คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ครั้งแรกที่ทงเฮรู้สึก..
►1◄
✎ครั้งแรกที่ทงเฮรู้สึก...
เมื่อเปรียบเทียบกับร้านกาแฟทั่วไป ซีซั่นคาเฟทีเรียนั้นหรูเริศจนแทบเรียกได้ว่าอลังการ
ตึกสองชั้นสไตล์วินเทจโครงสร้างสูงใหญ่ แผ่กลิ่นไอบรรยากาศคล้ายกับว่าหากเข้ามาแล้วคุณก็จะกลายเป็นเน็ตไอดอลออลจังเซเลบริตี้คนดังทันที
ชายหนุ่มร่างเล็กสวมชุดฟอร์มพนักงานคุกเข่าก้มโค้งเพื่อเช็ดขาเก้าอี้และด้านในโต๊ะ ซึ่งเป็นส่วนที่คนอื่นมักจะละเลยความสะอาด เขามุดเข้าไปทำเช่นเดียวกันกับทุกโต๊ะจนเสร็จเรียบร้อย
“ทงเฮ ขากางเกงเปื้อนแล้วนะ”
เพื่อนร่วมงานเอ่ยเตือนอย่างห่วงใย พร้อมกับเอาผ้ามาปัดเช็ดรอยเปรอะด่างดวงบนเนื้อผ้าสีดำสนิทออกให้
“ขอบคุณครับ”
เรียวหน้าขาวจัดเปี่ยมด้วยพรสวรรค์ยอดเยี่ยมในด้านการรับ ริมฝีปากบางคลี่แย้มให้เห็นเขี้ยวคู่เล็กน่ารัก ดวงตากลมทอประกายสุกใสราวกับถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง เมื่อเทียบกับความลำบากเพียงเล็กน้อยที่ย่อตัวลงปัดกางเกงให้ สีหน้าดีใจของอีทงเฮช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน
อีทงเฮเป็นพนักงานชั่วคราวแทนพนักงานหญิงที่ลาคลอด เขายังใหม่กับร้านกาแฟ และอาจจะยังใหม่กับไลฟ์ไสตล์หรูหรา
ชายหนุ่มที่ปิดปากที่อ้าเป็นรูปตัวโอพิมพ์ใหญ่ไม่ลง เมื่อได้ยินว่าเครื่องชงกาแฟที่ตั้งอยู่ตรงหน้าราคาเท่ากับรถยนต์คันหนึ่ง
นับจากนั้นมาเขาไม่เฉียดกรายเข้าใกล้มันอีกเลย
ชายหนุ่มที่เห็นอุปกรณ์ dipper well แล้วเดินอึกอักเข้าไปถามเจ้าของร้านว่า เปิดน้ำไว้ตลอดเวลาไม่เสียดายค่าน้ำเหรอ?
ต่อมาเมื่อรู้ว่าถังแสตนเลสนั้นระบายน้ำฆ่าเชื้อโรคเพื่อกาแฟที่สดสะอาด ก็ยังแอบเดินไปปิดก๊อกเวลาที่ไม่มีลูกค้า
ชายหนุ่มที่มองกากกาแฟเป็นขุมทรัพย์ สีหน้าของนางงามเกาหลียามได้รับรางวัล ยังงดงามและเปี่ยมปีติไม่เท่ายามที่อีทงเฮเคาะกากกาแฟจาก knock box ใส่ถุงที่เตรียมไว้
หากถ้าพนักงานสาวๆขอแบ่งไปขัดผิวบ้าง เขาก็จะมอบให้ด้วยท่าทีอิดเอื้อน น่าเอ็นดูเสียจนโดนแกล้งขอแบ่งเอาบ่อยๆเพื่อได้เห็นท่าทางหวงของแบบนั้น
เขาพูดจาสุภาพอ่อนหวานติดปาก ท่วงท่าการวางตัวเต็มไปด้วยมารยาทสมกับบรรยากาศของร้าน
แต่ก็มักจะเผลอแลบลิ้นเมื่อทำผิดเล็กน้อยอย่างเดินสะดุดพื้น
อีทงเฮเป็นคนที่ใครเห็นก็รักชอบได้ไม่ยาก
เจ้าของร้านชอบเขา เพื่อนร่วมงานชอบเขา ลูกค้าชอบเขา
ในโลกนี้หากมีใครโกรธเกลียดเขาได้ลง คนๆนั้นคงใจร้ายเป็นบ้า
เหมือนกับเจ้าตัวที่ไม่เคยโกรธหรือเกลียดใครได้ลง
หากวันหนึ่งใครจะรู้ว่าสถานการณ์เลวร้ายจะอุบัติขึ้น
วันนี้อากาศดี ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าใส อีทงเฮยืนอยู่บนระเบียงชั้นสองมองก้อนเมฆที่เปลี่ยนแปลงรูปร่างไปเรื่อยๆ
ลูกค้าร้านกาแฟจะมีเป็นช่วงๆ ช่วงที่ยุ่งจะวุ่นวายจนบริการแทบไม่ทัน แต่ช่วงที่สงบร้านก็จะเงียบงันไร้ผู้คนเช่นนี้
ผิวขาวบอบบางของเขายามต้องแสงโปร่งใสราวกับจะเลือนหายไปกับรัศมีเรืองรอง ดุจภาพสะท้อนของภูตพรายตัวจิ๋วบนพื้นผิวชลธารที่ไหวเคลื่อนคลื่นระยิบพริบพราว
เปลือกตาที่เห็นริ้วสายเส้นเลือดอย่างชัดเจนจวนจะพริ้มปิดแล้วปล่อยภวังค์โบยบินไปยังผืนนภากว้างใหญ่ หากไม่มีเสียงเรียกติดจะเกรงใจดังขึ้นมาเสียก่อน
กลุ่มพนักงานหญิงขอร้องให้เขาไปช่วยเกลี้ยกล่อม คุณ
อีทงเฮพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย กลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนตามธรรมชาติของเขาพลิ้วสะบัดตามการเคลื่อนไหว
เขาเดินลงบันไดวนของชั้น 2 แล้วย่างเท้าเหยียบบนทางเดินหินแผ่นแล้วแผ่นเล่า ก่อนจะหยุดลงเบื้องหน้าต้นไม้ที่สูงที่สุดในสวน
คุณฮีบอมทอดเอนกายสบายอารมณ์อยู่บนก้านกิ่งเรียวยาว ดูเปราะบางไม่น่ารับน้ำหนักได้ไหว ปากเล็กๆอ้าค้าง เผยให้เห็นเขี้ยวแหลมโง้ง กับลิ้นที่ม้วนขดอยู่ด้านใน ก่อนจะปิดหายไปเมื่อสิ้นสุดการหอนหาวอย่างเกียจคร้าน
“ฮีบอมมี่~”
มันเป็นแมวสีเทาครามครึ้มทั้งตัว ดวงตาสีเหลืองโดดเด่นออกมาจากเรือนกายเพรียวลม ทอดมองลงมายังผู้มาเยือนราวกับหยั่งรู้ทุกสรรพสิ่ง
สัตว์เลี้ยงของเจ้าของร้านซีซั่นคาเฟทีเรียดูจะรู้ซึ้งถึงยศถาบรรดาศักดิ์ของมัน คุณฮีบอมจะถูกขังในห้องบนดาดฟ้า มันสงบเสงี่ยมนอนทับหนังสือที่เปิดอยู่คล้ายกำลังพิจารณาอ่านเมื่อเจ้าของอยู่ร้าน หากไม่อยู่แล้ว วิฬารที่แสนเย่อหยิ่งจะหลบหนีจากที่กักขังอย่างง่ายดาย เดินชูคอไปรอบๆร้านเหมือนจะอวดฐานะที่ไม่มีใครกล้าออกปากไล่หรือแม้แต่จะจับตัวไปไว้บนหอคอยงาช้าง
ก็ลองขนคุณฮีบอมหลุดร่วงสักเส้นสิ....ได้รับอนุญาตเปิดวีซ่าไปทัวร์นรกแน่นอน
แต่กับอีทงเฮแล้ว คุณฮีบอมมักจะเดินเลี่ยงประหนึ่งว่ากลัวเกรงอย่างไม่รู้สาเหตุ
พนักงานคนอื่นจึงมอบหน้าที่ดูแลไม่ให้เจ้านายสี่ขาออกมาเพ่นพ่านรบกวนลูกค้าแก่ชายหนุ่ม
“ฮีบอมมี่อา...ได้เวลาอาหารแล้วนะ ไม่ไปฉันกินหมดจริงๆด้วย”
คุณฮีบอมเกร็งตัวจนขนฟูส่งเสียงขู่มนุษย์ร่างเล็กฟ่อ
เพราะเป็นสัตว์เก้าชีวิตที่ฉลาดเฉลียวสามารถเข้าใจถ้อยคำที่พูด คุณฮีบอมที่ดื้อรั้นเมินเฉยต่อทุกคนยกเว้นเจ้านายจึงต้องเชื่อฟังคำสั่งของอีทงเฮอย่างเสียไม่ได้
สาเหตุน่ะเหรอ...
ก็ตอนที่ยังไม่รู้ว่าเป็นสุดรักสุดหวงดวงใจทั้งดวงของเจ้านาย ชายหนุ่มผู้เห็นแมวขนมันเงาสุขภาพดีที่กำลังหนีเที่ยวได้หลุดปากออกมาประโยคหนึ่ง
“เนื้อแน่นจริงๆ ทำกับข้าวคงอิ่มไปได้หลายวัน”
...ไม่ให้คุณฮีบอมเกรงใจอีทงเฮ แล้วจะให้ไปเกรงใจนกปลาที่ไหน
กลุ่มพนักงานหญิงพร้อมใจปรบมือชมเชยความดีความชอบของชายหนุ่ม
คุณฮีบอมเดินนำหน้าด้วยท่าทีถือดีดังเดิม แต่ก็ยังตรงไปยังห้องของตัวเองไม่คิดหลบหนี
อีทงเฮเดินตามตูดแมวต้อยๆ ใบหน้าใสซื่อที่ชวนให้คิดว่าทำให้คุณฮีบอมเชื่องได้ด้วยความรักบริสุทธิ์ใจ หันมาขอเวลาเอาอาหารให้เจ้านายตัวสีหม่นมัว
อาหารเม็ดสำเร็จรูปถูกแบ่งเป็นมื้อไว้แล้ว หน้าที่ก็มีเพียงหยิบออกจากตู้ยื่นให้คุณแมวเหมียว แต่อีทงเฮแอบทำโอทีด้วยการเพิ่มความรับผิดชอบให้ตัวเองอีกหนึ่งภารกิจ
ภารกิจควบคุมน้ำหนักคุณฮีบอมไง...
หรือ...
จะเรียกอีกที
คงเป็น...
ภารกิจแย่งอาหารแมวไฮโซมากกว่า
ม่านตาดำของคุณฮีบอมขยายกว้างเมื่อเห็นมือขาวจัดยื่นมาหยิบฉวยอาหารเสริมโอเมก้าของมัน
ไม่รอช้า ขาหลังดีดสปริงตัวกระโดดข้ามชามข้าว ตะปปขาหน้ากับตั่งตักของหัวขโมยทันที
“ฮีบอมมี่”
อีทงเฮร้องเตือนเสียงนุ่มนวลผิดกับการกระทำอุกอาจ
“ทานน้อยๆน่ะดีแล้ว ถ้าแกอ้วนไปจนฉันอดใจไม่ไหวล่ะทำไง อายุงานฉันก็น้อย ถ้าออกไปแล้วแอบหยิบนายติดมือไปด้วยคงไม่มีใครสงสัยฉันล่ะมั้ง”
คุณฮีบอมถอยกรูด ปล่อยให้มนุษย์หน้าหวานจัดการกับอาหารของตนตามใจชอบ
ฮีชอลนะฮีชอล รับพนักงานปิรันย่าอะไรเข้ามานี่ คุณฮีบอมงานเข้าทุ้กกกวัน!
หลังจากจัดการมื้อเที่ยงของเจ้านายเก้าชีวิตกับตนเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ช่วงนาทีทองของร้านก็เดินทางมาถึงพอดี
อีทงเฮวิ่งวุ่นเสิร์ฟเครื่องดื่มตามออเดอร์ที่โต๊ะคิวสุดท้ายเสร็จพอดี เมื่อลูกค้าร่างหนาผู้มาใหม่หย่อนก้นลงบนโต๊ะ 9 ในอาณาเขตสวน
ท่ามกลางกองทัพพนักงานบริษัท เขาดูโดดเด่นออกมาด้วยการแต่งกายที่เรียกได้ว่าซอมซ่อ ผมสีถ่านดำสนิทหยิกยาวกระเซิงชี้โด่เด่ไปคนละทิศละทาง ปล่อยลงมาปิดคลุมกว่าครึ่งของพวงแก้มอวบอิ่ม
พนักงานบริการดีเด่นเป็นคนออกไปต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มสดใสโชว์เขี้ยวแฝงเสน่ห์
“ซีซั่นคาเฟทีเรียยินดีต้อนรับครับ”
เมนูปกอาบมันวางแผ่บนผ้าปูโต๊ะลายลูกไม้อย่างนุ่มนวล
ดวงตาคมคายที่ซ่อนไว้หลังม่านผมจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปากอีทงเฮราวกับไม่เข้าใจความหมายที่พูดออกมา เมื่อมองใกล้ๆพนักงานหนุ่มพบว่าภายใต้ความมอซอของรูปลักษณ์ภายนอก ลูกค้าผู้นี้ยังเหลือเค้ารอยให้สันนิษฐานได้ว่าอย่างน้อยๆถ้าโกนหนวดเครารกครึ้มออกเขาคงหล่อเหลาเอาการ เส้นโครงมุมคางเฉียบคม ใบหน้างดงามได้รูป สามารถเรียกได้ว่าบุรุษหน้าสวยหรือโกดมีนัมได้เต็มปากเต็มคำ
เขาแบมือยกขึ้นระดับใบหู อีทงเฮตีความว่าเขาคงต้องการรอเพื่อนหรือใช้เวลาพิจารณารายการเครื่องดื่ม จึงหลบฉากออกมาก่อน
ลูกค้าบางตาลงแล้ว ชายหนุ่มร่างหนาก็ยังไม่เรียกหาพนักงานสักที เขาก้มหน้ากดโทรศัพท์รูปโฉมเรียบหรูผิดกับเสื้อผ้าที่สวมใส่ แตกต่างจนอาจคิดไปได้ว่าไปตีหัวใครยึดเอามา
อีทงเฮออกมายืนในสวนเพื่อให้อยู่ในสายตาเขาจะได้เรียกใช้สะดวก ไม่รู้ว่าในร้านกำลังโกลาหลเพราะโทรศัพท์ฟ้าผ่าของคิมฮีชอลผู้เป็นเจ้านายเหนือหัว
“อีทงเฮ้~~” คลื่นเสียงแผ่วเบาไร้เรี่ยวแรงกระซิบเรียกเขาด้วยคีย์เพี้ยนๆ
“ครับ” ชายหนุ่มเอียงคอส่งเสียงกระซิบตอบ
เมื่อถูกกวักมือเรียกเป็นสัญญาณซ้ำชัดอีกครั้ง อีทงเฮเหลือบมองลูกค้าที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะเรียกเขาใช้สอยแล้วจึงวางใจเดินกลับเข้าไปในตัวตึก
“ลูกค้าโต๊ะ 9 เดี๋ยวฉันจัดการเองนายไปรับโทรศัพท์คุณคิมเถอะ” อีฮยอกแจพนักงานเก่าแก่ของร้านถือถาดรองแก้วทรงสูงบรรจุเครื่องดื่มที่ทงเฮไม่เคยเห็นในเมนูเดินสวนออกมา
“อีทงเฮ!” คิมฮีชอลเน้นทุกคำด้วยอารมณ์เดือดพล่านผ่านสายโทรศัพท์
“ครับ” อีทงเฮขานรับด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง
...คุณฮีบอมโทรจิตไปฟ้องว่าเขาแย่งวิสกัสมันกินสินะ
“นายปล่อยให้ลูกค้าโต๊ะ 9 นั่งรออยู่นานเป็นชั่วโมงเลยเหรอ!? ฉันผิดหวังในตัวนายมากเลยนะ!! ถ้าหาใครมาแทนนายตอนนี้ได้ ฉันไม่ลังเลเลยที่จะไล่นายออก!!”
ลิ้นชักความทรงจำของทงเฮเด้งชั้นที่บรรจุรูปภาพชายร่างหนาก้มหน้ากดโทรศัพท์ออกมาโดยอัตโนมัติ
นายเข้ามานั่งไม่พูดไม่จาแล้วไปฟ้องเจ้าของร้านว่าฉันปล่อยปละละเลยลูกค้างั้นเหรอ!?
ทำเกินไปแล้ว!!!!
แม้จะฉุนเฉียวเพียงใด หากชายหนุ่มยังรักษากฎเหล็กของลูกจ้าง คือ ไม่ว่าอย่างไรก็ตามจะต้องไม่โต้เถียงผู้ว่าจ้างเด็ดขาด จึงเก็บถ้อยคำที่ดูเหมือนกับการแก้ตัวเอาไว้ กล้ำกลืนลงไปในอกที่แสนจะอัดอั้น
ลีทงเฮเกิดมาเพื่อเป็นที่รัก เขามีใบหน้าที่ดึงดูดและนิสัยดีเด่น ประวัติการทำงานอันยาวนานของเขาไม่เคยจะถูกดุด่า เพราะเขาใส่ใจทุกการกระทำตอบแทนค่าแรงอย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย
ครั้งนี้ความเสียใจจึงเดินทางมาพร้อมกับความโกรธขึ้ง มันอัดแน่นอาดูรแทบทนไม่ไหว ร่างเล็กบางวิ่งขึ้นบันไดวนไปยังห้องพักส่วนตัวของคุณฮีบอม ปลดปล่อยความทุกข์ทรมานออกมาจากดวงตากลมใส ภายใต้การมองดูอยู่ห่างๆของสัตว์แสนรู้
เป็นครั้งแรกที่ทงเฮรู้สึกเกลียดใครได้มากขนาดนี้...
ความคิดเห็น