คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : wHat hApPeN !!~ >>1
หน้าโรเรียน แลน อม เน์ ทาร์ม อนเ้า
“เฮ้ ริสเบียน นายไปทำอะไรมาน่ะ” เเอร์ถามผมหน้าาื่น ับไอ้แ่รอยแผลบนหน้านิเียว
“็อุบัิเหุนิหน่อยน่ะ” ผมอบเนือยๆ
“ริส หน้าเธอไปโนอะไรมา” ลิี่ที่เพิ่เินมาถามผม้ำอี เธอเอามือมาลูบๆบริเวใบหน้าที่มีบาแผลและมีพาสเอร์ิไว้เรียบร้อยแร้วอผม
“ันไม่เป็นอะไรมาหรอ ็บอแล้วไว่าอุบัิเหุ - -*” ผมบอเ็ๆ
“เธอเป็นไรน่ะ ูเธอแปลๆไปนะ” ลิี่ถามผมอย่าสสัย
“ไม่ไ้เป็นไรหรอน่า” ผมบอปัๆ อย่าว่าแ่เธอสสัยเลย ัน็ยัไม่เ้าใัวเอเหมือนัน
อยารู้หรอว่าแผลนี้มันเิไ้ยัไน่ะ หึ
็เมื่อวานผมไปเอเบโล ผู้หิลูรึ่อัฤษทีู่เรียบร้อยนืืน่าเบื่อ สำหรับลุ่มอผม
ลุ่มอผมไม่่อยอบเธอสัเท่าไหร่ หรือะว่าลุ่ม็ไม่เิ ะเป็นหนัเพาะลิี่มาว่า เพราะเธอหาว่าผมอบมอเบโล (มอหรอทำไมไม่รู้ัวเลยวะ) แล้วมัน็พาลไปทั้ลุ่ม รวมทั้ผม ผมรู้ัเธอนะ เพราะพ่ออเธอเยทำานับาอผม แ่็ไม่เยเ้าไปทัหรือพูุย ถ้าไม่ำเป็น มันไม่มีเหุผลเลย หรืออาเป็นเพราะเธอูเิ่มๆไม่น่าบ
แ่..มัน็ไม่เี่ยวอยู่ี
วันนั้นึแล้วนะ ผมเินเอื่อยๆไปามทาเินอถนนแถวบ้าน วามรู้สึเบื่อหน่ายอย่าบอไม่ถู ผมเบื่อับสิ่่าๆที่เป็นอยู่ แ่็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
หรืออาาศมันร้อน (เี่ยวมั้ย?)
ในระหว่าทา ผม็เห็นผู้หินหนึ่ เธออยู่ห่าาผมไม่มานั ็ำลัเินเล่นเหมือนผม เธอหลับายิ้มอ่อนโยนให้ับสายลมที่พัมาปะทะสู่หน้าอเธอ
เวลาเธอยิ้มรู้สึมันผ่อนลายแปลๆ แฮะ แ่วามินั้น็้อหมไป เพราะเธอือเบโล ผมส่ายหัวไปมาเพื่อสลัวามิบ้าๆนั้นออ
แ่แล้วเธอ็ลืมาึ้น เธอมอมาทาผม ึ่ผม็ำลัมอเธออยู่เ่นัน เราสบาันสัพั เธอ็ยิ้มบาๆมาให้ผม แ่ผมับหันหน้าลับแล้วเินหนีไป ผมไม่วรอยู่รนี้ ถ้ามีนเห็นไม่ีแน่ ผมไม่ิะหันหลัลับไปมอเธออี แ่แล้วผม็ไ้ยินเสียบาอย่ามาา้านหลั
“เฮ้ เบโล” เสียนี้ทำให้ผมหยุ และหันไปทา้นเสียอีรั้
นี่มันเรย์เนส ู่ปรับเ่าอผมเอนี่ !!
“เอ่อ หวัี” เธออบลับอย่าสุภาพ แ่ท่าทาเหมือนไม่่อยเ็มในั ผม่อยๆไปหลบมุมร้นไม้แถวถนนในหมู่บ้านเพื่อูเหุาร์
“ะไปไหนหรอ ให้ันไปส่มั้ย”
“ไม่เป็นไร ันลับเอไ้ บาย” เธอบอลาานั้นเธอ็เินเลี่ยออไป แ่็ไม่พ้น
เรย์เนสับแนอเธอไม่ให้ไปไหน เธอพยายามสะบัมือออ แ่แนเล็ๆอเบโล็ไม่สามารถทำให้หลุออาารเาะุมอเรย์เนสไ้
“ปล่อย”
“ไปับันีว่า รับรอืนนี้สนุแน่”
“ปล่อยนะ” เบโลสะบัแนอย่าเ็มที่ แ่็ไม่หลุสัที
“ทำไมไม่หลุวะ” ผมเผลอสบถออมา ที่เห็นไอ้เรย์เนสไม่ยอมปล่อยมืออเบโลัที(หมั่นไส้)
แ่สมออผมมันบอให้ลับบ้านและอย่าไปยุ่ับเรื่ออเธอ านั้นผม็เินออารนั้น
แ่...
“ปล่อยนะ ปล่อย ันไม่ไปับนาย ฮึ”
“ร้อไห้ทำไมสาวน้อย เราำลัะไปมีวามสุ้วยันนะ”
“ิว่าเธอะมีวามสุับแั้นหรอ ไอ้ถ่อยเรย์เนส” อยู่ีๆ ผม็หันหลัไป่ามัน เหอะ ผมบ้าไปแล้วริๆ
“อ้าว สุหล่อ มาทำอะไรแถวนี้” ไอ้เรย์เนสพูแหย่ๆ
วนเบื้อล่าเหมือนเิมเลยนะ แ !! -*-
“ปล่อยมือเธอะ” ผมบอมันนิ่ๆ เบโลยมอมาทาผมอย่าอ้อนวอน แ่เธอ็ทำหน้าผิหวัเมื่อเห็นผมำลัหันลับไป
เหอะ ทำไมผม้อ่วยเธอ้วยล่ะ แ่นี้็เินพอแล้ว
สำหรับเธอ !!
“ไม่ปล่อย มีอะไรมั้ย ไอ้พระเอ ฮ่าๆๆ มา่วยนาเอแ่นี้อะหรอ ฮึ ั้นนาเอ็ะเสร็ผู้ร้ายอย่าันล่ะไอุ้าย ไปันเถอะเบโล”
“ันะไม่ไปไหนทั้นั้น ปล่อยนะ ฮือ ปล่อยัน” เธอะอใส่หน้าเรย์เนสอย่ารัเีย พร้อมับสะบัแนที่เรย์เนสับอยู่หลายรั้ แ่็ไม่หลุอยู่ี
ถึผมะไม่อยายุ่ับเธอ แ่เห็นแบบนี้มัน็่วยไม่ไ้ริๆ
แ่บอามรเลยว่า ที่ริ ผมไม่ไ้เป็นนใว้าแบบนี้หรอนะ
“ปล่อยมือเธอะ”
“ไม่ปล่อยโว้ย”
“ปล่อยเี๋ยวนี้” ผมย้ำอีรั้
“ไม่ปล่...”
ปลั่ !!
“โอ้ย” ผมัไปที่หน้ามันเ็มๆ มันล้มลามแรหมัอผม ปามันมีเลือไหลออมาิบๆเลย สะใว่ะ
“ไปันเถอะเบโล” พูบผม็ะับมืออเบโล แ่ผม็เห็นแนอเธอ ที่เป็นรอยแเป็น้ำอยู่บนผิวาวๆอเธอ ะโนไอ้เรย์เนสับมือเธอแรไป
เห็นแล้วมันน่าัอีสัรอบ านั้นผมับมือเธอให้เินไปับผม ให้ไปารนี้
านั้น่อยว่าันอีที !!
“ริสเบียน !!” เบโลเรียื่อผมเสียั ผมเล็น้อยแ่..
ปลึ !!
หมัหนัๆัเ้ามาเ็มๆเบ้าาผม ผมเ้าใทันทีว่าเธอเรียผมทำไม
“หมัหนัว่าเมื่อ่อนเยอะเลยนะ ไอ้เรย์เนส”
“แน่ล่ะ ันไม่เหมือนเมื่อ่อนแล้วนะโว้ย”
“เมื่อ่อนนี่ ที่แเป็นไอู้หมาเปล่าวะ เฮอะ ฮาว่ะ”
“ไอ้ !!” านั้นมัน็เ้ามาะมา่อยผมอีรอบ แ่ผมเบี่ยัวหลบะ่อนที่มันะัเ้าาผมอี้า และผม็เะเ้าที่้นมันอี นมันหน้าทิ่มลไปูบพื้นเรียบร้อยแร้ว
“แมัน็ไอู้หมาเหมือนเิมนั่นแหละ” านั้นผม็หันไปมอเบโลเธอาโเียว ฮ่าๆ หน้าเธอลเป็นบ้า
“ไ เลิร้อไห้แล้วหรอ” ผมทัึ้นพลายิ้มมุมปา
“อะอื้ม” เธอทำหน้าเหรอหรานิๆ
“ทำไม้อทำหน้าแบบนั้น้วยล่ะ”
“เอ่อ...”
“อะไร ็พูมาสิ” ผมทำเสียรำาหน่อยๆเพื่อให้เธอรีบๆบอัที
“็แ่ ไม่ิว่านายะมา่วยัน” ประโยนี้ทำผมหน้าึ
ผม่วยเธอนั่นสิเป็นไปไ้ไ - -“
“ัน็ไม่ไ้ิะ่วยเธอ แ่ไม่อบหน้ามัน แ่นั้น เ้าั๊ย?” ผมบอปัๆ มันเป็นำแ้ัวทีู่ีใ่มั้ยล่ะ
“ระวั!”
เบโลบอแ่นั้นผม็รู้ทันที ผมเบี่ยัวหลบเพราะไอ้น้าหลัมันส่หมัมาอีละลอ แ่ารที่ผมเบี่ยัวนั้นมันทำให้หมัอไอ้เรย์เนสมันเือบโนเบโล ผมึึเธอเ้ามาอเอาไว้
“เ่นี่ รู้ัเปลี่ยนำ เ้าใ่ายว่าเิมเยอะ” ผม้มลไปบอเบโลที่อนนี้อยู่ในอ้อมออผม เบโลมอผมอึ้ๆ
ราวนี้ผมไม่ิะให้มันฟื้นมาทำร้ายผมไ้อีแล้วล่ะ
“เสียใ้วยนะไอ้เรย์เนส แทำัวเอนะ!!”
พูบ ผม็ัหมัหนัๆลไปที่หน้าอมันแรๆไปหลายที นับไม่ถ้วน ประมาว่า ถ้าปามันยัยับำพล่อยๆไ้ผมไม่หยุ
“ริสเบียน พอเถอะ” เบโลเ้ามาึแนผมเอาไว้ เป็นเิห้าม ผมึหยุ
แปะๆ
ผมบหน้ามันสอทีเพื่อเรียสิอมัน มัน่อยๆลืมาบวมๆอมันึ้น
“มอหน้าันแล้วำไว้ อย่ามายุ่ับเบโลอี หวัว่าะเ้าใ ไม่ั้น่อไป มันบไม่สวยแบบนี้แน่ (นี่บสวยแล้วหรอ ? -.-) เ้าั๊ย ?”
มันมอผมนิๆ ไม่่อยล้า้อหน้าัเท่าไหร่
“ันถามว่าเ้าใมะ” ผมระาอเสื้อมันึ้นมา
“ริสเบียน พอไ้แล้วล่ะ เรย์เนสไม่มีแรที่ะอบนายหรอนะ”
“ฮึ่ย” ผมสบถอย่าัใ
ผมละามันและลุึ้นยืน
“หวัว่าแเ้าใ”
“ไปเบโล” ผมว่าพลาับมืออเธอเอาไว้
“ไปไหน”เธอถาม พลามอผมๆ
ว่าแล้ว ผม็ยื่นหน้าไปใล้ๆหน้าเธอ พลาบอ
“พาเธอไปสนุับัน มั๊” ผมบอเสร็ เธอ็าโปาหวอทันที
ฮ่าๆ ลว่ะ +-+
“OoO”
“ทำไม้อทำหน้าอย่านั้นเล่า ันล้อเล่น ับผู้หิเิ่มๆอย่าเธอน่ะมันะสนุอะไร” ผมว่า เบโลยิ้มแหยๆแล้วเธอ็ถาม่อ
“อือ แล้ว…”
“็ ลับบ้านสิยัยทึ่ม หรือเธอะไป่อับัน” ผมถามแหย่ๆ
“เอ่อ ั้นันไป่อนนะ บาย”เธอบอลา านั้นเธอ็พยายามึมือเธอออามือผม ที่ำลัับมือเธอแน่นอยู่
“เี๋ยวันไปส่” ผมบอพลาึเธอลับมา
ผมว่า ผมไม่ไ้อะไรริๆนะ ็แ่มันึแล้วผู้หิไม่วรลับบ้านนเียว
เห็นมั้ย ผมไม่ไ้เลวอย่าที่ใรๆเห็นัหน่อย ผมเป็นนีนะ ^^
“หืม” เธอเลิิ้วทำหน้าสสัย
“ไปเถอะน่า” านั้นผม็ูมือเธอให้เินามผมไป
บ้านเบโล
“นี่บ้านเธอเหรอ”ผมถามทั้ๆที่รู้อยู่แล้ว แปลมั๊ย ? <<(แปล -.-“)
“ใ่ เอ่อ..เ็บรึเปล่า” เธอถามพลาเอามือมาแะที่แผลอผม
“โอ๊ะ” ผมร้อเบาๆ เพราะรู้สึี๊ๆ (เ็บน่ะ อย่าิลึ) รที่เธอสัมผัส
หน้าเธอใล้ั
โอ๊ะ ผมิไรเนี่ย ?
“เ็บหรอ อือ เี๋ยวัน่วยทำแผลให้ ีมั้ย ?” เธอถาม
“็ี” ปามันมัไปไวว่าวามิเสมอ หึๆ เอาไีว่ะ แ่ทำแผลไม่เป็นไรหรอมั๊ (ทันทีแหละ)
“ั้น เ้าบ้าน่อนสิ” เธอบอพลาเินนำเ้าไปในบ้าน
“พ่อะ” เบโลระิบเรียพ่ออเธอ ที่ำลันั่หลับอยู่บนโฟานาให่ ะรอเธออยู่สินะ
“เบโล ลูไปไหนมา” พ่ออเบโลาสว่าทันที ที่เห็นเธอ
“ไปเินเล่นมา่ะ”เธอบอเนียนๆ แล้วยิ้มให้พ่อ พ่ออเบโลสำรวูร่าายอลูสาว านั้น็เหลือบมอมาที่ผม พ่อเบโลมอผมแปลๆเหมือนไม่่อยอบใสัเท่าไหร่
“นั่นใร” พ่อเบโลถาม
“ริสเบียน หลานุาแอลเบิร์ไะพ่อ” เบโลว่าถึุาอผม แน่นอนว่าเา้อรู้ัผมแน่
“สวัสีรับ” ผมล่าวทัทาย
“อืมหวัี แล้ว..” พ่ออเธอำลัะถาม่อ แ่เบโล็อธิบายึ้นะ่อน
“เิอุบัิเหุนิหน่อย่ะพ่อ”
“ลูไม่เป็นไรใ่ไหม”
“ไม่เลย่ะ”เบโลพูพลายิ้มอ่อนโยนให้ับพ่ออเธอ เป็นใร็ะแพ้ยิ้มแบบนี้อเธอทั้นั้น อาะรวมผม้วย
ไม่สิ! มัน้อไม่เป็นแบบนั้นแน่ (สับสน ผมมันบ้า ToT)
“เ้ามา่วยเบล์ไว้ เลยเ็บัว เบล์็เลยอาสาทำแผลให้เ้า พ่อไม่ว่าอะไรใ่ไหมะ”
“อืม ไม่เป็นไร็ีแล้วล่ะ เอ่อ...ุริสเบียน” พ่ออเธอละสายาเบโล แล้วหันมาถามผม่อ
“รับ”
“อย่าลับึมาล่ะ”
นั่นไม่ใ่ำไล่ใ่มั๊ย ?
“รับ” ผมานรับอีรั้ านั้นพ่ออเธอ็เินออไปาห้อ
“ฟู่~”
ผมถอนหายใับสถานาร์อันน่าอึอันี้
“ฮึ” เธอหัวเราะเบาๆ เธอะหัวเราะให้ับเสียถอนหายใอผมสินะ
ผมถอนหายใัไปหรอ ิว่าไม่นะ -*-
“เี๋ยวันมานะ”
“อืมๆ” ผมอบรับเธอเบาๆ
ไม่นานเธอ็ลับมาพร้อมับล่อยานาเล็ เธอนั่ล้าๆผมพลาถาม
“ยัเ็บอยู่รึเปล่า” เธอเอามือมาสัมผัสับแผลบนใบหน้าอผมอย่าแผ่วเบา หน้าอเราอยู่ห่าันไม่ถึืบ ทำเอาผมนลุเลยทีเียว
“ไม่แล้วล่ะ” ผมอบเธอนิ่ๆพลามอแ้มเนียนใสอเธอ ใส ใสริๆไม่มีแม้แ่ลิ่นแป้พับเหมือนลิี่เลย
“ถ้าเ็บ็บอนะ” านั่นเธอ็ัารทำแผลให้ผม ผมรู้สึเย็นๆบริเวแผล
ผมไม่รู้สึเ็บเลยสันิ สายาอผม็ไม่ไ้ละาใบหน้าอเธอเลย้วย
“o_o;;” อะไรันเนี่ย !!
“พู่ ~ ” เธอเป่ามารบริเวแผลอผม เหมือนผมเป็นเ็อย่านั้นแหละ -.-
“มออะไร” เบโลถามเบาๆ ส่วนวาอเธอ้อเ้ามาในาอผม
ทำไมอนนี้เธอู...
ไม่เหมือนยัยเิ่ม หึ ผมว่ามันไม่ใ่เลยล่ะ
“็...”
ผมพูอย่าแผ่วเบา เราสอนสบาันนานมา หน้าอผมมัน่อยๆเริ่มเลื่อนไปใล้ๆับหน้าอเธอ ผมรู้ว่าผมำลัะทำอะไร ารระทำอเธอแบบนี้ ไม่รู้เพราะอะไร และผมไม่อา้านมันไ้อี่อไป
ผมอยาูบเธอ
“ุริสเบียน” เสียพ่ออเบโลัึ้น (ััหวะอ่ะ - - << ูมัน) ทำเอาผมใ รีบผละออาเธอทันที
ไม่อยาบอเลยว่า…
ผมเสียาย U.U << (ผู้ายมันไว้ใไม่ไ้)
“เอ่อ...”
“หืม”
“ันลับ่อนนะ” ผมบอเบโล ่อนที่ผมะู่ไม่ลับ - -;;
“อืม บาย -///-” เธอยมือึ้นบอลา หน้าอเธอแนิๆ้วยล่ะ เห็นแล้ว
โอ๊ยยย ไม่อยาะิ -o-
“ลับ่อนนะรับ” ผมล่าวลาพ่ออเธอ
แ่ระหว่าที่ผมำลัะ้าวออาบ้าน มัน็เหมือนับว่าะลืมอะไรบาอย่า มันทำให้ผมไม่สบายใถ้าไม่พูมันออมา
“เบโล”
“อะไรหรอ”
“อย่าไปไหนึื่นอีนะ” ผมบอไ้แ่นั้น แล้ว็ออาบ้านเธอทันที วามรู้สึแบบนี้มันอะไรันนะ !!
โอ้ย ! ! ~ ผมเป็นอะไรเนี่ย อนนี้ผมรู้สึสับสนไปหมแล้ววววววว ว~
ความคิดเห็น