คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ 100%
“แล้วไปเตะมันทำไมเล่า!!!!”ขณะนี้ ฉัน สาวสวยสะบั้นหั่นอกหนุ่ม(?) กำลังทำภารกิจใหญ่หลวง
กับเพื่อนสนิทสุดที่พึ่ง นั่นก็คือ ‘หนีออกจากบ้านตัวเอง’ ของมันแน่นอนอยู่แล้วในเมื่อม่าม๊ามีลูกสาว
สวยสดงดงามหยาดเยิ้มหยดย้อยห้อยต่องแต่ง เย้ย พอๆ เอาเป็นว่าฉันต้องการจะออกไปจากบ้าน
หลังนี้เต็มทนแล้วตอนนี้ก็..
“คุณหนูครับ จะออกไปไหนครับ” แว๊กกกก อีตาพ่อบ้านนี่รู้ทันทุกครั้งเลยอะ โดนเจอตัวจนได้
“อ๋อ เอ่อ ก็แบบว่าอะนะ ใช่ๆกำลังตามหานายกันอยู่พอดีเลย เนอะโช” งานนี้ก็ต้องช่วยกันเนียน
กันละนะ โชวี่ เพื่อนยาก เอาเป็นบอกไปว่าฉันหิวก็แล้วกัน
“อ๊ะ อืม ใช่ๆ คืองี้นะ ยัยคุณหนูขี้โรคของนาย อยู่ดีๆเกิดอยากกินชอร์ตเค้กขึ้นมากระทันหันน่ะ
ช่วยไปซื้อให้ทีสิ” นั่นแหละฉลาดมากโชเอ๋ย ว่าแต่ฉันคิดดังขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย -_-
“ให้คนครัวทำให้ก็ได้นี่ครับ ทำไม...”
“ก็ฉันอยากกินเค้กร้าน SHORTPLUG นี่ ไม่ได้หรือไง?” อย่าให้หมอนี่ได้เอื่อนเอ่ยอะไรมาก
เชียวนะ ชอบดักฉันซะทุกทาง คราวก่อนก็โดนจับได้ไปทีนึงแล้ว ที่สำคัญร้านเค้ก shortplug น่ะ มัน
อยู่ชานเมืองนู้นแหนะ~ โฮะๆฉันนี่ล้ำเลิศดุจดั่งบร๊ะเจ้าซะจริงๆ
“คุณหนูเคยบอกว่ามันไม่อร่อยไม่ใช่...”
“ไม่เคยบอก! แล้วตอนนี้ฉันก็จะกินด้วย” รู้มากจริงๆนะอีตาพ่อบ้านนี่ เดี๋ยวปั๊ดไล่ออกซะเลย
“แล้วแจกัน?” -_-v
“ก็เก็บกวาดซะทีสิยืนเซ่ออยู่ได้ ฉันจะไปนอนต่อแล้ว” หลังจากบ่นด้วยอารมณ์บ่จอยเสร็จไป
เรียบร้อย ฉันก็ลากโชวี่เดินไปอีกทาง
“ลิส เอาไงต่อหนีต่อเลยปะ?” ฉันล่ะปลาบปลื้มใจจริงจอร์จ โอ้พระเจ้าฮารุฮิ ท่านแสนจะเมตตา
กรุณาส่งเพื่อนแสนดีมีประโยชน์ใช้สอยมากมายนานานัปการมาให้ฉ้านนน~ แถมยังให้ฉันเกิดมา
หน้าตาดีอีกด้วยแหละ ไม่ใช่แค่นั้นนะบ้านฉันน่ะรวยล้นฟ้า ประเด็นอยู่ที่ว่า มนุษย์ย่อมไม่เพอร์เฟคซะ
ทุกอย่างหรอก มันเป็นความจริงที่สุดในดาวยูเรนัสเลยแหละ T_T เพราะฉันมันเกิดมาร่างกายอ่อนแอ
แบบนี้ไง
เอาล่ะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่โหมด ‘แนะนำตัวตามมารยาทแบบสั้นๆ’ ชื่อก็ฉันก็คือ ลิส ลิสเรส นเรท
ตระกูลวงศ์ อย่ามาว่าชื่อฉันไม่เข้ากับนามสกุลนะ แต่ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหละ T^T กระซิกๆ ตอนนี้ยัง
เรียนอยู่ที่บ้าน แต่อีกไม่นานก็จะได้เรียนที่โรงเรียนแล้ว ม่าม๊าจ้างครูมาสอนฉันตั้งแต่เด็กๆ เพราะฉัน
เกิดมาเป็นโรคประจำตัวร้อยล้านชนิดเลยทีเดียว(ว่าไปนั่น) มีเพื่อนก็แค่‘โชวี่’คนเดียวที่อยู่ด้วยกันมา
ตั้งแต่สามขวบ สิ่งที่ฉันปรารถนามากๆในตอนนี้ก็คือ ออกจากบ้านหลังนี้และไปเรียนที่โรงเรียน(ไหน
ว่าแนะนำตัวแบบสั้นๆ)
ตลอด 17 ปีที่ฉันกระดึ๊บออกมาจากท้องม่าม๊า ฉันไม่เคยได้ไปโรงเรียนเลยสักครั้ง มีแต่
โรงเรียนในจินตนาการที่โชวี่เล่าให้ฟัง ม่าม๊าเคยบอกฉันว่า อย่างลูกน่ะแค่สูดอากาศไม่บริสุทธิ์
เข้าไปก็จะชักตายคาพื้นแล้ว เลยให้ออกจากบ้านไม่ได้น่ะสิ ในความคิดฉันแล้ว ร่างกายฉันก็ไม่ได้
อ่อนแอมากมายขนาดนั้น ตัวฉันเองก็แข็งแรงขึ้นมากกว่าตอนเด็กๆเยอะเลยทีเดียว ถึงอยู่บ้านจะ
สบายเว่อร์ขนาดไหนก็ตาม แต่ฉันอยากไปโรงเรียน
“นี่โช”
“หื้ม?”
“ถ้าหนีไปได้เราไปเรียนโรงเรียนรัฐบาลกันนะ” ^__^
“อื้มได้.. เฮ้ย! จะบ้าเรอะ อย่างแกก็ได้ตายกันพอดีน่ะสิ” –[]–
“แต่เมื่อกี้แกบอกว่า ได้ แล้วนะ”
“ลิสเรส นเรทตระกูลวงศ์” =_=
“แหม แกก็น่าจะเข้าใจนะ ฉันน่ะโดนกักกันอยู่ที่นี่มาตลอดเลยนะ” Y_Y
“อืมใช่ แล้วแกก็ลากฉันมากักกันไว้อีกคน”
“เปล่าซะหน่อย ออกจะกินดีอยู่ดี”
“กักกัน ชัดๆ ตลอดปิดเทอมฉันอยู่แต่ในบ้านนี้” - -*
“เพราะงั้นเราเลยต้องออกไปไงล่ะ ไปอยู่บ้านแกแทน แล้วก็เรียนโรงเรียนรัฐ...” ^__^
“ห้ามไม่ได้อยู่แล้วนี่ เอาไงเอากันล่ะงานนี้” ฉันฉีกใบหน้าสวยสุดหลุดโลกเพื่อยิ้มแล้วยิ้มอีกให้
เพื่อนสุดที่พึ่งคนนี้ เราสองคนเจอกันในงานวันเกิดครบรอบ 3 ปี ของฉัน และแน่นอนมันถูกจัดขึ้นใน
บ้านหลังนี้ -_- ผู้ร่วมหุ้น บริษัททางการค้า คู่แข่งทางการตลาด มนุษย์ต่างดาวซีเปียร์ มดตะนอยต่อย
ต้นพริก ขิงบินได้ และแขกอื่นๆกว่าพันคนมาร่วมฉลองวันคล้ายวันเกิดให้ฉัน (อยากให้มีอยู่หรอกนะ
มนุษย์ต่างดาวกับมดแล้วก็ขิงอะ =.,=) หนึ่งในผู้คนเหล่านั้นก็คือโชวี่ เด็กน้อยวัย 3 ปีทายาทตระกูล
วชิรจิตนอธิษยา(ยากไปไหมอะ) หนึ่งในบริษัทยักษ์ใหญ่หุ้นส่วนทางการค้าของม่าม๊าฉันเอง เราสอง
คนเลยรู้จักกัน และในตอนนี้นั่นเองเราก็เดินๆหลบๆจนในที่สุดก็...
ความคิดเห็น