คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ถึงเวลาจัดการ
��������������������� "แกจะเอายังไงกับฉันว่ะไอคิวตามจองเวรตั้งแต่ปี1ยันปี2ยังไม่เลิกอีกแกกลับมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะไอบ้าอย่าให้ฉันเจอนะไอบ้า ไอปลวก ไอหนอนใบไม้ ไอเลว "�
สวัสดีค่ะดิฉันหวานค่ะ อายุ19ปี เรียนคณะนิติศาสตร์ค่ะตอนนี้กำลังยืนด่ารถ สปอร์ต��เปิดประทุนที่มีไอเวรตะไล คิว เปนคนขับไอบ้า�ไม่รุ้จะจองเวรอะไรหนักหนาอย่าให้เจอนะโว้ยเดี่ยวจะหาว่าแม่ไม่เตือน
���������������������"เฮ้ย ไอหวานทำไมแกตัวเปียกเหมือนลูกหมาข้างถนนเงี่ยอ่ะไปทำไรมา" ไม่มีสิ่งที่จะเปรียบดีกว่านี้แล้วหรอว่ะไอ้เพี่อนเวร
�������������������� "ก็จะใครซะอีกล่ะก็คุณชายของพวกแกไงเห็นฉันเดินอยู่ แทนที่จะขับรถให้มันช้าลงที่ไหนได้พอเห็นฉันเท่านั้นแหละเหยียบน้ำที่อยู่ข้างทางกระเด็นใส่ฉันเปียกหมดเลย"
�������������������� "แกเปนคู่อาฆาตของคิวเค้าจังเลยนะเค้าออกจะนิสัยดีจะ� ตะ ตาย"� สงสัยใช่มั้ยค่ะว่าทำไมไอแบมถึงพูดไม่จบประโยคก็เพราะว่าฉันส่งสายตาพิฆาตไปให้มันนะสิ�
หน็อย นังเพื่อนเลวเห็นผุ้ชายดีกว่าเพื่อน หึไอคิวอย่าให้ฉันเจอนะแกแนไม่ปล่อยแกไว้แน่
�������������������� "ไง ยัยทอมทำไมเปียกเป็นลูกหมาแบบนั้นล่ะยังไม่หน้าร้อนเลยรีบกระโดดลงน้ำจังเลยนะ"�
�������������������� "ตายยากจังเลยนะนายฉันกำลังคิดถึงอยู่พอดีเลยอ่ะ"
���������������������"อะไรนะคิดถึงฉันหรอจะเปลี่ยนใจมาชอบฉันหรอแต่ว่าอย่าดีกว่านะฉันไม่ชอบพวกทอมอ่ะ"โหไอ้บ้าหลงตัวเองชะมัดเลย หึ�ผจญภัยกับความหล่อให้เต็มปอดเลยนะเพราะอีกสักพักแกจะได้ผจญกับความเจ็บ
�������������������� "เปนไรทำไม่เงียบไปล่ะยอมรับแล้วล่ะสิ"
�������������������� "ใช่จ้ะที่รักหวานกำลังเปลี่ยนใจจะมา"
���������������~ซ่า ซ่า�ซ่า~
�������������������� "เฮ้ย อะไรว่ะเนี่ย ยัยบ้าเทอทำอะไรของเทอหา"
�������������������� "ฉันก็เห็นนายร้อนไงก็เลยมีเมตตาจิตอุตส่าห์ลงทุนเดินไปตกน้ำจากสระบัวมาสาดใส่นายเห็นมั้ยฉันเปนคนดีจะตาย ฮี่ ฮี่"�
�������������������� "ไอหวาน แกทำกับคิวเกิดไปป่าวว่ะเรื่องเมื่อเช้าเค้าอาจไม่ตั้งใจก็ได้ ใช่ไม่ค่ะคิว"ไอแบมแกเปนเพื่อนแนนะโว้ยทำไมไปเข้าข้างมันล่ะ ฉันเกลียดแกไอแบมต่อไปนี้ไม่ต้องมายืมยาสีฟันฉันไปใช้เลย
�������������������� "เห็นมั้ยยัยทอมเพื่อนของเทอออกจะน่ารักผิดกับเทอเลยโหดสุดๆ"ตอนนี้รอบกายของฉันกับไอบ้าคิวมีนักศึกษามุงเยอะมากส่วนไอแบมก็หายไปตั้งแต่ไอบ้านี่ชอบว่าน่ารัก
��������������������~พรืด พรืด~
������������������� "แค่ก แค่ก อะไอหมาลอบกัดแกเล่นทีเผลอนี่"
��������������������"โหขาวจั๊ว เลยอ่ะแป้งยี่ห้อนี้ทำให้เทอขาวได้อะไม่น่าเชื่อเลย"
������������������� "ฉันทนไม่ไหวแล้วนะแกอย่าอยู่เลยไอคิว"ฉันก็ปล่อยหมัดใส่ไอบ้านั้นทนทีแต่ไอบ้านี่ดันรับไว้ทันแล้วดึงฉันเข้าไปกอดทันที อะไรมันดึงฉันเข้าไปกอด
��������������������"ไอ้บ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ย"
��������������������"พวกเราดูพี่คิวสิทำไม ปล่อยให้ยัยนั้นกอดยังงั้นล่ะ" อ๊าก ไอพวกเด็ดปี1บ้าไม่มีตาหรอถึงมองว่าฉันไปกอดไอบ้านั้นคนอย่างไอบ้าเนี่ยให้ฟรีแถมข้าวสาร 10 กระสอบฉันยังไม่เอาเลย
������������������ "ไอบ้า ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะแฟนคลับแกกำลังอาฆาตฉันนะ "�
������������������ "ไม่อ่ะฉันไม่ปล่อยหรอกนานๆทีฉันได้กอดทอมดีสำหรับเทอนะเพราะกอดนี้ไม่คิดตัง" เมิงจะคิดตังหรือไม่คิดเมิงก็ปล่อยกูเหอะสงสัยกูเหอะ
�������������������"แกจะไม่ปล่อยจริงๆใช่มะได้"แล้วฉันก็หมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับไอบ้าคิวทันที หึ หึ เดี๋ยวก็รู้ว่าใครเปนใคร
�������������������" ที่รักจะไม่ปล่อยเค้าหรอค่ะกอดนานแบบนี้มันร้อนๆนะค่ะ"ไม่พูดป่าวฉันเอามือไปโอบต้นคอนายคิวทนทีพร้อมกับยิ้มหวานๆให้ ส่วนไอบ้านั้นหรอทำหน้าเออไปเล็กน้อยแต่ยังไม่วายเอามือมาจับเอวฉันเช่นกัน และในเวลานี้ป๋าและม้าของฉันท่านก็คงจะสะดุ้งเพราะมีคำสรรเสิรญมากมายส่งไปถึงท่าน
������������������~พลั่ก~
���������������� "โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ยัยบ้าทะ เทอโอ้ย"*-*
�����������������"เปนไงจ้ะจุกหรอ�โหตอนนี้หน้านายกำลังเปลี่ยนสีอ่ะดูไปดูมาตอนนี้นายเหมือนกิ้งก่าเลยอ่ะ"สะใจจริงเลยคงจะงงใช่มั้ยว่าทำไมจู่ๆนายคิวถึงได้ร้องเสียงหลงก็ตอนที่นายนั้นเผลอฉันก็จัดการเข้าที่จุดสำคัญของมันทันที�55 แค่5นาทีเท่านั้นที่ใช่เวลาจัดการกับไอบ้าคิว สะใจชะมัด
��������������� "พี่คิว เปนไงบ้างค่ะ รุ่นพี่ใจร้ายจังเลยนะค่ะที่ทำพี่คิวได้ขนาดนี้"อะไรนะฉันผิดหรอแต่ก็ช่างเหอะฉันไม่โกรธเทอหรอกนะยัยรุ่นน้อง
��������������� "ยัยโหด ถ้าฉันเปนอะไรขึ้นมาเทอต้องรับผิดชอบ"����
����������������"ไม่มีทาง ถ้าไม่มีหลักฐานก็อย่ามามั่วนิ่มเลยเพราะโดนแค่นั้นมันไม่สูญพันธ์ หรอก แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็ไม่ต้องกลัวนะแฟนคลับนายเยอะแยะเดี๋ยวก็มีมาดูแลนายเองแหละ"
��������������� "เทอมันโหด เถื่อน ค่อยดูนะ"�
����������������"ค่อยดูไรจ้ะที่รัก"พูดจบฉันก็ยืนหน้าไปที่หมอนั้นทันทีแต่แทนที่มันจะหลบมันกลับจ้องตาฉันและมันก็
����������������"เพี้ยะ"
��������������� "โอ้ย ไอ้บ้ามับเจ็บนะโว้ย"
��������������� "ถือว่าหายกันนะยัยทอม เจ็บแค่นี้ไม่ตายหรอก"ไอ้สุภาพบุรุษ ผู้มีความอ่อนโยน�
��������������� "ไม่มีทางหายกันเด็ดขาด"
����������������"พลั่ก"
��������������� "โครม"
����������������"�ตู้ม ซ่า"
เสียงแรกเป็นเสียงที่ฉันผลักนายคิวลงบ่อ
เสียงสองเป็นเสียงที่นายนั้นตกบ่อ
เสียงสามเป็นเสียงน้ำกระเด็นในบ่อ
������������� "นี่นายไม่คิดจะพูดอะไรหรอ"ตอนนี้ฉันกำลังแปลกใจว่าทำไมไอบ้าคิวถึงไม่พูดไม่จาแต่กลับมองไปข้างหลังแต่กลับแสยะยิ้มที่มุมปากเหมือนคนได้รับชัยชนะ�
��������������"พวกคุณทั้ง 2 คนทะเลาะกันอีกแล้วหรอเห็นทีต้องจัดการขั้นเด็ดขาดซะแล้วมั้ง"
������������� "อะ อาจารย์วันเพ็ญ"
������������� "ซะ�ซวยแล้วฉัน/ซวยแล้วเหมือนกัน"�
��������������"ดีมากในรอบปีที่พวกคุณสามัคคีกัน� ไปพบฉันที่ห้องปกครอง"
������������� "โอ้ พระเจ้า(ฉัน)/ โอ้ มาย ก๊อด(นายคิว)�������������������
����������������
����������������
���������������
�����������������������������������������
���������������������������
ความคิดเห็น