ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ๑ >> my friend
นาร์ชาพาร่างของตนเองมาเดินเตล็ดเตร่อยู่หน้าตึกคณะ นักศึกษาต่างทยอยออกจากตึกเรียนในช่วงเวลาพักกลางวัน
แต่ยัยเพื่อนตัวดียังไม่ออกมาซะที แค่นี้เกียตรนิยมก็รออยู่ตรงหน้าอยู่แล้วจะขยันไปถึงเมื่อไหร่
“มารอนานแล้วหรอ” ร่างบางกระโดดลงตรงหน้าคนที่รออยู่แล้ว
“เออ” มันตอบสั้นๆง่ายๆได้อีกนะ
“หิวแล้วไปหาไรกินกันป่ะ” นาร์ชาพูดจบก็เดินนำหน้าอีกคนไปยังรถเวสป้าสีขาวที่จอดอยู่ริมถนน
“รีบขึ้นมาดิ หิวนะเว่ย” เจ้าของผิวสีแทนหันไปมองอีกคนที่ยังยืนนิ่งอยู่บนถนน
จนอีกคนต้องรีบกระโดดขึ้นรถ ถ้าช้ากว่านี้แกจะฆ่าฉันหมกคณะไหมเนี่ย ไอ้ช่า T-T
“จะพาไปกินไหนอ่ะ” เจอาถามพร้อมทั้งเกยคางไว้ที่ไหล่ของคนผมสั้น
วันๆมันเรียนอะไรบ้างหรือเปล่าเนี่ย ทำไมไม่มีสมุดหนังสือติดตัวมาสักเล่มเดียว
“เดี๋ยวพาไปกินร้านอร่อยเพิ่งเปิดใหม่คนไปกินตรึมเลย” สีหน้ามันทำไมดี๊ด้าจังว่ะ
“ถ้าคนไปกินเยอะแล้วจะมีที่นั่งหรอ”
“ไม่ต้องห่วงน่า จองโต๊ะไว้แล้ว” พูดจบก็หันหน้ามายักคิ้วให้คนด้านหลัง
“เฮ้ย หันไปมองทางดิ อยากตายก่อนวัยอันควรหรือไงว่ะ”
ใจหายใจคว่ำกับไอ้บ้านี่ คิดผิดหรือถูกว่ะเนี่ยที่เป็นเพื่อนกับมัน
ไม่นานรถก็จอดที่ลานจอดสำหรับรถมอเตอร์ไซ
เมื่อถอดหมวกกันน็อคออก นาร์ชาไม่ลืมที่จะสำรวจทรงผมที่ถูกเซ็ตมาเป็นอย่างดี
“เลิกหล่อได้แล้ว ไอ้หล่อ เมื่อไหร่จะไป ไหนว่าหิวไง ทำยังกะนัดสาวไว้อย่างนั้นแหละ”
เจอาพูดพลางมองดูคนที่จัดแต่งทรงผมของตนเองอยู่ที่กระจกของรถคันข้างๆ
ก็เวสป้ามันมีกระจกมองหลังซะที่ไหน
“อ่ะ ถูกกก” เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ พามาร้านหรูแบบนี้เพราะนัดสาวไว้
“แล้วแกจะพาฉันมาด้วยทำไมว่ะ”
“เออน่า เข้าไปแล้วเดี๋ยวแกก็รู้” เออรู้ พามาเป็นก้างละสิ
นาร์ชาโอบไหล่อีกคนแล้วเดินเข้าไปในร้านที่เต็มไปด้วยผู้คน
ทั้งคู่เดินมายังโต๊ะที่จองไว้ ที่มีใครคนหนึ่งนั่งรออยู่แล้ว
“มาแล้ว ขอโทษนะที่ให้รอนาน ยัยนี่เรียนเลิกช้านะ”
นาร์ชาพูดกับคนที่กำลังจิบกาแฟ แล้วใช้นิ้วจิ้มลงที่หัวฉัน ใครว่ะ หน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็น
“นั่งลงสิ แล้วก็เลิกทำหน้าเอ๋อ4Dได้แล้วน่าเจอา^^”
เสียงก็คุ้นๆนะ เสียงแบนๆแบบนี้มัน เหมือน เหมือน...
“มะ มะ มิเรียว”
อีกคนยิ้มตาหยีให้ฉัน อ๊ายยยย มิเรียวตัดผมสั้น หล่อ แม่เจ้า
ทำไมถึงได้หล่อแบบนี้ กรี๊ดดดดด ขอสาวแตกสักวัน แล้วฉันไม่สาวตรงไหนเนี่ย- -^
“ทำไมถึงได้”
ฉันพูดแล้วชี้ไปที่ผมของคนที่นั่งตรงข้าม ผมสีดำที่เคยยาวสลวยละกลางหลัง
ตอนนี้กับสั้นละต้นคอจนอีกคนดูหล่อระเบิด
“มันร้อนนะเลยตัด^^*”
“ร้อนกับผีนะสิ นี่มันหน้าหนาวนะเฟ้ย” อีกคนยังคงยิ้มให้ฉัน อ๊ายยยย ละลายยย
“เบื่อผมยาวแล้วก็เลยลองตัดดู”
“หล่ออ่ะ ไอ้หล่อนี่ชิดเลนนอกแล้วตกขอบไปเลย” เจอาพูดแล้วชี้มือไปยังคนที่นั่งอยู่ข้างกาย
“คนเขานั่งอยู่เงียบๆ ยังกัดมาได้นะไอ้ปากมอม” นั่น มันส่งสายตาค้อนมาให้ตุ๊บนึง
“พวกแกสองคนนี่น่ารักดีว่ะ น่าจะเป็นแฟนกันนะ” มิเรียวที่มองเพื่อนรักหยอกล้อกันไปมาพูดทำเอาอีกสองคนทำหน้าเหวอ
“ก็ดีนะ ฉันเองก็ยังไม่มีแฟน” ฉันทำท่าคิดแล้วก็พูดออกไป รอดูปฏิกิริยาตอบสนอง
“พูดบ้าอะไรของแกว่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน เดี๋ยวเค้าก็ยอมหรอก” ให้มันได้อย่างนี้สิ ปฏิเสธ แต่พูดแบบนี้เดี๋ยวก็ยอมด้วยคน
“ไอ้ช่า!!”
“ไม คิดถึงเค้าหรอ” ป๊าดดดดดด ไอ้นี่ ยังส่งสายตาหวานมาอีกเดี๋ยวก็หลงหรอก
“พอแล้วน่าแกสองคนนะ จะทานอะไรหรือเปล่าจะได้สั่ง” มิเรียวพูดพร้อมทั้งส่ายหน้าอย่างระอา
“ที่อิ่ม” เออ ให้มันได้อย่างนี้ ไอ้หล่อ
“อยากกินพิซซ่า” มาร้านอาหารอิตาเลี่ยนต้องกินพิซซ่าสิ
“ก็สั่งสิ” นาร์ชาพูดพลางใช้สายตาไล่ไปตามเมนู
“อยากกินซีฟู๊ด”
“อืม” สายตายังคงอยู่ที่เมนู
“อยากกินหมึก”
“อืม” เริ่มพลิกหน้าต่อไป
“อยากกินปู”
“ได้”
“อยากกินกุ้ง”
“อยากกินหอยนางรม”
“งั้นซัมเมอร์จะพาไปทะเล” นาร์ชาพูดทั้งที่สายตายังดูที่เมนูอยู่
“ขอบคุณ”เจอายิ้มหวานกลับไปให้คนที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาจากเมนู
“แล้วแกจะไปด้วยกันป่ะ”นาร์ชาถามมิเรียวที่นั่งเงียบอยู่
“ไม่ล่ะ” มิเรียวเรียกให้พนักงานมารับออร์เดอร์
พิซซ่าซีฟู๊ด ไก่ทอด ออนเนี่ยนริง สปาเก็ตตี้ ลาซานญ่า อีกสารพัดที่สั่งมา
แต่ขอโทษเถอะ ทานสามคน มีหรอที่จะเหลือ
นาร์ชามองคนที่ม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ซอสก็เลอะอยู่ที่มุมปาก แบบนี้สิ มันถึงหาแฟนไม่ได้
.
.
.
.
.
แต่ยัยเพื่อนตัวดียังไม่ออกมาซะที แค่นี้เกียตรนิยมก็รออยู่ตรงหน้าอยู่แล้วจะขยันไปถึงเมื่อไหร่
“มารอนานแล้วหรอ” ร่างบางกระโดดลงตรงหน้าคนที่รออยู่แล้ว
“เออ” มันตอบสั้นๆง่ายๆได้อีกนะ
“หิวแล้วไปหาไรกินกันป่ะ” นาร์ชาพูดจบก็เดินนำหน้าอีกคนไปยังรถเวสป้าสีขาวที่จอดอยู่ริมถนน
“รีบขึ้นมาดิ หิวนะเว่ย” เจ้าของผิวสีแทนหันไปมองอีกคนที่ยังยืนนิ่งอยู่บนถนน
จนอีกคนต้องรีบกระโดดขึ้นรถ ถ้าช้ากว่านี้แกจะฆ่าฉันหมกคณะไหมเนี่ย ไอ้ช่า T-T
“จะพาไปกินไหนอ่ะ” เจอาถามพร้อมทั้งเกยคางไว้ที่ไหล่ของคนผมสั้น
วันๆมันเรียนอะไรบ้างหรือเปล่าเนี่ย ทำไมไม่มีสมุดหนังสือติดตัวมาสักเล่มเดียว
“เดี๋ยวพาไปกินร้านอร่อยเพิ่งเปิดใหม่คนไปกินตรึมเลย” สีหน้ามันทำไมดี๊ด้าจังว่ะ
“ถ้าคนไปกินเยอะแล้วจะมีที่นั่งหรอ”
“ไม่ต้องห่วงน่า จองโต๊ะไว้แล้ว” พูดจบก็หันหน้ามายักคิ้วให้คนด้านหลัง
“เฮ้ย หันไปมองทางดิ อยากตายก่อนวัยอันควรหรือไงว่ะ”
ใจหายใจคว่ำกับไอ้บ้านี่ คิดผิดหรือถูกว่ะเนี่ยที่เป็นเพื่อนกับมัน
ไม่นานรถก็จอดที่ลานจอดสำหรับรถมอเตอร์ไซ
เมื่อถอดหมวกกันน็อคออก นาร์ชาไม่ลืมที่จะสำรวจทรงผมที่ถูกเซ็ตมาเป็นอย่างดี
“เลิกหล่อได้แล้ว ไอ้หล่อ เมื่อไหร่จะไป ไหนว่าหิวไง ทำยังกะนัดสาวไว้อย่างนั้นแหละ”
เจอาพูดพลางมองดูคนที่จัดแต่งทรงผมของตนเองอยู่ที่กระจกของรถคันข้างๆ
ก็เวสป้ามันมีกระจกมองหลังซะที่ไหน
“อ่ะ ถูกกก” เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ พามาร้านหรูแบบนี้เพราะนัดสาวไว้
“แล้วแกจะพาฉันมาด้วยทำไมว่ะ”
“เออน่า เข้าไปแล้วเดี๋ยวแกก็รู้” เออรู้ พามาเป็นก้างละสิ
นาร์ชาโอบไหล่อีกคนแล้วเดินเข้าไปในร้านที่เต็มไปด้วยผู้คน
ทั้งคู่เดินมายังโต๊ะที่จองไว้ ที่มีใครคนหนึ่งนั่งรออยู่แล้ว
“มาแล้ว ขอโทษนะที่ให้รอนาน ยัยนี่เรียนเลิกช้านะ”
นาร์ชาพูดกับคนที่กำลังจิบกาแฟ แล้วใช้นิ้วจิ้มลงที่หัวฉัน ใครว่ะ หน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็น
“นั่งลงสิ แล้วก็เลิกทำหน้าเอ๋อ4Dได้แล้วน่าเจอา^^”
เสียงก็คุ้นๆนะ เสียงแบนๆแบบนี้มัน เหมือน เหมือน...
“มะ มะ มิเรียว”
อีกคนยิ้มตาหยีให้ฉัน อ๊ายยยย มิเรียวตัดผมสั้น หล่อ แม่เจ้า
ทำไมถึงได้หล่อแบบนี้ กรี๊ดดดดด ขอสาวแตกสักวัน แล้วฉันไม่สาวตรงไหนเนี่ย- -^
“ทำไมถึงได้”
ฉันพูดแล้วชี้ไปที่ผมของคนที่นั่งตรงข้าม ผมสีดำที่เคยยาวสลวยละกลางหลัง
ตอนนี้กับสั้นละต้นคอจนอีกคนดูหล่อระเบิด
“มันร้อนนะเลยตัด^^*”
“ร้อนกับผีนะสิ นี่มันหน้าหนาวนะเฟ้ย” อีกคนยังคงยิ้มให้ฉัน อ๊ายยยย ละลายยย
“เบื่อผมยาวแล้วก็เลยลองตัดดู”
“หล่ออ่ะ ไอ้หล่อนี่ชิดเลนนอกแล้วตกขอบไปเลย” เจอาพูดแล้วชี้มือไปยังคนที่นั่งอยู่ข้างกาย
“คนเขานั่งอยู่เงียบๆ ยังกัดมาได้นะไอ้ปากมอม” นั่น มันส่งสายตาค้อนมาให้ตุ๊บนึง
“พวกแกสองคนนี่น่ารักดีว่ะ น่าจะเป็นแฟนกันนะ” มิเรียวที่มองเพื่อนรักหยอกล้อกันไปมาพูดทำเอาอีกสองคนทำหน้าเหวอ
“ก็ดีนะ ฉันเองก็ยังไม่มีแฟน” ฉันทำท่าคิดแล้วก็พูดออกไป รอดูปฏิกิริยาตอบสนอง
“พูดบ้าอะไรของแกว่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน เดี๋ยวเค้าก็ยอมหรอก” ให้มันได้อย่างนี้สิ ปฏิเสธ แต่พูดแบบนี้เดี๋ยวก็ยอมด้วยคน
“ไอ้ช่า!!”
“ไม คิดถึงเค้าหรอ” ป๊าดดดดดด ไอ้นี่ ยังส่งสายตาหวานมาอีกเดี๋ยวก็หลงหรอก
“พอแล้วน่าแกสองคนนะ จะทานอะไรหรือเปล่าจะได้สั่ง” มิเรียวพูดพร้อมทั้งส่ายหน้าอย่างระอา
“ที่อิ่ม” เออ ให้มันได้อย่างนี้ ไอ้หล่อ
“อยากกินพิซซ่า” มาร้านอาหารอิตาเลี่ยนต้องกินพิซซ่าสิ
“ก็สั่งสิ” นาร์ชาพูดพลางใช้สายตาไล่ไปตามเมนู
“อยากกินซีฟู๊ด”
“อืม” สายตายังคงอยู่ที่เมนู
“อยากกินหมึก”
“อืม” เริ่มพลิกหน้าต่อไป
“อยากกินปู”
“ได้”
“อยากกินกุ้ง”
“อยากกินหอยนางรม”
“งั้นซัมเมอร์จะพาไปทะเล” นาร์ชาพูดทั้งที่สายตายังดูที่เมนูอยู่
“ขอบคุณ”เจอายิ้มหวานกลับไปให้คนที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาจากเมนู
“แล้วแกจะไปด้วยกันป่ะ”นาร์ชาถามมิเรียวที่นั่งเงียบอยู่
“ไม่ล่ะ” มิเรียวเรียกให้พนักงานมารับออร์เดอร์
พิซซ่าซีฟู๊ด ไก่ทอด ออนเนี่ยนริง สปาเก็ตตี้ ลาซานญ่า อีกสารพัดที่สั่งมา
แต่ขอโทษเถอะ ทานสามคน มีหรอที่จะเหลือ
นาร์ชามองคนที่ม้วนเส้นสปาเก็ตตี้เข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ซอสก็เลอะอยู่ที่มุมปาก แบบนี้สิ มันถึงหาแฟนไม่ได้
.
.
.
.
.
“นี่นาร์ชา อาทิตย์หน้าฉันมีแข่งเปียโนแกจะไปเชียร์หรือเปล่า”
ฉันเกยคางถามอีกคนเมื่อรถจอดเทียบที่หน้าหอพัก
“ไปดิ แกก็พักผ่อนบ้างนะ อย่าซ้อมหนักมากเดี๋ยวเสียสุขภาพ”
“เป็นห่วงละสิ”
“เออ”
“ทำไมแกไม่ย้ายมาอยู่หอกับฉันว่ะ” ร่างบางยังคงถามอีกคนที่ตอนนี้ตาใกล้จะปิดเต็มที
“ไม่ละ อยากอยู่คนเดียว”
“แต่ฉันอยู่คนเดียวแล้วมันเหงาว่ะ” จากที่เกยคางเปลี่ยนมาเป็นกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่ที่เบาะรถ
“ก็บอกแล้วไงให้แกรีบหาแฟน”
“เคยห่วงกันบ้างป่ะเนี่ย”ฉันพูดแล้วปรายตามองคนข้างกายที่เอาแต่หาว
“ก็ห่วงนะสิถึงได้พูด”
“ไมแกไม่เป็นแฟนฉันว่ะ” ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย เดี๋ยวไอ้หน้าหล่อข้างๆก็ช็อคตายพอดี
“พูดออกมาได้นะ แค่ฉันกับแกไปไหนมาไหนแบบนี้ แกถึงได้ไม่มีหนุ่มๆมาจีบ”
เพราะแกใช่ไหม ที่ตีหน้ายักใส่หนุ่มๆที่จะมาจีบฉัน
“ใช่ เพราะฉันนี่แหละ ไอ้เจรั่ว” เฮ้ย พูดเบาแล้วนะ ได้ยินได้ไงเนี่ย
“ไม่ต้องทำหน้าหมาสงสัยเลยนะ อยู่กันแค่สองคนแถมยังเงียบขนาดนี้ใครก็ได้ยิน^^”
นาร์ชาใช้มือขยี้ผมฉันจนยุ่ง พร้อมส่งยิ้มหวานพอใจในผลงานของตัวเอง
“พอเลย ผมสวยฉันยุ่งจนหมดสวยแล้วเนี่ยT^T”
เจอาใช้มือจัดผมยาวให้เข้าทรง แล้วรวบผมให้มาอยู่ด้านเดียวกันจนเปิดให้เห็นใบหน้าเรียว
“You’re Beautiful”
“แกเป็นบ้าอะไรเนี่ยถึงได้พูดภาษาอังกฤษใส่ฉัน”
“ไอ้เจ ฉันเพิ่งรู้ว่าแกสวยขนาดนี้”
นาร์ชายังมองฉันตาไม่กระพริบ เฮ้ย อย่ามองแบบนี้ดิ เดี๋ยวก็รักหรอก
“เวลาแกเขินนี่ น่ารักดีนะ”
ใคร ใคร มันเขิน ฉันไม่ได้เขินนะเว่ย แต่หน้าแดงทำไมว่ะเนี่ย>[]<
“ฉะ ฉันไปนอนแล้ว แกก็กลับดีๆละ”
ฉันพูดจบก็รีบเดินขึ้นตึกทันที ไอ้บ้าเอ๊ย อยู่ดีๆก็มาพูดแบบนี้ ไอ้ช่าบ้า>O<!!!
เสียงนาร์ชายังคงตะโกนไล่หลัง เจอาคนสวย~~
รู้แล้วว่าสวย พูดอยู่ได้ เดี๋ยวคนเขาก็ตื่นหมดหรอก สวยแล้วทำไมไม่จีบ>[]<
.
.
.
.
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
เจอานั่งอยู่ภายในห้องสำหรับแข่งขันอีกแค่สองอันดับก็จะถึงคิวเธอที่ต้องแข่ง
แต่นาร์ชายังไม่มาผู้แข่งขันแต่ละคนมีแต่คนเล่นเก่งๆทั้งนั้น
เมื่อคืนก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ ตอนนี้โน๊ตเพลงที่ซ้อมมาก็เริ่มจะจางหายไปจากสมอง
ร่างบางที่อยู่ในชุดเดรสสีชพูอ่อน ใบหน้าเรียวถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีพีช
ทำให้ใบหน้าดูหวาน ผมยาวสลวยถูกรวบให้มาอยู่ด้านขวาปลายผมยาวถูกดัดให้เป็นลอน
มีโบว์ติดผมที่นาร์ชาซื้อให้ติดอยู่ที่ด้านซ้ายเปิดให้เห็นใบหน้าสวย
มือเรียวบีบไปตามนิ้วเพื่อให้คลายความตื่นเต้น เมื่อถึงลำดับของตนเองเจอาก้าวขึ้นเวทีด้วยความประหม่า
ไม่เคยรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นได้มากเท่านี้
เมื่อกรรมการบอกกติกาจบมือเรียวก็วางลงบนเปียโนหลังใหญ่
บริเวณรอบข้างตกอยู่ในความมืด มีเพียงเจอาที่อยู่ในแสงสว่าง
มือเรียวที่กำลังสั่นไล่ไปตามแกรนด์เปียโนอย่างเชื่องช้า
ทุกคนต่างตกอยู่ในมนต์สะกดของเสียงที่กำลังขับกล่อม
มือก็ไล่ไปตามตัวโน๊ตแต่สายตากลับมองหาคนที่บอกว่าจะมาเชียร์
คงหลอกให้ดีใจเก้อนะสิ จนจะจบเพลงอยู่แล้วก็ยังไม่มา จะงอนทั้งอาทิตย์เลยคอยดูสิ
เมื่อเสียงเปียโนแผ่วเบาลงเสียงปรบมือกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง
หญิงสาวโค้งน้อยๆก่อนจะเดินออกมาจากเวที เมื่อก้าวลงบันไดพ้นจากเวทีได้ไม่กี่ก้าว
ดอกลิลลี่ช่อโตก็ปรากฏตรงหน้า
“ขอโทษนะที่ไม่ได้นั่งเชียร์หน้าเวที”
นาร์ชายื่นช่อดอกไม้ให้กับฉัน รู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก
“วันนี้แรคคูนของฉันสวยที่สุดเลยนะ”
ไอ้หล่อ ชมกันแบบนี้หรอ แล้วฉันไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่
รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าและมือแล้วตอนนี้
“ฉันเห็นแกมองหาฉันนะคอแกยาวเป็นยีราฟเลย” นาร์ชาพูดจบก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“เพราะแกนั่นแหละที่สัญญาว่าจะมาเชียร์ฉัน” ฉันไม่งอนแกก็บุญแล้ว ทำแก้มป่องใส่ซะเลยนิ
นาร์ชายื่นมือมายีผมอีกคน โทษฐานที่ทำตัวน่ารักใส่เธอ
“อ๊ายย ไอ้บ้ามายีผมฉันทำไมหมดสวยเลย” เจอาพูดงอนๆ จนอีกคนส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
“เดี๋ยวนี้แกมีวี๊ดว้ายเป็นผู้หญิงกับเขาด้วย”
“ก็ฉันผู้หญิงนะสิ ไอ้ช่าบ้า ใครจะหล่อเทพเหมือนแกล่ะ”
ชิส์......งอน ว่าจะไม่งอนมันแล้วนะ คนเขาอุตส่าห์แต่งตัวสวยๆมา มาทำซะผมยุ่งหมดสวยเลย
ฉันเกยคางถามอีกคนเมื่อรถจอดเทียบที่หน้าหอพัก
“ไปดิ แกก็พักผ่อนบ้างนะ อย่าซ้อมหนักมากเดี๋ยวเสียสุขภาพ”
“เป็นห่วงละสิ”
“เออ”
“ทำไมแกไม่ย้ายมาอยู่หอกับฉันว่ะ” ร่างบางยังคงถามอีกคนที่ตอนนี้ตาใกล้จะปิดเต็มที
“ไม่ละ อยากอยู่คนเดียว”
“แต่ฉันอยู่คนเดียวแล้วมันเหงาว่ะ” จากที่เกยคางเปลี่ยนมาเป็นกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่ที่เบาะรถ
“ก็บอกแล้วไงให้แกรีบหาแฟน”
“เคยห่วงกันบ้างป่ะเนี่ย”ฉันพูดแล้วปรายตามองคนข้างกายที่เอาแต่หาว
“ก็ห่วงนะสิถึงได้พูด”
“ไมแกไม่เป็นแฟนฉันว่ะ” ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย เดี๋ยวไอ้หน้าหล่อข้างๆก็ช็อคตายพอดี
“พูดออกมาได้นะ แค่ฉันกับแกไปไหนมาไหนแบบนี้ แกถึงได้ไม่มีหนุ่มๆมาจีบ”
เพราะแกใช่ไหม ที่ตีหน้ายักใส่หนุ่มๆที่จะมาจีบฉัน
“ใช่ เพราะฉันนี่แหละ ไอ้เจรั่ว” เฮ้ย พูดเบาแล้วนะ ได้ยินได้ไงเนี่ย
“ไม่ต้องทำหน้าหมาสงสัยเลยนะ อยู่กันแค่สองคนแถมยังเงียบขนาดนี้ใครก็ได้ยิน^^”
นาร์ชาใช้มือขยี้ผมฉันจนยุ่ง พร้อมส่งยิ้มหวานพอใจในผลงานของตัวเอง
“พอเลย ผมสวยฉันยุ่งจนหมดสวยแล้วเนี่ยT^T”
เจอาใช้มือจัดผมยาวให้เข้าทรง แล้วรวบผมให้มาอยู่ด้านเดียวกันจนเปิดให้เห็นใบหน้าเรียว
“You’re Beautiful”
“แกเป็นบ้าอะไรเนี่ยถึงได้พูดภาษาอังกฤษใส่ฉัน”
“ไอ้เจ ฉันเพิ่งรู้ว่าแกสวยขนาดนี้”
นาร์ชายังมองฉันตาไม่กระพริบ เฮ้ย อย่ามองแบบนี้ดิ เดี๋ยวก็รักหรอก
“เวลาแกเขินนี่ น่ารักดีนะ”
ใคร ใคร มันเขิน ฉันไม่ได้เขินนะเว่ย แต่หน้าแดงทำไมว่ะเนี่ย>[]<
“ฉะ ฉันไปนอนแล้ว แกก็กลับดีๆละ”
ฉันพูดจบก็รีบเดินขึ้นตึกทันที ไอ้บ้าเอ๊ย อยู่ดีๆก็มาพูดแบบนี้ ไอ้ช่าบ้า>O<!!!
เสียงนาร์ชายังคงตะโกนไล่หลัง เจอาคนสวย~~
รู้แล้วว่าสวย พูดอยู่ได้ เดี๋ยวคนเขาก็ตื่นหมดหรอก สวยแล้วทำไมไม่จีบ>[]<
.
.
.
.
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
เจอานั่งอยู่ภายในห้องสำหรับแข่งขันอีกแค่สองอันดับก็จะถึงคิวเธอที่ต้องแข่ง
แต่นาร์ชายังไม่มาผู้แข่งขันแต่ละคนมีแต่คนเล่นเก่งๆทั้งนั้น
เมื่อคืนก็ตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ ตอนนี้โน๊ตเพลงที่ซ้อมมาก็เริ่มจะจางหายไปจากสมอง
ร่างบางที่อยู่ในชุดเดรสสีชพูอ่อน ใบหน้าเรียวถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีพีช
ทำให้ใบหน้าดูหวาน ผมยาวสลวยถูกรวบให้มาอยู่ด้านขวาปลายผมยาวถูกดัดให้เป็นลอน
มีโบว์ติดผมที่นาร์ชาซื้อให้ติดอยู่ที่ด้านซ้ายเปิดให้เห็นใบหน้าสวย
มือเรียวบีบไปตามนิ้วเพื่อให้คลายความตื่นเต้น เมื่อถึงลำดับของตนเองเจอาก้าวขึ้นเวทีด้วยความประหม่า
ไม่เคยรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้นได้มากเท่านี้
เมื่อกรรมการบอกกติกาจบมือเรียวก็วางลงบนเปียโนหลังใหญ่
บริเวณรอบข้างตกอยู่ในความมืด มีเพียงเจอาที่อยู่ในแสงสว่าง
มือเรียวที่กำลังสั่นไล่ไปตามแกรนด์เปียโนอย่างเชื่องช้า
ทุกคนต่างตกอยู่ในมนต์สะกดของเสียงที่กำลังขับกล่อม
มือก็ไล่ไปตามตัวโน๊ตแต่สายตากลับมองหาคนที่บอกว่าจะมาเชียร์
คงหลอกให้ดีใจเก้อนะสิ จนจะจบเพลงอยู่แล้วก็ยังไม่มา จะงอนทั้งอาทิตย์เลยคอยดูสิ
เมื่อเสียงเปียโนแผ่วเบาลงเสียงปรบมือกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง
หญิงสาวโค้งน้อยๆก่อนจะเดินออกมาจากเวที เมื่อก้าวลงบันไดพ้นจากเวทีได้ไม่กี่ก้าว
ดอกลิลลี่ช่อโตก็ปรากฏตรงหน้า
“ขอโทษนะที่ไม่ได้นั่งเชียร์หน้าเวที”
นาร์ชายื่นช่อดอกไม้ให้กับฉัน รู้สึกดีใจจนบอกไม่ถูก
“วันนี้แรคคูนของฉันสวยที่สุดเลยนะ”
ไอ้หล่อ ชมกันแบบนี้หรอ แล้วฉันไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่
รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าและมือแล้วตอนนี้
“ฉันเห็นแกมองหาฉันนะคอแกยาวเป็นยีราฟเลย” นาร์ชาพูดจบก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“เพราะแกนั่นแหละที่สัญญาว่าจะมาเชียร์ฉัน” ฉันไม่งอนแกก็บุญแล้ว ทำแก้มป่องใส่ซะเลยนิ
นาร์ชายื่นมือมายีผมอีกคน โทษฐานที่ทำตัวน่ารักใส่เธอ
“อ๊ายย ไอ้บ้ามายีผมฉันทำไมหมดสวยเลย” เจอาพูดงอนๆ จนอีกคนส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
“เดี๋ยวนี้แกมีวี๊ดว้ายเป็นผู้หญิงกับเขาด้วย”
“ก็ฉันผู้หญิงนะสิ ไอ้ช่าบ้า ใครจะหล่อเทพเหมือนแกล่ะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น