[Fic] SuG 39 Cafe' Fic

ลำดับตอนที่ #1 : 001 : I'm Your (ฉันเป็นของนาย) [Takeru X Shinpei] PapikoVoice & NamikazE

บอกไว้ก่อน เรื่องนี้เป็นผลงานร่วมกันระหว่างเรากับน้องที่รู้จัก 
เราแต่งเรื่องน้องแต่ง NC ให้ (ขอบคุณนะที่นี้ด้วยนะจ๊ะ m_m)  
.
..
.
.

ผมเข้ามาในห้องซ้อม (ซ้อมอีกละ) ผมคิดว่าวันนี้ผมมาเช้าเป็นพิเศษกะจะแอบทำให้ทุกคนตกใจที่ผมมาเป็นคนแรกของวันนี้ แต่เปล่าเลย... จิยุกับชินเปมาถึงก่อนแล้ว พวกเขากำลังนั่งหยอกล้อกันตามปกติ

ไม่ชอบเอาซะเลย

ก็เข้าใจนะ ว่าคู่นี้เหมาะสมกันดี จิยุก็ดูเท่ ขี้แกล้ง กับชินเปที่ตัวเล็กๆ ที่โดนแกล้งตลอด

แต่ทุกครั้งที่ผมเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วมันหงุดหงิด -*-

"มาเช้าจังนะทาเครุ" จิยุทักผมทันทีที่เห็นผมเดินเข้ามาในห้อง พวกคุณตะหากล่ะที่มาก่อนซะอีก

"ครับ ก็วันนี้ผมตื่นเช้านี่นา" ตื่นเช้าบ้าอะไร ผมโกหก จริงๆผมนอนไม่หลับเลยตะหากละ

เอาแต่คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ ผมนี่แย่จริงๆเลย

ตัวเองยังไม่พอ โทรศัพท์ไปคุยกับยูจิทั้งคืนจนหมอนั่นแทบจะฆ่าผมตายคาโทรศัพท์ ผมก็แค่อยากได้เพื่อนระบายแค่นั้นเอง

สุดท้ายก็ต้องตัดสินใจเลิกคุย กลิ้งๆไปมาอยู่บนเตียง ข่มตาเท่าไหร่ก็ไม่หลับ

สุดท้ายเลยต้องออกมาเดินเที่ยว

รู้ตัวอีกทีก็ตี 5 แล้ว เลยรีบกลับไปแต่งตัว แล้วก็รีบมา

แย่สุดๆเลย -*-

"เหรอ... ตื่นเช้าเหรอ ทำไมท่าทางเพลียๆ" จิยุถามเหมือนจะรู้ ให้ตายเหอะ ดันรู้อีกหรือเนี่ยว่าไม่ได้นอน อุตสาห์โบะมาเต็มที่แล้วนะ

"จริงๆไม่ได้นอนใช่มั้ยล่ะ" ครับ ผมไม่ได้นอน

ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เวลานึกถึงภาพตอนซ้อมในห้องแล้วเห็นคู่จิทเปอยู่ด้วยกัน มักจะหงุดหงิดทุกที ทำไมกันนะ รึว่า... ผมชอบจิยุ ???

ไม่จริงน่านี่ผมชอบจิยุงั้นเหรอ ???

"ว่าไงทาเคะ.... มาเช้าเชียวนะวันนี้" ได้ยินเสียงยูจิทักผม นี่พวกเขามากันแล้วเหรอเนี่ย มัตตันเองก็ตามหลังมาติดๆ

เฮ้ยยยยยย

นั้นมันนๆๆๆๆๆ

ใครก็ได้บอกผมทีว่าผมไม่ได้ตาฝาดดด

ผมไม่ได้ตาฝาดมิตจางงงงงงงงง-3-

โอ้ยหายไปไหนมา

แล้ว.... มิตจังมาทำอะไรกันเนี่ย ??

คิดถึงงงง

สิ่งที่ผมเห็นตรงหน้ามิตจังจริงๆสินะผมไม่รอช้ากระโดดเข้าไปกอดมิตจังทันที

"มิตจางงงงง"

แต่มิตจังไม่กอดผมตอบเลย แถมผลักผมให้ออกมาห่างๆอีก

ทำไมกันอ่ะแง~~~

ผมคิดถึงมิตจังนะ

มิตจังไม่คิดถึงผมเหรอไง (ฟิคอะไรเนี่ย)

"นายเป็นใคร?"มิตจังมองหน้าผมงงๆ

ใช่ว่าผมเองไม่งงนะ ทำไมมิตจังเป็นแบบนี้อะ มิตจังT^T

หายไปไหนมา พอกลับมาเป็นแบบนี้หรอ?ผม..

"ชั้น ทาเครุไง"ผมบอกมิตจังไปแต่มิตจังก็ตีหน้าเย็นชาใส่ผม

ยูจิเดินเข้ามาสกิดผม เขากระซิบที่หูผม"ใจเย็นก่อนทาเคะเดี๋ยวชั้นเล่าให้ฟัง กว่าชั้นจะพามาได้ก็แทบแย่แล้ว"

มัตจัง(เรียกงี้ล่ะกัน- -)หันหน้ามาแล้วพยักให้ผม แล้วมิตจังทำไม?...ในหัวผมมันนึกอะไรไม่ออกแล้ว

"ห๊าาาาา มิตจังความจำเสื่อมมมมมมมมม" ผมพูดขึ้นเสียงดังด้วยความตกใจ จนทุกคนต้องทำเสียงให้ผมเบาๆลง

ความจำเสื่อมได้ยังไง ทำไมมิตจังของผม (?) เป็นแบบนี้

"ก็ไปเดินอีท่าไหนไม่รู้.... ชนป้ายร้านเสริมสวย น๊อกไปเลย =='" ยูจิเล่าความจริงให้ฟัง

จะหัวเราะรึจะร้องให้ดีเนี่ย มิตจังงงงง ทำไมซุ่มซ่ามสะเพร่าแบบนี้~~~

"แล้วทำไงมิตจังถึงจะกลับเป็นแบบเดิมล่ะยูทจี้"

"ไม่ต้องอ้อนๆว้อย ทำไงนะหรอ ชั้นถึงได้พามาที่นี่ไงเล่า"ยูจิมองหน้าผม

"ง่ายๆ เบิร์ดกระโหลกไปก็หายแล้วววววว" จิยุแนะนำ -*-

   "ก็ต้องทำให้น๊อกอีกทีสิ" ชินเปแนะนำตามมาอีกคน -*-

"อย่างงี้มันต้องถอนนน" ???

"เงียบๆกันให้หมดเลย ผมรู้หรอกนะว่าที่ยูจิพูดหมายความว่าไง"มัติจังมองหน้ายูจิแบบตารู้ใจ

“…………………”

“ไม่รู้ล่ะ….. ยังไงผมก็ต้องให้มิตจังจำทุกอย่างขึ้นมาได้” ผมพูดด้วยความมั่นใจ ใช่สิ…. มิตจังเป็นมือกลองของซักกุ ถึงมัน

จะกลายเป็นแค่อดีตไปแล้วก็เถอะ แต่ความทรงจำมากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมยอมไม่ได้หรอก ถ้ามันจะถูกลบเลือน

หายไปง่ายๆแบบนี้

ยังไงมิตจังก็เป็นเพื่อนคนนึงของผม

ผมปล่อยไปไม่ได้หรอก

Shinpei Talk  :

นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย…..

“มิตจังจำไอ้นี่ได้เปล่า ?? นี่ขนมที่มิตจังเคยกินไง” ยูจิมือกีตาร์ของวงถือขนมยี่ห้อหนึ่งไปให้มิตสึรุอดีตมือกลองของวงที่ยังนั่ง

เอ๋อเพราะจำอะไรไมไม่ได้

“นี่น่ะ เสื้อที่มิตจังเคยซื้อมาให้ผมไง” มัตตันว่าพร้อมกับโชว์เสื้อลายแมงป่องแดงตัวเบ้อเริ่มดูน่ากลัวขึ้นมา อีกฝ่ายก็คงทำ

หน้าตาแบบเดิม

“ไฟแช็กอันนี้…. ผมกับมิตจังเคยซื้อให้มัตตันไง จำได้มั้ย พวกเราออกเงินกันซื้อน่ะ” จิยุถือไฟแช็กสีชมพูหวังจะให้อีกคนจำ

เรื่องขึ้นมาได้บ้าง

ผมก็พอเข้าใจหรอกว่าพวกเขาก็ย่อมเป็นห่วงเพื่อนเก่าเป็นธรรมดา เพราะยังไงมิตสึรุก็เป็นคนที่มาก่อนผม ผมเป็นแค่ตัวแทน

ของเขา

แต่ที่ผมทนไม่ได้ก็คือ

“มิตจังจำไม่ได้เหรอว่าเคยเล่นอะไรกับผมบ้าง” นักร้องนำหน้าสวยหวานนั่นกำลังทำหน้างอนๆที่เพื่อนของเขาจำอะไรไม่ได้

เลย ทำไมเขาไม่เคยมาพูดแบบนี้กับผมบ้างนะ

“มิตจัง” แถมยังทำตาแบบนั้นอีก…..

 ทุกคน…. ไม่สนใจผมเลย

ทำยังไงดีนะ…..

“มัตตัน” ผมลองสะกิดๆหัวหน้าวงที่กำลังวุ่นอยู่กับการติดต่อผู้จัดการวง เขากำลังคุยโทรศัพท์ แต่ผมก็ยังดื้อด้านไปสะกิดเขา

เขาหันมาเล็กน้อย แล้วก็โบกมือให้นิดๆเป็นสัญญาณว่าเขาไม่ว่างจะคุยกับผม ก่อนที่จะออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก

แม้แต่มัตตันยังไม่สนใจผมเลยเหรอเนี่ย

แต่เค้าไม่ว่างจริงๆนี่นา

คนอื่นล่ะ….

จิยุ…..

“นี่จิยุ…. ฉันมีอะไรจะคุยด้วยหน่อย” ผมลองเรียกจิยุที่กำลังคุยอะไรก็ไม่รู้กับยูจิ ท่าทางยูจิจะเศร้ามากกับเรื่องที่เกิดขึ้น จิยุ

เหมือนกำลังจะปลอบใจเค้า แต่ผมเองก็ต้องการใครสักคนเหมือนกัน ผมพยายามเรียกเขาหลายหน

“จิยุ”

“จิยุ”

“ยูจิ”

“……………..” ไม่มีเสียงตอบรับ

“ไม่มีอะไรน่ายูจิ….. เดี๋ยวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เชื่อฉันสิ” จิยุลูบหลังยูจิเบาๆเหมือนจะทำให้สบายใจ ผมสังเกตเห็นอะไร

บางอย่าง

ใช่สิ….. สองคนนี้ จิยุกับยูจิชอบกันอยู่นี่นา งั้นผมก็ไม่มีสิทธิ์อะไรไปแยกเค้าสองคนสินะ

ก็เหลือแค่คนสุดท้าย……..

“ทาเครุ” ผมพยายามเรียกนักร้องนำ ความหวังสุดท้ายของผม แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา

“มิตจัง…. มิตจังชอบเล่นกลองนะ จำได้รึเปล่า” เขายังคงสดใสและยิ้มให้กับมิตจังอดีตสมาชิกที่จำอะไรไม่ได้เลย แต่กลับคน

ที่จำทุกอย่างได้อย่างผม เขาไม่สนใจ

“ทาเครุ”

“ทาเคะ……..” แม้จะพยายามเรียกสักกี่ครั้ง ก็ไม่หันมา

นี่ผม….กลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว

ถึงผมก็ไม่มีความทรงจำหรือความผูกพันธ์อะไรกับพวกเขามากมายและมิตจัง แต่ผมก็….. ผมก็เป็นส่วนหนึ่งในวงนะ สำคัญ

ไม่แพ้มิตจังหรอก

ถ้าทุกคนไม่สนใจผม

ถึงผมหายไป

ก็คงไม่เป็นไรสินะ…….

Takeru Talk :

เหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง

อะไรบางอย่างที่สำคัญ

แต่นึกไม่ออก

อะไรกันนะ…..

“ไอ้เนี่ยไม่ได้เห็นมานานแล้วนะ มิตจังชอบกินมากมาย” มัตตันยื่นขนมที่มิตจังชอบกินให้มิตจัง ให้ตายสิ พยายามขนาดนี้

แล้วก็ยังทำอะไรไม่ได้เลย

แอ๊ดดดด เสียงใครเปิดประตูเข้ามา

“ขอบใจมากนะจิยุ….. น้ำนี่อร่อยจริงๆล่ะ” ยูจิเดินกลับมาพร้อมกับแก้วน้ำปั่นอะไรสักอย่างที่ขายอยู่หน้าตึก ไปไหนกันมาล่ะ

เนี่ย

“ไม่เป็นไรๆ” ดูยังไงก็ดูแปลกๆ เหมือนสายตาของงสองคนนั่นไม่ได้มองกันเหมือนคนปกติ

แอบคบกันอยู่รึไงนะ จิยุกับยูจิน่ะ…..

ว่าแต่ว่า……

อะไรบางอย่างมันขาดหายไป……

“คนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะ” จู่ๆมิตจังก็พูดขึ้นมา ทำเอาทุกคนถึงกับให้ความสนใจ

“อะไรเหรอ” ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย

“คนนั้นไง….. คนตัวเล็กๆ เล็กกว่านายอีก” เขาชี้มาที่ผม “ตอนนี้หายไปไหนแล้ว”

คนตัวเล็กๆ

เล็กกว่าผม

ชินเป !!!!!!

Writer talk :

สายลมพร้อมกับเสียงคลื่นทำให้จิตใจของคนตัวเล็กสบายขึ้นเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าจะหายไปซะหมด เขขายัง

คิดถึงอยุ่เสมอว่า ป่านนี้คนอื่นๆจะเป็นยังไงกันบ้าง จะสังเกตุมั้ยว่าเขาหายไป อย่างน้อยเขาอยากให้ใครสักคนสังเกตุ ใคร

สักคน ใครก็ได้ในนั้น เป็นสัญญาณว่ายังคิดถึงเขาอยู่

แม้แต่คนที่แกล้งเขาเสมออย่างจิยุ ท้ายที่สุดก็ยังลืมเขา

เขารู้มาตลอด ว่าจริงๆแล้วไม่มีใครมองเขาจริงๆจังๆ รู้มาตลอดว่าที่สุดแล้วคนที่จิยุมองก็ไม่ใช่เขา เพียงแค่จิยุรู้ว่าเขาชอบ

ทาเครุ ก็เลยอยากแกล้ง รู้มาตลอดว่าฟิคเรื่องนี้ต้องจบด้วยจิทยุท เคะเป (ไม่ใช่แล้วโว้ยย)

ลมเย็นๆโกรกๆแบบนี้

อยากอยู่แบบนี้ไปตลอดจัง

ฟ้ามืดแล้ว จากสีฟ้ากลายเป็นสีดำ….

………

“อยุ่นั่นเอง…. ชินเป !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงของร่างสูง (กว่า) ตะโกนขึ้นมาจากข้างหลัง คนตัวเล็กหันไปพบทาเครุ นักร้อง

นำของวงกำลังวิ่งมาทางนี้ กำลังมาหาเขา 

รู้สึกใจชื้นขึ้นนิดๆ  ในที่สุดก็มีคนรู้สึกว่าเขาหายไป

ถึงจะไม่ได้คาดหวังมาก่อนว่าจะมาเป็นคนๆนี้

“มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย เป็นห่วงแทบแย่เลยนะ” ทาเครุพูดขึ้นพร้อมกับแสดงอาการเหนื่อยหอบ ชินเปตกใจเล็กน้อยที่เห็น

สภาพทาเครุที่วิ่งมาสุดแรงเกิด มาหาเขา

“….มาตามหาผมเหรอ” ทำหยิ่ง “มีคนสังเกตุเห็นด้วยเหรอว่าผมหายไป”

“น่ะ…. นายพูดอะไร นายเป็นสมาชิกคนนึงของซักกุนะ หายไปก็ต้องรู้สิ”

“นึกว่าลืมผมกันไปแล้วซะอีก…..” ทำเป็นหยิ่ง

   “นายเป็นส่วนหนึ่งในวงนะ ใครจะไปลืมนายได้ล่ะ”

   “ก็….. ไม่มีใครสนใจผมเลย ทุกคนเอาแต่สนใจมือกลองคนนั้น”

“มิตจังเป็นเพื่อนของพวกเรา แต่นายก็สำคัญนะ อย่าประเมินตัวเองแบบนั้นสิ” ทาเครุพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนชินเปจะยัง

 งอนๆเรื่องที่ทุกคนลืมเขาอยุ่

   “ผมพยายามคุยกับทุกคนแล้ว แต่ไม่มีใครสนใจผมเลย…..ผมนึกว่าผมจะไม่มีค่าแล้วซะอีก” ชินเปพูดด้วยท่าทางเศร้าสร้อย    

   จนทาเครุทนไม่ไหวต้องดึงตัวชินเปเข้ามากอด *O* (โรแมนติกไปไหน)

“นายพร่ำอะไรของนายชินเป….. รู้มั้ย พอไม่มีนายอยุ่ ฉันเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง….. ขอโทษ ที่ทำเป็นไม่สนใจนาย”    

 ชินเปตกใจเล็กน้อยแล้วก็แปลกใจที่ได้ยินคำพูดแบบนี้ “ฉันรู้ว่าฉันเองก็ผิด ขอโทษ…. ฉันแค่สับสนตัวเอง ฉันหงุดหงิดมา

 ตลอดเวลาเห็นนายเล่นกับจิยุ แต่ไม่รู้จะทำยังไง”

“ทาเครุ….”

“ฉันเพิ่งรู้ใจตัวเอง ฉันรักนาย” เอ๋……

“เมื่อกี้พูดจริงเหรอ”

“จะให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งก็ได้…. เพราะฉันรักนาย”

 ชินเปกอดทาเครุแน่นขึ้นกว่าเดิม ความอบอุ่นแบบนี้…… ทำเอาบางอย่างที่ขาดหายไปจากหัวใจกลับมาเติมเต็มอีกครั้ง

  “ฉันก็รักทาเครุนะ”

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 “ป่านนี้คู่นั้นคงไปได้ดีกันแล้วสินะ” มัตตันยิ้มอย่างมีเลศนัยเล็กน้อย ในขณะที่คิดไปว่าป่านนี้ทาเครุกับชินเปจะลงเอยกันยังไง

“ลงทุนกันขนาดนี้แล้ว ไม่แฮปปี้ก็ให้มันรู้ไป” มิตสึรุพูดขึ้นหลังจากที่เล่นละครตบตาทุกคนมายาวนาน

“มิตจังทำผมตกใจหมดเลย นึกว่าสมองกลับหายไปหมดแล้วจริงๆ” ยูจิว่าพร้อมกับทำท่าโล่งใจนิดๆ ทุกอย่างเป็นแค่ละคร เพราะมัตตันรู้ดีว่า กับเพื่อนๆทาเครุจะเป็นห่วงมากกว่าเรื่องของตัวเองเสมอ ถ้าใครสักคนเป็นอะไรไป หมอนี่ต้องเป็นห่วงจนลืมอะไปอย่างแน่ๆ

“คู่นั้นจบแฮปปี้ไปแล้วเหลือแต่คู่รองแบบเราแล้วล่ะยูททท” จิยุกอดคอยูจิทันทีที่คิดอะไรบางอย่างได้

“หา ???”

“คู่นั้นคงไปจบกันที่โรงแรมแล้ว…. เราก็ไป XXX กันบ้างเหอะ” พร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ หื่นๆเล็กน้อย (ไม่น้อยแล้วโว้ยย)

“เห ???ไม่เอาเฟ้ยยยไอจิทหื่นT^T”   

THE    END

~HAPPY ENDING~

 อ่านจบแล้วขอคอมเม้นต์ด้วยนะจ๊ะ ^^

:: EDIT ::

สำหรับ NC ที่ลบไปนะคะ    

http://www.mediafire.com/?978uv0aox02s5uh  

กดโหลดโลดค่ะ 

^_^