คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1 หลังคาเก่า
ในกาลอดีตนานมาแล้ว มีตำนานที่ถูกเล่าขานเป็นที่โด่งดังในสมัยนั้น เป็นตำนานที่เกี่ยวกับ ‘ดาบ’ เล่มๆหนึ่ง ที่ว่ากันว่าสามารถฟันน้ำ แยกฟ้าได้ ดาบ นั้นเป็นอาวุธประจำกายของซามูไรพเนจร ที่เดินทางไปรอบญี่ปุ่น
เมื่อเขาตายลง.........ดาบนั้นได้สูญหายไป แม้แต่ญาติหรือเพื่อนสนิทของเขาก็ไม่อาจรับรู้ได้ว่า ดาบเล่มนั้น หายไปที่ไหน เมื่อเรื่องราวนี้ตกไปถึงหูของผู้มีอิทธิพลคนหนึ่ง คนผู้นั้นได้เกณฑ์กำลัง เพื่อตามหาดาบนั้น ทำให้ชาวบ้านที่ทราบข่าว ก็ออกตามหาเพื่อหวังจะได้ครอบครองดาบเล่มนั้นเช่นเดียวกัน
ต้นเหตุเกิดจากเพียง ดาบ เพียง เล่มเดียว ทำให้เกิดสงครามระหว่างฝ่ายขึ้น เกิดความไม่ไว้วางใจ ความระแวง การแก่งแย่ง การหักหลัง เกิดผู้เสียชีวิตมากมาย จนเหตุการณ์นี้สงบลงเนื่องจาก ดาบเล่มนั้น ถูกให้กลายเป็นเพียงเรื่องเล่า เป็นเพียงตำนานที่ถูกเล่าสืบต่อกันมา.....
‘นี่.......................’เสียงปริศนาดึงขึ้นอย่างแผ่วเบา
‘....................................’
‘เห.....ไม่เอาน่า ตอบฉันหน่อยสิ’เสียงปริศนายังคงดังขึ้นอีก ราวกับกำลังไถ่ถามใครบางคน
‘....................................’
‘ฉันรู้ว่านายได้ยินน่า ตอบฉันทีเถอะ’เสียงปริศนายังคงไถ่ถามเรื่อยๆ
‘.......................................................ไปซะ...’สิ้นเสียงตอบรับ ความมืดก็เขาปกคลุมอีกครั้ง
เวลา 16.24 นาที 35 วินาที ตามเวลาในประเทศไทย วันที่ 9 กันยายน พ.ศ.2553
“เฮ้อ.....เรียนพิเศษหนักขึ้นทุกทีๆแกว่างั้นมะ”เสียงบ่นอิดออดของชายหนุ่มร่างสูง ผอม สวมชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนดังขึ้น ขณะกำลังเดินไปที่ลานจอดรถจักรยานยนต์ของโรงเรียน
“ขึ้นม.4แล้วก็ต้องขยันบ้างสิ จะทำตัวเหลวแหลกแบบตอนประถมฯหรือม.ต้นไม่ได้หรอกนะ”เสียงชายหนุ่มผมสีดำอีกคนหนึ่งตอบกลับขณะมือขวาล้วงกระเป๋า นำกุญแจรถที่ห้อยตุ๊กตามิคุไว้ขึ้นมา
“เห....แกเองก็เหมือนกันนั่นแหละ โตขนาดนี้แล้วยังดูการ์ตูนอีกเหรอ คึคึ...”ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งหยุดเดินก่อนจะหันมาย้อนกัดเพื่อนของตนเอง
“ของแบบนี้มันไม่จำกัดอายุเว้ย เด็ก สตรี ยันคนชราก็ดูได้”ชายหนุ่มย้อนกลับเพื่อนของตนเองแบบหน่ายๆก่อนจะตรงไปที่รถจักรยานยนต์ของตนเอง “นั่นไงแฟนแกมาแล้ว”
ชายหนุ่มเจ้าของรถจักรยานยนต์ชี้ไปที่ทางเดินอีกฟากหนึ่งของถนนในโรงเรียน ซึ่งมีหญิงสาวอายุไล่เลี่ยกันกำลังโบกมือให้ผู้ชายอีกคนหนึ่ง
“ถ้างั้นไปก่อนนะ ซี อย่าลืมเพื่อน เอ คนนี้ก็แล้วกันนะ บ๊ายบี”เอ พูดก่อนจะไหล(?)ไปหาหญิงสาวที่อยู่อีกฟากของถนนก่อนจะเดินไปด้วยกัน
ชายหนุ่มผมสีดำกระโดดขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์สีดำคันโปรด ก่อนจะเสียบกุญแจรถแล้วสตาร์ทเครื่องก่อนสวมหมวกกันน๊อคสีดำแล้วขับออกจากลานจอดรถไป
ถนนในเมืองนั้นเต็มไปด้วยรถมากมาย ที่กำลังมุ่งไปยังจุดหมายของตนเอง มอเตอร์ไซด์คันสีดำ จอดรอสัญญาณไฟที่สี่แยก ร่างกายสูงผอมที่อยู่ในชุดนักเรียนมองสัญญาณไฟสีแดงอย่างลอยๆ
ใช่ครับ........ผมชื่อ ซี นายอัครเดช ศิละเทวี อายุ 16 ปี เป็นนักเรียนชั้นม.4ในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งในจังหวัดนี้ ชีวิตผมก็ปกติเหมือนกับคนทั่วๆไป เป็นนักเรียนที่ต้องตื่นเช้าไปโรงเรียน กลับมาที่หอกินข้าว ทำงานแล้วนอน มีชีวิตแบบปกติ....
ใช่.....นั่นเป็นเพียงเรื่องของเมื่อสองวันก่อน...........
ถ้าไม่เกิดเรื่องๆนั้นขึ้น......
ย้อนไป 2 วันก่อน ณ หอพักแห่งหนึ่ง
“การบ้านเสร็จแล้วดู อนิเมต่อดีกว่า”ชายหนุ่มผมสีดำบิดขี้เกียจก่อนจะใช้มือจับเมาส์เลื่อนไปเปิดโปรแกรมขึ้น “เอ...จำได้ว่า เก็บไว้ในไฟล์นี้นา โหลดไปไว้ที่ไหนเนี่ย”
ชายหนุ่มพยายามค้นหาไฟล์ที่โหลดมาจากอินเตอร์เน็ตด้วยความพยายามและตั้งใจสูงส่ง ราวกับว่าเป็นข้อสอบปลายภาค
“เจอ ละ......”
ตู้ม!!! ทันใดนั้นเพดานหอก็พังถล่มลงมาใส่คอมพิวเตอร์ของเขาทันที ก่อนที่จะมีวัตถุขนาดเท่าคนตกลงมาทับชายร่างสูงจนเก้าอี้ล้มลง
“อะไรเนี่....ย”ยังไม่ทันได้บ่นอิดออด ประโยคนั้นก็ต้องถูกชะงักด้วยความแปลกใจ เมื่อวัตถุที่ตกลงมาทับเขานั้น เป็นคน!
แถมยังเป็นผู้หญิงอีกซะด้วย!.................
ซีใช้มือทั้งสองข้างผลักร่างของหญิงสาวคนนั้นออกไปจากตัวก่อนจะพยายามยันตัวเองเพื่อลุกขึ้นนั่ง
“นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า”ซีใช้มือทั้งสองข้างเขย่า ตัวหญิงสาวเพื่อปลุกให้เธอตื่น
“โอ๊ย....เจ็บ”เสียงโอดครวญของหญิงสาวดังขึ้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะดึงมือกลับ
นัยน์ตาสีเขียวอ่อนค่อยๆลืมขึ้นอย่างช้าๆ ผมบางสีน้ำตาลอ่อนถูกมือเรียวบางเกลี่ยมาที่ข้างหู ร่างอ้อนแอ้นของหญิงสาวค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง เสื้อยืดสีขาวและกระโปรงสีขาวยาวเปื้อนไปด้วยฝุ่นจนเขรอะ
ในใจผมตอนนี้ผมคิดว่าผมได้เจอกับนางฟ้าตัวจริงไม่อิงอนิเมที่ดูบ่อยๆแล้ว แต่มันจะดีมากถ้าเธอไม่พก “ไอ้นั่น” ติดตัวมาด้วย
ซีมองไปที่ ‘ฝักดาบ’ ที่เหน็บไว้ที่สะโพกเล็กของเธอ นัยน์ตาสีเทาหม่นของเขา เลื่อนไปมองที่ใบหน้าสวยได้รูปของหญิงสาวตรงหน้า
ราวกับสติกำลังหลุดลอยไป…..
“ฮึ่ยๆๆ”ซีสะบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติกลับคืน “เธอ....”
ไม่ทันได้พูด หญิงสาวขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขา ทำให้เขามองเห็นใบหน้าที่สวยงามของหญิงสาวได้แจ่มชัด นัยน์ตาสีเขียวอ่อนกับนัยน์ตาสีเทาหม่นกำลังสบกันอย่างเลี่ยงไม่ได้
“อ่า..ขอโทษทีนะ”หญิงสาวขยับใบหน้าถอยออกมา “ฉันชื่อ อาคาริ ขอโทษที่รบกวนนะ”
หญิงสาวใช้แรงที่เหลืออยู่ลุกขึ้น แต่...
“โอ๊ย...”หญิงสาวทรุดตัวลงไป ที่พื้นอีกครั้ง มือขวากำลังกุมข้อเท้าที่เปลี่ยนสีไปเป็นสีเขียวช้ำ
“นี่เธออย่าพึ่งขยับสิ”ชายหนุ่มผมสีดำตรงเข้าไปดึงมือของหญิงสาวออกจากข้อเท้าเพื่อดูอาการ “คงช้ำน่ะ เล่นตกลงมาแบบนั้น เอ แต่จะว่าไปก็ต้องซ่อมเพดานสินะ”
“ขอโทษนะ....”
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวฉันจะไปเอากล่องยามาให้นะ”
ชายหนุ่มลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปหยิบกล่องยามา
“จริงสิ ฉันชื่อ ซี เธอเป็นคนญี่ปุ่นอย่างนั้นเหรอ”ซีถามด้วยความสงสัยขณะที่มือกำลังทายาไปที่ข้อเท้าของอาคาริที่กำลังช้ำ
“อื้ม ฉันเป็นลูกครึ่งน่ะ แม่ฉันเป็นคนไทย ส่วนพ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่น”อาคาริตอบ
“แล้วเธอไปทำอีท่าไหน ถึงได้ตกลงมาแบบนี้ล่ะเนี่ย”
“พอดีฉันเดินเล่นเพลินไปหน่อยน่ะ แต่พอมาเหยียบตรงนี้มันก็ร่วงผล่อยเลยล่ะ”อาคาริตอบก่อนจะขยับขาให้ ซีทายาได้ถนัด
“แล้ว...เอ่อที่สะโพกของเธอนั่นมัน...”
“อ๋ออันนี้เหรอ ดาบไงล่ะ”อาคาริตอบก่อนจะดึงมันออกจากฝัก
ดาบคาตานะ เล่มยาวถูกดึงออกมาจากฝัก แสงจากหลอดไฟสะท้อนตัวดาบได้สว่างราวกับดาบนั้นเป็นกระจก เพียงแค่มองก็รู้ว่าดาบนี้ได้รับการดูแลอย่างดีมากแค่ไหน ตัวดาบไม่มีรอยบิ่นแม้แต่น้อย คมดาบถูกฝนจนแหลมคม พร้อมที่จะสับทุกอย่างให้ขาดเป็นชิ้นๆ
“ขะ...ของจริงสินะ.....”ซีพูดพร้อมเหงื่อไหลพราดๆลงมาที่แก้ม
“อื้ม”
นี่เธออย่าตอบให้มันใสซื่อบริสุทธิ์สิฟร้า.......... ของแบบนี้จริงจังนะโว้ย เกิดมันหลุดมือแล้วเฉาะกระบาลกระผมแล้วจะให้กระผมทำยังไงล่ะคร้าบบ
“เสร็จแล้วล่ะ”ชายหนุ่มร่างสูงผอมใช้ตัวหนีบกระดาษหนีบผ้าพันแผลเข้าหากันก่อนจะเก็บผ้าพันแผลที่เหลือใส่กล่องยา
“บ้านเธออยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“จำไม่ได้อ่ะ......”
“เห.....เฮ้ย อย่าบอกนะเฟ้ย ว่าตกลงมาหัวกระแทกพื้นจนสมองเสื่อมจำที่อยู่บ้านตัวเองไม่ได้น่ะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงทำไมถึงจำชื่อตัวเองได้ล่ะฟร้า”ซีตะโกนก้อง ดั่งชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยวกำลังประจันคลื่นลูกใหญ่ก็มิปาน!
“เปล่าหรอก”อาคาริตอบกลับ “ฉันพูดไทยได้คล่องก็จริง แต่ฉันพึ่งย้ายมาอยู่ที่เมืองไทยได้แค่สองวัน ถนนหนทางฉันก็ไม่รู้จักหรอก”
ถ้าไม่รู้จักก็อย่ามาเดินเล่นบนหลังคาห้องคนอื่นสิว้อยยย ว่าแต่นี่มันชั้นสาม เธอขึ้นมายังไงหว่า (เสียงในใจที่ไม่สามารถระบายออกไปได้)
ครืด......เสียงที่คล้ายกับท้องร้องกำลังดังขึ้นมา
ใช่...มันดังจากท้องของเธอ
“หิว....สินะ....”ซีถามพร้อมมองด้วยสายตาจริงจัง
“อื้ม”
โว้ยย ใสซื่อบริสุทธิ์เกินไปแล้ววววว ถามอะไรตอบตรงๆคนอย่างนี้ช่างหายากนักแล
“งั้นฉันไปทำกับข้าวให้กินละกัน เอาไว้เธอนึกที่อยู่ออกฉันจะไปส่งนะ”ซีพูดก่อนจะเดินเข้าไปในครัว หอพักของเขานั้นเป็นหอที่พ่อของเขาเป็นเจ้าของจึงไม่แปลกที่ในห้องของเขาจะมีห้องครัวไว้ทำอาหาร จะมีแม้กระทั่งห้องนั่งเล่น
ไข่ดาวอย่างง่ายๆถูกวางไว้บนโต๊ะพร้อมข้าวสวยที่หุงเหลือไว้ตอนเย็นหนึ่งจาน หญิงสาวหยิบช้อนขึ้นมาก่อนจะเริ่มตักแล้วกินมันเข้าไป
“เฮ้อ”ชายหนุ่มถอนหายใจยาว ก่อนจะใช้หลับตาใช้มือเท้าคางอย่างเบื่อหน่าย “เธอนึกที่อยู่ออกรึยัง อ่ะ...เอ๋?”
ไข่ดาวและข้าวสวยในจานได้อันตธานหายไปอย่างรวดเร็วเหลือไว้เพียงช้อนสแตนเลสอยู่บนจานเปล่า ร่างอ้อนแอ้นของหญิงสาวกำลังฟุบอยู่บนพรมพื้นห้อง เนื่องจากดวงตาที่ปิดลงทำให้ขนตายาวงอนของเธอสามารถมองเห็นได้ชัดยิ่งขึ้น แก้มขาวเนียนฟุบลงไปกับพรมผืนใหญ่ ผมสีน้ำตาลอ่อนของเธอค่อยๆตกลงมาปิดหน้าของเธอ
“หลับ....ไปซะแล้ว”
ความคิดเห็น