนทฤษฎีการต่อสู้ภาคสนามที่แม้จะไม่ใกล้เคียงกันก็เถอะ
ทั้งสี่คนเดินเข้ามาข้างในเห็นลีกีจี ลีกูรึม ปาร์คพาดา และ ลีจิน กำลังยืนคุยกับ เดนิส โอ แวมไพน์หนุ่มลูกครึ่งอังกฤษที่มีหน้าตาหล่อเหลาเป็นเอกลักษณ์ กับ เรียวอุค มังกรพฤกษาอยู่อย่างออกรสออกชาติ ลีกีจีหันมา
“ยองวอน กาอิน คิบอม ฮยอกแจ ทางนี้” กีจีโบกมือทักทายทั้งสี่คนเดินเข้ามารวมกลุ่มกันและเริ่มเปิดบทสนทนา
“เริ่มเรียนหรือยังน่ะกูรึม” กาอินถามหญิงสาวผมเปียสีน้ำเงินหน้าตาละหม้ายคล้ายกับหญิงสาวผมเปียสีม่วงที่กำลังคุยกับยองวอน
“ยังหรอก ยังไม่เห็นคนสอนมาเลยอ่ะ” เธอตอบและเริ่มหันหาผู้สอน
“เหรอ อยากรู้จังใครเป็นคนสอนวิชานี้”กาอินพูดขึ้นเพราะวิชานี้เริ่มเรียนเป็นครั้งแรกของการเปิดเทอมเป็นสัปดาห์ที่สามของการเรียนของชั้นปีหนึ่ง
“ศาสตราจารย์ลีทึก”คิบอมพูดขึ้น
“เหรอ อืมใครนะ”ชายหนุ่มร่างสูงหูและผมสีดำสนิทพยักหน้าเบา
“ศาสตราจารย์ลีทึกเขาเป็นอาจารย์ที่มาจากเมืองไฟท์เมืองที่สอนการต่อสู้ทุกแขนงยังไงล่ะ”ชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่ที่ปิดมาครึ่งหน้ากับดาบเล่มใหญ่ที่สะพายอยู่ที่หลังเฉลยให้
“นายเป็นใคร”กีจีหันไปถามชายหนุ่มคนนั้น
“อ้อ ลืมแนะนำตัวเองฉันซีอา จากเมืองไฟท์ จะเรียกฉันเซี้ยะก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก”เขาพูดพร้อมยิ้มให้ทุกคนและโค้งอย่างสวยงาม
“อ้อ ฉันก็ยินดีที่ได้รู้จัก”หญิงสาวผมสีม่วงนามว่าลีกีจีตอบอย่างเป็นมิตรเช่นกัน
“ส่วนคนผมสีน้ำเงินนี่ กูรึมแฝดฉัน ส่วนนี่ ยัยหน้าโหดนี่ยองวอน กับยัยหน้าหวานนี่ กาอิน ส่วนคนที่ไม่พูดนั่นคิบอมและไอ้ที่กำลังตีกันนั่นผมสีดำแจจินและผมสีน้ำตาลฮยอกแจ ส่วนหัวเขียวๆนี่เรียวอุค กับไอ้หน้าหล่อนี่เดนนิส ส่วนยัยตัวเล็กนี่พาดา” ทุกคนโค้งให้อย่างมีมารยาทตามธรรมเนียม
“ยินดีที่ได้รู้จัก”ทุกคนพูดพร้อมกัน
“อืมแล้วศาสตราจารย์ลีทึกนี่เก่งมากเลยเหรอซีอา”กูรึมถามด้วยความสงสัย (ก็แน่ล่ะไม่สงสัยคงไม่ถามให้เปลืองน้ำลาย)
“อืมใช่เป็นยอดครูต่อสู้ที่ว่าแทบจะเก่งที่สุดในโลกปีศาจเลยล่ะ”เขาตอบ
“โฮ้ แสดงว่าศาสตราจารย์ลีทึกต้องมีกลยุทธมากมายในการสอนแน่ๆเลย” พาดาพูดอย่างชื่นชม
“ก็แน่ล่ะ ศาสตราจารย์ลีทึกน่ะเป็นแชมป์การต่อสู้ในรายการต่อสู้ทุกๆ100ปีเลยล่ะ เป็นถึงห้าสมัยซ้อนเลยนะซิ”ซีอาเล่าให้ฟังอีกครั้ง
“ศาสตราจารย์ลีทึกคงแก่งหงำเหงือแน่ๆอยู่มาตั้งหลายร้อยปีขนาดนั้น”ฮยอกแจลูบคางและให้เหตุผลกับลักษณะรูปร่างหน้าตาของผู้สอน
`คงหนังยาน แก่ชัวร์ๆ`ฮยอกแจคิด
“ไม่รู้ซิไม่เคยเห็นแต่ฟังและอ่านข่าวมาเท่านั้นน่ะ”ซีอาก็เริ่มจินตนาการผู้สอนเหมือนกัน
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด! ! !
เสียงกริ๊ดของนักเรียนหญิงหอต่างๆทำให้นักเรียนที่กำลังจินตนาการลักษณะครูผู้สอนกันอยู่หันไปมองอย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมถึงมีเสียงดังขนาดนั้น
“ศาสตราจารย์ลีทึก มาแล้ว”นักเรียนชายหอมกซองตะโกนนักเรียนทุกคนก็รีบวิ่งมารวมตัวกันเพื่อนจะเรียน
“สวัสดีนักเรียนฉันศาสตราจารย์ลีทึก” ชายหนุ่มที่ไม่แก่ (เออรู้ถ้าหนุ่มก็ไม่แก่หรอก)ผมสีทองยาวสลวยมัดด้วยผ้าไหมแพรสีแดงชั้นดี เข้ากันกับใบหน้าสวยขาวปากบางๆสีเชอร์รี่ ตาเฉี่ยวสีเงิน จมูกโด่งรับใบหน้ากับร่างสูง
“นะ นี่นะเหรอศาสตราจารย์ลีทึก กริ๊ดหล่อ”พาดา *_* เริ่มมีอาการตาประกายวิ้งๆ(เพื่อนๆเริ่มออกอาการกลัวเป็นแถว)
“มะไม่เห็นเหมือนกับที่คิดไว้เลยแหะ ไม่เห็นจะแก่เลยทั้งที่ อายุก็ปาเข้าไปจะหลายร้อยปีขนาดนั้น”แจจินพูด
“นั่นสิ”ยองวอนว่า
“พวกนายจะเรียนกันมั้ยวันนี้”คิบอมถามและเดินไป
“เรียน” ทุกคนตะโกนและวิ่งตามไปเรียนในวิชาทฤษฎีการต่อสู้ภาคสนามกันถ่วนหน้าโดยเฉพาะผู้หญิงวิ่งไปตั้งแต่แรกๆด้วยเหตุผลหลักใหญ่ใจความสำคัญคือว่า
ศาสตราจารย์ลีทึกเป็นตัวอะไรที่หล่อมาก
**********************************************************************
หลังจากหนึ่งชั่วโมงผ่านไปศาสตราจารย์ลีทึกสอนอย่างตั่งใจแต่รู้สึกนักเรียนหญิงจะตั้งใจกว่าในวิชาทฤษฎีการการมองหน้าผู้สอน
“นักเรียนต่อไปเราไปสู่สนามจริงกัน”ศาสตราจารย์ลีทึกเดินนำนักเรียนไปสู่ลานประลองที่แสนกว้างใหญ่ คาดว่าใหญ่กว่าโคลอสเซียมในโลกมนุษย์เสียอีก ซึ่งในสนามประลองนี้จะมีเกราะป้องกันในสนามประลองโดยพลังเวทย์หรืออาวุธจะมีมีโอกาสได้มาโลดแล่นถึงผู้ชมแน่นอน สบายใจได้
“เอาล่ะเราจะเริ่มทำการทดสอบพลังเวทย์และความเร็วของการใช้เวทย์โดยครูจะให้ทุกคนประลองกัน ซึ่งในการประลองครั้งนี้จะเป็นพื้นฐานในการประลองประจำปีของโรงเรียนและการประลองทุกๆร้อยปีซึ่งจะจัดในปีนี้ซึ่งเป็นครั้งที่ 582ในการประลองนี้เป็นพื้นฐานครูจึงใช้วิธีจับคู่โดยวิธีสากลเชียวน้า”ศาสตราจารย์ลีทึกสั่งให้ภูตยกอุปกรณ์ออกมา
“จับสลาก”นักเรียนทุกคนตะโกนพร้อมกัน
“ใช่ จับสลากวิธีการสากลเชียวนะ เพราะวิธนี้เราอาจจะได้สู้กับคนในหอตัวเองหรือต่างหอก็ได้ครูว่าตื่นเต้นดี ครูจึงเลือกใช้วิธนี้ งั้นก่อนจะประลองเรามาดูกติกามารยาทกัน”ศาสตราจารย์ลีทึกสะบัดมือ 1 ครั้ง กติกาก็ลอยขึ้นมา
1. ห้ามทำข้าวของพังในกรณีที่เกราะป้องกันร้าวเพราะงบที่ใช้ซ่อมแซมน้อยถ้าทำพังซ่อมเอง
2. สู้ได้ทุกรูปแบบ
3. ห้ามทำร้ายผู้ชมและกรรมการ
4. เมื่อต่อสู้จบผู้ชนะต้องดูแลผู้แพ้จนหายดี(ในกรณีที่เสมอกันต้องดูแลกันเอง)
5. ถ้าไม่เข้าใจถามกรรมการได้ แต่ห้าม ด่า หรือ ตีกรรมการมิฉะนั้นโดนปรับแพ้
6. ไม่เข้าใจอ่านทุกข้อใหม่อีกครั้งนะจ๊ะ
“เอาล่ะนักเรียนเรามาหาตัวแทนในการประลอง อ้อ ในวันนี้เราจะมีพี่ๆในหอของแต่ละหอมาดูการประลองเพื่อเฟ้นหาตัวแทนการประลอง เอาล่ะเราขอให้รุ่นพี่หอมกซอง หอฮวาซอง หอกึมซอง และ หอโทซองมาจับสลากของหอตัวเอง”ศาสตราจารย์ลีทึกพูดจบชายหนุ่มร่างสูงหัวสีชมพู ผิวขาวเว่อร์แก้มป่องๆเหมือนเด็กๆหน้าตาเขาน่ารักกับรอยยิ้มสดใสเขาเดินมาหยุดที่กล่องสลากของหอมกซอง ถัดไปเป็นหอโทซอง หอฮวาซอง และ กล่องสุดท้าย ของหอกึมซอง
“สวัสดี ผมชี่อลีซองมินปี 3 ตัวแทนหอมกซองครับ”ชายหนุ่มผมสีชมพูเค้าโค้งน้อยๆ จากนั้นชายหนุ่มอีกคนรูปร่างสูงสมส่วน ผมสีดำสนิทแต่นัยน์ตาสีครามน้ำทะเล เขาดูสุขุมแต่กลับไม่ดุเพราะใบหน้าหล่อๆนั่นช่วยปิดบังความดุไว้
“สวัสดี ผมชเวซีวอนปี 3 หอโทซองครับ”เขาพูดจบก็เดินไปประจำที่กล่องของหอตัวเอง
คนถัดมาคือชายหนุ่มผมสีดำสนิท สีนัยน์ตาก็เช่นกัน มันทำให้เขาดูเข้มแข็ง และ ดูโหดในเวลาเดียวกัน ก็ยังดีที่เขามีใบหน้าหล่อสู้ซีวอนแห่งหอโทซองได้ความโหดจึงลดไปบ้างเช่นกัน ริมฝีปากบางๆนั่นยิ้มและแนะนำตัวเอง
“สวัสดีครับผมชเว ซึงฮยอนปี 3 หอฮวาซองครับ”เขาพูดจบและโค้งเล็กน้อยแล้วก็เดินไปประจำกล่องของหอตัวเอง
คนสุดท้ายชายหนุ่มผู้มีดวงตากลมโตน่ารักจนไม่น่าเป็นไปได้ ใบหน้าสวยราวกับตุ๊กตาแต่เพราะเค้าอยู่ในชุดนักเรียนชายเขาจึงดูเทห์แทนที่จะดูหวานเหมือนผู้หญิง
“สวัสดีครับ ผมคิมแจจุงปี 3 หอกึมซองครับ”เขาโค้งพองามและเดินไปประจำกล่องตัวเอง
เสียงปรบมือดังขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่ตัวแทนของแต่ล่ะหอ
“อืม ที่นี่เราก็จะการเสี่ยงว่าคู่แรกจะเป็นสายไหน โดยการเสี่ยงลูกบอลในโถทึบใบนี้”(ศาสตราจารย์ลีทึกค่ะจะประลองหรืออกหวยเนี่ยทำไมมีโถทึบด้วย)
ฉึบ!ฉึบ!
ศาสตราจารย์ลีทึกจับขึ้นมาและเปิดออก
“คู่แรกหอกึมซอง VS หอฮวาซอง เชิญรุ่นพี่ทั้งสองหอออกมาจับผู้โชคดีจะได้แข่งเป็นคู่แรกในวันนี้”หลังจากที่ศาสตราจารย์ลีทึกพูดจบ ชเว ซึงฮยอน และ ลีแจจุง เดินออกมาจากแท่นและล้วงลงไปในกล่องของตนเอง รายชื่อ ปรากฏออกมาว่า เป็น คิมยองวอน และ โอค แทคยอน
“ขอเชิญทั้งสองออกมา ณ ลานประลอง ณ ลานประลองเดี๋ยวนี้” ศาสตราจารย์ลีทึกพูดจบ ยองวอนที่ตกใจนั่งแข็งทื่ออยู่ก็เดินออกมาโดยมีสายตาที่เป็นห่วงจากคิบอมแฟนหนุ่มของตน เพราะ โอคแทคยอน คู้ต่อสู้ของยองวอน นั้นนอกจากเป็นผู้ชายแล้ว ยังมีพลังที่มหาศาลสมกับเป็นหัวหน้าหอปี 1 แห่ง หอจอมพลังด้านความคิดและพละกำลังอย่างกึมซอง แถมหมอนี่ยังเป็นเผ่าฟินิกซ์ซึ่งมีกำลังมากมายนั่นทำให้คิบอบนั่งไม่ติดซะแล้ว
“เฮ่ คิบอม นายช่วยนั่งซัก5นาทีได้มั้ยเนี่ยฮะ”กีจีตวาดเข้าให้ คิบอมตวัดสายตามามองกีจีที่ไม่เคยเกรงกลัวต่อสายตาของเข้าเลย
กลางเวทีประลอง ยองวอน กับ แทคยอน หันหน้าเข้าหากันพร้อมที่จะสู้ ทั้งคู่โค้งให้กันอย่างสวยงาม โดยที่กรรมการสำหรับวันนี้คือ ชองยุนโฮ เสนาธิการฝ่ายซ้ายของโทซอง ซึ่งมีความหล่อระดับเทพเพราะดูจากสายตาสาวๆที่จ้องจะเขมือบกรรมการน่าจะรู้
“กรุณาด้วยครับ”โอค แทคยอนพูดอย่างสุภาพเพราะเห็นเป็นผู้หญิง
“เช่นกันค่ะ”ยองวอนโค้งให้
“Fight” ยุนโฮ สะบัดมือ1ครั้งเป็นสัญาณ
เคร้ง!
ดาบของยองวอนปะทะกับกรงเล็บเพลิงจนเกิดประกายไฟ เจิดจ้า หลังจากที่ใช้อาวุธสู้กันแทบตายแต่ก็ไม่มีใครเพลี้ยงพล้ำทั้งคู่จึงเริ่มใช้เวทย์ เมื่อคทาคู่กายอยู่ในมือเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็เริ่มร่ายเวทย์
“อสุนีบาตท้องฟ้าพิโรธ”
“เกลียวคลื่นแผ่นดินพินาศ”
ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!ตุ้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ทั้งคู่ร่ายเวทย์พร้อมกันแต่ใครล่ะจะหาญสู้พ่อมดปีศาจแห่ฟินิกซ์ได้ แม้จะไม่ได้เปลี่ยนเป็นนกก็ตามที แต่พลังเวทย์นั้นก็ไม่ได้ด้อยลงไปเลยแม้แต่น้อย แสงสว่างแสบตาสาดส่องไปทั่วทุกทิศทุกทาง
เมื่อแสงดับลงภาพร่างหมาป่าสาวที่เคยยืนอยู่กลายเป็นหมาป่าเปียกไปเรียบร้อย และ นั่นแหละคือสิ่งที่ยองวอนเกลียดที่สุดคือการเปียก
“ข้าแต่เทพแห่งน้ำ ข้าขอแด่ท่าน จงใช้น้ำฟาดฟันศรัตรูให้พินาศ ...........” ขณะที่ยองวอนร่ายเวทย์ แทคยอนก็เช่นกันร่ายกลับมาใส่กัน
“และดับสูญ/เกราะแสงมรกรต”แทคยอนสร้างเวทย์ป้องกันแต่ไร้ผลเพราะเกราะมรกรตใยจะสู้เวทย์ได้แต่ไม่น่าเชื่อเพราะเกราะแค่แตกละเอียดเป็นผุยผงในพริบตา แต่เวทย์ของยองวอนกลายเป็นน้ำแข็งที่แตกละเอียดเป็นผุยผงละลายกลายเป็นเลือดนองเต็มพื้นไปหมด เพราะ ฟินิกซ์หนุ่มทะลวงเวทย์และใช้มีดสั้นแทงยองวอนจนเลือดสาด
ตุ๊บ / ยองวอน
ยองวอนล้มลงเพราะพิษจาดมีดสั้นเริ่มออกฤทธิ์ คิบอมและเพื่อนๆวิ่งลงมาจากอัศจรรย์ที่นั่งอยู่
“ผลปรากฏว่า โอแทคยอน แห่งกึมซองชนะ” ยุนโฮประกาศ
“อ้อ แทคยอนกรุณาอุ้มคู่ท่านลงไปรักษาด้วย ขอบคุณ” แทคยอนกำลังจะอุ้มยองวอนลงไปแต่ คิบอมเข้าไปขวางไว้และอุ้มยองวอนลงมา
“ยองวอนๆๆๆ ตื่นดิๆๆๆ ยองวอน”
“ยาถอยพิษอยู่ไหน เอามาซิ”กีจีตะโกน แทคยอนยื่นยาถอนพิษให้ คิบอมกำลังจะถอนพิษให้แต่
“มันใช้ยังไงนะ” คิบอมถาม
“ฮึๆๆๆๆ ก็แค่ให้เจ้าของยาพิษจะต้องป้อนเองนะ”แทคยอน
ความคิดเห็น