ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : >> บทนำ
สวัสดีค่ะ ก็ขอบอกว่ายินดีต้อนรับสู่ฟิคใหม่ของพลอยนะคะ(ฟิคเก่ายังไม่จบเลยT^T)
จริงๆพล๊อตเรื่องนี้มันมาก่อนฟิคโตะmy school นะแต่มันคลอดช้ากว่าเท่านั้นเอง
ยังไงก็จะไม่ทิ้งฟิคเก่าแน่นอนค่ะ ก็จะพยายามมาอัพเหมือนเดิมเพียงแต่ตอนนี้มันตันๆ
เอาหล่ะ ฟิคนี้นางเอกก็จะเป็นฮารุโนะ ซากุระค่ะ^^ ส่วนพระเอกของเรา...
ในฟิคนี้จะไม่ใช่หัวเป็ดซาสึเกะ(โดนFcเกะตีบ)นะคะ พระเอกฟิคนี้คือที่สองในใจพลอยท่านอากาซึนะ โนะ ซาโซริ ปรบมือแปะๆๆ
ก็ขอร้องเพื่อนๆแฟนๆชาวเกะ+กุทั้งหลายอย่ามาด่าหรือรังควานฟิคนี้เลยนะคะ(ก็ที่เห็นมามีพวกรักเกะกุบางคนชอบด่า ไม่เอาๆไม่ชอบๆ) แต่ถ้าจะมาอ่านก็ขอบคุณมากค่ะ^__^
เอ้าๆเข้าเรื่องได้แล้วโว้ย~~<<เสียงพลอยในภาพผู้กำกับฟิค
จริงๆพล๊อตเรื่องนี้มันมาก่อนฟิคโตะmy school นะแต่มันคลอดช้ากว่าเท่านั้นเอง
ยังไงก็จะไม่ทิ้งฟิคเก่าแน่นอนค่ะ ก็จะพยายามมาอัพเหมือนเดิมเพียงแต่ตอนนี้มันตันๆ
เอาหล่ะ ฟิคนี้นางเอกก็จะเป็นฮารุโนะ ซากุระค่ะ^^ ส่วนพระเอกของเรา...
ในฟิคนี้จะไม่ใช่หัวเป็ดซาสึเกะ(โดนFcเกะตีบ)นะคะ พระเอกฟิคนี้คือที่สองในใจพลอยท่านอากาซึนะ โนะ ซาโซริ ปรบมือแปะๆๆ
ก็ขอร้องเพื่อนๆแฟนๆชาวเกะ+กุทั้งหลายอย่ามาด่าหรือรังควานฟิคนี้เลยนะคะ(ก็ที่เห็นมามีพวกรักเกะกุบางคนชอบด่า ไม่เอาๆไม่ชอบๆ) แต่ถ้าจะมาอ่านก็ขอบคุณมากค่ะ^__^
เอ้าๆเข้าเรื่องได้แล้วโว้ย~~<<เสียงพลอยในภาพผู้กำกับฟิค
REWRITE
สวัสดีอีกรอบนะคะ ขอโทษทีหายไปนานมากๆ
อย่างที่เคยบอกไปว่าพลอยอยู่ม.3แล้ว ก็เลยเรียนเยอะกิจกรรมแยะสอบก็บานอีกเลยไม่ว่างเลยค่ะ
และที่พลอยต้องรีไรท์คือ...เนื่องจากพลอยไม่ได้แตะฟิคนี้มานนทำให้ลืมว่าเขียนอะไรไปบ้าง//โดนโบก
แต่ยังไงก็ต้องขอขอบคุณแฟนๆ ฟิคที่ติดตามคอยเม้นคอยติ-ชมและให้กำลังใจนะคะ
พลอยไม่ได้อัพมานานกว่าครึ่งปี(น่าจะนะ)ก็ยังมีคนมาเม้น ปลาบปลื้ม> <!!!
อย่างที่เคยบอกไปว่าพลอยอยู่ม.3แล้ว ก็เลยเรียนเยอะกิจกรรมแยะสอบก็บานอีกเลยไม่ว่างเลยค่ะ
และที่พลอยต้องรีไรท์คือ...เนื่องจากพลอยไม่ได้แตะฟิคนี้มานนทำให้ลืมว่าเขียนอะไรไปบ้าง//โดนโบก
แต่ยังไงก็ต้องขอขอบคุณแฟนๆ ฟิคที่ติดตามคอยเม้นคอยติ-ชมและให้กำลังใจนะคะ
พลอยไม่ได้อัพมานานกว่าครึ่งปี(น่าจะนะ)ก็ยังมีคนมาเม้น ปลาบปลื้ม> <!!!
ปล.รีไรท์จะพยายามทำให้ไวที่สุดเจ้าค่ะ
ปลล.มีเรื่องมาบอกว่า...พลอยกะจะเอาพล๊อตฟิคนี้ส่งโครงการแจ่มใสปีหน้า ไม่รู้จะไปรอดรึป่าวแฮะ= =;;
ปลลล.ขอบคุณทุกๆท่านที่ยังไม่ทิ้งกันค่ะ
ปลล.มีเรื่องมาบอกว่า...พลอยกะจะเอาพล๊อตฟิคนี้ส่งโครงการแจ่มใสปีหน้า ไม่รู้จะไปรอดรึป่าวแฮะ= =;;
ปลลล.ขอบคุณทุกๆท่านที่ยังไม่ทิ้งกันค่ะ
*****
(Sakura’s talk)
สวัสดีค่ะฉันฮารุโนะ ซากุระ ฉันอยู่ตัวคนเดียวพ่อกับแม่เสียไปตั้งนานแล้ว ฉันเรียนได้ที่หนึ่งในหมู่ผู้หญิงทั้งระดับชั้นมาตลอดตั้งแต่เริ่มเรียนเลยค่ะ และวันนี้ก็เป็นวันสอบวันสุดท้ายแล้วด้วย
หืม?ถามเรื่องแฟนน่ะเหรอ พูดไปไม่รู้จะมีใครเชื่อหรือเปล่าแต่ฉันมีแฟนแล้วนะแฟนฉัน...ซาสึเกะไง อุจิวะ ซาสึเกะ เด็กผู้ชายที่สมบูรณ์และเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง เรียนก็เก่งได้ที่หนึ่งของผู้ชายทั้งระดับชั้น(ถึงจะไม่ทุกหนเพราะบางทีก็ถูกเนจิแย่งไปบ้างก็เถอะ) รูปร่างก็ดี หน้าตาก็ดี นิสัยก็โอเค จะบอกให้ว่าหลายคนน่ะเขาบอกว่าฉันกับซาสึเกะเหมาะสมกันอย่างกิ่งทองใบหยกแน่ะ >///<
หืม?ถามเรื่องแฟนน่ะเหรอ พูดไปไม่รู้จะมีใครเชื่อหรือเปล่าแต่ฉันมีแฟนแล้วนะแฟนฉัน...ซาสึเกะไง อุจิวะ ซาสึเกะ เด็กผู้ชายที่สมบูรณ์และเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง เรียนก็เก่งได้ที่หนึ่งของผู้ชายทั้งระดับชั้น(ถึงจะไม่ทุกหนเพราะบางทีก็ถูกเนจิแย่งไปบ้างก็เถอะ) รูปร่างก็ดี หน้าตาก็ดี นิสัยก็โอเค จะบอกให้ว่าหลายคนน่ะเขาบอกว่าฉันกับซาสึเกะเหมาะสมกันอย่างกิ่งทองใบหยกแน่ะ >///<
พูดถึงซาสึเกะ...วันนี้เขาก็นัดฉันไปเจอที่ร้านไอศกรีมหน้าโรงเรียนด้วย เห็นบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะบอก อยากรู้ชะมัดว่าเรื่องสำคัญที่เขาจะบอกฉันมันคือเรื่องอะไรกัน
กริ๊ง~ อีก 5 นาทีจะถึงเวลาเข้าสอบ ขอให้นักเรียนทุกท่านเข้าไปนั่งประจำห้องสอบค่ะ
แย่แล้วสิ! ท่าทางฉันจะพูดมากเดินไปหน่อยจนเวลามันเดินไปจนเกือบถึงเวลาสอบแบบนี้ ต้องรีบไปเข้าห้องสอบแล้ว ไปไม่ทันเดี๋ยวผู้คุมสอบไม่ให้เข้าสอบหล่ะแย่เลย(โรงเรียนนี้โหดมาก เข้าห้องสอบไม่ทันไม่ต้องสอบ!!!)
ระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งเพื่อจะเข้าห้องสอบก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นนั่นคือ...
พลั่ก!
“โอ๊ย ขอโทษค่ะๆ “
“อือ”
ฉันวิ่งชนคน และเมื่อฉันลุกขึ้นฉันก็ได้เห็นหน้าคนที่ฉันวิ่งชนจนล้มลงไป หน้าที่ฉันแสนจะคุ้นเคย
“อ้าว ฉันวิ่งชนซาสึกเกะเหรอะเนี่ย...ขอโทษจริงๆนะ ลุกขึ้นมาสิ” ซาสึเกะ ฉันวิ่งชนซาสึเกะ น่าอายจริงๆ และด้วยความหวังดีของฉันที่เห็นเขายังไม่ยอมลุกขึ้นมาจากพื้น ฉันก็เลยตัดสินใจยืนมือหวังที่จะให้เขาใช้มือของฉันในการพยุงตัวลุกขึ้นมา
“ขอบคุณแต่ไม่เป็นไร ไปห้องสอบของตัวเองซะเถอะ” ซาสึเกะปัดมือฉันทิ้งพร้อมกับลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง...รู้สึกน่าแตกจริงๆ ทำไมซาสึเกะทำแบบนี้นะ รู้สึกแย่จัง
“อะ...อื้อ ซาสึเกะ!” แต่ก็นะ ฉันทำอะไรเขาไม่ได้ถึงจะเป็นแฟนกันก็เถอะ ฉันทำได้แต่พยักหน้าทำตามคำสั่งแต่ก็ตะโกนชื่อเขาออกไปหวังให้เขาหันมาหาฉันสักครั้ง ตอนนี้ฉันอยากถามเขาว่า ซาสึเกะทำไมนายทำท่าทางแปลกๆแบบนั้น...นายเป็นอะไร...หรือนี่คือกริยาที่สื่อความหมายอะไรบางอย่างให้ฉันรู้กันแน่
หน้าร้านไอศกรีมหน้ารร.
“ซาสึเกะยังไม่มาอีกหรอเนี่ย”
ฉันมายืนรอหน้าร้านไอศกรีมตามนัดที่ซาสึเกะนัดกับฉันไว้ ที่ฉันไม่เข้าไปเพราะกะว่าพอคุยกับซาสึเกะเสร็จจะได้รีบกลับบ้านเลย ถ้าขืนเข้าไปได้มีเสียเงินเปลืองเวลาอีกนานแน่ จะว่าไปตอนนี้ก็เลยเวลานัดมาสิบนาทีแล้ว ปกติซาสึเกะชอบมาก่อนเวลาวะด้วยสิ จะเกิดอะไรขึ้นรึป่าวนะ...เอ๋ หรือว่าเขาจะไม่สบาย เมื่อกลางวันก่อนเข้าห้องสอบก็พูดจาแปลกๆ อาจจะตัวร้อนอารมณ์ก็เลยไม่ดี ตอนเย็นเลยไปห้องพยาบาลขอยากินก็ได้มั้ง เพราะฉะนั้นรออีกหน่อยแล้วกัน
“ซากุระ” ฉันหันไปตามเสียงเรียกที่มาจากข้างหลังของฉัน
“อ๊ะ ซาสึเกะ...นัดฉันมามีเรื่องอะไรเหรอ” ฉันรีบเข้าประเด็นเพราะไม่อยากให้เสียเวลา
“คือว่า....”
“....”
“เรา....เลิกกัน” O__O!!...ซาสึเกะพูดเล่นใช่มั้ย
“อย่าพูดเล่นน่าซาสึเกะ” ฉันเอามือไปตบไหล่ซาสึเกะเบาๆ ในใจก็คิดว่าเขาจะต้องพูดเล่นแน่ๆ
“ไม่ได้พูดเล่น...ฟังอีกทีชัดๆนะ เรา-เลิก-กัน” ไม่ได้พูดเล่น...พูดจริงๆ ทำไม...ทำไมหล่ะ
มือของฉันที่วางอยู่บนไหล่ซาสึเกะตอนนี้ไม่มีแรงแล้วซาสึเกะไม่ได้มาจับมือฉันแล้วก็เอาลงนะ แต่เค้ากลับเดินหันหลังไปหาผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกว่าจะชื่อ...คาริน ซาสึเกะทำแบบนี้มัน...เย็นชา...เย็นชามาก... ความรู้สึกที่ฉันมีตอนนี้มันอธิบายไม่ถูก ฉันจำได้ว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้ฉันยังร่าเริง สดใส นั่งหัวเราะคิกคักกับเพื่อนๆอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ ฉันถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โง่งมและงี่เง่าที่สุดในโลกกันนะ ในหัวฉันมีคำถามมากมากและฉันก็ไม่สามารถหาคำตอบได้...
...ทั้งๆที่เราพึ่งคบกันได้เดือนเดียว ทั้งๆที่นายเป็นคนขอคบฉัน
...ทำไมฉันถึงตอบตกลงนาย...นายไม่ได้รักฉัน อยากร้องไห้เหมือนกันแต่ว่ามันไม่มีน้ำตานี่สิ
...ทำไมนายทำอย่างนี้ เดินจากไปกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งต่อหน้าผู้หญิงคนที่นายเพิ่งบอกเลิก
...ทำไมฉันถึงรักนาย หรือความรู้สึกที่ปกติฉันมีให้คือแค่ชอบนายเฉยๆ ฉันแค่ปลาบปลื้มนาย...มันเป็นแบบไหนกันแน่
ไม่เข้าใจ ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด!!!
ระหว่างที่ฉันกำลังวิ่งเพื่อจะเข้าห้องสอบก็เกิดเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นนั่นคือ...
พลั่ก!
“โอ๊ย ขอโทษค่ะๆ “
“อือ”
ฉันวิ่งชนคน และเมื่อฉันลุกขึ้นฉันก็ได้เห็นหน้าคนที่ฉันวิ่งชนจนล้มลงไป หน้าที่ฉันแสนจะคุ้นเคย
“อ้าว ฉันวิ่งชนซาสึกเกะเหรอะเนี่ย...ขอโทษจริงๆนะ ลุกขึ้นมาสิ” ซาสึเกะ ฉันวิ่งชนซาสึเกะ น่าอายจริงๆ และด้วยความหวังดีของฉันที่เห็นเขายังไม่ยอมลุกขึ้นมาจากพื้น ฉันก็เลยตัดสินใจยืนมือหวังที่จะให้เขาใช้มือของฉันในการพยุงตัวลุกขึ้นมา
“ขอบคุณแต่ไม่เป็นไร ไปห้องสอบของตัวเองซะเถอะ” ซาสึเกะปัดมือฉันทิ้งพร้อมกับลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง...รู้สึกน่าแตกจริงๆ ทำไมซาสึเกะทำแบบนี้นะ รู้สึกแย่จัง
“อะ...อื้อ ซาสึเกะ!” แต่ก็นะ ฉันทำอะไรเขาไม่ได้ถึงจะเป็นแฟนกันก็เถอะ ฉันทำได้แต่พยักหน้าทำตามคำสั่งแต่ก็ตะโกนชื่อเขาออกไปหวังให้เขาหันมาหาฉันสักครั้ง ตอนนี้ฉันอยากถามเขาว่า ซาสึเกะทำไมนายทำท่าทางแปลกๆแบบนั้น...นายเป็นอะไร...หรือนี่คือกริยาที่สื่อความหมายอะไรบางอย่างให้ฉันรู้กันแน่
หน้าร้านไอศกรีมหน้ารร.
“ซาสึเกะยังไม่มาอีกหรอเนี่ย”
ฉันมายืนรอหน้าร้านไอศกรีมตามนัดที่ซาสึเกะนัดกับฉันไว้ ที่ฉันไม่เข้าไปเพราะกะว่าพอคุยกับซาสึเกะเสร็จจะได้รีบกลับบ้านเลย ถ้าขืนเข้าไปได้มีเสียเงินเปลืองเวลาอีกนานแน่ จะว่าไปตอนนี้ก็เลยเวลานัดมาสิบนาทีแล้ว ปกติซาสึเกะชอบมาก่อนเวลาวะด้วยสิ จะเกิดอะไรขึ้นรึป่าวนะ...เอ๋ หรือว่าเขาจะไม่สบาย เมื่อกลางวันก่อนเข้าห้องสอบก็พูดจาแปลกๆ อาจจะตัวร้อนอารมณ์ก็เลยไม่ดี ตอนเย็นเลยไปห้องพยาบาลขอยากินก็ได้มั้ง เพราะฉะนั้นรออีกหน่อยแล้วกัน
“ซากุระ” ฉันหันไปตามเสียงเรียกที่มาจากข้างหลังของฉัน
“อ๊ะ ซาสึเกะ...นัดฉันมามีเรื่องอะไรเหรอ” ฉันรีบเข้าประเด็นเพราะไม่อยากให้เสียเวลา
“คือว่า....”
“....”
“เรา....เลิกกัน” O__O!!...ซาสึเกะพูดเล่นใช่มั้ย
“อย่าพูดเล่นน่าซาสึเกะ” ฉันเอามือไปตบไหล่ซาสึเกะเบาๆ ในใจก็คิดว่าเขาจะต้องพูดเล่นแน่ๆ
“ไม่ได้พูดเล่น...ฟังอีกทีชัดๆนะ เรา-เลิก-กัน” ไม่ได้พูดเล่น...พูดจริงๆ ทำไม...ทำไมหล่ะ
มือของฉันที่วางอยู่บนไหล่ซาสึเกะตอนนี้ไม่มีแรงแล้วซาสึเกะไม่ได้มาจับมือฉันแล้วก็เอาลงนะ แต่เค้ากลับเดินหันหลังไปหาผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกว่าจะชื่อ...คาริน ซาสึเกะทำแบบนี้มัน...เย็นชา...เย็นชามาก... ความรู้สึกที่ฉันมีตอนนี้มันอธิบายไม่ถูก ฉันจำได้ว่าเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้ฉันยังร่าเริง สดใส นั่งหัวเราะคิกคักกับเพื่อนๆอยู่เลย แต่ทำไมตอนนี้ ฉันถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่โง่งมและงี่เง่าที่สุดในโลกกันนะ ในหัวฉันมีคำถามมากมากและฉันก็ไม่สามารถหาคำตอบได้...
...ทั้งๆที่เราพึ่งคบกันได้เดือนเดียว ทั้งๆที่นายเป็นคนขอคบฉัน
...ทำไมฉันถึงตอบตกลงนาย...นายไม่ได้รักฉัน อยากร้องไห้เหมือนกันแต่ว่ามันไม่มีน้ำตานี่สิ
...ทำไมนายทำอย่างนี้ เดินจากไปกับผู้หญิงอีกคนหนึ่งต่อหน้าผู้หญิงคนที่นายเพิ่งบอกเลิก
...ทำไมฉันถึงรักนาย หรือความรู้สึกที่ปกติฉันมีให้คือแค่ชอบนายเฉยๆ ฉันแค่ปลาบปลื้มนาย...มันเป็นแบบไหนกันแน่
ไม่เข้าใจ ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด!!!
ตอนนี้เวลาผ่านไป 10 นาทีได้แล้ว เวลาจะผ่านไปเท่าไหนฉันก็ยังยืนอยู่หน้าร้านไอศกรีมเหมือนเดิม คนหลายคนที่เดินออกมาจากร้านไอศกรีมก็มองฉันกันใหญ่ แต่สักพักพวกเขาก็เดินจากไป ท้องฟ้าตอนนี้เริ่มมืดครึ้มแล้ว ท่าทางอีกไม่นานฝนจะตก ฉันตั้งสติใหม่และเริ่มก้าวขาเดินโดยมีจุดมุ่งหมายคือที่บ้านของฉัน...
เปาะ แปะ เปาะ! แปะ!! ซ่า-----!!!
ฝนตกแล้ว...ก้าวขายังไม่ถึงสิบก้าวฝนมันก็ตกลงมาแล้ว ฉันคำนวนผิดไปเยอะเลยนะเนี่ย นึกว่าท้องฟ้ามืดครึ้มแบบนี้อีกสัก 20 นาทีฝนก็น่าจะตก แต่จริงๆแล้ว 20 วินาทีมันก็ตกลงมาซะจนฉันเปียก
หึ ให้ตายเถอะ...ขนาดฟ้ายังร้องไห้ออกมาเป็นสายฝนเลย
ตอนนี้สภาพฉันเหมือนลูกหมาตกน้ำจริงๆ ร่มไม่มีแทนที่จะขึ้นรถกลับบ้านถึงจะต้องเสียเวลาที่รถมันจะติดอีกหน่อยแต่ตัวจะไม่เปียกก็ดันไม่ขึ้น เรียกฉันว่าลูกหมาตกน้ำอย่างเดียวก็คงไม่ได้สินะ ต้องเรียกฉันว่า”ลูกหมาโง่ตกน้ำ”มากกว่า ฉันนี่มันโง่ไม่มีใครเปรียบจริงๆ...
ซ่าๆๆๆ!
ฉันเดินมาเรื่อยๆ ฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ หนักขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะเย้ยฉันให้ยอมร้องไห้ออกมา ถึงฉันจะเสียใจแต่ตอนนี้ฉันก็ไม่อยากให้น้ำตามันไหลออกมาเพราะแค่ผู้ชายคนเดียวหรอกน่า!
ฮัดชิ่ว!
ยังไม่ถึงบ้านเลยหวัดกินแล้วเหรอซากุระ ร่างกายฉันมันอ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย...แบบนี้ท่ายัยอิโนะเห็นเข้าฉันต้องโดนล้อแน่เลย! ท้องฟ้าจ๋า ฝนจ๋า จะตกก็ให้มันซาๆ ลงหน่อยจะได้มั้ย ตกแรงแบบนี้มันแรงเกินไปT/\T
ซากุระ...เธอยังมีอารมณ์มาคิดเรื่องพรรค์นี้อีกเนอะ นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
เปาะแปะๆๆ!
เดี๋ยวนะ! ฝนมันซาตามคำขอฉันหรือไง...ก็อยู่ดีๆ ตัวฉันก็รู้สึกว่ามีแค่ละอองฝนที่โดนตัวเท่านั้นนี่
“นี่เธอ...ทำไมมาเดินตากฝนอย่างนี้ล่ะ”
“นาย?!” ฉันหันไปหาทิศทางที่มีเสียงมาถึงฉัน ใจก็สงสัยว่าใครกันที่เรียก และเมื่อฉันหันไปก็ได้เห็น ซาโซริ...ที่ยืนกางร่มให้ฉันจากด้านหลัง
“อือ แล้วทำไมมาเดินตากฝน”
“ก็ไม่มีร่ม...อยากกลับบ้านไวๆ เท่านั้นเอง” ก็ไม่มีร่ม...แล้วก็อยากเดินตากฝนจะได้ให้ฝนล้างความทรงจำรกๆออกไป
“ก็เลยเดินตากฝนเหรอ”
“อืม”
“เธอนี่มันโง่จริงๆถ้าเป็นอะไรไปฉันจะ...”
“จะ..จะอะไร”เอ่อ...ซาโซริจะอะไรหรอ...แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เขาหลอกด่าฉันว่าโง่นี่- -* แต่ก็นะฉันจะไม่เถียงเพราะฉันว่าเรื่องที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ก็โง่จริงๆนั่นแหละ อ๋อ!ลืมไปอีกเรื่องซาโซริน่ะรู้สึกก็จะได้ยินข่าวลือแว่วๆมานะว่าซาโซริชอบฉัน
“ไม่มีอะไร-///-“ กรรม เลยไม่รู้เลยว่าจะอะไร....ซาโซริเป็นไรหว่าทำไมหน้าแดงๆ
“ไม่สบายหรอ”ด้วยความปรารถนาดีฉันก็เลยเอามือไปแตะที่หน้าผากของซาโซริเพื่อดูว่าไม่สบายรึป่าว
“เอ่อ...สบายดีไม่ได้ตากฝนเหมือนเธอนี่”
พอได้ยินอย่างนั้นฉันจึงเอามือออกจากหน้าผากแล้วหันหน้าเดินต่อไปโดยมีเขากางร่มเดินเคียงคู่กับฉันจนมาถึงหน้าบ้านของฉันเอง
“อืม ถึงบ้านฉันแล้ว ขอตัวเข้าบ้านนะ บาย^O^” ฉันส่งยิ้มขอบคุณให้คนข้างๆ ที่อาสาถือร่มและกางกันไม่ให้ให้ฉันเปียกไปมากกว่านี้ ที่เขากางร่มให้ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมหรอกนะแต่ตอนนี้ที่รู้ๆ คือระหว่างทางเขาน่ะพยายามไม่ให้ฉันเปียกฝนชุดชีวิตขนาดยอมให้ตัวเองเปียกไปครึ่งตัวเลยแหละ ซาโซรินี่เป็นคนต่างกับคนบางคนจริงๆ
“อือ บาย” พอเขาโบกมือให้ฉันเสร็จ ฉันก็รีบวิ่งเข้าบ้านเพราะขณะนี้ฝนก็ยังไม่หยุดตก
หึ ให้ตายเถอะ...ขนาดฟ้ายังร้องไห้ออกมาเป็นสายฝนเลย
ตอนนี้สภาพฉันเหมือนลูกหมาตกน้ำจริงๆ ร่มไม่มีแทนที่จะขึ้นรถกลับบ้านถึงจะต้องเสียเวลาที่รถมันจะติดอีกหน่อยแต่ตัวจะไม่เปียกก็ดันไม่ขึ้น เรียกฉันว่าลูกหมาตกน้ำอย่างเดียวก็คงไม่ได้สินะ ต้องเรียกฉันว่า”ลูกหมาโง่ตกน้ำ”มากกว่า ฉันนี่มันโง่ไม่มีใครเปรียบจริงๆ...
ซ่าๆๆๆ!
ฉันเดินมาเรื่อยๆ ฝนก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ หนักขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะเย้ยฉันให้ยอมร้องไห้ออกมา ถึงฉันจะเสียใจแต่ตอนนี้ฉันก็ไม่อยากให้น้ำตามันไหลออกมาเพราะแค่ผู้ชายคนเดียวหรอกน่า!
ฮัดชิ่ว!
ยังไม่ถึงบ้านเลยหวัดกินแล้วเหรอซากุระ ร่างกายฉันมันอ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย...แบบนี้ท่ายัยอิโนะเห็นเข้าฉันต้องโดนล้อแน่เลย! ท้องฟ้าจ๋า ฝนจ๋า จะตกก็ให้มันซาๆ ลงหน่อยจะได้มั้ย ตกแรงแบบนี้มันแรงเกินไปT/\T
ซากุระ...เธอยังมีอารมณ์มาคิดเรื่องพรรค์นี้อีกเนอะ นี่ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
เปาะแปะๆๆ!
เดี๋ยวนะ! ฝนมันซาตามคำขอฉันหรือไง...ก็อยู่ดีๆ ตัวฉันก็รู้สึกว่ามีแค่ละอองฝนที่โดนตัวเท่านั้นนี่
“นี่เธอ...ทำไมมาเดินตากฝนอย่างนี้ล่ะ”
“นาย?!” ฉันหันไปหาทิศทางที่มีเสียงมาถึงฉัน ใจก็สงสัยว่าใครกันที่เรียก และเมื่อฉันหันไปก็ได้เห็น ซาโซริ...ที่ยืนกางร่มให้ฉันจากด้านหลัง
“อือ แล้วทำไมมาเดินตากฝน”
“ก็ไม่มีร่ม...อยากกลับบ้านไวๆ เท่านั้นเอง” ก็ไม่มีร่ม...แล้วก็อยากเดินตากฝนจะได้ให้ฝนล้างความทรงจำรกๆออกไป
“ก็เลยเดินตากฝนเหรอ”
“อืม”
“เธอนี่มันโง่จริงๆถ้าเป็นอะไรไปฉันจะ...”
“จะ..จะอะไร”เอ่อ...ซาโซริจะอะไรหรอ...แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เขาหลอกด่าฉันว่าโง่นี่- -* แต่ก็นะฉันจะไม่เถียงเพราะฉันว่าเรื่องที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ก็โง่จริงๆนั่นแหละ อ๋อ!ลืมไปอีกเรื่องซาโซริน่ะรู้สึกก็จะได้ยินข่าวลือแว่วๆมานะว่าซาโซริชอบฉัน
“ไม่มีอะไร-///-“ กรรม เลยไม่รู้เลยว่าจะอะไร....ซาโซริเป็นไรหว่าทำไมหน้าแดงๆ
“ไม่สบายหรอ”ด้วยความปรารถนาดีฉันก็เลยเอามือไปแตะที่หน้าผากของซาโซริเพื่อดูว่าไม่สบายรึป่าว
“เอ่อ...สบายดีไม่ได้ตากฝนเหมือนเธอนี่”
พอได้ยินอย่างนั้นฉันจึงเอามือออกจากหน้าผากแล้วหันหน้าเดินต่อไปโดยมีเขากางร่มเดินเคียงคู่กับฉันจนมาถึงหน้าบ้านของฉันเอง
“อืม ถึงบ้านฉันแล้ว ขอตัวเข้าบ้านนะ บาย^O^” ฉันส่งยิ้มขอบคุณให้คนข้างๆ ที่อาสาถือร่มและกางกันไม่ให้ให้ฉันเปียกไปมากกว่านี้ ที่เขากางร่มให้ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมหรอกนะแต่ตอนนี้ที่รู้ๆ คือระหว่างทางเขาน่ะพยายามไม่ให้ฉันเปียกฝนชุดชีวิตขนาดยอมให้ตัวเองเปียกไปครึ่งตัวเลยแหละ ซาโซรินี่เป็นคนต่างกับคนบางคนจริงๆ
“อือ บาย” พอเขาโบกมือให้ฉันเสร็จ ฉันก็รีบวิ่งเข้าบ้านเพราะขณะนี้ฝนก็ยังไม่หยุดตก
ตอนนี้อาการทางจิตใจของฉันดีขึ้นเยอะแล้ว...ก็ไม่รู้จะไปเสียใจกับเรื่องไร้สาระพวกนี้ทำไม
ฮัดชิ่ว~!
แต่เรื่องสภาพกายท่าทางจะไม่ค่อยดี หวัดกินแน่ๆ....สงสัยจะไม่ใช่หวัดอย่างเดียวแล้วด้วยเพราะตอนนี้ฉันทั้งปวดหัวและรู้สึกตัวร้อนกำลังสอง เฮ้อกินยาดีกว่า
ฉันเดินขึ้นไปห้องฉันที่มียาอยู่...ยาอยู่นี่ไงแล้วน้ำอยู่ไหน???
“น้ำ...อยู่ข้างล่างนี่หว่า-__-“
ฉันต้องเดินไปข้างล่างอีกหรอ ร่างกายมันจะไม่ไหวแล้วนะเนี่ย หนาวๆ ร้อนๆ ออกจะสั่นๆซะด้วย ซากุระเธอมันอ่อนแอปวกเปียกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไม่เหมาะกับฉายายัยถึกพันปีที่อิโนะตั้งให้สักนิด
ตึก...ตึก
โอ๊ยๆ ไม่ไหวแล้ว มืดจัง...มืดมาก...ภาพข้างหน้าหายไปไหน...
ก๊อกๆๆ
“ซากุระ~...ยัยถึกพันปี ฉันมาแล้ว>0<”เสียงนี้เสียงอิโนะนี่....อืมรู้แล้วอยากจะไปเปิดให้นะแต่ตอนนี้โลกมันหมุนอ่ะ มึนมากบันไดทำไมมันมีหลายขั้นแล้วก็ซับซ้อนจัง
“ฉันขอเข้าไปแล้วกันนะ” มืด...
พรึ่ด-----ปึ่ง!
“เฮ้ย!ซากุระ!”เสียงของอิโนะค่อยๆเบาลงไปเบามากๆ
เสียงนี้เสียงสุดท้าย...ที่ได้ยิน
ฮัดชิ่ว~!
แต่เรื่องสภาพกายท่าทางจะไม่ค่อยดี หวัดกินแน่ๆ....สงสัยจะไม่ใช่หวัดอย่างเดียวแล้วด้วยเพราะตอนนี้ฉันทั้งปวดหัวและรู้สึกตัวร้อนกำลังสอง เฮ้อกินยาดีกว่า
ฉันเดินขึ้นไปห้องฉันที่มียาอยู่...ยาอยู่นี่ไงแล้วน้ำอยู่ไหน???
“น้ำ...อยู่ข้างล่างนี่หว่า-__-“
ฉันต้องเดินไปข้างล่างอีกหรอ ร่างกายมันจะไม่ไหวแล้วนะเนี่ย หนาวๆ ร้อนๆ ออกจะสั่นๆซะด้วย ซากุระเธอมันอ่อนแอปวกเปียกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไม่เหมาะกับฉายายัยถึกพันปีที่อิโนะตั้งให้สักนิด
ตึก...ตึก
โอ๊ยๆ ไม่ไหวแล้ว มืดจัง...มืดมาก...ภาพข้างหน้าหายไปไหน...
ก๊อกๆๆ
“ซากุระ~...ยัยถึกพันปี ฉันมาแล้ว>0<”เสียงนี้เสียงอิโนะนี่....อืมรู้แล้วอยากจะไปเปิดให้นะแต่ตอนนี้โลกมันหมุนอ่ะ มึนมากบันไดทำไมมันมีหลายขั้นแล้วก็ซับซ้อนจัง
“ฉันขอเข้าไปแล้วกันนะ” มืด...
พรึ่ด-----ปึ่ง!
“เฮ้ย!ซากุระ!”เสียงของอิโนะค่อยๆเบาลงไปเบามากๆ
เสียงนี้เสียงสุดท้าย...ที่ได้ยิน
*****
Rewrite
จบแล้วเจ้าค่ะ ปรับภาษาให้มันดูดีขึ้น ลดอีโมที่ดูเยอะจนรกลงไป ตรวจสอบคำผิดไปอีกสองหน(เจอผิดที่ใดอีกแจ้งได้นะคะ)
ยังไงก็ติ-ชมตามสบายค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
29/12/10
จบแล้วเจ้าค่ะ ปรับภาษาให้มันดูดีขึ้น ลดอีโมที่ดูเยอะจนรกลงไป ตรวจสอบคำผิดไปอีกสองหน(เจอผิดที่ใดอีกแจ้งได้นะคะ)
ยังไงก็ติ-ชมตามสบายค่ะ
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ
29/12/10
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น