ทะลุมิติแดนมังกร1

ลำดับตอนที่ #1 : กลับสู่อดีต เมืองหลงเอ๋อ

มีนักศึกษาคณะภาษาจีนกลุ่มหนึ่ง ได้แก่ พล ริน เหมียว หลิว ทุกคนเป็นเพื่อนรักกัน   วันหนึ่งทั้งหมดได้เดินทางไปทัศนศึกษาพร้อมเพื่อนในคณะเดียวกัน ที่ประเทศจีน ปักกิ่ง (จริงๆก็ไม่รู้ว่ามีทัศนศึกษาแบบนี้รึเปล่าถ้าไม่มีก็ขออภัยด้วยนะคำ^^:)  วันแรกพวกเขาได้ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีน จากนั้นก้ไปเที่ยววัดกันต่อ เมื่อเข้าไปในวัด ทั้ง4คนก็เดินหลงทางทางกับนักศึกษาคนอื่นๆ  แล้วก็ได้ไปพบกับระฆังใบหนึ่งแขวนแยู่ ข้างๆเขียนภาษาจันกำกับไว้ว่า \"ระฆังมังกรน้อย ระฆังใบนี้มีตำนานอยู่ว่าได้มีนักพรตจับมังกรน้อยตัวหนึ่งขังไว้ เพราะวามันไปก่อความเดือดร้อน  หลังจากที่นักพรตตายไปคาถาก็ไม่เสื่อมไปไหน และมังกรน้อยก็ยังคงรอคอยให้มีผู้มาปลดปล่อยมันจนถึงทุกวันนี้ และข้างล่างสุดก็มีข้อความว่า ห้ามตีระฆังเล่น\" แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ  พลคว้าไม้ระตีระฆังที่อยู่ข้างๆมาตีทันที (นิสัยไม่ดีจริงๆ^^) เสียงก้องกังวานไพเราะมาก แต่ทันทีที่สิ้นเสียงท้องฟ้าก็มืดมัว และฝนก้ตกลงมา ขณะที่ทุกคนวิ่งหาที่หลบฝน ก็ปรากฏประตูสีทองบานใหญ่ขึ้น พอประตูเปิดทุกคนก็ถูกดูดเข้าไป เมื่อรู้สึกตัวก็มาอยู่กันในเมืองที่ผู้คนพลุกพล่านแต่ก็ไม่รู้ว่าว่าอยู่ที่ไหนกัน แถมผู้คนก็แต่งตัวแบบจีนในสมัยก่อน  หลิวจึงเข้าไปถามคุณลุงคนหนึ่ง(ด้วยภาษาจีน)ว่า

หลิว : เอ่อ..คุณลุงครับ ทีนี่ที่ไหนกันครับ?

ลุง : ที่นี่เหรอ เมืองหลงเอ๋อ

หลิว : แล้วนี่เล่นหนังกันหรือครับ?

ลุง :??? เล่นหนัง?? พูดเรื่องอะไรน่ะ??

หลิว : ?อ้าวก็ลุงแต่งตัวแปลกๆแบบนี้ไม่ได้เล่นหนังหรือครับ???

ลุง: เฮ้ย เจ้านี่พูดอะไรไม่รู้เรื่อง คนเขาก็แต่งตัวแบบนี้กันมาตั้งนานแล้ว เจ้าน่ะสิแต่งตัวแปลก ท่าจะบ้า ไปดีกว่า

หลิว: ชะอ้าว... เดี๋ยวก่อนสิลุง>..< .....ว้า ไปซะแล้ว

จากนั้นหลิวก็เดินกลับไปหาเพื่อนๆ

เหมียว : เอ..ฉันว่าที่นี่มันแปลกๆนา

พล  : หรือว่าเราจะเจาะเวลาหาอดีตได้

เหมียว : บ้า ไม่ใช่ในหนังซักหน่อย

พล : อะโธ่ ไม่เชื่อแล้วจะเสียใจ -..\'

เหมียว : ใครเขาจะไปเชื่อนายเล่า

ริน : ฉันว่าอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย ไปหาคนที่ท่าทางน่าถามกันเถอะ

พอทุกคนเดินไปซักพักก็พบผู้หญิงคนหนึ่งหกล้มข้าวของตกกระจายหมด ก็เลยไปช่วยเก็บ

ผู้หญิง(เสี่ยวเหมย) : ขอบคุณมากนะคะ ข้าชื่อ เสี่ยวเหมยค่ะ

ริน : คุณเสี่ยวเหมย ไม่ทราบว่าทำไมคนที่นี่ถึงแต่งตัวอย่างนี้ละคะ?

เสี่ยวเหมย : เค้าก็แต่งตัวกันอย่างนี้อยู่แล้วนี่คะ พวกท่านสิทำไมแต่งตัวแบบนี้

ริน : เอ่อ..........

พล : คุณเสี่ยวเหมย นี่ปี อะไรครับเนี่ย??

เสี่ยวเหมย : ปีเจี้ยนอานที่ 2 ในราชวงศ์ตงฮั่นค่ะ

พล ริน เหมียว หลิว :  หา!!!! จริงรึเปล่า???

เสี่ยวเหมย : จริงสิคะ จะโกหกทำไม

พล : เห็นไหมเหมียว บอกแล้วว่าเราเจาะเวลาหาอดีตกันจริงๆ

เหมียว : แต่ฉันก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีแหละ

หลิว : แต่ดูๆแล้วสงสัยจะจริงนะเหมียว

ริน : อื้อ ฉันก็ว่างั้นแหละ

พล : เป็นไงเชื่อยังล่ะเหมียว

เหมียว : เออๆ เชื่อก็เชื่อ..

เสี่ยวเหมย : ว่าแต่ถามวันเดือนปีทำไมหรอคะ

ริน : คุณเสี่ยวเหมยอาจจะไม่เชื่อนะคะ แต่พวกเราน่ะมาจากอนาคตค่ะ

เสี่ยวเหมย :อนาคต!! ว้าว ดีจังมีเพื่อนมาจากอนาคต ข้าจะพาพวกท่านชมเมืองเอามั้ยล่ะ วันนี้มีงานเทศกาลด้วยนะ เป็นการตอบแทน

ริน : ว้าว ดีมากเลยค่ะ

เหมียว : ฉันว่าคุณเสี่ยวเหมยนี่อ่อนต่อโลกจังเชื่อคนง่ายชะมัด

พล : เขาเชื่อก็ดีแล้วน่าเรื่องมากจริง

เหมียว :.....โอ๊ย ไม่พูดกับนายแล้ว

   จากนั้นเสี่ยวเหมยก็พาทุกคนไปเดินเที่ยวรอบๆเมือง และเที่ยวงานเทศกาล ระหว่างทางก็ได้ไปเจอกลุ่มคนกำลังเล่นโยนห่วงกัน ถ้าโยนคล้องของรางวัลอันไหนได้ก็เอาอันนั้นไปเลย







พล : ว้าว น่าเล่นจังเลย

ริน : แต่ไม่มีเงินนี่นา

เสี่ยวเหมย: ข้าเองก็ไม่ได้นำเงินติดตัวมาด้วยสิ อ๊ะนั่นเพื่อนข้า คุณชายจาง! คุณชายจาง !

คุณชายจาง  : ไงจ๊ะ เสี่ยวเหมยคนสวย

เสี่ยวเหมย : กล่าวเกินจริงไปแล้วข้าไม่สวยหรอก คนพวกนี้เป็นเพื่อนใหม่ของเสี่ยวเหมยเองค่ะ คือว่าพวกเราอยากเล่นโยนห่วงแต่วันนี้ข้าไม่ได้พกเงินมาเลย คุณชายจางช่วยออกแทนหน่อยสิคะ เอาไว้กลับบ้านข้าจะคืนเงินให้

คุณชายจาง : ได้เลยจ้ะ เสี่ยวเหมย เจ้าไม่ต้องคืนเงินหรอก ถือว่าเป็นน้ำใจของข้าต่อเพื่อนใหม่ของเจ้าละกัน

    พล ริน เหมียว หลิว : ขอบคุณมากครับ/ค่ะ

เสี่ยวเหมย : เอ้อข้าลืมบอกพวกท่านไปเรื่องนึง ท่านเห็นคนที่ใส่ชุดน้ำเงินนั่นมั้ย เขาเป็นคนจัดงานนี้ขึ้น เขาเป็นผู้มีอิทธิพลแถวนี้ละ ถ้าเกิดอะไรขึ้นพวกท่านก็อย่าโวยวายล่ะเดี๋ยวเป็นเรื่อง

พล : อะไรมีอย่างนี้ด้วยเหรอ

หลิว : ครับ ครับคุณเสี่ยวเหมยเราจะไม่โวยวาย

เสี่ยวเหมย : งั้นไปเล่นโยนห่วงกันเถอะ

พล : อ้าว หลิวเมื่อกี๊ทำไมพูดตัดบทอย่างงั้นล่ะ เรายังพูดไม่จบซะหน่อย

หลิว : ก็แค่เล่นโยนห่วงน่า คงไม่มีใครมาหาเรื่องเราหรอกมั้ง

ริน : ใช่ ไปกันเถอะ เหมียวเขานำหน้าไปแล้วนะ

  จากนั้นทุกคนก็เล่นโยนห่วงกันอย่างสนุกสนาน

พล : โอ๊ย โยนไม่ลงเลย แล้วดูของรางวัลดิ ใหญ่กว่าห่วงอีกใครจะไปโยนครอบได้ แถมสภาพห่วง ยังกะใช้มา10ปีแน่ะ

เหมียว : นี่ฉันฟังนายบ่นมานานนนน.......มาก แล้วนะ ช่วยเงียบหน่อยคนอื่นเค้าไม่มีสมาธิ

   คนจัดงาน : อะแฮ่ม ทุกท่านครับวันนี้เรามีรางวัลใหญ๋มาให้ท่านลุ้นครับ เพียงท่านโยนห่วงได้ ของรางวัลของวันนี้ก็คือแจกันใบยักษ์สีทองที่มีฝาปิดใบนี้ เท่านี้ยังไม่พอข้างมนมีเพชรนินจินดาให้และเงินทองให้ด้วยนะครับ แต่ขอบอกว่าไม่ง่ายอย่างที่คิดนะครับ

พล : โห ฝามีที่ให้คล้องนิดเดียวเอง

เหมียว : บ่นจังวุ้ย แต่ฉันว่าน่าสนุกออก เพราะถ้าได้รางวัลล่ะก็   หึ หึ โฮะ โฮะ สบายไปอีกนาน

พล  : เออจริงแฮะ จะได้รวยซะที

ริน หลิว : นั่นสิไปเล่นกันเถอะ เดี๋ยวคนอื่นได้รางวัลไป

    และแล้วในที่สุดด้วยความพยายาม (และความงก)

พล : ฮ่าาาาาาา สำเร็จแล้วเรา รวยแล้ววววว

ริน : เย้  เก่งจัง

คนจัดงาน  :  หยุดดดด!!! เดี๋ยวก่อนเจ้าผิดกติกา

พล : ตรงไหนไม่ทราบ

คนจัดงาน : นั่นไง เจ้าล้ำเส้น เส้นด้ายที่เจ้าเหยียบอยู่ไงล่ะ

พล : แว้ก เส้นด้ายเนี่ยนะ มีตั้งแต่เมื่อไหร่ ขี้โกงนี่นาไม่ยอมหรอก

ริน : ไม่เอาน่าพล ช่างเค้าเหอะจำที่คุณเสี่ยวเหมยบอกไม่ได้แล้วหรอ

พล : ไม่ได้หรอก ทำแบบนี้หลอกชาวบ้านนี่นา

ชาวบ้าน : ใช่ ใช่ ไม่ยอม

คนจัดงาน : บอกว่าไม่ให้ก็ไม่ให้เด่ะ เดี๋ยวโดนหรอก

ชาวบ้าน : อะจึ๋ย สงสัยไอ้หนุ่มนั่นเละแน่เลยว่ะ

ชาวบ้าน : ไม่มั้ง ไม่แน่

พล : แน่จริงก็มาเลย ไม่กลัวหรอก

คนจัดงาน : เฮ้ย ลูกน้องออกมาจัดการมันซิ

....................เงียบ.............................

ลูกน้อง : เฮ้ย แกได้ยินอาไรแว่วๆป่ะ

ลูกน้องอีกคน : ไม่เห็นได้ยินเลย หูฝาดมั้ง

ลูกน้อง : เออ เออ ช่างเหอะ ก๊งเหล้าต่อเร็วไม่เมาไม่เลิกวันนี้.....



พล : ไหนล่ะ ไม่เห็นมีใครเลย งั้นขอรางวัลไปเลยละนะ ลาขาด ...ฮ่ะฮ่ะ

คนจัดงาน : เฮ้ย เอามานะะะะะะ      ว้ากกก ลูกน้องไปไหนหมดดดดด

จากนั้นทั้งหมดก็วิ่งหนีไปจนพ้นจากสายตาของผู้คน

เหมียว : โอ๊ยพอเหอะ หยุดวิ่งเหอะ เหนื่อยจัง

หลิว : พล แล้วนายจะทำยังไงกับเงินทองพวกนี้ล่ะ

พล : ถามได้ ก็ใช้ให้สะใจสิ

เหมียว : บ้าเหรอ แบ่งของรางวัลให้คุณชายจางด้วยสิ เขาอุตส่าห์ ออกค่าเล่นให้เรา

พล : แหงะ....เสียดายอ้ะ

เหมียว : นี่อย่างกสิ  คุณชายจางคะอยากได้อะไร เลือกเลยค่ะ

พล : เฮ้ย อย่าน้าาา

ริน : พล ฉันไม่นึกเลยนะว่านายจะเป็นคนแบบนี้

พล : จ๋อย.... ให้ก็ได้ครับ ตามสบายเลยครับคุณชายจาง

คุณชายจาง : งั้นขอหยกชิ้นนี้ละกันสวยดี

ริน  : คุณเสี่ยวเหมยละคะ

พล : หา ให้อีกเหรอ

ริน : อะแฮ่มมม..

พล : ตามสบายเลยครับ คุณเสี่ยวเหมย

เสี่ยวเหมย : ขอบคุณค่ะ งั้นขอปิ่นสีทองนี่นะคะ

เหมียว : คุณเสี่ยวเหมย วันนี้ขอบคุณมากเลยค่ะ แล้วนี่ก็ค่ำแล้วกลับบ้านไปก่อนเถะ เดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง

คุณชายจาง : เสี่ยวเหมย เดี๋ยวข้าไปส่งที่บ้านนะ

เสี่ยวเหมย : ค่ะ แต่เดี๋ยวก่อนแล้วพวกคุณจะไปอยู่ที่ไหนล่ะค่ะ นี่ก็มืดแล้ว

หลิว : แล้วคุณเสี่ยวเหมยพอจะแนะนำที่พักให้หน่อยได้มั้ยครับ

เสี่ยวเหมย : บ้านเสี่ยวเหมยไงคะ ไม่ต้องเสียค่าที่พัก มีอาหารเลี้ยงด้วยนะ

ริน : แต่วันนี้ก็รบกวนเสี่ยวเหมยมาเยอะแล้วนะ

เสี่ยวเหมย : ไม่รบกวนหรอกค่ะวันนี้สนุกดี กลับไปเล่นกับเสี่ยวเหมยที่บ้านต่อนะคะ

เหมียว : งั้นตกลงค่ะ ขอบคุณนะคะ

คุณชายจาง : โธ่ นึกว่าจะได้กลับกับเสี่ยวเหมย2คนแท้ๆเลย......งั้นข้าขอแยกทางกลับบ้านตรงนี้เลยนะ ลาก่อน



เมื่อทุกคนมาถึงบ้านเสี่ยวเหมย

พล ริน เหมียว หลิว : โหหหหห  บ้านหรือวังเนี่ย

เสี่ยวเหมย : เชิญทุกท่านเลยค่ะ

แม่เสี่ยวเหมย : อ้าว เสี่ยวเหมย พาใครมาด้วยล่ะนั่น

เสี่ยวเหมย : ท่านแม่คะ นี่เพื่อนใหม่ของหนูค่ะ ทุกตนนิสัยดีมาก     ทุกคนนี่แม่ของเสี่ยวเหมยเองค่ะ

พล ริน เหมียว หลิว : สวัสดีครับ/ค่ะ คุณป้า

แม่เสี่ยวเหมย : สวัสดีจ้ะ ขอบใจที่ช่วยดูแลเสี่ยวเหมยนะจ๊ะ ว่าแต่พวกหนูทำไมแต่งตัวแปลกๆ

เสี่ยวเหมย : พวกเค้ามาจากดินแดนที่ไกลมากค่ะ ดินแดนชื่ออนาคต แม่คะให้พวกเค้าพักที่บ้านเราซักพักนะคะ

แม่เสี่ยวเหมย : ดินแดนชื่ออนาคตหรอจ๊ะ ชือแปลกดีนะ ถ้าเป็นเพื่อนเสี่ยวเหมยจะพักนานแค่ไหนก็ได้จ้ะ มาเข้ามาในบ้านดีกว่านะ

เหมียว : ดินแดนอนาคตงั้นเหรอ ตกลงเสี่ยวเหมยเขาเข้าใจมั้ยเนี่ยว่าเรามาจากอนาคต

พล : ไม่รู้ดิ



เสี่ยวเหมย : พวกท่านพักที่เรือนตะวันออกนี้นะคะ ตามสบายค่ะ