คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฉันที่แสนเศร้ากะเขาที่ตกลงมาจากฟ้า
"ไอลดา...นี่มันอะไรกันคุณ...คุณแน่ใจเหรอว่านี่มันรายงาน...หา"
ฉันเหลือบมองผู้หญิงปากแดงใส่แว่นแวบหนึ่งก่อนที่เธอจะกระแทกแฟ้มลงมาและหัวของฉันก็หดกลับที่เดิม...
"นี่มันไม่ใช่ครั้งแรก...แต่มันเป็นหลายๆ ครั้งที่คุณไม่เคยทำงานที่ได้รับมอบหมายได้ดีเลย...ให้แค่มันพอดีๆ ก็ได้...แต่มันแย่ตลอด...นี่คุณเรียนจบมาแล้วจริง ๆ เหรอ"
โธ่เอ้ย...เรียนนะเรียนจบย่ะ...เพียงแต่ว่าฉันไม่ได้อยากจะมาเป็นพนักงานธุรการให้เธอย่ะ...ถ้าเพื่อนซี้ไม่ลากฉันมาทำงานเป็นเพื่อนในบริษัทป้าเธอล่ะก็...ฉันก็ไม่มาหรอก
"อ๋อ...หรือว่าเห็นว่ามีเส้นใหญ่ค่ะ...ถึงได้ทำตัวน่ามีปัญหา...งานจะเละจะเทะยังไงก็ไม่สนใจ...คงเหมือนกับตัวคุณเองที่ทำอะไรเละเทะไม่ได้เรื่องเหมือนกัน"
...ทนไม่ไหวแล้วนะ
"นี่ป้า...จะพูดนะก็ให้เกียรติกันบ้างก็ได้...ไม่ใช่อะไร ๆ ก็จิก...ชาติที่แล้วเป็นไก่รึไง"
คู่กรณีมองหน้าฉันเหรอหราและอุทานออกมาแค่ว่า"ตายแล้ว"...
"ยังป้า...ยังไม่ตาย"
ฉันหยิบแฟ้มรายงานของฉันขึ้นมาก่อนกระแทกลงไปบนโต๊ะของเธอ...และก้มลงไปหาเธอ...
"อย่าคิดว่าจะกดขี่ข่มเหงฉันได้นะ..."
ฉันพูดก่อนจะหันหลังและไม่มองยัยป้าหัวหน้างานอีก...เมื่อไปถึงโต๊ะทำงานฉันก็เก็บของใส่กล่องทันที เล่นเอาแพรวาตะลึงทันที ยัยนี่แหล่ะเพื่อนฉัน...
"แก...แกเป็นอะไรใจเย็น ๆ ก่อนสิ"
"ไม่ยงไม่เย็นแล้ว แพร ฉันโดนมาเยอะแล้วนะ...พรุ่งนี้ฉันจะส่งจดหมายลาออก...มาช่วยฉันเก็บของเดี๋ยวนี้"
หลังจากที่เก็บของใส่กล่องกระดาษเสร็จอย่างไม่มีใครสนใจใยดีฉันนอกจากแพร...เออ...ฉันมันไร้ค่านี่...แต่ยังไงฉันก็ไม่สนบริษัทนรกนี่อยู่แล้ว...ใช้งานฉันยังกะทาส...ฉันเดินฉับๆ อย่างไม่สนใจใครก่อนจะมาเรียกแท็กซี่...แต่พระเจ้าก็เลวร้ายกับฉันอีก...บันดาลให้ฝนตกลงมาซะงั้น อะไรเนี่ย+++
ฉันกลับถึงบ้านด้วยหัวใจอ่อนแรง...ทุ่มกล่องกระดาษที่อ่อนปวกเปียกไม่ต่างกับฉันลงพื้น...เฮ้อ...นึกแล้วก็เหนื่อยใจเหลือเกิน เพราะความรั้นของฉันแท้ ๆ ที่จะไม่ตามแม่ซึ่งแต่งงานใหม่ไปต่างประเทศ...และก็ดื้ออีกที่จะไม่ไปอยู่ภูเก็ตกับพี่ชาย...ทั้ง ๆ ที่ถ้าไปกับพี่ก็คงไม่ต้องเหนื่อยอะไร...แต่ฉันกลับอยากพิสูจน์ให้ทุกคนเห็น ว่าฉันสามารถอยู่ได้ ไม่ใช่ลูกแหง่หรือน้องสาวคนเล็กของบ้านอีกต่อไป...แล้วดูสิ...สิ่งที่ฉันรั้น...น่าตลกชมัด...
ก่อนที่น้ำตามันจะไหลออกมามากมาย...ฉันเดินเข้าไปในโรงเก็บของและหยิบกีตาร์สีน้ำตาลตัวโปรดขึ้นมาก่อนจะกลับมานั่งดีดเป็นเพลง...เพลงที่ฉันเคยร้องกับพี่ชายทั้ง 2 คน และพ่อของฉัน...เพลงเก็บตะวัน...
"โครม!!!!!"
ฉันหยุดเล่นโดยอัตโนมัติ...นั่นมันเสียงอะไรกัน...ฉันวิ่งไปหยิบไม้เบสบอลก่อนจะวิ่งไปตามเสียงวัตถุชนิดนั้นหล่นลงมา...มันดังมาจากโรงเก็บของอย่างไม่ต้องสงสัย...
เมื่อฉันไปถึงโรงเก็บของ...ใจของฉันกลับเต้นไม่เป็นจังหวะ...โอยทำไมอยู่ ๆ ถึงไม่กล้าล่ะ...ฉันเอาหูแนบกับประตูและในนั้นก็มีเสียงอะไรกุกกักอยู่อย่างไม่ต้องสงสัย....แต่ว่าประตูมันล็อกจากข้างนอก...แล้วอะไรที่มันอยู่ในนั้นล่ะ...
"เอาว่ะ...ไม่ลองไม่รู้"
พูดไปงั้นแหล่ะ...แต่ใจมันไม่เป็นจังหวะเลย...ถ้าเป็นมนุษย์ต่างดาวและลักพาตัวฉันไปจะทำไง...ก็ได้แค่คิดอีกแหล่ะเพราะสมองมันสั่งให้มือฉันปลดกุญแจแล้วและกระชากประตูออกมา...
"อะ...อะ...อะ"
เสียงฉันเล็ดรอดออกมาได้เท่านั้นจริง ๆ ...เมื่อแสงสลัว ๆ ของท้องฟ้าที่ปรกคลุมด้วยเมฆฝนส่องผ่านหลังคาที่เป็นรูโหว่กระทบกับร่างเบื้องหน้า...ผู้ชายที่เหมือนมีแสงสว่างในตัวเองสะท้อนให้เห็นฝุ่นที่ลอยอยู่ในอากาศ และ...และที่สำคัญเขา...เขามี...
"ปีก..."
เขาคนนั้นหันมามองหน้าฉัน...เรียกว่าจ้องเลยดีกว่า...และผู้ชายมีปีกคนนั้นก็ยิ้ม...
"ครับปีก...ก็ผมนะ...เป็นเทวดา..."
ฉันได้ยินแค่นั้นก่อนที่สติของฉันจะดับวูบไป...
ความคิดเห็น