คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มเรื่องราวทั้งหมด...
....ตอนนั้นผมอายุได้สักประมาณ12ปี ครอบครัวผมได้เดินทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ในป่า ที่มีธรรมชาติอันสวยงาม และมีปราสาทที่มีชีวิตชีวาดั่งมุกที่ขาวบริสุทธิ์ ที่นี่มีผู้คนมากมาย และในตอนนั้นเอง ผมก็ได้พบกับเธอ... เธอคนนั้นที่ทําให้โลกทั้งใบของผมต้องดับลง และผมสัญญากับตัวเองว่าจะต้องได้มาที่นี่อีกครั้ง ครอบครัวผมจบลงณ ที่แห่งนี้เพราะยัยปีศาจนั่นคนเดียว ฮึก แค้นนี้ผมต้องชําระ
....ฉันเห็นเขาแล้ว และฉันก็แน่ใจว่าเขาต้องเห็นฉันแน่นอน เพียงเราสบตากัน ฉันก็แน่ใจว่าเราเกิดมาเคียงคู่กันตลอดกาล......
ณ ปัจจุบัน [16ปีต่อมา....]
ผมชื่อโซล์ นามสกุลผมคุณไม่ต้องรู้หรอกเพราะมันไม่สําคัญผมไม่มีครอบครัว ไม่มีพี่น้อง ไม่มีญาติ ไม่มีใครเลยจริงๆผมใช้เวลาทั้งชีวิตที่ผ่านมาติดอยู่กับเรื่องราวในอดีตและในตอนนี้ผมได้มาเหยียบสถานที่นี้อีกครั้ง ที่ๆเรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้น ตรงหน้าของผมมีแต่สิ้นหวังไร้เสียงผู้คนไร้ชีวิตชีวาไม่เหมือนอย่างเก่าที่เคยเป็น...เพราะอะไรน่ะหรือ เพราะเธอไงล่ะ เธอคนเดียวที่พลากทั้งชีวิตผมไปและผมจะไม่มีวันเลย ที่จะลืมวันเก่าๆนั้นไปได้ มันเป็นดั่งแผลที่กรีดลึกถึงขั้วหัวใจ ทรมานจนยิ่งกว่าคําว่าตาย!
กริ๊ดดดดด!!
หึหึเสียงนี้น่ะหรือ ผมรู้ว่ามันคืออะไร มันคือเสียงของวิญญาณที่ไม่ยอมจากไปไหน วิญญาณของคนตายไป วิญญาณของคนที่ต้องสูญทุกสิ่งให้แกมัน และครอบครัวของผม คือหนึ่งในนั้น
>>Eva talk<<
ฉันชื่อเอวา ฉันอาศัยอยู่ที่นี่มานานกว่า300ปี หึหึ ไม่ต้องสงสัยหรอกนะเพราะฉันน่ะเป็นถึง'แวมไพร์'เลือดแท้ คนที่นี่มักขนานนามฉันว่า นักฆ่าไร้เงา เพราะไม่มีใครเคยเห็นฉันมาก่อนแม้แต่เงา ฮ่ะๆๆ คุณคงคิดว่าแวมไพร์จะมีเงาได้ยังไงล่ะสิ จริงๆแล้วแวมไพร์ก็มีเงา เพราะเราต่างเป็นรูปกายทั้งสิ้น ....ฉันยังจําไม่เคยลืม วันที่ฉันเห็นเขา ฉันสบสายตาเขา แม้เขาจะอายุเพียง12ปีก็ตาม แต่ยังไงฉันก็เชื่อว่าเราจะได้รักกันในชาตินึงแน่นอน
แกร๊ก!
เสียงกิ่งไม้ใบหญ้าที่ตกตามพื้นมีการขยับโดยผู้มาเยือน เขาเป็นใครกัน? ทําไมถึงกล้าเข้ามาถึงปราสาทที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดและความตายกัน....
"หึหึ นายคงไม่รู้สินะว่าที่นี่น่ะ มีแต่ความตาย ไร้ผู้คน"ฉันเอ่ยกับผู้มาเยือนอย่างเยือกเย็น
"ผิดแล้ว ฉันน่ะรู้ทันเธอมาแต่แรกแล้ว ยัยปีศาจ!"เขาตวาดใส่ฉัน ใช่แล้วสายตาคู่นั้น คู่ที่ทําให้ฉันรู้ว่าเขาเป็นใคร นานแล้วสินะที่เราไม่ได้พบกัน
"โซล์"ฉันเอ่ยชื่อเขาเบาๆ ทั้งๆที่นํ้าใสอันเย็นยะเยือกเริ่มไหลออกมา ดวงตาเริ่มพร่ามัว ทําไมกัน ทําไมเขาต้องตวาดใส่ฉันแรงขนาดนั้น? ฉันทําอะไรให้เขาไม่ชอบหรือเปล่า? ทั้งๆที่เราเพิ่งพบกันได้ไม่นาน แต่ทําไม ทําไมเขาถึงใจร้ายอย่างนี...
"เป็นอะไรกันห๊ะ ยัยปีสาจอะไรกันร้องไห้เหรอ ฉันสิต้องเป็นคนร้องไห้ไม่ใช่เธอ"
"กริ๊ดดดดดด!"
สิ้นเสียงนั้นเด็กสาวก็หายไปต่อหน้าต่อตาเขา ทิ้งไว้เหลือแต่ผู้มาเยือนที่ยืนยิ้มอย่างผู้เหนือชัย
"อย่าคิดนะ ว่ามันจะจบ"เขาพูดเบาๆกับตนเอง นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่รู้สึกสะใจขนาดนี้ นานแค่ไหนแล้วที่เขาวางแผนมาที่นี่ตลอด วันนี้เป็นวันที่เขาจะชําระแค้นกับเธอผู้นั้น...
ในประสาท....
กริ๊ดดดด! เสียงกรีดร้องที่ดังสนั่นเพราะความเจ็บปวดของเด็กสาวผมทองลอนยาวดวงตาสีแดงกํ่าที่กําลังจะตายจากด้วยความเคียดแค้นต่อชายหนุ่มผู้นั้น ในหัวของเธอมีคําถามมากมายเต็มไปหมด ทุกคําถามนั้นไร้คําตอบทั้งสิ้น
ปัง! เสียงปืนลั่นทั่วทั้งปราสาท แต่เสียงนั้นไม่ได้ทําให้อาการเสียใจของเด็กสาวน้อยลงเลย แต่มันกลับเป็น...
"หึหึ ยัยปีศาจวันนี้คือวันตายของเธอ วันที่เธอทํากับครอบครัวฉัน เธอต้องตาย!!"
สิ้นเสียงนั้นเด็กสาวก็ตกอยู่ในภวังค์ เธอไม่รู้สึกร้อนหรือหนาวอีกต่อไปเธอรู้ว่าเธอกําลังจะตาย แต่ก็ได้แต่เพียงจ้องดวงตาคู่นั้นแทนเพื่อสื่ออะไรสักอย่างต่อเด็กหนุ่ม ใช่แล้วเธอกําลังบอกรักเขา รักที่เขาไม่เข้าใจ... รักต้องห้าม.....
"โซล์...." เธอร้องชื่อเขาด้วยความหมดหวังแต่เขากลับไม่หันมาดูสภาพของเธอในตอนนี้เลย เธอปกคลุมไปด้วยเลือด เธอปกคลุมด้วยความตาย... เธอไม่เหลือใครแล้ว ไม่เหลือแม้แต่ความหวังว่าจะได้ครองรักชั่วกาลปาวสาน...
"หึหึ ทีนี้รู้ถึงรสชาติของความตายรึยังล่ะ ห๊ะ!"
นี่เป็นคําพูดสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ให้ก่อนจากไปอย่างเงียบๆ
"โซล์.....ฉัน...รักนาย....นะ"เธอพูดอย่างอ่อนเลย โดยไม่รู้ว่าเบื้องหลังของเขากําลังยิ้มเยาะเธออยู่
แล้วภาพทั้งหมด ความทรงจําที่ผ่านมา300ปีก็พังทลายลง เหลือแต่ความว่างเปล่าในใจ.....
500ปีต่อมา... ณ Vivace Paradise
>>Soul talk<<
"โซล์ นายจะทิ้งฉันไว้ตรงนี้ไม่ได้นะ ไม่งั้นเราเลิกกัน!"เสียงเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มพูดกับเด็กหนุ่มวัย17ปี
"ก็เลิกสิ เธอรู้มั้ยเธอมันทําตัวโคตรน่ารําคาญเลยว่ะ"
พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินจากเธอไปอย่างไม่แยแสทิ้งไว้แต่ความงงงวยไว้
ผมขอแนะนําตัวหน่อยละกันนะผมชื่อโซล์เมต ขึ้นม.ห้าโรงเรียนเซนทาเรียสซ่าปีนี้ ชื่อจริงนามสกุลผม คุณอย่ามาถาม หึหึ อย่าคิดนะ ว่าผมจะดูคุณไม่ออก คุณจะเอานามสกุลผมไปเซิร์ชในเนตแล้วหาชื่อพ่อชื่อแม่ใช่ไหมล่ะ ฮ่ะๆๆๆๆ
>>Eva talk<<
"เบื่อว่อยย นี่ปิดเทอมวันที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย กริ๊ดวันที่สามเนี่ยนะอีกกี่วันจะเปิดเนี่ย เบื่อๆๆๆ "T^T
ฉันชื่ออีวา อายุ16ปี ขึ้นม.ห้าโรงเรียนเซนทาเรียสซ่าปีนี้แหละ ตอนนี้อยู่ในช่วงปิดเทอมยาว กริ๊ดๆๆๆทําไมคนอื่นเขาไปเที่ยวกับแฟนกันนะ ไม่ใช่ว่าไปไม่ได้หรอก เพียงแต่ว่ายังไม่มี= =* ชิๆๆๆ ว่าแล้วก็ไปสยามดีกว่า(ไปเหล่หนุ่ม อะฮุๆๆๆ-.,-) ว่าแล้วก็ บรื้นๆสปอร์ตสีแดงคันใหม่ดีกว่า ต๊ายตายอารมณ์ดีสุดๆค่ะ>0<งี้ต้องไปแต่งหน้า เอาปากให้แดงแต่ไม่แดงแบบเด็กสก๊อย อะฮี่ๆๆๆ
บรื้นๆๆๆๆ เสียงรถคันใหม่ฉันเอง> < ขอลองเครื่องหน่อยนะจ๊ะ
ซ่า! ตายจริงเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
"โอ๊ยยัยบ้าเอ๊ย เธอทําชุดฉันเปื้อนนะ"ต๊าย เสียงผู้ชายนิท่าทางจะหล่อ-.,-
"ขอโทษค่ะฉันดูไม่ทัน แหะๆๆ"ฉันรีบลงจากรถไปขอโทษเขาทันที แต่ก็นะสงสารเสื้อเขาจริงๆแหละ มันเลอะทั้งนํ้าทั้งโคลน ยี๊มีเศษไรไม่รู้ด้วยอ่ะ แหยะ
"ขอโทษแล้วมันหายไหม?"ขอโทษแล้วมันหายเจ็บไหม( >0<)๐โอ้เย้ เอ้ยไม่ใช่ๆ
"เดี๋ยวฉันเอาไปล้างให้แล้วกันนะคะ"
"ไม่ต้องเอาเบอร์เธอมา"โอเคได้เลยพ่อหนุ่มอยากให้อยู่แล้วล่ะ ฮี่ๆๆๆ>.,<
"087-70...."ฉันรีบพูดเบอร์อย่างรวดเร็วด้วยความดีใจ แหมก็เขาหล่อซะ ฮ่ะๆๆๆๆ
"แล้วเดี๋ยวฉันจะโทรไปเรียกค่าเสียหาย"พูดจบเขาก็เดินจากไปพร้อมกับความหล่อ*O*
"จ้า">O<ฮ่ะๆๆๆ หวานสิเรา-.,-
และแล้วก็ถึงสยามจนได้ รถในกทม.นี่ติดได้ติดดีจริงๆเลย กริ๊ดโมโหๆๆๆ เอ๊ะนั่นผู้ชายคนนั้นนิ
"นี่เธอ"เขาเดินเข้ามาทันทีเมื่อเห็นฉัน สงสัยเพราะรัศมีแห่งรักล่ะมั้ง ฮี่ๆๆๆๆ
"อ๊ะ"เพียงแค่เราสบตากัน ทําไมนะ?ฉันถึงรู้สึกว่าโลกทั้งใบหยุดอยู่ตรงที่เขา....?
ความคิดเห็น