[Fic SJ Yaoi] Dear Friend, Please Love Me (KangHan)

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

Title: Dear Friend, Please Love Me

Pairing: Kangin/Hangeng Feat.Siwon

Rate: PG-13

Author: imazawa

 

เช้าวันจันทร์ที่อากาศสดใสวันหนึ่ง ไออุ่นของแสงแดดอ่อนๆที่ส่องผ่านเข้ามาในห้องของร่างบางผ่านทางหน้าต่างบานสวยปลุกให้เจ้าของห้อง
ที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงสีฟ้าอ่อนตื่นขึ้นมาดวงตาคู่สวยกระพริบถี่ๆเพื่อปรับให้ชินกับแสงยามรุ่งอรุณ ก่อนที่จะเหลือบขึ้นไปดู
นาฬิกาดิจิตอลบนหัวเตียง

 

“เจ็ดโมงเช้าเหรอ...ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า” หนุ่มชาวจีนก้าวลงจากเตียง พับผ้าห่มและจัดวางหมอนให้เรียบร้อย ก่อนที่จะหยิบผ้าขนหนูและ
ชุดนักศึกษาเดินเข้าห้องน้ำไป

 

หลังจากนั้นประมาณยี่สิบนาที ร่างบางในเสื้อเชิ้ตสีขาวบริสุทธิ์ขนาดพอดีตัวกับกางเกงขายาวสีดำสนิทก็เดินออกมาจากห้องน้ำ  เขาสำรวจ
ความเรียบร้อยของตัวเองในกระจกอยู่สักพัก จากนั้นจึงเปิดประตูห้องนอนของตัวเองเพื่อออกไปทำกิจวัตรประจำวันอีกอย่างหนึ่งของเขา

 
“ก๊อกๆๆ...คังอิน ฉันเข้าไปนะ” ร่างบางเคาะประตูพร้อมกับกล่าวขออนุญาตพอเป็นพิธีแล้วเปิดเข้าไปโดยที่ไม่รอคำตอบจากคนที่อยู่ด้านใน

 

ขาเรียวยาวก้าวเร็วๆไปทางเตียงของเพื่อนรักที่รีบคว้าหมอนขึ้นมาปิดหน้าทันทีเมื่อรู้ว่าเขาเดินเข้ามา ร่างบางส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มขำๆ
กับท่าทางของอีกฝ่าย

 
...นายอายุกี่ขวบกันแน่เนี่ย คังอิน?...

 

“ตื่นได้แล้วน่าคังอิน วันนี้มีเรียนตอนสิบโมงเช้านะ เดี๋ยวก็สายหรอก” มือเรียวพยายามดึงหมอนออกจากหน้าของเพื่อนแต่ก็ไม่เป็นผล
จนในที่สุดเขาก็ต้องยอมแพ้แล้วงัดไม้ตายขึ้นมาใช้ วิธีที่เขาใช้ทุกวัน วิธีเดียวที่ทำให้ร่างหนาลุกจากเตียงได้...วิธีที่ทำให้เขาต้องปวดใจ
ครั้งแล้วครั้งเล่า...

 

“ถ้านายสายก็จะไม่มีเวลาไปหาพี่ลีทึกนะ” ร่างบางกัดฟันพูดชื่อของคนที่มีอิทธิพลกับร่างหนาที่สุดในตอนนี้ออกมา แล้วมันก็ได้ผล
เพื่อนรักที่งอแงไม่ยอมตื่นเมื่อสักครู่นี้กระกระโดดลงจากเตียงทันที

 

“งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน ทำอาหารเช้าเผื่อฉันด้วยนะ ฮันคยอง!” พูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที

 

“ไม่ต้องบอกฉันก็ทำเผื่ออยู่แล้วล่ะน่า” หนุ่มชาวจีนร่างบางนามฮันคยองพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมกับพับผ้าห่มและจัดเตียงของเพื่อนให้เรียบร้อย

 

ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง เพราะมันเป็นแบบนี้ทุกวัน เขาตื่นนอน จะอาบน้ำก่อนหรือมาปลุกเพื่อนคนนี้ก่อนก็ขึ้นอยู่กับเวลา 
จากนั้นเขาก็จะไปทำอาหารเช้าสำหรับตัวเขาเองและเพื่อนรักแล้วจึงไปมหาวิทยาลัยพร้อมกัน ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินไปซ้ำๆแบบนี้ทุกวัน
จนร่างบางเคยชินกับมันไปแล้ว แต่สิ่งเดียวที่เขายังทำใจให้ชินไม่ได้สักทีก็คือความเจ็บปวดในหัวใจ ทุกครั้งที่ระลึกได้ว่าใครคนอื่น
มีความหมายกับคังอินมากกว่าเขา น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมา เขารู้ว่ามันฟังดูไร้สาระ ไร้เหตุผล เพราะเขาเองก็ไม่เคยเปิดเผยความรู้สึก
ของเขาให้คังอินได้รู้เลย เขาไม่มีสิทธิ์ใดๆในตัวคังอินมากไปกว่าคำว่าเพื่อน แต่มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เขาไม่เคยห้ามใจตัวเองได้สักที
แล้วก็ต้องเจ็บปวดทุกทีเช่นกัน

 

คังอินเป็นคนอารมณ์ดี เปิดเผย เข้ากับคนอื่นง่าย ตรงข้ามกับเขาที่ค่อนข้างจะขี้อายและไม่ชอบเข้าสังคมเท่าไหร่ แต่นิสัยที่ต่างกันสุดขั้ว
กลับทำให้พวกเขาสนิทสนมกันมาก ถึงขนาดชวนกันมาอยู่บ้านพักแล้วแชร์ค่าเช่าด้วยกัน ด้วยความที่ใกล้ชิดกันและฮันคยองก็ไม่มีเพื่อนสนิท
คนอื่นนอกจากคังอิน มันจึงเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะต้องติดสอยห้อยตามคังอินไปทุกที่ ไม่เว้นแม้กระทั่งเวลาที่คังอินไปจีบใครต่อใคร
ทั้งดงแฮ ซองมิน และลีทึกที่คังอินดูจะจริงจังกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดที่สุด...การที่ต้องเห็นคนที่ตัวเองรัก
รักคนอื่น...

 

“เมื่อไหร่ ฮันคยองคนนี้ถึงจะมีความหมายกับนายบ้างนะ......คังอิน”