No Name นักฆ่านิรนาม

ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท(100เปอร์)

ปฐมบท

              "หญิงไม่อยากแต่งค่ะ...เสด็จพ่อ"ร่างบางเรือนผมสีทองเหยียดตรงถึงเอว นัยน์ตาสีฟ้าสดใส ริมฝีปากแดงสดราวกับกุหลาบ ดวงหน้างดงาม ผิวขาวราวกับสำลี จมูกเชิดรั้น อยู่ในเครื่องทรงของเจ้าหญิงเต็มยศพูดขึ้น เงยหน้ามององค์ราชาที่ทรงนั่งอยู่บนบัลลังค์หลังจากที่ได้รับทราบว่าจะต้องแต่งงานกับเจ้าชายแห่งดินแดนตะวันตก องค์กษัตริย์มีสีหน้าหนักใจ

              "ฟีโอน่า...พ่อไม่คิดว่าลูกจะดื้อขนาดนี้นะ"สุรเสียงเข้มของผู้เป็นทั้งกษัตริย์และเป็นบิดาตรัสกับองค์หญิงคนงามที่ตอนนี้เบะริมฝีปากอย่างรู้สึกขัดพระทัยเป็นอย่างยิ่งพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนทั้งภาระที่ต้องแบกรับเรื่องของแผ่นดิน และต้องเลี้ยงพระธิดาที่ไร้ซึี่่่งมารดามาตั้งแต่เกิด

              "หญิงไม่คิดว่าเสด็จพ่อจะทำเช่นนี้"ร่างบางค้อนให้องค์ราชาซึ่งอยู่บนบัีลลังค์ เหล่าข้าราชบริพานต่างหนักใจไม่แพ้องค์ราชา "หญิงยืนยัน...ไม่แต่งคือไม่แต่งเพคะ!"นางพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดก่อนจะเดินกระแทกพระบาทออกไปจากท้องพระโรงด้วยอารมณ์ขัดใจเป็นที่สุด

              "พระองค์จะทำเช่นไรต่อไปพะย่ะค่ะ"เสนาบดีใจกล้าคนหนึ่งยกมือถวายบังคมก่อนถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ องค์ราชาทรงถอนพระทัยอย่างเหนื่อยหน่ายเป็นที่สุด ก่อนหลับเปลือกพระเนตรลง

              "6เดือน..."พระองค์ตรัสขึ้นลอยๆ "...ลูกหญิงมีเวลาตัดสินใจ6เดือนก่อนที่เจ้าชายจะกลับมาจากต่างแดนและมาเยื่อนที่นี่" เปลือกพระเนตรของพระราชาที่หลับลงเปิดขึ้นอย่างช้าๆเหม่อมองไปในที่ไกลแสนไกล

              "เฮ้อ...ข้าควรทำเช่นไรต่อไปดี"องค์ราชาตรัสขึ้นลอยๆ พลางมองไปที่รูปวาดเหมือนขององค์ราชินีที่ติดอยู่ข้างๆกับบัลลังค์อย่างหนักใจเป็นที่สุด

                                      =======================

               --ยามค่ำคืน--

              "ฮึ!!...เราไม่ปล่อยให้เสด็จพ่อทำตามพระทัยได้เป็นอันขาด...เราจะหนีไปให้ดู!!"องค์หญิงไต่เชือกซึ่งทำมาจากผ้าปูที่นอนที่ผูกจากต้นไม้ลงมาที่พื้น ตอนนี้นางอยู่นอกเขตกำแพงวังเป็นที่เรียบร้อยแล้่ว

              "เอาล่ะ!!...เดินทางกันต่อ!!"ตอนนี้องค์หญิงตัดผมสั้นเหลือเพียงประบ่าเธอทิ้งเส้นผมของเธอไว้ให้องค์ราชาดูต่างหน้า เพื่อเป็นการประกาศว่าเธอไม่มีทางเข้าพิธีอภิเสกสมรสอย่างแน่นอน!! และนำเสื้อผ้าของผู้ชายมาใส่แทน ทิ้งคราบความสวยหรูไว้เบื้องหลัง เนื้อตัวมอมแมมไปด้วยดินโคลนแต่ก็มิอาจลดรัสมีของผู้สูงศักดิ์ที่เปล่งประกายออกมาได้เลยสักนิด

               แกว๊กกกกก!!

               นกกลางคืนบินเฉียดหัวร่างบางไปเพียงเล็กน้อย เธอตกใจจนล้มหน้าทิ่ม ก่อนจะมองผมตัวเองที่สยายติดไปกับพื้นดิน คิดว่ามันต้องเด่นสะดุดตาผรพชาชนทัี่่่วไปอย่างแน่นอนเพราะคนที่จะมีผมสีนี้ได้ต้องเป็นเชื้อพระวงค์ในอาณาจักรนี้เท่านั้น จึงหาหมวกมอๆซอๆมาสวมก่อนจะเริ่มเดินต่อ

               "งะ...เงียบจัง...น่ากลัวด้วย"ร่างบางตัวสั่นเมื่อไม่เห็นใครออกมานอกบ้านยามราตรี ดวงดาวบนท้องฟ้าก็หามาทอแสงต้อนรับเหมือนเมื่อครั้งอยู่ในวังไม่ ท้องฟ้ามืดสนิทลึกลับน่ากลัว  "แล้วคืนนี้เราจะไปนอนไหนล่ะเนี่ย เงินก็ไม่มีติดตัวมาสักเหรียญ"ดวงตาสีกระจ่างใสกวาดมองไปรอบๆอย่างหนักใจ ก่อนจะไปไปสะดุดกับที่ๆหนึ่งที่น่าจะใช้กันลมหนาวได้ให้กับเธอในคืนนี้ จากนั้นก็วิ่งไปทันที

__________________________________

เปิดอีกเรื่องแล้ว

เรื่องเก่าก็ไม่จบ ช่วยไม่ได้สำนักพิมพ์มันไม่ตอบกลับมาเอง