คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ให้ผมปล้ำพี่เถอะนะ -,,,,- [Chan X Ho]
วู้ว~ เรื่องแรกมาชื่อเรื่องก็ช่างบ่งบอกนิสัยของไรท์เตอร์ซะจริง!
ฮ่าๆๆ ไม่ได้แต่งเอ็นซีไว้น้ะ แต่ถ้าใครอยากอ่านก็บอก
ได้เสมอ คึคึคึคึคึ
เม้นกันด้วยนะจ้ะที่ร๊ากกก จ๊วฟฟฟฟฟ~
ให้ผมปล้ำพี่เถอะนะ -,,,,- << สาบานได้ว่านี่คือชื่อเรื่อง - -+
,,[Chan X Ho],,
“ไอ้ชาน ไอ้เด็กบ้า นั่นมันกล้วยของช้านนน~”
ลี จุนโฮโวยวายพร้อมกับทำการฆาตกรรมหมีที่ตัวเท่าควายเหตุเพราะ มันแย่งกล้วย - -+
“อ้ออ๋ออินอ่อยไอ้อ้ายอึ๊ไอ อ๊กอิงๆ”
ชานซองวิ่งหนีพร้อมพูดพล่ามภาษามองโกเลีย ทั้งยังเคี้ยวกล้วย(ที่ขโมยมา)ตุ้ยๆ
“เอาคืนมา เอาคืนม๊า~~~”
ทั้งคู่วิ่งไล่กันเหมือนเด็กๆที่ไม่รู้จักโต(พวกแกโตจนเลือกตั้งได้แล้วนะ - -)
พรืด ~ โครม!!
แล้วการเล่นแบบเด็กปัญญาอ่อนก็จบลง เมื่อจุนโฮล้มหลังฟาดพื้นดังโครม อันเนื่องมาจากซากกล้วยที่หมีควายกินเสร็จแล้วโยนทิ้งเพราะเกือบถูกคนตาตี่วิ่งตามทัน
“เฮ้ย พี่จุนโฮ เป็นอะไรรึเปล่าๆๆๆ” คนทำผิดรีบหันกลับมาขอโทษแล้วแบกสังขารเพื่อนร่วมวงตัวเองลุกขึ้น
“ฮือๆ ไอ้ชานซอง ไอ้บ้า ไอ้ ฮือๆๆๆ” จุนโฮโวยวายทั้งร้องไห้ทั้งๆที่ไม่ได้มีน้ำตาสักหยด -0- แล้วกระหน่ำทุบตีไอ้ตัวต้นเหตุ
“ขอโทษคร้าบๆๆๆๆๆ แล้วพี่จะให้ผมทำยังไงล่ะ”
“เอากล้วยฉัน กล้วยช้านนนนน T^T”
นี่พี่เค้าห่วงแต่จะกินกล้วยรึไงฟะเนี่ย - -;;
“เอ้ากล้วย เอาไป” อูยองทนเห็นภาพจุนโฮสติแตกไม่ไหวเลยโยนกล้วยของตัวเองให้ แล้วจุนโฮก็รับมันมาแกะกินแล้วยิ้มอย่างดีใจเหมือนลิงได้กล้วย (แล้วมันไม่ใช่เหรอ ?)
“พี่ครับเอ่อ …” ชานซองอ้ำอึ้งที่จู่ๆตัวเองก็โดนลดความสนใจไปซะงั้น
“อาหร่อย ^____^” จุนโฮหันมาชูเปลือกกล้วยให้ดูแล้วยิ้มตาตี่
อ๊ากกกก น่ารัก > <
“ฉันขอนอนตักนายนะชานซอง อิ่มจริงๆเลยยยยยยย”
ว่าแล้วหัวแหลมๆของจุนโฮก็วางตุ้บลงบนตักมักเน่ แล้วหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
“น้อยๆหน่อยเซ่ะ นี่พวกฉันอยู่ด้วยนะจุนโฮ” จุนซูบ่นอย่างอารมณ์เสีย อย่าทำให้พวกฉันอิจฉาได้ม้าย คนไม่มีคู่เซงว้อย!
“งั้นเราเข้าห้องกันเถอะที่รัก” ชานซองอุ้ม(แบก)จุนโฮขึ้นบนไหล่แล้วพาเข้าห้องนอนไป
“เออ ยังงี้ค่อยยังชั่ว ฮ่าๆๆ” คุณหัวเราะร่า เพื่อ ??
ทางด้านภายในห้องนอน ..
จุนโฮและชานซองกำลังตบตีกันเพราะไอ้หมีมันกำลังจะปลุกปล้ำโฮจัง - -+
“ไอ้บ้า นายจะทำอาร้ายยยยยยย” จุนโฮถีบๆเตะๆเต็มแรง
“จะปล้ำพี่คร้าบบบบบบบบบบ~”
“เด็กเวร!” ในที่สุดจุนโฮก็ถีบชานซองออกไปสำเร็จ
เด็กยักษ์เดินหนีไปนั่งเก้าอี้แล้วทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ
“ชานซองนายเป็นอะไร” จุนโฮเดินไปถาม
“เป็นสามีพี่”
“เอออออ! ไอ้เราก็อุตส่าห์ห่วงนึกว่าเป็นอะไร”
“แง้ๆๆๆๆ ผมเป็นๆๆๆ” ชานซองงอแงแล้วก็เตะขาไปในอากาศ
หมีเอ้ย แกคิดว่าแกน่ารักใช่มั้ยนั่น - -+
“เป็นไร”
“พี่ไม่สนใจผมๆๆๆๆๆ แง้ พี่ไม่ยอมสนใจผม พี่ไม่ยอมให้ผมปล้ำ พี่มันใจร้าย!”
“ชานซอง โตแล้วนะ -0-“
“ก็รู้~~ ผมถึงจะปล้ำพี่งาย นะๆๆๆๆ” ทำหน้าออดอ้อน
ผมชักอยากจะถีบมันซะแล้วสิ ไอเด็กคนนี้ มันคิดว่าตัวเองแอ๊บแบ๊วแล้วน่ารักหรือยังไงนะ
“ไปตายไป ฮวางชานซอง”
“งั้นผมขอแค่จูบก็ได้ นะๆๆๆ นะคร้าบ ภรรยาสุดสวย”
“จะ จะบ้าเหรอ -////-“ จุนโฮปฏิเสธหน้าแดง ใครเค้าขอกันโต้งๆอย่างนี้ฟะ ไอ้หมีนี่มันบ้ารึเปล่า
“ไม่สนละ พี่อยากน่ารักเองทำไม” ชานซองจัดการกดจุนโฮหงายลงบนเตียง แล้วตัวเองก็ขึ้นคร่อมตาม
“เฮ้ย นายจะทำอะ…”
ริมฝีปากหนาประกบปิดริมฝีปากบางอย่างรวดเร็ว มือหนาลูบไล้ซอกคอบางระหงอย่างรักใคร่ ปากบางเผยออกเล็กน้อยเปิดช่องทางให้ลิ้นหนาสอดเข้าไปควานหารสหวานในโพรงปากที่คุ้นเคย ลิ้นร้อนตวัดเกี่ยวกันอย่างเร่าร้อน ร่างหนากดท้ายทอยคนข้างล่างให้ใกล้เข้ามามากยิ่งขึ้น
“อื้อ อื้อออ” เมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ จุนโฮก็ทุบอกเป็นสัญญาณให้กับชานซองเบาๆ ชานซองจึงจำต้องละริมฝีปากออกมาอย่างเสียดาย
“อ่า ยังหวานเหมือนเดิม”
“บ้า” จุนโฮตีชานซองแรงๆ หน้าแดงไปถึงหู
“ผมทำต่อได้มั้ย”
“ไม่เอา พอแล้ว!” จุนโฮจะลุกหนี แต่ก็ไม่อาจสู้แรงควายๆของมักเน่ได้
“น่า~ นะ~”
“ไม่อะ… อุ๊บส์”
ชานซองจัดการปิดปากคนขี้บ่นด้วยริมฝีปากอีกครั้ง แต่หลังจากนี้ มันจะไมได้มีแค่จูบน่ะสิ หึหึหึหึ อยากน่ารักเองดีนัก มันก็ต้องโดนรักซะให้เข็ด
ยิ่งหลวมตัวเข้าห้องมากับฮวางชานซองแล้ว อย่าคิดว่าจะรอดไปได้นะคร้าบ ลีจุนโฮสุดสวย คิคิคิคิ ^______^
ความคิดเห็น