หนึ่ง สอง! YES SIR ! [YAOI]

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

ไฟฉายสีแดงกระบอกเล็กนอนอยู่บนพื้นดิน เด็กหนุ่มเก็บมันขึ้นมา เปิดเทียบกับอันเก่าที่เก็บได้ว่าอันไหนจะดีกว่า ก่อนจะเก็บกระบอกไฟฉายสีฟ้าที่ไฟอ่อนกว่าเข้ากระเป๋า

แสงแสบตาส่องไปท่ามกลางความมืด บิดาถือไฟฉายกระบอกเดียวของคณะที่ติดตัวมาเดินนำหน้าอยู่ไม่ห่าง ข้างๆนั้นคือพี่ชายของเขาที่พยุงมารดา

อีกแล้ว... ขาเหยียบอะไรบางอย่างอีกแล้ว คราวนี้เป็นไฟแชกซ์ จึงเมินที่จะไม่เก็บเสียเพราะกลุ่มเดินทางมีไฟเหลือเฟืออยู่แล้ว

แปลกจริงๆ... ทำไมถึงมีคนทิ้งของเรี่ยราดในป่าอย่างนี้ ที่เขาเก็บของพอจะใช้ประโยชน์มาได้เนี่ยก็เป็นสิบยี่สิบอย่างแล้ว...

“คุณพ่อครับ อีกนานไหมครับกว่าจะถึง” ไม่มีคำตอบ เพราะบิดาของเขาคงเหนื่อยเกินกว่าที่จะตอบ เด็กหนุ่มพยายามหลอกตัวเองว่านี่พวกเขาไม่ได้หลงทางอยู่... แค่เดินเล่นนอกเส้นทางไปหน่อยเท่านั้นเอง แต่อย่างไรก็ตามคงจะไม่มีอะไรมากพราะของที่ตกตามทางนั้นแสดงให้เห็นว่าเส้นทางนี้อยู่ในเขตที่มนุษย์ก้าวถึง

พลันบิดาของเขาก็หยุดกึกส่งสัญญาณให้เขาปิดไฟฉาย พร้อมกับชูนิ้วชี้แนบไว้ที่ริมฝีปาก...

เสียง... สวบสาบ...

บางทีอาจจะเป็นสัตว์ร้ายที่อยู่ใกล้เกินกว่าที่คณะสี่คนครอบครัวจะสามารถหนีพ้น...

เด็กหนุ่มเก็บไฟฉายซึ่งเก็บได้เมื่อครู่ลงกระเป๋า รู้สึกได้ถึงลมหายใจตนเองที่ถูกปิดกลั้น ความเงียบคือเสียงที่ดังที่สุดเพียงชั่วครู่ก่อนจะถูกกลบทับไปด้วยเสียงจอแจของผู้คนหลายสิบ กลุ่มนักเดินป่าถอนหายใจออกเป็นเสียงเดียว

“เงียบ!” เสียงดังราวกัมปนาทฟาดฟันทุกเสียงให้หายไปแต่กลับทำให้พวกเขาหัวใจจะวาย คนอะไรเสียงอย่างกับฟ้าผ่า “หรือการฝึกของพวกคุณจะไม่หนักพอถึงมีแรงมาคุยกันต่อได้อีก! ดี! งั้นคืนนี้วิ่งต่อกันอีกสักห้าสิบรอบดีไหม!”

บิดาของเขาตัดสินใจเปิดไฟฉายเมื่อเห็นโอกาสเหมาะ พร้อมกับพูดด้วยเสียงไม่ดังนัก

“ขอโทษครับ ผมมาเดินป่ากับครอบครัว แต่ไม่ถึงจุดหมายเสียที” เด็กหนุ่มกลั้นหัวเราะคิก เมื่อเห็นบิดาหลบเลี่ยงที่จะใช้คำว่าหลงทาง “รบกวนคุณช่วยบอกทางได้ไหมครับ”

คนหลงป่าผู้อายุน้อยที่สุดเห็นหลายร่างสะดุ้งเฮือกกับการปรากฏตัวของพวกเขาท่ามกลางความมืด

“ครับ?” เสียงกัมปนาทเบาลงกลายเป็นเสียงสุภาพดังขึ้นจากกลุ่มคน พร้อมกับเสียงซุบซิบที่ดังขึ้นอีกครั้ง “สักครู่นะครับ” แล้วหันไปสั่ง “ไปเก็บของของตัวเองมากันให้หมด! ถ้าผมได้ยินเสียงของพวกคุณแม้แต่เสียงกระซิบ ผมคงต้องให้พวกคุณอยู่ฝึกต่ออีกสักหนึ่งปี!”

ทันทีที่ได้รับคำสั่ง ฝูงชนก็กระจายตัวไปจากตรงนั้นเหลือเพียงหนึ่งบุรุษซึ่งแลดูมีอายุกว่าคนทั้งหมดในที่นั้น ร่างสูงกำยำในชุดทหารเดินฝ่าแสงไฟฉายเข้ามาหาพวกเขา ผิวคร้ามคล้ำแดดที่ดูผ่านร้อนผ่านฝนมากกว่าผู้คนในวัยเดียวกันมากนัก ดูๆแล้วน่าจะอายุประมาณสามสิบกว่าๆ เส้นผมสีดำตัดสั้น ใต้คิ้วรกๆหนาเข้มคือวงตาสีดำสนิทดุกระด้างหากแฝงไปด้วยความซื่อตรง เครื่องหน้าเข้มๆอย่างชาวเอเชีย เข้ากันได้ดีเหลือเกินกับจมูกที่โด่งสวยราวชาวยุโรป ริมฝีปากหนาเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ

“คือพวกเราต้องการจะเดินทางไปที่ ‘รีสอร์ทเลียงผา’ น่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณจะบอกได้ไหมว่าไปทางไหน”

“เอ๊ะ... ‘รีสอร์ทเลียงผา’ หรือครับ พวกคุณต้องเดินกันอย่างต่ำๆก็สามชั่วโมงเชียวนะครับ” คณะนักหลงป่ามองหน้ากัน เออ... จริง นี่พวกเขาก็เดินมั่วกันมาตั้งห้าชั่วโมง ทั้งๆที่เขาบอกกันว่าแค่ชั่วโมงครึ่งก็ถึงแท้ๆ ต้องโทษบิดาขี้เก็กนั่นล่ะ หลงก็ยังบอกว่าไม่หลง! “อย่างนี้ดีไหมครับ ค่ายทหารของพวกผมอยู่ไม่ไกล คืนนี้พวกคุณพักที่นั่นก่อน แล้วพรุ่งนี้เช้าผมจะให้เด็กขับรถไปส่ง”

ค่ายทหาร... แถวนี้มันมีค่ายทหารด้วยรึ! นี่แสดงว่าพวกเขาต้องหลงกันมาไกลมากจริงๆ

“ขอบคุณมากครับ แต่คุณไม่ต้องลำบากส่งรถไปหรอกครับ ขอเพียงแค่ให้ผมยืมใช้โทรศัพท์...”

“ที่นี่ไม่มีสัญญาณ แต่ที่ค่ายมีโทรศัพท์อยู่เครื่อง” ครูฝึกทหารเหมือนพูดกับตนเองมากกว่าพูดกับอีกฝ่าย “ไว้พอถึงค่ายแล้วผมจัดการให้”