ลิขิตรักฟาโรห์

ลำดับตอนที่ #1 : ฝันที่เป็นจริง

ลิขิตรักฟาโรห์

 

 สภาพอากาสทางด้านนอกท่าอากาศยานกรุงไคโรช่างร้อนอบอ้าว อุณภูมิที่สูงถึง40องศาเซลเซียสในตอนกลางวันทำเอานักท่องเที่ยวที่ไม่คุ้นเคยต่างหมดแรงไปตามๆกัน สายลมที่พัดมาประทะตัวอาคารพาดผ่านร่างกายของเด็กสาวไวเพียง18ปีแทนที่จะนำความเย็นสบายมาให้กลับกลายเป็นสายลมร้อนๆมาแทน หยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ซึมออกมาจากขมับใหลหยดย้อยตามข้างแก้มจนถึงคางก่อนจะถูกซับออกด้วยผ้าเช็ดหน้าผืนน้อย ชุดที่เธอสวมใส่มาตอนนี้ชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อเหมือนคนพึ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ  
  ท่ามกลางสายตานับร้อยของผู้มาเยือนสนามบินแห่งนี้ดูเหมือนเธอจะเป็นจุดสนใจพิเศษของบุรุษที่ยืมมองอยู่รำไรในบริเวณนี้โดยรอบ ผิวที่ขาวผุดผ่องต่างจากชาวพื้นเมืองของที่นี่เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่น่าหลงไหลในตัวเธอ
 
 

               "ยัยเล็กมัวทำอะไรอยู่นะ มันจะรู้ไหมเนี่ยว่าเพื่อนมันจะเป็นเนื้อแดดเดียวอยู่ละ" เด็กสาวบ่นรำพึงออกมาเบาๆพลางใช้หมวกแก๊บในมือโบกเพื่อให้ความเย็นแกร่างกาย สายลมร้อนๆพาดผ่านมาเยือนอีกครั้งแต่การมาครั้งนี้ปรากฏภาพของรถสปอทร์สุดหรูสีขาววิ่งมาด้วยความเร็วแล้วหยุดเบรกตรงหน้าเธอพอดี
               

 "ยัยเนย์ คิดถึงแกจังเลยเพื่อนรัก" เด็กสาวผมยาวรวบเป็นหางม้าดวงตาใส่คอนแทคเลนส์สีเขียวเข้ากับชุดสายเดี่ยวสีเขียวเข้มกับกระโปรงกรีบรอบตัวสีน้ำตาลที่ออกมาจากประตูคนขับยิ้มหวานรีบวิ่งมากอดเพื่อนรักที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบสามปี "แกเปลี่ยนไปเยอะเลย สวยขึ้นนะเนี่ย นึกว่านางแบบที่ไหน"  หนูเล็กพูดตามความจิงในสิ่งที่เธอได้เห็น 

                 "ย่ะ แหมกว่าจะเสด็จ นึกว่าจะต้องนอนเฝ้าสนามบินซะละ" เด็กสาวแหวใส่เพื่อนตัวแสบที่พึ่งจะโผล่มา

 

"ฉันขอโทดนะแก พอดีตื่นสายไปนิดแต่ฉันก็รีบบึ่งมาเลยนะ" เนย์ทำหน้างอลนิดๆเธอเองก็รู้นิสัยสายประจำของเพื่อนตัวดีคงแก้ไม่หาย

  

               หนูเล็กรีบคว้ากระเป๋าเดินทางใบใหญ่สีเทาเดินเอาไปใส่รถทันทีก่อนที่เนย์จะวีนแตกเพราะสภาพอากาศที่ไม่คุ้นเคย   เนย์เด็กสาวที่มีดวงตาสีน้ำตาลเข้มเช่นเดียวกับสีผมของเธอที่เป็นลอนสยายยาวถึงเอว ริมฝีปากเอิบอิ่มสีทับทิมชุ่มชื้น ใบหน้าของเธอแดงจัดเพราะความร้อนที่ไม่คุ้นเคย เธอสวมชุดเดินทางที่สุดจะดูดีและทะมัดทะแมงด้วยเสื้อเชิ๊ตสีขาวแขนยาวบางๆถูกสวมทับด้วยเสื้อกั๊กสีฟ้าอ่อน กางเกางสีขาวขายาวรัดรูบกับรองเท้าส้นสูงสีขาว ชุดนี้ทำให้เธอมั่นใจว่าไม่มีใครที่จะดูดีได้เกินหน้าเกินตาเธอในการเดินทาง
  

"เดี๋ยววันนี้ไม่ต้องแวะไปที่โรงแรมแล้วนะ คุณลุงบอกให้เธอพักผ่อนที่บ้าน" หนูเล็กพูดพลางเปิดประตูรถให้
 

"อืม แล้วงานประมูลนั่นล่ะ" เนย์ถามเพื่อนสาวเพราะนี่ก็เป็นหนึ่งในหลายสาเหตุที่เธอมาที่นี่เพื่อต้องการเข้าร่วมการประมูลกับคุณพ่อของเธอ
               
                "ยกเลิกไปแล้ว" หนูเล็กตอบ" เพราะชิ้นงานที่มาประมูลหายไปแบบไม่รู้สาเหตุ"
 

"ขโมยหรอ" เนย์ถามต่อขณะที่นั่งอยู่ในรถเรียบร้อยแล้ว
  

"คงไม่หรอกมั้ง เห็นเค้าว่ามันหายไปเฉยๆต่อหน้าต่อตาสาธารชน" เธอตอบตามความจิงที่เธอรู้ข่าวมา เด็กสาวขับรถออกจากสนามบินทันทีเพื่อตรงไปยังที่พัก
               

"มีเรื่องแบบนี้ด้วยแห" เนย์เกาหัวตัวเองแบบงงๆกับเรื่องที่ได้ฟัง "นี่ๆหนูเล็กแล้วชิ้นงานที่หายไปมันคืออะไรหรอ เธอรู้บ้างมั้ย?" 
               

"ธรรมรงค์ทองคำฝังพลอยสีแดงเหมือนไฟ ของชิ้นนี้เป็นของฟาโรห์ทุตโมซิสน่ะและเป็นของที่มีราคาแพงที่สุดด้วย"
              

"หรอ มันหายไปเฉยเลยหรอนี่"
              

"อิ้ม คิดแล้วมันน่าขนลุกสงสัยฟาโรห์องค์นี้คงต้องหวงแหวนนี้มากเลยล่ะมั้ง เห็นว่าพระองค์สั่งทำไว้เพื่อให้หญิงอันเป็นที่รักน่ะแต่น่าเสียดายที่หญิงคนนั้นไม่มีตัวตนมีแต่เพียงในความฝันของพระองค์"
               

"โห สั่งทำแหวนให้ผู้หญิงที่ไม่มีตัวตนนี่นะ สงสัยเขาคงจะรักมากน่าดู"
               

'รักสิ ข้ารักเจ้ามากเหลือเกิน'

                  เสียงของผู้ชายคนนึงแว่วเข้ามาในหูของธอ เนย์สกิดเพื่อนสาวเบาๆ

                "ละ เล็กแกได้ยินเสียงขะ ขะ ของผู้ชายมั้ย"  เธอเริ่มมีอาการตกใจขึ้นเล็กน้อย
               

"เป็นอะไรของแกนี่ ฉันยังไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยมีแต่แกนั่นล่ะพูดอยู่คนเดียว" หนูเล็กตอบอย่างไม่ใส่ใจแล้วหันไปสนใจต่อกับเส้นทางข้างหน้ามากกว่า
               

"ละ แล้วเมื่อกี้เสียงผู้ชายที่ไหนล่ะ" ฉันหันไปมองดูที่เบาะหลัง แต่ก็ไม่พบตัวตนของเจ้าของเสียง หรือว่าฉันจะหูฝาดไปนะ ชักจะใจแป้วแล้วสิเราพึ่งจะมาถึงก็เจอเรื่องบ้าๆซะแล้ว เธอหลับตาลงพยายามลืมสิ่งที่ได้ยินเมื่อสักครู่นี้ให้ได้




             ลมหายใจเฮือกใหญ่ปลดปล่อยออกมาเพื่อความสบายใจขึ้นสักนิดแต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรพอที่จะทำให้เธอลืมเสียงเมื่อครู่นี่ได้ เธอเปลี่ยนความสนใจด้วยกานออกมองไปทางด้านนอกกระจกรถสังเกตุชาวพื้นเมืองของที่นี่มากกว่า เมืองที่ร่ำรวยไปด้วยอารายธรรมโบราณที่มีมูลค่ามากล้นมหาศาลย่อมเป็นจุดดึงดูดนักลงทุนกับพวกเศรษฐีที่ลุ่มหลงกับสิ่งของนอกกายอย่างเงินกับทอง โดยยอมสละเงินลงทุนที่มากพอที่จะช่วยเหลือคนทั้งประเทศที่ยากจนไม่ให้อดอยากแต่กลับมาทุ่มใส่การขุดค้นแสวงหาสิ่งของล้ำค่าเพื่อนำไปเป็นเงินเข้ากระเป๋าตัวเองโดยไม่เห็นแก่คนที่ยากไร้