คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คงมีสักวันที่ชั้นกล้าบอกนาย
ตอนที่ 1 คงมีสักวันที่ฉันกล้าบอก.............นาย
คุณเคยแอบรักใครสักคนหรือเปล่า รักโดยไม่หวังที่จะครอบครองขอแค่เค้ามีความสุข
ขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มได้ยินเสียงหัวเราะของเค้าแค่นั้นก็เพียงพอแล้วถึงแม้ว่ามันไม่ได้มีไว้สำหรับเราก็ตาม ขอแค่ได้อยู่ใกล้เค้าถึงแม้ในสายตาเค้าเราจะเป็นแค่น้องหรือแค่ตัวกวนใจก็ตาม...........
“ซองมิน!!! ซองมิน!!!มิน!!!!”ผมชอบเสียงของเค้าจังเวลาที่เค้าเรียกชื่อของผม ลีซองมิน
“มีไรเหรอ”ร่างอวบย้อนถามร่างของผู้ชายที่เค้าแอบรัก
“แพนเค้กในกระทะไหม้หมดแล้วนะ”
“~อ๊า ---ไม่นะแพนเค้กของฉัน”ผมได้แต่ยืนมองเจ้าสิ่งที่เคยเรียกว่าแพนเค้กอย่างเศร้าใจ
“นายเป็นอะไรหรือเปล่ามินท่าทางนายจะไม่สบายนะไปนอนพักก่อนเถอะนะเดี๋ยวฉันทำคนเดียวก็ได้ อีกแล้วเหรอเนี้ยเราทั้งๆที่อยากจะช่วยแท้ๆแต่เรากลับเป็นตัวปัญหาให้เค้าตลอดเลย...ซองมินคิดขณะเดินไปยังห้องนอนซึ่งมีเตียงสีชมพูลายกระต่ายแสนนุ่มนิ่ม.............
ฮันคยองนายจะรู้ไหมว่าเพื่อนคนหนึ่งแอบคิดกับนายเกินคำว่าเพื่อน...
“พี่ครับช่วยเป็นกำลังใจให้ผมอยู่บนฟ้านั้นด้วยนะครับ พี่ฮานึล....สักวัน...คงจะมีซักวันที่ฉันกล้าพอที่จะบอกนายนะฮันเกิง” ซองมินเอิ้นเอ่ยเพียงลำพังต่อหน้าพระจันทร์ในคืนที่จันทร์เต็มดวงและกรอบรูปสีเงินที่มีรูปของเค้าและคนที่เค้าแอบรัก........ฮันคยอง
“ซองมินๆ ตื่นได้แล้วเจ้ากระต่ายขี้เซา มิน......ซองมินๆ”........ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก........
~~ปัง~~~ เสียงพังประตูของใครบางคนก่อนที่จะ...
~~โคร้ม~~นำบาทาประทับตราบนหลังเจ้ากระต่ายน้อยขี้เซา
“~อ้า~..”ได้ผลซ่ะด้วย
“ไอ้บ้าที่ไหนบังอาจมาถีบตูว่ะ”
ทันใดนั้นสายตาของซองมินก็ไปหยุดตรงเจ้าหมาป่าที่ยืนยิ้มแฉ่งหน้าบานเป็นจานดาวเทียม
“หน่อย...ไอ้เด็กเวร...อย่าอยู่เลยแก......!!!!!!!”หลังจากนั้นก็เกิดศึกระหว่างกระต่ายมาเฟียกับเจ้าหมาป่าบ้าจนกระทั่ง....... “นี่โรงเรียนนะไม่ใช่เซเว่นจะเข้าเมื่อไรก็ได้ เบื่อจริงๆไอ้พวกเด็กไม่รู้จักเวลา ไปลงชื่อมาสายแล้วกลับไปเรียนได้แล้ว!!!” อาจารย์ซูยองที่ได้ชื่อว่าโหดที่สุดในโรงเรียนยืนเทศนานักเรียนที่มาสาย
“เพราะนายแท้ๆเลยไอ้หมาป่าบ้าพวกฉันถึงมาสาย”ซองมินหันไปคาดโทษเจ้าหมาป่าบ้า “เพราะใครกันแน่ยัยกระต่ายมาเฟีย ”ดูดู้ดูมันพูดนรกแหกปากให้พูดหรือไง
“ก็นายมาถีบฉันตกเตียงก่อน”
“ช่วยไม่ได้อยากนอนตื่นสายเองเห็นพี่ฮันเกิงปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่นก็เลยรู้สึกคันไม้คันTEEN ก็เลยหาอะไรแก้คันก็แค่นั้นเอง”แน่ใจนะว่านั้นปากนะ......
“เจอกันหลังเลิกเรียนครับพี่ฮันเกิงผมไปเรียนก่อนนะครับ” เจ้าหมาป่าเอ่ยลาก่อนจะไปเข้าห้องเรียนก่อนจะโดนกระต่ายอัด หน่อย!!!ไอ้หมาป่าบ้า < ----มิน
ผมลีซองมิน เป็นลูกคนสุดท้องของบ้านตระกูลลี ที่มีธุรกิจเงินกู้ยักษ์ใหญ่ที่มีสาขาย่อยกว่า 700 สาขาทั่วโลก ส่วนฮันเกิงเป็นลูกชายคนแรกของบ้านตระกูลฮันซึ่งพ่อของฮันเกิงเป็นมาเฟียซึ่งมีอิทธิพลในแถบไชน่าทาวด์เกือบทุกประเทศ ซึ่งพ่อของผมและฮันเกิงเป็นเพื่อนกันทำให้ผมและฮันได้รู้จักและเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ผมจำความได้ตอน 12ปี ไม่ต้องงงหรือว่าคิดว่าผมบ้าหรือยัยคนเขียนมันพิมพ์ผิดหรอกครับ เพราะว่าพอผมรู้สึกตัวผมก็รู้เพียงว่าผมอายุ 15 หลังจากนั้นเราก็ได้เรียนที่เดียวกันจึงย้ายมาอยู่บ้านพักใกล้โรงเรียนด้วยกัน ส่วนเจ้าหมาป่าบ้า โจวคยูฮยอนเจ้านั้นมันเป็น...หมาหลง หลงมาอยู่ที่เดียวกับเรา พ่อของคยูฮยอนเป็นเจ้าของบริษัทซอฟท์แวร์แนวหน้าของทวีปเอเชีย นายนั้นเสนอข้อตกลงมาว่าหากให้เค้าอยู่ด้วยนายนั้นจะออกค่าน้ำค่าไฟให้ ด้วย
ความงกผมก็เลยเผลอตัวหลวมใจให้มันมาอยู่ด้วย(ไม่น่างกเลยตู)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกฝากด้วยนะค่ะ
ถ้าพิมพ์ผิดก้ขอโทดด้วยนะค่ะ
เป็นฟิคคยูมินเรื่องแรกที่ลง
ฝากไว้ด้วยนะค่ะ
ช่วยติหน่อยล่ะกันนะค่ะ
ไรเตอร์จะได้นำมาปรับปรุงนะค่ะ ~พรีส~
ความคิดเห็น