[Yun Jae Fiction]=====R(ข่)=A(ม)=P(ขื)=E(น)=====[feat.etc]

ลำดับตอนที่ #1 : Intro Rape

เรื่องนี้คิดโครงเรื่องจบก่อนมิวสิคอีก

แต่ยังไม่ได้แต่ง ตอนนี้เริ่มแต่งแล้ว

ได้บทสรุปทุกอย่าง แต่อย่างที่บอกยังไม่ได้แต่ง

 คิดไปนู่น แต่ ณ ตอนนี้ยังเอาต้นเรื่องไม่ค่อยรอด

หวังว่าจะไม่ได้รันทดเกินไป จนไม่มีคนอ่านนะ

เรื่องนี้คอนเซปต์ที่คิดไว้คือ.....เศร้าสุดๆ

ขอโทษที่ต้องทำเพราะไรท์เตอร์มันโรคจิต ชอขเห็นคนเศร้า อิอิ

ที่จะบอกอีกอย่างคือ เรื่องนี้เอ็นซีกระจายนะ บอกไว้ก่อน

เราไม่ได้เอามาเป็นตัวขายเพียงแต่ว่า มันจำเป็นต่อเนื้อเรื่อง

เพราะเราไม่ได้ต้องการเน้นที่เรื่องแบบนี้ เราต้องการเน้นอารมณ์

อืม จะเป็นยังไงก็ต้องรอติดตาม แต่มันยังไม่เร็วขนาดนั้นหรอก

 เรากำลังหาทางว่าจะลงเอ็นซียังไงดี แล้วเราก็เป็นคนขี้เกียจส่งเมลล์มากๆ

รีดเดอร์ช่วยคิดหน่อยสิ จะเอาไงดีอ่ะ เหอๆ ตอนนี้ตื้อมาก

ฝึกงานเหนื่อยยยยยยยยยยยยยย

ไม่คร่ำครวญแล้ว ไปอ่านเถอะ

                ความทรงจำในวัยเด็กของคุณเป็นแบบไหน?

 

            สนามเด็กเล่น

 

                พี่สาวใจดีที่อยู่ข้างบ้าน

 

                สุนัขตัวโปรด

 

                วันเกิด

 

                .................................................

                .........................................

                ...............................

                .......................

            ................

 

                ความทรงจำในวัยเด็กของผม

 

                ผมถูกพี่ชาย........

 

                ..........ข่มขืน...........

 

Rape---Rape---Rape---Rape---Rape

 

ฟ้าจะหม่นหรือเจิดจ้า แต่หากหัวใจมันมืดมน วันไหนๆก็คงไม่ต่างกัน

 

 

                ผมนั่งอยู่หน้ากระจกในร้านอาหารแห่งนี้ทุกวัน เฝ้ามองผู้คนมากมายเดินผ่านริมถนนสายนี้ เมฆเริ่มตั้งเค้าแล้ว ช่วงนี้เป็นหน้าฝน ผมจึงเดินไปหน้าร้านอย่างรู้หน้าที่ ป้ายเมนูอาหารที่ดัดแปลงมาจากกระดานดำสูงประมาณหน้าอกถูกลากเข้ามาให้อยู่ภายในร่มเงาของกันสาดสีขาวสลับฟ้าเพื่อป้องกันละออกที่เริ่มสาดกระเซ็น

 

                เม็ดฝนที่หยดเป็นสายตามแนวระแนง ดึงดูดให้ผมเอื้อมมือไปรองมันไว้ สัมผัสเย็นฉ่ำในอุ้งมือทำใหเผมรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ผู้คนมากมายต่างวิ่งหาที่หลบฝนกันให้วุ่น ร่มหลากหลายสีสันถูกกางออกอวดโฉมกันไปตลอดทั่วทางเท้า

 

                น่าแปลกที่ทุกคนต่างก็หลบหลีกเม็ดฝนที่ใสบริสุทธิ์ทั้งๆที่เมื่อสัมผัวมัน กลับชะล้างความสกปรกของเราได้ แล้วร่างกายของผมที่ถูกชำระถูกวันมันจะสะอาดบ้างไหมนะ?

 

                มนุษย์ที่แสนน่ารังเกียจ ทำไมเราถึงไม่คิดจะหลีกหนีจากคนเหล่านั้น ยังคงพบเจอ ยังคงพูดคุย ทั้งๆที่รู้ว่าภายในจิตใจของทุกคนนั้น มันไม่ได้มีเพียงแค่ด้านสว่าง.......แต่เพราะอะไรกันนะ?

 

                ดวงตาสีดำสนิทของผมทอดมองไปยังเบื้องหน้า ฝ่าละออกฝนเพื่อเก็บเกี่ยวบรรยากาศแสนเหงานี้ แต่อยู่ๆเสียงเอะอะโวยวายปนเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานก็ดังให้ได้ยิน

 

                กลุ่มเด็กนักเรียนวัยรุ่นชายกลุ่มใหญ่ที่ตัวเปล่าไร้ซึ่งสิ่งกำบังกำลังวิ่งฝ่าฝูงชนกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมยิ้มบางๆเมื่อเห็นภาพเหล่านั้น ชีวิตวัยเรียนที่เต็มไปด้วยความสุขและเพื่อน

 

                ...........ผมไม่เคยมี.........

 

                เสียงหยดน้ำที่กระทบกับกระจกฟังดูไพเราะเคล้าไปกับเสียงเพลงบรรเลงในร้าน ผมยืนเหม่อสักพักแล้วสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งเข้า

               

                คู่รักคู่เดิมที่เดินผ่านร้านทุกวันจนเป็นที่คุ้นเคยของคนละแวกนี้ ภายใต้ร่มสีดำสนิท ไม่ต่างจากดวงงตาของผม ชายหนุ่มในชุดสูทเรียบหรูแต่ดูดีกับหญิงสาวร่างบางส่งยิ้มให้กันไม่รู้เบื่อ กุมมือกันเพื่อยืนยันความหนักแน่นของหัวใจ

 

                ...........รักแท้.........

 

                ชายคนหนึ่งที่เพียบพร้อมทุกอย่างกับหญิงสาวแสนธรรมดา เธอคือคนที่เขาเลือกจากบรรดาผู้คนมากมาย อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็คงไม่มีใครรู้มันก็แค่หยาดน้ำในบรรดาสายน้ำที่มีอยู่ทั่วผืนฟ้า มันไม่มีค่าใดๆเลย

 

                ..............ความรักหรอ?.............

 

                ...........ผมว่าผมเคยมีนะ...........

 

                ...........แต่มันนานมากแล้ว..........

 

                ...........นานจนจำไม่ได้...........

 

                ..........และมันก็ดูจะไม่มีความหมายอะไรแล้ว.........

 

                ..........ไม่สิ.........

 

                ..........มันไม่มีความหมายมาตั้งแต่ต้นต่างหาก

 

Rape---Rape---Rape---Rape---Rape

 

                ตั้งแต่จำความได้ ผมอาศัยอยู่กับแม่ ในห้อง่าเล็กๆ เราอยู่กันสองคนอย่างมีความสุข คืนที่อากาศหนาวเหน็บ เราสองคนจะซุกตัวอยู่บนเตียงนอนใต้ผ้าห่มผืนหนา มันให้ความรู้สึกอบอุ่นได้อย่างประหลาด ทุกคืนก่อนหลับตา แม่จะกล่อมผมด้วยคำพูดหวานหู

 

                “นอนนะจ๊ะ....เจ้าหญิงน้อยของแม่” บ้างก็

 

                “ลูกรัก หนูเป็นเทวาตัวน้อยที่แม่รักที่สุด....ฝันดีนะจ๊ะ”

 

                ผมเป็นเด็กชายร่างเล็กเมื่อเทียบกับคนวันเดียวกัน แต่นั่นคงไม่ใช่เหตุผลที่แม่คนนหนึ่งจะเลี้ยงดูผมอย่างเด็กผู้หญิง

 

                ผมอยากจะเข้าใจว่าทำไมแม่ถึงไม่ทำเหมือนคนอื่น อาจจะเป็นเพราะ แม่รักผมมาก อาจจะน่าขำที่คิดได้แค่นี้ แต่ทุกวันนี้ผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้อยู่ดี สิ่งเดียวที่ผมรู้คือ แม่รักผม และ กลัว ที่จะเสียผมไป ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

 

                ตอนเจ็ดขวบ ผมไปโรงเรียนแต่กลับโดนเด็กผู้ชายรังแก ไม่ยอมให้ผมเล่นด้วย เล่นกับเด็กผู้หญิงก็โดนรังเกียจอีก ผมได้แต่ร้องไห้โยเยกลับมาด้วยสภาพมอมแมม เนื้อตัวมีแต่รอยแผล แม่โกรธมากไปต่ว่าครูที่ดูแลผมไม่ดีและให้ลงโทษเด็กที่ทำร้ายผม จากนั้นก็ให้ผมลาออก แม่ไม่ให้ผมไปเรียนอีก ผมซึมไปหลายเดือน

 

                ในความเป็นเด็ก ผมรู้เพียงว่าการไปโรงเรียน ผมมีเพื่อน แม้จะโดนรังแก ผมได้เรียนหนังสือ แม้ว่าจะไม่ได้เก่งอะไร ผมได้เห็นโลกอีกใบ แม้ว่าจะไม่ได้กว้างใหญ่ แต่มันคือทั้งหมดที่ผมต้องการ

 

                ผมรักหนังสือนะ ชอบอ่านชอบค้นหาสิ่งต่างๆที่อยู่ในนั้น ผมฝันอยากเปิดร้านหนังสือเล็กๆสักร้าน มันคงจะเป็นความสุขมากถ้าได้อยู่ท่ามกลางสิ่งที่ผมรัก แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อผม....แทบจะอ่านหนังสือไม่ออกเลย

 

                น่าตลกไหมล่ะ แม้แต่เพื่อนที่คิดว่าดีที่สุด ผมยังสัมผัสมันไม่ได้เลย

 

                ...........ผมมันไร้ค่าจริงๆ...........

 

 

 

 

 

                ร้านอาหารที่ผมทำงานอยู่ปิดตอนทุ่มครึ่ง แต่หน้าที่ที่ผมต้องรับผิดชอบลากยาวไปจนถึงสองทุ่มกว่าๆ คนความารู้น้อยอย่างผมก็ทำได้แค่ทำความสะอาดและดูแลร้านทั่วๆไป บุญแค่ไหนแล้วที่เขายอมให้ทำงานที่นี่

 

                พี่สาวคนสวยเจ้าของร้านใจดีมากๆ ร้านอาหารกึ่งเบเกอรี่ ตกแต่งได้ทันสมัยและเข้าได้กับคนทุกเพศทุกวัย ไม่ได้น่ารักคิกขุจนผู้ชายไม่กล้าเข้ามานั่ง ผมชอบมาก

 

                ..........ชอบที่จะได้มาเห็นผู้คน...........

 

                ..........เห็นเขายิ้ม หัวเราะ..........

 

                แม้จะต้องอยุ่หลังร้าน เฝ้ามองเงียบๆก็ยอม อ้อ! ผมลืมบอกไป เพราะความจำเป็นบางอย่างทำให้แม่ต้องไปทำงานในที่ที่ไกลมากๆ แม่ไม่อยากห่างจากผมเท่าไหร่นัก ผมเองก็ไม่ต่างกัน แต่เราหนีโชคชะตาไม่พ้นหรอก

 

                ผมจึงอยู่ตัวคนเดียวในเมืองใหญ่ ด้วยอายุเพียงสิบเจ็ดปีกับห้องเช่ารังหนู แต่จะหาว่าคุย ความจริงผมเคยได้อยู่ในบ้านหลังใหญ่ ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า คฤหาสถ์ ถึงจะถูก

 

                อ๊ะ!!! ฝนตั้งเค้าอีกแล้ว วันนี้ก็ไม่ได้เอาร่มมาด้วยสิ สงสัยต้องวิ่งกลับซะล่ะมั้ง......

 

Rape---Rape---Rape---Rape---Rape



จบไปแล้วนะตอนเรียกน้ำย่อย
เรื่องนี้เราจะให้เป็นเหมืนอการเล่าเรื่องโดยตัวเอก
แก้หลายรอบมาก
เหมือนมันไม่ถูกใจอ่ะ
แต่ก็นะ ถ้ามีอะไรติก็ติได้เลยนะ
เราต้องการความจริง อยากรู้ว่ามันดีพอหรือยัง?
ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

รักคนอ่าน ปลื้มคนเม้นท์ เซ่นคนชม