ศีกสงครามมหาเทพ

ลำดับตอนที่ #1 : สงครามอุบัติ

         ท้องฟ้าสีคราม เริ่มมีเมฆฝนดำสนิทเริ่มก่อตัวขึ้น สายฟ้า ฟาดจากกลุ่มเมฆหนึ่งสู่อีกกลุ่ม  ชายวัยกลางคนร่างยักษ์ ปรากฎขึ้น กลางท้องฟ้าที่มือดำสนิทนั้น คว้าเอาสายฟ้าขนาดพอดีมือของเค้า มาจากเมฆกลุ่มหนึ่ง แต่เนื่องจาก ร่างกายอันใหญ่โตของชายวัยกลางคนนั้น สายฟ้าเส้นนั้นจึงใหญ่ไปตามขนาดของเค้า เสียงสายฟ้าเสียดสีไปกับอากาศ บาดแก้วหูไปทั่วทั่งแผ่นดิน ชายผู้นั้นขว้างสายฟ้าเส้นนั้น ลงไป

เสียง สายฟ้า แหวกอากาศ ออกเป็นทาง พุ่งตรงลงไปยัง ชายหนุ่มผู้หนึ่ง

ชายหนุ่ม รูปงาม หน้าตาขาวหมดจด ไร้ริ้วรอย ตาคมดั่งพญาอินทรีย์ คิ้วโค้งได้รูป ปากชมพูระเรื่อ ในมือถือ คันศร ที่แค่เห็นก็รู้ว่าไม่ใช่ ไม่ใช่คันศรชั้นเลวเป็นแน่
หากแต่ ใบหน้าหน้านั่นกลับ จ้องมองสายฟ้าที่แหวกผ่านอากาศลงมาด้วยความเร็วสูง แล้วพุ่งม้วนตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด พร้อมกันนั้นกับ ง้างคันศรออกไปอย่างเร็ว คันศรที่ไร้ซึ่งลูกธนู
แต่ ในขณะง้าง คันศรนั้น กลับปรากฎ รูปลักษณ์ของ ลูกธนูขึ้น พร้อมกับปล่อยมือ ที่เหนี่ยวรั้ง คันศรไว้ สู่อากาศ ไปยัง ต้นตอของสายฟ้าเส้นนั้น

ลูกศร ผ่าน หน้าชายแก่ไปอย่างฉิวเฉียด

"แรงกว่านี้อีกกกกกกกกก"

ทันใดนั้น สายฟ้าเส้นใหญ่ ยิ่งกว่า สายฟ้าเส้นใดๆ ปรากฏขึ้น บนกลุ่มเมฆดำเหนือหัวของเค้า แล้วเค้าก็คว้า สายฟ้าเส้นนั้นมา พร้อมกับ เงื้อไปข้างหลัง แต่
สายฟ้าเส้นใหญ่ จึงจำเป็นต้องเสียเวลาที่จะรวบรวมกำลังในการขว้าง

ชายหนุ่ม ง้างคันศร พร้อม ในท่าเตรียม ลูกศร ปรากฎขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ ลูกศร นั้นไม่ใช่ ขนาดของศรลูกเดิม แต่ทั้งยาว และใหญ่ ไปตามแรงง้างของ ชายหนุ่ม ที่คราวนี้ง้าง จนสุดสาย ตาจรดอยู่ที่เป้าหมายชายอีกคนบนฟ้า พร้อมกับความตั้งใจที่ การปล่อยศร ออกจากคันธนูนี้ จะเป็นครั้งสุดท้าย

ชายแก่พร้อมแล้วที่จะปล่อยสายฟ้าออกจากมือ ในขณะที่ ชายหนุ่มก็ พร้อมปล่อย ธนู ออกจากคันศรแล้วเช่นกัน

ต่างฝ่ายต่างรู้ว่า กำลังของทั้งคู่ อยู่ที่ พลังครั้งสุดท้ายนี้ จะแพ้จะชนะ ก็คงตอนนี้เท่านั้น จึงต้องมั่นใจที่จะต้องให้โดนเป้าหมาย

"รามมมม" ชายแก่ แผดเสียงที่ปลดปล่อยความโกรธออกมาจนฟ้าเปิดกว้างให้เห็น ฟ้าสีครามอีก สายฟ้าถูกขว้างออกมาแล้ว

"ซุสสสสส" ชายหนุ่ม ตะโกนเสียงที่อ่อนนุ่มแต่แฝงไปด้วยความแค้น ของเค้าออกมา ต้นไม้ใบหญ้าในระแวกนั้น ปลิวไปตามลมเป็นวงกว้างรอบตัว พร้อมกับ ธนูที่ปล่อยออกไป

สายฟ้าและธนู ปะทะ กันกลางอากาศ ทุกสิ่งทุกอย่างเงียบกริบ จากนั้นเกิดเป็นเสียงดังสนั่นไปทั่วทั้ง 3 โลก เกิดเป็น หลุมอากาศ ดูดกลืนทุกสิ่งทุกอย่าง ในระแวกนั้น ให้เข้าไปสู่อากาศที่ยังหมุนอยู่ในหลุมนั้น จากนั้น หลุมอากาศก็หยุดการหมุนของตัวเองลงอย่างฉับพลัน ทุกอย่าง ก็กลับลงมาเงียบสนิทอีกครั้ง

แต่ ทันใดนั้น เสียงระเบิด ที่ดังยิ่งกว่า การระเบิดครั้งแรก ก็ดังออกมา พร้อมกับปลดปล่อยพลังที่ เก็บเอาไว้อยู่ภายใน

ท้องฟ้าจากที่เคยมีเมฆฝนมาบดบัง ก็กลับเปลี่ยนเป็น ท้องฟ้าที่ไม่มีแม้แต่เมฆ ผืนดินในละแวกนั้น กลับกลายเป็น ทะเลทราย สัตว์ แมลง ต้นไม้ ใบหญ้า ถูกกลืนไปกับ หลุมอากาศครั้งนี้
หากแต่ เหลือเพียง ชาย 2 คนที่ยังคงอยู่

ซุส ชายร่างยักษ์ ที่ยังคง ลอยตัวอยู่บนฟ้า มองลงมายัง ราม ชายหนุ่ม ที่มองกลับไปยัง เบื้องบน ทั้งคู่ ต่างรู้อยู่แก่ใจว่า การปะทะกัน เมื่อกี้นี้ ของทั้งคู่ คือทุกสิ่งทุกอย่าง
ทั้งคู่ หมดแล้วซึ่งกำลัง 

กองทัพทหาร ของทั้งคู่รีบเข้ามาสบทบ กับ แม่ทัพ ของฝ่ายตัวเอง บางคนก็ยังเหนื่อยหอบ จากการที่รีบเร่งเดินทางมาจากจุดที่สู้รบกันอยู่ ณ ที่ไกลจากจุดนี้ เพื่อมายืนอยู่ด้านหลังของแม่ทัพของตน

รองแม่ทัพของ ทั้งคู่ ออกมายืน เคียงข้าง นายของตน หน้าตาแสดงออกได้ชัดถึง ความเหนื่อยล้า จากการที่ ป้องกัน กองทัพของตน จากการระเบิด เมื่อกี้ไว้ แต่ก็ยังพอจะเคลื่อนไหวได้

ทั้งคู่ ทำความเคราพแม่ทัพของตน แล้วออกมายืน สู่เบื้องหน้า ของกองทัพตน แต่มิได้แสดงออก ถึงกระแสแห่งสงครามจากทั้งคู่

ลิงขาวเผือก เหาะขึ้น ยืนอยู่กลางอากาศ ระหว่าง สองทัพ ปกติตาม วิสัยของลิง จะไม่อยู่นิ่ง แต่เวลานี้ ลิงตนนี้ กลับยืนสงบอยู่นิ่ง รอคอยการมาของอีกฝ่าย

หญิงสาว ในชุดเกราะนักรบ ผมยาว ผิวขาว หน้าตาสระสวยปกติ หากอยู่กลางสนามรบ เช่นนี้ นางคงถือ โล่ห์ ใบใหญ่ ไว้ในมือซ้าย
และมีหอกไว้ที่มือขวา แต่เวลานี้ นางกลับเลือกที่จะเก็บอาวุธ ไว้แล้ว มายืน ประชันหน้ากลับ ลิงตนนี้

"ท่าน หนุมาน" หญิงสาว ทักทาย พร้อมกับ ก้มศรีษะเพื่อ เป็นการเคราพ

"ท่าน อาเทน่า ท่านสวยกว่าที่ร่ำลือนัก" ลิงเผือกทักทายกลับ พร้อม ก้มศรีษะเพื่อเป็นการเคราพตอบ

"ข้ารู้สึกเศร้าใจนัก ที่สงครามของ เราเดินทางมาถึงจุดนี้" สีหน้าเศร้าหมองปรากฎขึ้น

"ข้าก็ไม่อยากให้มัน เกิดขึ้น แต่เมื่อมันมาถึงจุดนี้แล้ว เราคงทำอะไรไปไม่ได้มากกว่า ทำให้เกิดความสูญเสียน้อยที่สุด" ลิงหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างกันกับหญิงสาว

บรรยากาศเงียบลงไป

"ด้วย อำนาจแห่งข้า อาเทน่า รองแม่ทัพ แห่งโอลิมปัส ข้าขอเสนอ ให้เราพักรบกัน ไปอีก 10 ปีตามเวลา โลกมนุษย์" อาเทน่า พูดขึ้นมาทำลายความเงียบนั้น เสียงนั้นได้ยินไปไกลถึง 3 โลก

หนุมาน ยิ้มอย่างเข้าใจในความต้องการของนาง

"ด้วย อำนาจของข้า หนุมาน ทหารเอก ของพระราม ขอยอมรับ ตามข้อเสนอ จากทัพแห่งโอลิปัส" เสียงกังวานไกลไปถึง 3 โลกเช่นกัน

"และขอเพิ่มเสนอให้ ทัพทั้งสองฝ่าย เคลื่อนไหวโดยเด็ดขาด ในขณะพักรบ"

"ทัพแห่งโอลิมปัส ยอมรับข้อเสนอนี้" รอยยิ้มปรากฎขึ้นที่มุมปากของนาง และพยักหน้าเล็กน้อย เพื่อเป็นการขอบคุณ หนุมาน ที่เข้าใจ

"งานนี้ คงมีคน อกแตกตาย กันบ้างล่ะ" อาเทน่า ส่งคำพูด ตรงไปยัง หนุมาน เสียงนี้ จึงได้ยินกันแค่ 2 คน

"ฮ่าๆๆ จริง แต่ 10 ปีนี้ เราคงต้องหยุด สงคราม ที่ไร้สาระ นี้ลงให้ได้"

ทั้งคู่ พยักหน้า ตอบรับกันและกัน และแยกออกจากกันหันหลังกลับไปยัง ทัพฝั่งของตน

หนุมาน คุกเข่า ลงเบื้องหน้า ของพระราม "ขอกราบอภัยด้วยที่ หม่อมฉันตอบรับ ข้อเสนอโดยที่ไม่ได้ รอคำสั่งของพระองค์"

"ไม่เป็นไร เพราะเราก็ไม่เหลือพละกำลังพอที่จะทำอะไรแล้ว แค่ยืนนี่ ก็สุดกำลังของเราแล้ว" พระรามพูด ในขณะที่ฝืนยืน เพราะไม่อาจล้มลง ต่อหน้าทัพทั้ง สองได้

อาเทน่า ไปหยุดยืนอยู่หน้า ซุส "ขออภัย ค่ะท่านพ่อที่ข้า ล่วงเกินอำนาจแห่งท่าน"

"อืม" ซุส ไม่เหลือกำลัง ที่จะพูดมากไปกว่านี้แล้ว

ทัพทั้งสอง หายไปภายในพริบตา คงเหลือไว้แต่ ผลแห่งการ ระเบิดจน 1 ใน 4 ของโลกนี้ กลายเป็น ทะเลทราย บริเวณที่ระเบิดนั้นกลายเป็น หลุมขนาดใหญ่

ณ ที่ไกลออกไปจาก จุดศูนย์กลางของระเบิด

"แม่จ๋า แม่ ตื่นเถอะแม่ พวกทหารน่ากลัวนั้นไปกันหมดแล้ว" เด็กชายตัวน้อย ร้องไห้พลันเขย่าตัวแม่ที่ไม่ไหวติง