คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Tokyo Majin Gakuen Kenpuchou] Until we meet again (KyoichiXHiyuu)
[Shortfiction
Title : Until we meet again
Author : Derick
Pairing : KyoichiXHiyuu
Rate : G
นายอยู่ไหนกันแน่...?
จะต้องให้ฉันเฝ้ารอและตามหาไปอีกนานแค่ไหน...?
รู้ไหมว่าฉันในตอนนี้เป็นยังไง...?
อีกนานแค่ไหน....?
นานแค่ไหนกัน.....?
ทัตสึม่า....
ดวงตาสีน้ำตาลเหม่อมองยังท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยปุยเมฆซึ่งก่อตัวขึ้นท่ามกลางอากาศชื้นในยามค่ำ สายลมเย็นยังคงโบกพัดเรื่อย เหมือนกับความคิดและจิตใจซึ่งล่องลอยออกไปไกลแสนไกล ไกลเสียจนน่าหวาดหวั่นว่าสักวันหนึ่งคงไม่สามารถที่จะเรียกมันกลับคืนมาได้อีกครั้ง
แต่ไม่มีวัน...ไม่มีวันที่จะยอมแพ้...
“ตอนนี้ใกล้ฤดูใบไม้ผลิแล้วนะ..” เขาพึมพำเบา ๆ
ไม่เคยลืมวันที่พบกันครั้งแรก ในตอนนั้นเป็นฤดูใบไม้ผลิ ฤดูกาลที่ว่ากันว่าเป็นฤดูกาลแห่งความรัก ซึ่งจริง ๆ แล้วสำหรับฉันไม่ว่าจะเมื่อไหร่ วันไหน ตอนไหน...มันก็เหมือน ๆ กันทั้งนั้น ใช่...สำหรับคนอย่างฉัน ไม่ว่าอะไรก็น่าเบื่อไปหมด
แต่นาย...นายทำให้ฉันรู้จักว่า ‘เวลาอันมีค่า’ และ ‘ความทรงจำอันแสนสำคัญ’ เป็นแบบไหน...
ดวงตาคมก้มลงมองดาบไม้ซึ่งทำขึ้นด้วยมือของตนเอง มันไม่ใช่เพียงดาบไม้ที่มีไว้เพื่อสร้างความเจ็บปวด ไม่ใช่ดาบไม้ที่มีไว้เพื่อทำร้ายใคร แต่เป็นดาบไม้ที่มีไว้เพื่อปกป้องคนสำคัญ ปกป้องพวกพ้องและเพื่อนร่วมโลกของตน
นายเป็นคนสอนฉัน...ให้รักและปกป้อง...
เปลือกตาบางปิดลง ศีรษะเงยพิงต้นไม้ใหญ่ที่เขามักจะชอบขึ้นไปนอนเล่นบนกิ่งก้านสาขาอันแข็งแกร่งของมันเป็นประจำ เพื่อรอคอย เฝ้ามอง และสำรวจตรวจตราความเป็นมาเป็นไปอยู่ห่าง ๆ
เมื่อไม่ขอให้ยุ่งก็จะไม่ยุ่ง... “แต่คราวนี้ฉันทำไม่ได้จริง ๆ”
ภาพนั้น...ไม่ว่าจะความฝันหรือความจริงก็ตาม ท่ามกลางกลีบดอกซากุระที่โปรยปราย ร่างของนายที่ยืนอยู่ภายใต้ความงดงามเหล่านั้น ใบหน้าซึ่งมองฉัน...และยิ้ม....อย่างที่นายเคยยิ้มมาตลอด
เพราะแบบนั้นฉันจึงไม่สามารถรอคอยอยู่เฉย ๆ ได้อีก
เคียวอิจิมองมือของตนเองแล้วกำมันแน่น รอยยิ้มเปรยขึ้นบนใบหน้า “เหอะ...ไม่รู้จะซื่อบื้อไปถึงไหนนะเจ้านั่น”
เขาหลับตาลงอีกครั้ง “จะต้องพานายกลับมาให้ได้ ได้อย่างแน่นอน...”
.
.
.
.
.
.
.
เสียงลมกรรโชกแรงพัดผ่านใบหู โสตการฟังที่นิ่งสนิทถูกปลุกให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง ดวงตาคมค่อย ๆ ปรือขึ้นอย่างช้า ๆ นี่เขาผลอยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
เขาพยายามปรับสายตาแล้วเพ่งมองพาดผ่านกระแสลม เบื้องหน้าคือความมืดมิดที่ว่างเปล่า เด็กหนุ่มขยับกายช้า ๆ แผ่นหลังของเขาสัมผัสกับเปลือกไม้หนาที่ห่อหุ้มร่างอันใหญ่ยักษ์ของมันเอาไว้
เคียวอิจิเงยหน้ามอง “เห....?” ต้นไม้ต้นนี้...ไม่ใช่ต้นไม้ที่เขานอนเล่นอยู่ก่อนหน้านี่นา
ใครเล่นตลกอะไรบ้า ๆ รึไงกัน? “โฮ่ย!!ไม่ขำนะเว้ย!! ใครพาฉันมาที่นี่เนี่ย??!!”
พอไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ กลับมาเขาจึงลุกขึ้นยืน มือกำดาบไม้คู่กายแน่นอย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง อารมณ์ในตอนนี้เขาคงสามารถพาลหาเรื่องคนที่เดินผ่านมาได้หมด
หากแต่ไม่มีแม้เงาให้ได้เห็น “นี่มันที่ไหนเนี่ย?! คิซารางิ?! มีใครอยู่บ้างไหม?!”
จู่ ๆ ลมพายุที่พัดกรรโชกแรงก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมกับกลีบดอกซากุระสีชมพูอ่อนสวยที่ปะปนรายล้อมรอบตัวเขา เคียวอิจิยกมือทั้งสองขึ้นบังใบหน้าและดวงตาของตนเอง แม้มันจะรุนแรงจนเหมือนกับว่าสามารถฉีกร่างเขาออกเป็นชิ้น ๆ ได้ แต่มันกลับแค่โอบล้อม ไม่ได้ทำอันตรายเขาเลยสักเพียงนิด
วินาทีต่อมาเคียวอิจิรู้สึกว่าร่างของตนเองกำลังล่องลอย ไม่รู้จุดหมาย ไม่รู้ทิศทาง ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแม้แต่เสียงของตนเองที่กำลังตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
สุดท้ายร่างของเขาก็สัมผัสกับผืนดิน ความมืดสนิทและพายุกลีบดอกไม้นั้นกลายเป็นทัศนียภาพของป่าในยามค่ำ แสงจันทร์ที่สาดส่องกับเสียงหริ่งเรไรที่ต่างร้องประชันแข่งกันเป็นสิ่งที่เขาได้เห็นและได้ยินในตอนนี้
“นี่มันบ้าอะไรวะ?” เขาอ้าปากค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในชีวิตเจอเรื่องแปลกมาก็เยอะ แต่ไอ้แบบนี้นี่แทบไม่เคยเห็น ไม่คิดว่าจะได้เจอด้วยซ้ำ
“หรือจะเป็นภาพลวงตา?” เขากอดอกแน่น คิ้วขมวดกันอย่างใช้ความคิด
เสียงฝีเท้าหนึ่งที่ใกล้เข้ามาทำลายห้วงของเด็กหนุ่มจนหมดสิ้น เคียวอิจิลุกขึ้นยืน ดวงตาเพ่งมองไปยังเงามืดในทิศทางนั้น มือกำดาบไม้ของตนนิ่ง ระแวดระวัง สงบนิ่งเยือกเย็นเพื่อพร้อมรอรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
“ไม่เจอกันนานนะ เคียวอิจิ” ร่างที่ปรากฏภายใต้แสงจันทร์ในยามค่ำคืนทำเอาเขาเบิกตาค้าง รอยยิ้มนั้น น้ำเสียงนั้น...
ร่างกายสั่นไปทั้งร่าง “ทะ....ทัตสึ....ม่า?”
“ขอโทษทีนะ...ไม่คิดว่าอาจารย์เฟยจะเรียกนายมาด้วยวิธีแบบนั้น ตอนแรกฉันจะไปหานายเองแต่ท่านห้ามไว้เพราะร่างกายฉันยังไม่แข็งแรงพอน่ะ” เขาว่า อาจจะเป็นคำพูดที่ยาวที่สุดที่ออกมาจากปากเลยก็ว่าได้กระมัง
“ทัตสึม่า...”
อีกฝ่ายยิ้มตอบ เพียงแค่นั้นเคียวอิจิก็ยอมปล่อยทิ้งทุกอย่างแล้ววิ่งตรงเข้าหา สองมือที่กำดาบมาเป็นเวลานานบัดนี้กลับโอบกอดร่างของคนที่ตนเฝ้าตามมาหาตลอดเวลาไว้แน่น
“ไอ้บ้าเอ้ย!” เขาว่า
ทัตสึม่าตกใจเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ตกลงบนผิวหนัง ก่อนจะแย้มยิ้มแล้วโอบกอดอีกฝ่าย “กลับมาแล้วนะ เคียวอิจิ”
“เออ...” เสียงห้าวตอบ พักหนึ่งก็ผละออกจากอีกฝ่ายแล้วเดินไปหยิบดาบไม้ของตน
“ขอบคุณนะ...”
ดวงตาคมหันมองอย่างสงสัย “อะไร?”
“ขอบคุณที่มา”
ดวงตาคู่เดิมเบิกกว้างขึ้น แล้วปิดลงพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ มือแกร่งกุมดาบพลางยกมันขึ้นวางพาดบนบ่า “หึ...ก็นายเรียก” เขาเดินเข้าไปหา “ที่สำคัญคนซื่อบื้ออย่างนายถ้าไม่มารับมีหวังกลับไม่ถูกแน่ ๆ”
คนฟังยิ้ม “จะว่าไปคิดถึงสตอเบอรี่จัง”
“นี่นายคิดถึงแต่เรื่องกินเรอะ!!”
“ฉันคิดถึงสตอเบอรี่ต่างหาก”
“เหมือนกันแหละน่า!!!”
ไม่ว่าที่ไหน....เมื่อไหร่
ขอให้นายเรียกฉันเท่านั้น
ฉันก็พร้อมที่จะมาหานายเสมอ
จบ or มีต่อ?
ความคิดเห็น