ยากูซ่าที่ว่าแน่ เจอฉันหน่อยม่ะ!!!!

ลำดับตอนที่ #1 : ~1~ ชีวิตที่เรียบง่าย ท้องฟ้าที่มืดมน*-*

อากาศยามเช้าที่สดชื่นภายในอพาร์ตเม้นใจกลางเมืองแห่งหนึ่งที่เงียบสงบแห่งหนึ่งใจกลางเมือง
 
           ฉันขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการว่าฉัน          นางสาวมาร์วิกา อัครทัศนากุล หรือมิคกี้ อายุ 19ปี        คือทายาทตกอับที่พ่อถูกขับไล่ออกจากวงศ์ตระกูลเพราะคุณปู่จอมเผด็จการไม่ยินดีที่จะมีลูกสะใภ้อย่างแม่ฉันที่เป็นเด็กบ้านนอก   แต่ฉันก็ไม่อยากที่จะให้ใครมายอมรับอะไรทั้งนั้นแค่มีแม่ พ่อ น้องชายที่น่ารักของฉันก็พอแล้ว     ฉันใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เรียบง่าย อีกทั้งฉันน่ะ บ้า แถมยังไม่ยอมใครอีกต่างหาก แต่ถ้าชิ้งได้ก็ดี ^^ 

     "  เจ๊ ตื่นเร็วนิคกำลังจะสายนะฮะ " เสียงเล็กๆๆที่ตะโกนเข้ามาในความฝันที่แสนหวานของฉัน 

     " เจ๊ฮะ "  แต่ตอนนี้เม่ใช่แค่เสียงแล้วล่ะ แต่มันมาทั้งกระทุบ เขย่าจนฉันรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาทันที 

     " ใครมากวนการนอนของฉันฟ่ะ !!!!!!!! " ฉันลืมตาขึ้นพร้อมกับการแหกปากที่ดังลั่น

     " นิคเองฮะ เจ็มีปัญหาป่าว " น้ำเสียงกวนประสาทฉันได้เริ่มขึ้น

     " กี่โมงแล้ว " 

     " อีก20 นาทีแปดโมงฮะ "

     " ฮะ !!!!!  ว่าไงน้า!!!!! "  

                ฉันแหกปากแล้วรับวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีพร้อมกับเสียงที่ตะโกนเร่งฉันทุกนาทีของเจ้าน้องชายตัวแสบตัวแสบของฉัน ฉันใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำแต่ง 10 นาที เว่อมั้ย แต่ ฉันเป็นแบบนี้ประจำแหละ อิอิ

     " มิค หนูตื่นสายได้ตลอดสิน่า " เสียงแม่ที่บ่นฉันทุกวัน 
 
     " แม่ค่ะ พ่อไปทำงานแล้วเหรอค่ะ " 

     " จ๊ะ เราน่ะเร็วเค้าเถอะ ดูเจ้าตัวยุ่งหน้าบูดแล้ว " แม่พยักหน้าให้ฉันหันไปมองเจ้าน้องชายตัวแสบที่ทำหน้าบุดอยู่

     " โทดล่ะกัน ป่ะเหอะ " 

               ฉันจูงเจ้าน้องชายตัวแสบของฉันออกจากบ้าน ขึ้นรถเมล์ไปที่โรงเรียนอนุบาลเจ้งไหมล่ะมีน้องอายุ 7 ขวบ ตอน 19 น่ะ บางเดินผ่านไปมายังคิดว่าฉันเป็นเด็กใจแตกเลยล่ะ 

     " เดี๋ยวพ่อคงมารับเหมือนเดิมล่ะ ไปนะ "

     " คับเจ้ " นิคขานตอบรับฉันโดยที่ขาก็รับวิ่งไปเข้าห้องเรียน

               ส่วนฉันน่ะเหรอใส่เกียร์วิ่งเข้าโรงเรียนได้ทันเวลาที่จะปิดประตูพอดี 

     " ไอ้มิคกี้ " เสียงดังแปดหลอดของยัยลูกปอเพื่อนซี้ปึกของฉันตั้งแต่อายุ15 ได้ 

    " จะตะโกนทำไม เสียงแกน่ะสะท้านแก้วหูฉันชะมัด " พอฉันพูดจบยัยลูกปอก็ทำหน้าบูดทันที

     " ฉันไม่สนหรอกย่ะ ไม่ใช่หูฉันี่ "

     "แล้วไมยังไม่ขึ้นห้องอีกล่ะ " ฉันชะโงกมองไปบนห้อง

     " อาจารย์ไม่อยุ่น่ะ  "

    " ง่ะ ฉันอุตส่าห์รีบ " ฉันทำน้าเซ็งๆๆ

     " โห! รีบแล้วเหรอย่ะ " 

                  

                 ฉันชวนยัยลูกปอเพื่อนซี้ปึ๊กของฉันไปโรงอาหารทันที เพราะอะไรน่ะเหรอ (เมื่อกี้ที่รีบออกมาน่ะฉันยังกินไม่อิ่มเลย!! +0+)

      " กินเข้า หิวตลอดเลยนะแกน่ะ " ยัยลูกปอกรอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ

      " เหรอย่ะ "  รู้ไหมยัยลูกปอที่ว่าบ่นฉันน่ะตั้งหน้าตั้งตากินกับฉันอย่างเอร็ดอร่อย --

      " อย่าอ่นไอ่อ่ะ " (อย่าบ่นได้ม่ะ) ยัยลูกปอพูดในขณะที่ข้าวยังเต็มปากอยู่

                 ยัยลูกปอเพื่อนฉันน่ะหน้าตาเข้าขั้นว่าน่ารัก สวยเลยก็ว่าได้แต่ทำตัวได้หน้าเกลียดมากเลยล่ะ กุลสตรีไม่รู้มีอยู่ในตัวยัยนี่หรือเปล่านะ ยัยลูกปอน่ะเปรี้ยวจี๊ด วีนแตกได้ทุกที่สิน่า ใครมาจีบถ้าไม่ถูกใจก็ไล่เตลิดไปหมดจนผู้ชายในโรงเรียนไม่อยากจะย่างกรายเข้ามาหายัยนี่มานัก

                  ส่วนฉันน่ะเหรอไม่เคยมีใครมาจีบได้เลยล่ะมั้ง (แค่ 3-4 คนอ่ะ) ฉันกับยัยลูกปอเข้าขากันได้เมื่อไหร่ล่ะก็ต้องมีเรื่องชัวร์เรื่องที่ทำให้อาจารย์ต้องปวดหัวอย่างเช่น เรื่องเอาร้องเท้าไล่ขว้างหัวไอ้พวกผู้ชายที่ชอบมาแซว จนเกือบถูกไล่อออกหลายครั้ง แต่เป็นเพราะพ่อของฉันมาขอร้องอ้อนวอนไว้

     " รายงานวิชาฟิสิกส์แกทำบ้างยังอ่ะ ลูกปอ " หลังจากทานเสร็จฉันก็ออกมานั่งที่หน้าตึกวิชา 

     " เกือบแล้ว ยากชิบ " ฉันกับยัยลูกปอจับคู่กันทำรายงานที่ต้องส่งอาจารย์ในอีกอาทิตย์ข้างหน้า

     " สู้ ๆ  น้า " ฉันยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่ยัยลูกปอทำงานไว้จนเกือบเสร็จ

     " เหรอย่ะ "  

     " อิอิ "  

                       ตอนนี้ฉันกับยัยลูกปอออกมานั่งที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียนกลังจากเลิกเรียนได้พักใหญ่ 

     " อาทิตย์หน้าก็ปิดเทอมแล้ววุ้ย " ฉันกับยัยลูกปอตะโกนอย่างอารมณ์ดี

     " เออ แกได้ยินไหมว่าตอนนี้ยากูซ่าจากญี่ปุ่นมาที่เมืองไทยล่ะ " 

     " เหรอแล้วไงล่ะ " ยัยกรอกตาไปมาก็ยัยยัยนี่ทำหน้าตาได้ตลกมากเลยล่ะ

     " ก็เค้าว่าทั้งโหด ทั้งเถื่อนนี่นา แล้วมาทำไมกันนะ "

     " อยากรู้ก็ไปถามดิว่ามาทำไมกัน " ฉันผลักยัยลูกปอ 

   ~ ตุ๊บ!!!! ~

     " อ๊าย ไอ้มิคกี้ " ยัยลูกปอร้องโวยวายเพราะฉันผลักแรงไหหน่อยทำเอายัยลูกปอลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นหญ้า

     " เฮ้ย !! ขอโทดน้า " ฉันร้องอย่างตกใจ 

     " เจ๊บชะมัด แกจะบ้าเหรอผลักมาได้นะ " ยัยลูกปอตะโกนออกมา พร้อมกับยันตัวเองให้ลุกขึ้น ฉันก็ช่วยพยุงอีกแรง

     " โทดอ่ะ ผลักแรงไปหน่อย "

     " ไม่หน่อยแล้ว เอวฉ้านนนน"

                   ฉันเดินไปซื้อยามาทาให้ยัยลูกปอที่นั่งร้องโอดโอยอยู่บนเก้าอี้

     " โอ๊ย ~ ~  ฉ้านนนน เจ็บบบบบ น้าาาาาาาา " เสียงยัยลูกปอทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาหันกลับมามองด้วยความตั้งอกตั้งใจ --

     " ฉันก็เบามือแล้วนะ " 

     " *-*  "

     " อ่ะเสร็จล่ะ " ฉันหันกลับมานั่งที่เดิม

     " แต่ฉันก็ว่ายากูซ่าคงจะเป็นอันธพาลน่าดูเลยเนอะ "

     " เอ่อ ยังไม่เลิกนะ " ฉันทำหน้าเซ็งๆๆ ใส่ยัยลูกปอที่หน้าคิดวาดจินตนาการ

     " ก็ฉันข้องใจนี่ แต่ที่อ่านมาน่ะ เป็นกลุ่มที่ก่อตัวขึ้นมาเป็นแก้งค์ ถิ่นใครถิ่นมันนี่นา ........... " 

    " -- "  ฉันนั่งฟังยัยลูกปอสาธยายถึงเรื่องของยากูซ่าที่เคยอ่านเจอมาจากที่ไหนสักแห่ง ฉันล่ะอยากจะไปเผาที่ที่นั่นเสียจิงๆๆที่ทำให้ยัยนี่ต้องมานั่งพูดให้ฉันฟังแบบนี้

     " เท่าที่รู้ก็มีแค่นี้ล่ะ " หลังจากที่นั่งฟังยัยลูกปอเล่ามานานถึง 20 นาที ก็เป็นอันว่าจบสักที

     " จบแล้วเหรอ แกจะบ้าฉันไม่ได้อยากฟังเรื่องแบบนี้สักนิด!!!!!!! " 
              
      " แต่ฉันอยากเล่านี่นา " 

      " งั้นก็ช่วยถามคนฟังได้ม่ะว่าเค้าอยากฟังหรือเปล่าน่ะ "

      " เอ้าไม่จำเป็นถามไปเธอก็ต้องตอบว่า ไม่ อยู่แล้ว " ยัยลูกปอตอบอยากกวนประสาทฉันมากมาย

      " ประสาท " ฉันกรอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ

      " อย่าให้เจอเชี่ยวนะ พ่อยากูซ่า " ยัยลูกปอทำท่าทางเพ้อฝัน

      " แกจะทำไม "

      " ก็....... อ๊าย ^^  เขินอ่ะ " ยัยลูกปอบิดไปบิดมา

      " ฉันไม่อยากรู้ล่ะ +-+ "

      " ฉันจะถามว่าเก๋าเหรอไง " 

     " 555+ ยัยประสาท "
      
      " ^^ อิอิ "
    
      " ส่วนฉันน่ะเหรอ " 

      " ............ " ยัยลูกปอทำท่าทางลุ้นกับคำพูดของฉัน

     " ฉันจะบอกว่า...... เจอฉันหน่อยเป็นไงว่ะ เจ๊งเหรอไง 555+ " 


             

             ฉันกับยัยลูกปอประสานเสียงกันจนคนที่ผ่านไปมามองหน้าฉันสองคน ประมาณว่าเด็กสองคนนี้บ้าหรือป่าว --!
       
        " ฮึ เจ๋งดีนี่ "  เสียงชายนิรนามที่ดังมาจากทางหลังฉันสองคน

        " ใครอ่ะ "  ยัยลูกปอหันไปมองพลางอุทานออกมางง

        " ไหน "  ฉันหันกลับไปปมอง กริ๊ด ตี๋น่ารัก ฉันพร้ำเพ้อทันที ก็ชายตรงหน้าของฉันนี่สิ น่ารักโดนใจฉันสุดๆๆเลยล่ะ

        "   ไอ้มิคกี้ น่าเกลียดชะมัด " เสียงยัยลูกปอกระแทกเข้ามาในโสนประสาตของฉันทันที

        "  ไรว่ะ นายมีปัญหาไรไหมล่ะ "  หัลงจากที่ฉันได้สติจากความลุ่มหลงคนหล่อ (ฉันว่าแกน่ะบ้าเลยล่ะ ยัยมิคกี้ - ผู้แต่ง )

         " ก็แค่ว่าเจ๋งดี ถ้าไอ้พวกยากูซ่าได้ยินคงคิดแบบฉันล่ะ "  

         " แล้วไง ไม่เข้าใจอยู่ดี นายมายุ่งไรย่ะ " เสียงยัยลุกปอที่แปร๋นขึ้นมา

          ตอนนี้ฉันน่ะมองไปรอบๆๆตัวก็เจอกับพวกผู้ชายใส่แว่นดำทั้งนั้นที่เดินอยู่บริเวณนี้  - ฉันว่ามันแปลกๆอยู่นะ -   แต่ไอ้สายของฉันน่ะมันไปปะทะกับผู้ชายคนหนึ่งที่มองมาทางฉันอยู่แล้วเหมือนกัน
-แต่ฉันก็ว่าหน้าตาคุ้นๆๆอยุ่นะ -  

        " เธอชื่อไรอ่ะยัยตาโต "  ฉันรีบหันกลับเข้าไปสนใจกับยัยลูกปอกับอ้ผู้ชายคนนั้น ที่เริ่มจะนอกเรื่องขึ้นทุกที

        " นายจะอยากรู้ชื่อยัยนี่ไปทำไมกัน "  ฉันหันไปจ้องนายนั่นเขม็ง

        " ไอ้มิคกี้กลับบ้านเถอะนะ "  ยัยลูกปอกอดแขนฉันแน่น  (ทุกทีกล้านี่นายัยนี่) ฉันมองยัยลูกปอที่ทำหน้าปุเลี่ยน ว่ากลัวนายนั่นจิงๆๆ 

        " นายทำไรยัยนี่ว่ะ " 

        " ป่าวนี่ หวงกางชะมัดเลย ยัยแก้มล้น "  เอ่อการตั้งชื่อใหม่ของนายคนนี้ช่างนี่กะไร ภูมิใจหรือเสียใจดีนะ  

        " ไอ้หน้าตี่เอ้ย มันน่าชะมัด "  ฉันตะโกนด่านายนั่นทันที ส่วนยัยลูกปอก็ดึงแขนฉันไว้แน่น

        "  ปล่อยฉานนนนนนนน " 

        " 555+ เธอนี่ตลกดีนะยัยแก้มล้น " ฉันมองนายนั่นที่กุมท้องแล้วหัวเราะเสียงดังลั่นทำเอาฉันกับยัยลูกปองง

          " น่าขำตรงไหนกัน " 

         " 5555555+ " นายนั่นยังคงหัวเราะอยู่

         " ท่าจะบ้านะนายน่ะ "

         " ไอ้มิคกี้ กลับเถอะ "  ยัยลูกปอทำตาปริบๆๆน่าสงสาร

        " จะรีบกลับทำไมล่ะยัยตาโต " นายนั่นรีบตรงมาขวางหน้าฉันสองคน

        " อย่ายุ่ง " ยัยลูกปอกระชากเสียงใส่

         " ว้า ตัดพ้อจังเลย " นายนั่นทำหน้าเศร้า

         " เลิกม้อยัยนี่ได้แล้ว ไอ้หน้าตี๋ " 

        " หวงก้างน่ะเธอน่ะ "  นายนั่นขึงตาใส่ฉัน

         " แล้วไงว่ะ " 

         " กลัวยัยตาโตรักฉันมากกว่าใช่ไหมล่ะ " 

         " ฮะ " ฉันกับยัยลูกปอประสานเสียงกันทันที

          " กลับบ้านกันเถอะ นะ " ยัยลูกปอยังคงเกาะฉันเป็นลูกลิงอยู่

          " อื้ม กลับก็กลับไป " ฉันหันหมุนตัวเตรียมไปส่งยัยลูกปอกลับบ้าน

      
         " จะรีบกลับไปไหน " เสียงอีกเสียงที่ออกจะคุ้นหูของฉันเหลือเกินดังขึ้น ทำเอาฉันกับยัยลูกปอหยุดเดินทันที

         " ........ "

         " หันมาสิ " 

         " ......(-- ) ( --)  (-- )  " ฉันกับยัยลูกปอส่ายหัวทันที

         " ...... ปอด " 


     ขวับ!!!!!!!!


          ฉันรีบหันกลับไปมองทันที

      " ฮะ 0.0 "
     
      " หวัดดี " รอยยิ้มนี่ที่ชั่วร้ายที่สุดในชีวิตของฉัน 

     "   แคนนอน !!!!!! นายกลับมาทำไม  "





















ฝากกันอ่านด้วยนะ ค่ะ 


ที่หายไปไม่อัพเพราะต้องไปเรียนน่ะ ค่ะ
 


เรียนไม่ค่อยเก่งอ่ะนะ








ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านนิยายเรื่องแรกของเรา