วุ่นนักเมื่อรักต้องคำสาบ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ณ อาณาจักรควีนเดียร์ซ่า สมัยโบราณอันยาวนานมีกษัตริย์ นามว่า  “เดอร์ก้า” ปกครองอยู่ ได้อภิเษกกับเจ้าหญิงไดอาน่าราชธิดาของ แครฟเบียน  และให้กำเนิดพระธิดาองค์หนึ่ง แต่...

“ในอนาคตขององค์หญิงจะมีภัยพิบัติใหญ่ ถ้าทรงเลี้ยงไว้ในฐานะเจ้าหญิงต่อไป ก็คงจะไม่มีโอกาสได้ฉลองอายุครบ17ปี พระยะคะ!”

“ทำ ..ทำไมถึงเป็น เช่นนี้เพคะ ท่านพี่!”ไดอาน่ายกมือเรียวขึ้นมาอุดปากตัวเองด้วยความตกใจ และแล้วเวลาก็ผ่านไปจนอีกไม่นานก็จะถึงวันเกิดครบรอบ 17 ปีขององค์หญิง

ณ เมือง ลาเวนราซ ที่เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรควีนเดียร์ซ่า

“ขอโทษครับ..คุณลุง..” เด็กหนุ่มชุดคลุมสีน้ำเงินเข้มดวงหน้าอ่อนหวานราวประติมากรรมชั้นยอดกำลังส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้คนข้างหน้าที่ยืนหันหลังให้

“อะไร..” มีเพียงคำห้วนๆที่ออกมาจากปากของคุณลุงปริศนาข้างหน้า

“เอ่อ..ผมอยากไปเมืองอาราเบียน ..ไม่ทราบว่ามีเรือให้ผมขึ้นมั๊ยครับ”

“มีแน่นอน..เมืองอาราเบียนนะเหรอ..สบายมาก..แล้วมีปัจจัยมั๊ยล๊ะ..”

“มีสิครับ...1000 ..ใช่มั๊ยล๊ะ..” แกร๊ง! เด็กหนุ่มชูถุงใส่เงินขึ้นมาโชว์ไว้เหนือหัวท่าทางไร้เดียงสา

“อืมม..น่าคิด..” คุณลุงท่าทางเจ้าเล่ห์มองไปที่ถุงเงินท่าทางเจ้าเล่ห์ “เอาล่ะ..จะแนะนำกัปตันที่เชี่ยวชาญอาณาจักรอาราเบียนให้รู้จัก ตามมาสิ..”ว่าแล้วคุณลุงปริศนาก็สั่งให้เด็กหนุ่มเดินตามมา ตุ๊บ! เด็กหนุ่มถูกคุณลุงปริศนาขัดขาจนหน้าขมำพื้นแล้ววิ่งโฉบเอาถุงเงินนั้นไปโดยไม่คิดชีวิต

“ขอบใจมากนะ ไอ้หนุ่มน้อย...”

“ดะ ..เดี๋ยวว...ลุง...ขโมยยยยยยย!!” เด็กหนุ่มพยายามดันร่างอันน้อยนิดลุกขึ้นแต่ลุกไม่ไหว โดยมีลุงปริศนาหันมามองเพียงแวบตาเดียว

“ฮะ..ฮะ...ฮ่า..ไอ้เด็กโง่...” ตุ๊บ!!

“โอ๊ย! ใครมาขัดขาข้า ...เจ้าบ้าเอ๊ย!” ร่างที่หลงเหลือหนังหุ้มกระดูกไว้เพียงน้อยนิด ของลุงปริศนาล้มลงราบพื้นทันที

“โทษทีน่ะ..ขาข้ามันยาวไปหน่อย..^-^”

“เฮ้ย! เอาคืนมาน่ะ..นั้นมันเงินของข้า...” ลุงปริศนารีบโฉบคว้าเงินทันที ทว่ามันไม่ได้ถูกชูขึ้นเหนือหัวด้วยความเร็ว

ตุ๊บ!! รัศมีของวงขายาวๆ ของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งฟาดเข้าไปเต็มเหนี่ยว ที่หน้าท้องของลุงปริศนาจนกระอักเลือด

“นั่นมันเงินของเด็กคนนั้น แล้วแกไปแย่งเค้ามาทำไม...อยากเจ็บตัวมากกว่านี้ใช่มั๊ย!!”

“ปั๊ดโถ่โว๊ย!! จำ...จำไว้” และแล้วร่างของลุงปริศนาก็หายเข้าไปในตรอกซอยในเมืองโดยมีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งสองคนที่กำลังยืนพิงกำแพงอยู่ด้วยมาดที่เข้มขรึม

“ไม่มีหัวศิลป์เอาซะเลยน่ะ...เควิน ..”ชายหนุ่มผมยาวสีบลอนด์ยาวละกลางหลังหันไปบอกชายหนุ่มผมสีดำหน้าตาเข้มขรึมที่มีชื่อว่า ...เควิน...

“แกจะหุบปากได้รึยัง...ลอยด์...เอ้า!! นี่ของนาย..” เควินโยนถุงเงินให้เด็กหนุ่มหลังจากที่ สยบคำพูดของลอยด์ด้วยคำห้วนๆ

“ขอบคุณ....” เด็กหนุ่มรีบรับถุงเงินไว้ท่าทางดีใจ

“ต่อไปนี้ก็ไม่ต้องไปโชว์เงินให้คนอื่นเค้าดูน่ะ! ไอ้พวกนี้มันมีมาก...” เควินลืมตัว ตะโกนสั่งสอนคนข้างหน้าปาวๆทั้งที่ยังไม่รู้จักเขาเลย

“คะ..ครับ...”

“ขายังเจ็บอยู่สิน่ะ...” ลอยด์ยิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างเป็นมิตรก่อนจะทรุดตัวนั่งลงไปดูขาของเด็กหนุ่มที่บาดเจ็บอยู่

“ก็รู้สึกเคล็ดนิดหน่อย..แต่ไม่เป็นไร ฮะ..โอ๊ย!..”  ลอยด์ยื่นมือไปตรงหัวเขาของเด็กหนุ่มแล้วขยับริมฝีปากเล็กน้อยเหมือนท่องอะไรซักอย่างที่ทุกคนไม่เข้าใจ

“...#$#%#^%$&#@#@!#$%#$%@$#%$%$#%^%#...”

“หายเจ็บแล้วล๊ะ....นะ...นายใช้ เวทมนต์เหรอ...” เด็กหนุ่มถามด้วยท่าทางที่ตกใจ

“ใช่....เราชื่อ ลอยด์ และอีกคนคือ เควิน เป็นนักดาบที่เก่งกาจเชียวน่ะ”

“ผมชื่อ...เฟร..กำลังจะไปอาราเบียน ยินดีที่ได้รู้จักน่ะ..เควิน..” ว่าแล้ว เฟรก็แสดงความเป็นมิตรโดยการยื่นมือไปจับมือของเควินด้วยสีหน้าที่ร่าเริง โดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้เควินรู้สึกจั๊กจี้และตกใจอะไรบางอย่างจนยิ้มไม่ออก

“นะ...นายเป็นผู้หญิง...!!”

“ O.O” นี่คือสีหน้าของเฟร ที่มองไปยังร่างกายที่เต้นเร่าๆ เป็นเจ้าเข้าของเควิน ที่มี ผดผื่นสี แดง ขึ้นเต็มใบหน้าและเต็มตัว

“ฮะ..ฮะ...ฮะ เจ้านี่มันแพ้ผู้หญิง ภายใน1ชั่วโมงผดผื่นจึงจะลด...”

“โรคแพ้ผู้หญิง....มีงี้ด้วยเหรอลอยด์..”

“ใช่..เป็นผลจากที่พ่อแม่ทำไว้..พ่อของเจ้านี่ชอบผู้หญิง..มีครั้งหนึ่งไปหลงรักแม่มดก็ดีอยู่หรอกแต่.....”

‘เพราะแกหลายใจ ทั้งแกทั้งลูกแก!! จะแตะต้องผู้หญิงไม่ได้อีกแล้ว...โอมมมเพี๊ยงงง...’

“เมื่อกี้เฟรบอกพวกเราว่าจะไป อาราเบียนไม่ใช่เหรอ...จะไปคนเดียวรึ..” ลอยด์ถามท่าทางเป็นห่วง

“ใช่....”

“เป็นเด็ก ...เป็นเล็ก...ทำไมถึงไปที่นั่นคนเดียว..ไม่รู้เรื่องเอาซะเลย...” เควินถามท่าทางกวนประสาท

“นี่ผม จะ17 แล้วน่ะ ไม่ใช่เด็กซักหน่อย...ฉันมีเรื่องสำคัญจะไปสะสางที่นั่นซักหน่อยนะ...”

“พวกเราก็จะไปอาราเบียนเหมือนกัน..จะเรียกว่าไปเที่ยวก็ได้จะไปด้วยกับเรามั๊ยล๊ะ...”

“จริงเหรอ....งั้นไปด้วยกันน๊า...”

 บนเรือลำเล็กๆ กลางมหาสมุทร ลาเวนราซ

“นี่ลอยด์! ฉันไม่รู้เลยน่ะว่าเด็กคนนั้นจะเป็นผู้หญิง..รู้แต่ว่าให้มาคุ้มครองเด็กที่ชื่อ เฟร พี่น้องร่วมแม่นมเดียวกับเจ้าหญิงเชลเฟอร์...บ้าจริงๆ เลย”

“ถ้าฉันบอกนายตรงๆ นายก็คงไม่มารับหน้าที่นี่กับฉันใช่มั๊ยล่ะ...ใจเย็นๆ น่า ..”

“โถ่เอ๊ย!! ..ก็แหง ล๊ะสิ ใครจะกล้าเสี่ยงล่ะ”

  ตึง! ตึง! ขณะที่เควินและลอยด์กำลังพูดคุยกันไปมา เฟร ที่กำลังงีบหลับอยู่ก็ต้องล้มกลิ้งไปท้ายเรือทันที 

“เควิน...ลอยด์...มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ..ทะ..ทำไมเรือมันโคลงแบบนี้...”

“เฟร! ระวังตัวด้วยผีทะเลมันทำให้ปั่นป่วน....”

“ผะ...ผีทะเล...” เฟรทวนเสียงสูงท่าทางตกใจ  ฟ้าววววว!!  น้ำในมหาสมุทรก่อตัวขึ้นเป็นรูปคนและพุ่งตัวใส่เฟร ทันที ทว่าลอยด์ไม่เข้ามาโอบกอดเฟรเอาไว้

“เฟร! ไม่เป็นไรใช่มั๊ย...” ลอยด์ถาม เฟร ด้วยท่าทางเป็นห่วง

“ไอ้บ้า...ฉันจะฆ่าแกเอง...มาสิ!”  เควินชักดาบขึ้นมาป้องเฟรไว้จากผีทะเล

“ไม่มีประโยชน์หรอกเควิน! ผีทะเลพวกนี้ ดาบทำอะไรมันไม่ได้หรอก...กอดกันทั้งสองคนแล้วปีนขึ้นไป แต่ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้เรือต้องล่มแน่ๆ”

“ไม่อ่ะ! ให้ฉันกอดกับผู้หญิงเนี้ยน่ะ ลอยด์ นายจะบ้าเหรอ...”

“แต่มันมีทางเดียวเท่านั้น ..เควิน..เฟร...จับมือกันเร็ว..”

“หา...แต่....ฉัน....” เควินยื้อ ไม่สำเร็จ

“เงียบนะ..เควิน อดทนไว้ซะ...เตรียมตัว...”ทันทีที่ทั้งสามกอดกันกลมร่างกายของทั้งสามคนถูกดึงให้ลอยขึ้นเหนือมหาสมุทรด้วยเวทมนต์ของลอยด์ อำนาจเวทมนต์ของลอยด์แผ่รัศมีออกไปเป็นวงกลมสีฟ้าปกคลุมร่างของทั้งสามคนไว้

“หา! นี่เรากำลังลอยตัวกันอยู่เหรอเนี้ย...ลอยด์เยี่ยมไปเลยยยย...” เฟร พูดด้วยท่าทางที่ตื่นเต้น

“อย่าพูด...จะทำให้ไม่มีสมาธิ....” ลอยด์ และเฟร หลับตาลงพร้อมทำสมาธิให้ผ่านวิกฤตการ์ณนี้ไป แต่เควินยังใช้ความอดทนกับรอยผดที่ขึ้นมาเต็มตัวด้วยความคัน

“ใกล้ถึงอาณาจักรอาราเบียนแล้ว...” ลอยด์ หลี่ตามองไปยังฝั่งอันไกลโพ้น จนเสียสมาธิ ทำให้วงรัศมีของเวทมนต์แตกออกเหลือเพียงร่างของทั้งสามคนที่ลอยอยู่กลางอากาศ พร้อมที่จะตกลงสู่พื้นผิวมหาสมุทร

“ลอยด์! ทำไม....เป็นแบบนี้...พยายามหน่อยสิ...”

“ไม่ได้!..มันหนักเกินไป เควิน..เวทมนต์ของฉันรับไม่ไหว..”  ซูมมมมมม ร่างของทั้งสามตกลงไปยังมหาสมุทรทันที

...ช่วยด้วย..ผมยังไม่อยากตาย..ตายไม่ได้น่ะ...ผมต้องช่วยเชลเฟอร์......