จะทำไงให้นายรักฉัน

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ ฟ้าสีครามในพายุ

ฉันเฝ้ามองชายคนหนึ่งมาจากตรงนี้ตลอด เขาไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าเป็นฉันที่มองเขาอยู่ มองจากตรงนี้ คอยช่วยเขาอยู่ห่างๆ เขาคนนั้นชอบมานั่งอยู่บนดาดฟ้าทุกครั้งเวลาว่าง เป็นผู้ชายที่น่าหลงไหลลึกลับ และเพราะใบหน้าที่น่าหลงไหลนั้น ทำได้ฉัน ตกหลุ่มรักเขา
ฉันมาเจอเขาในตอนที่ เสียใจจากเพื่อนร่วมห้องที่คอยแกล้ง ขึ้นมานั่งร้องไห้บนดาดฟ้า แต่แล้วก็ได้พบกับชายคนนี้ มันอาจไม่แน่ใจนักแต่ฉันว่ามันอาจเป็นรักแรกพบก็เป็นได้ ถึงฉันจะยังไม่รู้จักชื่อของเขาก็เถอะ หลังจากนั้นช่วงพักกลางวันฉันจะมานั่งมองเข้าจากบนดาดฟ้านี้ตลอด 
จนกระทั่ง

"นั่นใครน่ะ"

เสียงของชายหนุ่มที่ฉันเฝ้ามองดูอยู่ตรงหน้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม
เขาไม่ได้หันหลังมามองหรอก แต่เข้านั่งมองออกไปบนท้องฟ้าอยู่อย่างนั้น ลมพัดอ่อนๆ พัดผมสีน้ำตาลเข้มของชายผู้นั้นปลิวไสว ดวงตาสีม่วงที่มองดูว่างเปล่าของเข้าจับจ้องไปยังท้องฟ้าสีคราม

"นายรู้ด้วยหรอ"

ฉันถามชายคนนั้นกลับ

"จะไม่รู้ได้ไงเล่าฉันเห็นเธอหลายครั้งแล้วนะ"

"เห? "

ฉันทำท่าตกใจสุดฤทธิ์ เข้ารู้ว่าฉันมองเขาอยู่ตลอดเวลาเลยหรอ น่าอายจังตอนนี้ฉันอยากจะ ใช้ geass สั่งให้ลืมทุกอย่างไปซะ

"ไม่เป็นไรหรอกน่า"

"นายไม่ว่าอะไรหรอ"

"อือ นั่นถืออะไรมาด้วยน่ะ"

เขาหันมามองฉันแล้วส่งยิ้มน่ารักมาให้ นายอย่ายิ้มได้มั้ยเห็นแล้วจะละลายฉันเดินเข้าไปใกล้เขา และนั่งลงข้างๆ

"หนังสือน่ะ"

"ชอบอ่านหรอ เป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรล่ะ"

"เทพนิยาย มังกร ปิศาจ และก็พวกแม่มดน่ะ นายคงหาว่าฉันปัญญาอ่อนสินะ"

"ฉันว่าไม่หรอก น้อยคนนะที่จะเชื่อเรื่องพวกนี้"

เขาพูดพลางหันหน้ามาจ้องหน้าฉัน ดวงตานั้นดูว่างเปล่าแต่ก็มีสเน่ห์มากฉัน หันหน้าหนีเพราะว่าไม่รู้ว่าจะควบคุมตัวเองไม่ให้ใจเต้นได้รึเปล่า ตาบ้าเอ้ยรู้ว่าหน้าตาดีแล้วยังจะทำเท่อีก เฮ้อ~

"พายุกำลังจะมาแล้วนะ"

เขาพูดขณะมองไปที่ท้องฟ้าที่ไร้เมฆฝน จะมีพายุงั้นหรอ

"ไม่เห็นว่ากำลังจะมีฝนตกตรงไหนเลย"

"อีกไม่นานหรอกน่า"

งั้นหรอ ฉันแกว่งเท้าไปมา จนเผลอทำให้

"กรี๊ดดดดดด~"

ชายคนนั้นคว้ามือของฉันไว้ทันแต่ ตอนนี้ฉันกำลังห้องต่องแต่งอยู่เลยนะช่วยทำอะไรซักอย่างสิ ไม่น่านั่งริมดาดฟ้าเลย ToT~ ฉันมองลงไปข้างล่างทำให้เกิดกลัวขึ้นมา และรีบพยามปีนขึ้นไปข้างบน

"เฮ้ ยัยบ้าอย่าดิ้นสิเดียวก็ตกลงไปทั้งคู่หรอก"

"อือ"

"อยู่นิ่งๆไว้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยดึงเธอเข้ามาเอง"

เข้าใช้แรงของเขาดึงฉันขึ้นมาจนได้ เกือบไปเรา

"เธอไม่กลัวบ้างหรอ ยัยบ้า อย่าทำอะไรอันตรายนักสิ"

"ขอโทษน้า แฮ่ๆ"

"ไม่ต้องมาแฮ่ๆ เลยยัยบ๊องเอ้ย"

อีตาบ้าว่าฉันบ๊องงั้นหรอ ถ้าไม่ติดว่านายช่วยฉันไว้ (และฉันชอบนายนะ)
จะชกให้กระเด็นเลย บ้า 

"ฮิฮิ ฮ่าๆ ฮ่าๆ "

"ยัยบ้าเกือบจะตายแล้วยังหัวเราะได้อีกนะ"

อยู่ดีๆ ความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไปกระทันหัน ฉันเห็นภาพของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งปรากฎอยู่ในหัว 'ตาย'

"ตายไปก็ดีแล้วแท้ๆ ฉันน่ะไม่ควรอยู่ตรงนี้ต้วยซ้ำ ฉันไม่มีค่าอะไรหรอก "

เพี๊ยะ!!!

ความรู้สึกชาที่หน้า ทำให้ฉันได้สติอีกครั้ง เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ฉันพูดอะไรออกไปงั้นหรอ

"อย่าพูดว่าจะตายอีกนะยัยบ้า!!!"

เขามีสีหน้าจริงจังเหมือนกับว่าคนสำคัญกำลังจะตายอย่างงั้นแหละ ทั้งที่ได้คุยกันครั้งแรกก็กลับไว้ใจ เขาคนนี้อย่างประหลาด

"ขอโทษนะ เมื่อกี้ฉัน ไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไป ฮึกๆ ฮือๆๆ"

"เฮ้อย่าร้องไห้สิ จะร่าเริง เงียบๆ ซุ่มซ่าม หรือขี้แยก็เลือกมาสักอย่างสิ"

เขาพยามปลอบฉันที่กำลังร้องให้ อย่างไม่มีสาเหต น้ำตาอยู่ๆก็ไหลออกมา ขอบใจนะที่ช่วยฉัน

"คือฉันยังไม่ได้ถามชื่อเธอเลย ฉัน โซโกคิ ชิชิโอะ"

"ซาบาคุ คุอินะ"
เป็นการเริ่มต้นที่ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่แต่ก็ขอบใจนะ ชิโอะจัง

Create a MySpace Music Playlist at MixPod.com