(Fic SHINee - 2Min & On+Key) บันทึกลับของนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : บันทึกหน้าที่ 1

ก็อกๆ ก็อกๆ

"ขอ..อนุญาติครับ"

"เข้ามาได้"

"นายท่านครับ...คุณจินกิกับคุณจงฮยอนมาขอพบครับ"

"ปัง" เสียงตบโต๊ะด้วยความไม่พอใจของร่างสูงนั้นดังลันห้องด้วยความโมโห

"แล้วมาบอกทำไม..ทำไมไม่ให้เข้ามาหาฉันเลย..จำไว้นะว่าสองคนนี้จะเข้ามาหาฉันตอนไหนก็ได้ไม่ต้องผ่านด้านใครมาก่อน" ร่างสูงชี้หน้าลูกน้องคนใหม่ที่พึ่งจะรับเข้ามาทำงานเป็นวันแรกพร้อมกับร่ายยาวใส่หน้าลูกน้อง

"ครับ..ครับ..ต่อไปจะไม่มีเหตุการณ์อย่างนี้อีกแล้วครับ"

"ครับ..ครับ..แล้วทำไมยังไม่ไปตามเพื่อนฉันเข้ามาละ..จะให้ยืนตบยุงอยู่ข้างนอกห้องรึไง...หา!"  มันน่านักไอ้ลูกน้องคนนี้ก็ซื่อได้ใจจริงร่างสูงคิดในใจ  ก่อนจะสวดไปอีกชุดใหญ่

"ครับ"

"เฮ้ย..อะไรว่ะ..เดี่ยวนี้กว่าจะเข้าพบนายใหญ่ของแก็งคาริสม่าได้นี้ต้องผ่านด้านตรวจขนาดนี้เลยเหรอ"  เสียงของจงฮยอนเอ๋ยแซวเพื่อนรักที่นั่งกุมขมับอยู่ตรงโต๊ะทำงาน

"โทษทีว่ะ..เด็กมันพึ่งมาทำงานใหม่..ก็ไม่ค่อยรู้การรู้งานอย่างนี้เหละ"ร่างสูงตอบกลับเพื่อนสนิดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

"เออ..ไม่เป็นไรหรอก..คอยหัดคอยเรียนรู้ไปก็ดีเอง" เสียงของบุคคลที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุด(ซังเทนิดหน่อย)เอ๋ยขึ้น

"อืม..ว่าแต่มากันทำไมเนี้ย" 

"อ่าว..ไปยีราฟเพื่อนมาหามีเหตุผลด้วยเหรอ..น้อยใจว่ะดูมันพูดดิไอ้เต้าหู้..เองพูดกับมันที่ดิงอลว่ะ..มาง้อกูด้วยมึง" จงฮยอนพูดด้วยท่าทางที่ติดงอลๆ นิหน่อยก่อยจะหันหน้าและไปนั่งตรงโซฟาอีกฝั่งหนึ่ง

"แล้วจะให้พูดอะไรล่ะ..พูดมาอย่างนี้ผมก็ไปไม่เป็นเหมือนกันนะคร้าบไอ้ยีราฟหน้าเอเลียน" ทักมาได้ว่ามาทำไมไอ้บ้า..เสียงอนยูคิดในใจ

"เออ..โทษมีธุระอะไรไม่ทราบถึงมาหากระผมที่นี้ครับ" ร่างสูงพูดพร้อมด้วยน้ำเสียงที่ติดประชดนิดหน่อย

"ดีอย่างนี้คอยคุยกันได้หน่อย..ก็วันนี้ว่างกูสองคนก็จะมาชวนมึงไปเปิดหูเปิดตาหน่อย" เสียงของจงฮยอนเอ๋ยขึ้น

"อ่าว..มึงหายโกรธกูแล้วเหรอ" ร่างสูงพูดกลับทำให้เกิดสงครามน้ำลายของร่างสูงกับหน้ายหน้าเป็ดขึ้น

"อ่าว..ไอ้เอเลียนมึงหาเรื่องกูเหรอเดี๋ยวพ่อโดดถีบขาคู่หรอก" นี้ก็สวนกลับแบบไม่มียอม

"เหะ..ถีบขาคู่ถึงเหรอ..แค่ยืนด้วยกันหัวยังอยู่แค่ไหล่เลยไอ้เป็ด" ได้เปรียบก็ตรงที่สูงนี้เหละถึงพูดได้

"ไอ้..ไอ้..ไอ้เต้าหู้มึงไม่คิดที่จะช่วยกูเลยใช่มะ..หา!"  เมื่อเถียงสู้มันไม่ได้ก็หาต้วช่วยละว่ะ

"อ่าวเกี่ยวไรกัน...แต่ที่ไอ้มินโฮมันพูดก็ถูกนะ..แค่ยืนหัวเองยังแค่ไหล่ไอ้มินโฮเองไอ้จง"พูดไปพลางยืนตบบ่าเพื่อนรักเป็นการปลอบใจ

"ได้..เข้าข้างกันดีนักกูอยู่เงียบๆ ไม่พูดก็ได้" ถึงมันจะเป็นคนที่พูดน้อยที่สุดในกลุ่มเพื่อน..แต่ทำไมกูเถียงมันไม่ทันเลยสักครั้งให้ตายสิชีวิตเป็ด จงฮยอนคิดในใจพลางนั้งลงที่โซฟาตัวเดิม

"โอ้..โอ้..ไม่งอลนะ..ขอโทษ" ร่างสูงรีบง้อเพื่อนสนิที่นั้งนิ่งตรงโซฟาเป็นการด่วน

"ง้อทำไมว่ะ..เองก็รู้ไม่ใช่เหรอไอ้โฮ..คนอย่างไอ้จงมันหยุดพูดได้ที่ไหน..พูดมากจะตาย" เต้าหู้ทนเห็นท่าทางทีเพื่อนงอลแล้วหม้นไส้ทำเป็นเด็กได้

"ฮึ..อืมเลิกงอลได้แล้วนะไอ้เป็น..แล้วตกลงเย็นนี้เจอกันที่ร้านเดิมใช่มะ..แต่ขอจัดการงานให้เสร็จเรียบร้อยก่อนแล้วจะตามไป" ร่างสูงพูดขึ้นพร้อมเดืนไปนั้งที่โต๊ะทำงานตัวโปรด

"เออ..หายงอลแล้ว..แต่คืนนี้เองเป็นคนเลี้ยงนะไอ้โฮ..งันกูสองคนกลับก่อนนะไว้เจอกันที่ร้านนะบาย" จงฮยอนพูดก่อนที่จะลุกขึ้นเดินไปกับอนยู

"อืม..ได้ไว้เจอกัน"

...............................................................................................

หลังจากที่เพื่อนสนิดที่สุดสองคนกลับไปแล้วมิโฮก็หยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาคนที่รักที่สุด..แม้กระทั้งเพื่อนสนิดสองคนนี้ก็ยังไม่เคยรู้จักหรือเคยเห็นคนรักของเพื่องสนิดเลยสักครั้ง

"ตู๊ด ๆ ตู๊ด ๆ "

"สวัสดีครับ" เสียงของคนรักกรอกตามสายโทรศัพท์ พร้อมรอยยิ้มที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของร่างสูงที่ไม่มีใครได้เห็นบ่อยนักนอกจากคนๆ นี้


................................................................................................

อยากรู้แล้วใช่มะว่าคนรักของมินโฮเป็นใคร
ต้องรอก่อนนะยังไม่บอกตอนนี้หรอกให้เดา
ยังไงฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเราติชมได้นะ
เราจะได้ปรับปรุงและแก้ไข้ให้ดีขึ้น...
ขอบคุณที่อ่านฟิคเรื่องนี้นะ