คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
So I pray for you…
So I promise you…
Prologue
ความมืดมิดปกคลุมลงมา เสียงสายฝนตกกระทบพื้นดังเปาะแปะ อากาศยามหัวค่ำติดเย็นสบาย แต่สิ่งที่เขาสัมผัสได้คือไอร้อนหม่นมัวจากรอบด้าน คิบอมฝืนใจขยับตัวที่กำลังอยู่อย่างผิดที่ผิดทาง นิ่วหน้าด้วยความปวดร้าวไปทั่วสรรพางค์กาย ชั่ววินาทีที่เขารู้สึกเหมือนลืมไปทุกอย่างว่าเขาอยู่ที่ไหน อย่างไร แต่ความจริงที่ผุดขึ้นมากระแทกก็ทำให้หัวใจของเขาเต้นโครมครามด้วยความหวาดกลัว
ตัวถังรถที่บุบบี้เข้ามาตามรัศมีการมองเห็น ภาพสีมืดเลือนราง เสียงกรีดร้องดังลั่นของคนที่นั่งข้าง ๆ เขา ผสานด้วยเสียงอีกเสียงที่ไม่รู้ที่มา คิบอมยึดพวงมาลัยไว้แน่นสุดชีวิต ขาก็กระแทกเบรกซ้ำ ๆ ด้วยหวังว่ามันจะทำงาน
และสิ่งต่อมาที่รับรู้คือ..เขากำลังอยู่ในความมืด
“ซอฮยอน..อยู่ไหน”
“ค..คิ..บอม.”
เสียงที่ตอบกลับมาดูระโหยเหลือเกิน ร่างสูงพยายามอย่างหนักในการเพ่งมอง เขารู้สึกว่ากลางคืนไม่ได้มืดขนาดนี้..มือใหญ่เลื่อนไปหาคนที่รู้ได้ว่าอยู่ข้าง ๆ ของเหลวเหนียวกลิ่นคาวติดมือมาด้วย ผิวนุ่มนิ่มที่เคยอบอุ่นแปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น คิบอมเลื่อนมือไปที่นัยน์ตา...
นิ้วของเขาอยู่ข้างหน้า ทำไมมองไม่เห็น
มันเกิดอะไรขึ้น
เขากำลังกลัว กำลังกลัว กลัวตัวเองจะมองไม่เห็น หัวใจที่กำลังเต้นตึก ๆ บีบรัดรุนแรงจนเจ็บไปหมด เสียงผู้คนกำลังใกล้เข้ามามากขึ้น แหวกผ่านอากาศเข้ามา แต่กลับเลือนรางราวกับอดีตห่างไกล....
“…ได้ยินว่าขับรถชนคนตายนี่ ?”
“เห็นเค้าบอกสายเบรกโดนตัด แต่อย่างว่า ลูกคนรวยแบบนั้นจ่ายเท่าไหร่ปิดข่าวก็ได้นี่?”
“เห็นแฟนที่นั่งไปด้วยก็ตายไปแล้วนี่เนอะ เค้าว่าตื่นมาอาละวาด ขาพิการเลยฆ่าตัวตาย”
...ตายไปแล้ว ตายไปแล้ว เธอคนนั้นตายไปแล้ว
ไม่กลับมาอีกแล้ว....
“อ่า ฉันไม่ได้กรี๊ดมากมายเท่าไหร่หรอก ฉันรู้ดีว่านิสัยคิมคิบอมเมื่อก่อนนั่นเป็นยังไง แย่เลยล่ะ”
“...อื้อ ดูสิ ท่าทางจะยังไม่ปกติ”
“ไปเถอะ...”
ศีรษะของร่างสูงก้มต่ำไปข้างหน้า นัยน์ตาจ้องเขม็งที่มือของตัวเองราวกับทั้งโลกมีเพียงแค่นั้น สายตาแสบเคืองร้อนพร่าราวกับยังไม่ชิน นิ้วเรียวยกขึ้นช้า ๆ ก่อนที่จะสัมผัสกับเปลือกตาของตัวเอง
ตาของใครซักคน
ไม่ใช่ของเขา
“ทำไม..ทำไมฉันต้องเป็นแบบนี้ !?!”
เสียงของหญิงสาวที่เขาทำได้เพียงแค่ได้ยินดังขึ้น เสียงนั้นแตกและเจ็บร้าวจนคนฟังทุกข์ทรมานไปด้วย คิบอมได้แต่จ้องไปข้างหน้าอย่างบอดใบ้ แต่น้ำใส ๆ เริ่มไหลเปรอะผ้าพันแผลที่พันรอบนัยน์ตา เจ็บปวดมากแค่ไหนทีได้ฟังเสียงของคนรักของตัวเองที่กำลังอาละวาดด้วยความเสียใจ
ซอจูฮยอนสูญเสียการควบคุมตัวเองเนื่องจากอุบัติเหตุคราวนั้น รวมทั้งสูญเสียขา เธอเอาแต่ร้องไห้ทั้งวันทั้งคืน ส่วนคิบอมก็ได้แต่มานั่งฟังเสียงนั้นด้วยความร้าวราน ความมืดมิดที่ปกคลุมนัยน์ตาทำให้เขาไม่สามารถสัมผัสซอฮยอนได้อย่างใจคิด ถึงแม้จะมีคนบอกว่าเขาสามารถเปลี่ยนตาได้เขาก็ไม่แยแส การสูญเสียตาเป็นเรื่องเล็กเมื่อเทียบกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
“ซอฮยอน...ฉันรักเธอนะ”
เสียงกระซิบของเขาไม่มีวันไปถึง ในเมื่ออีกฝ่ายกำลังร้องไห้อยู่แบบนั้น ร่างสูงได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่แบบนั้นอย่างไม่อาจทำอะไรได้ จนกระทั่งได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแตก ใจเขาหายวาบราวกับสัมผัสอะไรบางอย่างที่กำลังใกล้เข้ามา
“..ขอโทษนะ..ฮึก..”
เลือดในกายเย็นเฉียบ เสียงร้องไห้สะอึกอื้นของซอฮยอนยังคงดังต่อเนื่อง สังหรณ์บางอย่างกำลังร้องเตือนดังลั่น คิบอมโซเซขึ้นจากที่นั่ง มือปาดปัดไปตามผนังเพื่อตามหาปุ่มที่ใช้เรียกพยาบาลด้วยความร้อนรนสุดชีวิต
อยู่ไหน..อยู่ไหนนะ
ซอฮยอนแผ่วเสียงลงแล้ว มันไม่ใช่ลางดีเลย
“เจอแล้ว !! ..มาสิ..มาสิ !!!”
คิบอมพึมพำอย่างเร่งร้อน มือก็กระแทกปุ่มซ้ำ ๆ น้ำตาทะลักมาอีกเป็นเท่าตัว ทุกอย่างเลื่อนลอยจนเขาไม่อาจจับทุกอย่างรอบตัวได้ถูก คิบอมผละมือออกมาก่อนที่จะคว้าได้เศษอะไรบางอย่างที่วางอยู่ขางเตียง...
เศษแจกันที่แตกเป็นชิ้นยาวแหลม...
...ตรงปลายมีของเหลวหนืดเปื้อนอยู่...
“ซอฮยอน !!!”
ร่างสูงถลันเข้าคว้าข้อมือแบบบางที่ตอนนี้เต็มไปด้วยสิ่งที่คิบอมคิดว่ามันคือเลือด หวาดกลัวเหลือเกิน เรื่องราวทั้งหมดกำลังกรีดหัวใจของเขาให้ย่อยยับ เขาไม่อยากยอมรับว่ามันกำลังเกิดขึ้น เสียงประตูเปิดผางขึ้นข้างหลังในขณะที่คิบอมยกร่างบางขึ้นกอดไว้แนบอก
“คุณคะ !! ปล่อยค่ะ !!”
ทุกอย่างเกิดขึ้นอีกครั้ง ช่วงเวลาที่รางเลือนกำลังคืบคลานผ่านไป เสียงร้องสั่งของแพทย์ให้ปั๊มหัวใจดังต่อเนื่อง ร่างสูงถูกประคองออกมาด้วยหัวใจที่แห้งผาก
ไม่ทันแล้ว เธอจากไปแล้ว
ภาพรอบตัวสีสันสดใสจนแทบแสบตา เขารับรู้ได้แค่นั้น แต่พอมันถูกประมวลผลให้จิตใจรับรู้ มันกลับกลายเป็นสีเทา กรอบรูปของหญิงสาวที่เขารักมากที่สุดถูกหยิบขึ้นมาจ้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า หยาดน้ำตาที่เขาเคยคิดว่าจะไม่มีวันเสียกลับร่วงหล่นอย่างง่ายด่าย กี่วันแล้วที่เขาเป็นแบบนี้ กี่วันแล้วที่เขาได้การมองเห็นกลับคืนมาแต่สูญเสียหัวใจไปตลอดกาล
....ฉันรักเธอนะซอฮยอน
..เธอเคยบอกว่าจะไม่ทิ้งฉัน แต่ทำไมกลับจากไป...
...คิดถึงเธอจริง ๆ ...
สองวันแล้วที่เขาถูกส่งกลับมาจากโรงพยาบาล นั่งนิ่งซึมไม่พูดไม่จาอยู่แบบนั้น ทุกอย่างเฉื่อยชาไปหมด ไม่อยากจะหายใจ ไม่อยากจะทำอะไร อาหารที่ถูกส่งมาให้เขาก็ได้แต่เล็ม ๆ เป็นแมวดม คิมฮีชอลพี่ชายของเขาก็ได้แต่บ่น ๆ นิดหน่อยไม่มากเหมือนแต่ก่อนเพราะเจ้าตัวรู้สาเหตุดี
...ไม่มีใครเข้ามาในห้องยกเว้นเขาจะอนุญาต
แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขามองผ่านภาพสีทึมออกไปเห็นนัยน์ตาสดใสคู่หนึ่ง
นัยน์ตานั้นจ้องมองมาที่เขาอย่างสนใจ บวกกับความแน่วแน่บางอย่าง คิบอมถูกดึงหลุดออกมาจากห้วงความจำที่เต็มไปด้วยภาพของซอจูฮยอนชั่วครู่ เขาจ้องกลับไปอย่างสนใจ
สายตาทั้งสองสบกันนิ่ง...นาน ไม่มีใครละสายตาจากใครก่อนเหมือนกับกำลังเล่นเกม จนมีเสียงตะโกนจากข้างล่างดังขึ้น
“ทงเฮ ~~ !! ลงมานี่หน่อย~~”
เสียงของพี่ชายเขานั่นแหล่ะที่เรียก นัยน์ตาแสนสดใสคู่นั้นหายไป คิบอมจ้องไปที่ตำแหน่งเดิมเหมือนกำลังนิ่งอึ้ง แล้วพลัน รอยยิ้มน้อย ๆ ในรอบอาทิตย์หนึ่งก็ผุดขึ้นที่มุมปาก
น่าสนใจดีนี่
เมื่อหัวใจเป็นบาดแผล จะทำอย่างไรในการรักษา
ปล่อยให้มันกัดกินลามไปทั้งใจ หรือจะพยายามฟื้นฟู ถึงรู้ว่ามันลำบากแค่ไหน
...สายสัมพันธ์ของคนสองคนเริ่มขึ้นด้วยความสูญเสีย
...และก็ไม่มีใครรู้ว่ามันจะจบลงด้วยอะไร
จะทำอย่างไรกับใจที่เหลือเพียงครึ่งดวง
ความคิดเห็น