~เมื่อวันนั้นมาถึง เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอย วันที่เราจะรักกัน~

ลำดับตอนที่ #1 : ความวุ่นกำลังมาเยือน

วันเปิดเรียนของฮอกวอตส์

ตอนที่ 1 ความวุ่นกำลังมาเยือน

ณ ชานชาลาที่เก้าเศษสามส่วนสี่สายฮอกวอตส์

“ เฮ้อ เบื่อจริงเลย ทำไมนะ สองคนนั้นยังไม่มาอีก ตื่นสายอีกแน่เลย ” เฮอร์ไมโอนี่บ่นกับตัวเอง  เธอเริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับการที่ต้องรอใครนานๆ ถึงเธอจะชินก็เถอะ

“เฮอร์ไมโอนี่” รอนตะโกนเรียกเธอขณะที่วิ่งมากับแฮร์รี่

“ขอโทษนะเฮอร์ไมโอนี่ พวกเราตื่นสายน่ะ” แฮร์รี่อธิบายให้เฮอร์ไมโอนี่ฟัง

“ไม่เป็นไรหรอกแฮร์รี่ ฉันชินแล้วละ” เฮอร์ไมโอนี่ พูดปนเบื่อหน่ายนิดๆ

“รีบไปกันเถอะก่อนที่รถไฟจะออก แล้วเราจะตกรถไฟ” รอนรีบพูดแทรก

“ก็เพราะใครละ รอน ที่จะทำให้พวกเราตกรถไฟ” เฮอร์ไมโอนี่ พูดแทรกขึ้น

“รีบเถอะรถไฟจะออกแล้ว” รอนเสริม

จากนั้นพวกเขาก็ต้องวิ่งแล้วละ ไม่งั้นละก็ ไม่ทันแน่ๆ ก็ต้องวิ่งแล้วนิ

บนรถไฟ

“รอน แฮร์รี่ เดี๋ยวมานะ”เฮอร์ไมโอนี่บอกก็ที่จะออกไปข้างนอก

“เฮอร์ไมโอนี่ เธอจะไปไหน” แฮอร์รี่ถาม ในขณะที่ รอนมัวแต่กินขนมที่เอาติดมา โดยไม่สนใจเฮอร์ไมโอนี่เลย

“ไปเอาหนังสือน่ะแฮร์รี่ พอดีหยิบมาผิดเล่ม” เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วเดินออกไปที่ห้องเก็บของทั้งหลาย

เฮอ์ไมโอนี่เดินไปผ่านห้องหนึ่ง ตุ๊บ

“โอ๊ย ขอโทษค่ะ เป็นไรมั้ย” เธอพูดพร้อมกับปัดตัวเธอก่อนลุกขึ้น

และเธอก็ต้องตกใจ “นาย.....”

“อี๋..ยายเลือดสีโคลน” มัลฟอยพูด

พอมัลฟอยพูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็ผลักแล้วเดินหนีไปโดยไม่สนใจมัลฟอย

เธอก็เดินมาจนถึงตู้เก็บของ และเธอก็พบกับหนังสือของเธอ  หน้าปกเขียนว่า โรมิโอ จูเลียต

 โดยนักประพันธ์ชื่อดัง

เธอเดินกับมาเพื่อจะไปที่ตู้นั่งของเธอ

“มัลฟอย นายหลีกไปนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด

“ทำไม..ฉันต้องเชื่อเธอและหลีกละ” มัลฟอยพูดแบบกวนกวน

“เพราะว่านาย...กำลังเกะกะและขวางทางฉันอยู่ไง”เฮอร์ไมโอนี่ตอบกลับ

“แต่ฉันไม่หลีก” “มันไม่จำเป็น” มัลฟอยกวนกับไป

“ได้ถ้านายไม่หลีก”เฮอร์ไมโอนี่พูดกับไปแบบเหลืออด

เฮอร์ไมโอนี่เดินชน และพยายามจะเดินออกห่างจากมัลฟอย

แต่มัลฟอยจับเธอเหมือนจะกอดเธอ “นายปล่อยนะ” “นายมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้” เฮอร์ไมโอนี่พูดแบบโมโห

“เพราะว่าฉันเป็นเลือดบริสุทธิ์ไงละ”

“ยายเกรนเจอร์”

“นายมันสกปรก  ทุเรศ” เฮอร์ไมโอนี่พยายามแกะมือมัลฟอยออกจากตัวเธอ

มัลฟอยยิ่งกอดเธอแน่นขึ้น

“นายจะแกล้งฉันไปถึงไหน”   เฮอร์ไมโอนี่เริ่มเหมือนจะร้องไห้    “นายสนุก...  นักหรอไงที่ได้แกล้งฉัน”

ตอนนี้  เธอร้องไห้น้ำตาอาบแก้มขาวๆของเธอ  

มัลฟอยเห็นเฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้จึงทำไรไม่ถูกและคลายอ้อมกอดของเขาออกจะเธอ

“ฉันขอโทษ” มัลฟอยพูดได้แค่นั้น 

“ฉันเกลียดนาย   เกลียดเกลียด เกลียดที่สุด”  เธอพูดและไม่รอช้า  รีบวิ่งออกไป จากตรงที่มัลฟอยทำให้เธอร้องไห้ทันที

โดยที่เธอก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่า ความวุ่นวายกำลังมาเยือนเธอทั้งสองแล้ว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“แฮร์รี่  รอนไปไหนแล้วละ เมื่อกี้ฉันยังเห็นรอนนั่งอยู่นิ แล้วไปไหนแล้วละ” 

“ก็ไปหาซื้อไรมากินน่ะสิ” แฮร์รี่พูด โดยไม่ใส่ใจไรมาก   เพราะเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขารู้ดี

แต่ “เฮอร์ไมโอนี่   เธอร้องไห้   เธอเป็นไรรึป่าว”   แฮร์รี่ถามเธอเพราะว่าเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่

“นี่พวกเราฉันมีขนมมาด้วยละ ไม่อยากเชื่อเลยว่าขนมพวกนี้จะอร่อย ฉันไม่เคยชอบ แต่อร่อยแหะ”

“เฮอร์ไมโอนี่เธอเป็นไร   เธอร้องไห้”  รอนทำท่าเหมือนว่า.. เธอกำลังจะตายแบบนั้นแหละ

“ฉันไม่เป็นไรหรอก  พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ”  เฮอร์ไมโอนี่อธิบาย

“ฉันแค่   เธอก็รู้นิว่าอยู่บนรถไฟเป็นไง    ฉันหกล้มนะ  แต่ไม่เป็นไรมาก พวกเธออย่าเป็นกังวลเลย”

“ก็ดีแล้วถ้าเธอไม่เป็นไรมาก” แฮร์รี่รู้สึกโล่งอก

“ก็ดีแล้วแหละ  เธอไม่เป็นไรมาก” รอนหายห่วงเธอ    แต่เค้าก็ไม่รีบที่จะกินต่อไป

“แฮร์รี่” โชเรียกแฮร์รี่ “พอมีเวลาสักนิดมั้ย” “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ” โชพูดจบเธอก็ยิ้มหวานให้แฮร์รี่

“ได้สิโช”แฮร์รี่ยิ้มให้กับเธอ

แล้วแฮร์รี่กับโชก็ออกไป โดยปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่อยู่คนเดียว

เพราะว่ารอนออกไปซื้ออะไรมากินอีก

ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่อ่านหนังสือ อยู่

มัลฟอยได้เดินผ่านมาหน้าตู้ที่เธอนั่งอยู่ แล้วเปิดเข้ามา

“รอนมาแล้วหรอ ได้ไรมาอีกละ”  เธอพูดโดยที่เธอยังก้มหน้าอ่าน โดยที่ไม่ได้ดูคนที่เธอคุยด้วยสักนิดเดียวเลย

“ทำไมเธอไม่เงยหน้ามาพูดกับฉันละ  เสียมารยาทจริง”

“มัลฟอย” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างตกใจ “ฉันคงไม่ต้องพูดดี กับ คนที่ไม่พูดดีกับฉันหรอกนะ”

“นายมีไรจะเข้ามาหาเรื่องไรฉันอีกละ” เฮอร์ไมโอนี่พูดไปโมโหไป

“เธอก็ฉลาดนิ”  “รู้ว่าฉันจะมาหาเรื่อง”  มัลฟอยพูดแบบกวนเฮอร์ไมโอนี่ 

“แต่ไม่ใช่....    ฉันมา   ขอโทษนะ”   

เขาทำให้เฮอร์ไมโอนี่หยุดอ่านหนังสือและมองหน้าเขาทันที

มัลฟอยเดินเข้ามาหาเฮอร์ไมโอนี่ แล้วเขาก็สะดุดเข้ากับอะไรบ้างอย่าง    จนล้มไปทับเฮอร์ไทโอนี่   แต่เฮอร์ไมโอนี่ต้องตะลึงเพราะว่ามัลฟอยไม่ได้ล้มทับเธอเท่านั้นแต่ว่า

เขายังไป.....  หอมแก้มเฮอร์ไมโอนี่อีก 

ถึงจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ทำให้เฮอร์ไมโอนี่  หน้าแดงไปได้ทีเดียว

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ  เฮอร์ไมโอนี่ จึงรีบ ผลักมัลฟอยออกไปให้ห่างออกจากตัวเธอเอง

“อี๋  นาย..  นายมัน  มัน บ้าที่สุด”

“เธอคิดว่าฉันอยากหอมเธอรึไง”    “แล้วนายมาหอมฉันทำไม นาย มัน  มัน.. คนชวยโอกาส”

“ถ้าฉันไม่สะดุ...ไม่ฉัน.  ..ก็ฉันอยากแกล้งเธอนิ   มันคงสนุกดี   ยิ่งเวลาเธอโกรธ”

ฮ่าฮ่าฮ่า

แล้วมัลฟอยก็ออกไป

ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่ใจเต้นแรงและหน้าแดงไปคนเดียว

แต่ก็ไม่ใช่แค่เฮอร์ไมโอนี่เท่านั้น  เพราะว่ามัลฟอยก็  เดินออกไป ........    แบบยิ้มยิ้มเหมือนคนบ้า  และ

จับปากตัวเองไปผาง แล้วเดินไปอย่างคนที่ไม่เคยอารมณ์ดีมาก่อนเลย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ณ  ฮอกวอตส์

“เฮ้อ...ถึงสักทีนะ” เฮอร์ไมโอนี่บ่นออกมา 

“นั้นสิ  .. เมื่อยจะตาย” รอนเริ่มบ่นออกมาบ้าง แล้วบิดไปมา

“ฉันคิดว่านาย  จะสนุกมากซะอีกที่เดินไปมาเพื่อ หาอะไร ยัดเข้าไปในปากนาย  เพื่อไม่ให้ว่าง ซะอีกนะ”

เฮอร์ไมโอนี่เริ่มพูกกัดรอน

“ก็ฉันหิวนี่   ทำไงได้ละ”  รอนบอก

“นายก็หิวตลอดเวลาแหละรอน”

“โถ๋ เฮอร์ไมโอนี่”

ก่อนที่อะไรจะแย่ไปมากกว่านี้แฮร์รี่เลยห้ามพวกเขาทั้ง สอง ไว้

“พอเถอะนะ”

“สวัสดี แฮร์รี่  รอน  เฮอร์ไมโอนี่”

“สวัสดัจ๊ะ เนวิลล์”    เฮอร์ไมโอนี่ทักเนวิลล์กับ

ณ ห้องอาหาร

“นี่ รอน นายจะหยุดกินสักวินาทีไม่ได้หรอไง” เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ทำไมละเออไอโออี่ ( เฮอร์ไมโอนี่ )อ้ออันอะออ่อยอี่( ก็มันอร่อยนี่)” รอนพูดในขณะที่มีของกินอยู่เติมบ้า

“รอน นายอย่าทำทุเรศได้มั้ย” เฮอร์ไมโอนี่พูดแบบเหนื่อยใจ  ถึงจะชินก็เถอะ

รอนไม่พูดไร เขายักไหล่ให้เฮอร์ไมโอนี่ แล้วกินต่อแบบ คนที่เหมือนไม่เคยกินอะไรที่ไม่อร่อยสักอย่าง

“สวัสดี” เชมัสทักทายขณะที่เขาเดินมานั่งข้างแฮร์รี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่นั่งฝั่งตรงข้ามกับแฮร์รี่

“อืม สวัสดีเชมัส” รอนทักเขากับ แต่เขาก็ไม่พูดพล่ามอะไรมาก รอนเอื้อมมือไปหยิบที่คีบอาหารจะไปคีบเบคอน

“ดีจ๊ะเชมัส” เฮอร์ไมโอนี่ทัก

“ดีเชมัส” แฮร์รี่ทักบ้าง

“นี่รอน   อย่าเลย  นายเอาไปทั้งจานก็ได้นะ ยังไงนายก็กินหมดอยู่แล้วละ  ไม่มีใครกินทันนายหรอกน่ะ”

เชมัสพูด

ดีนเลยดึงเอาที่คีบอาหารในมือรอนมา

“นั้นดินะ ขอบใจนาย”  แล้วรอนก็ยิ้มอายๆให้เพื่อน

“เฮอร์ไมโอนี่  เอาขนมปังมั้ย” แฮร์รี่ถามในขณะที่เขากำลังเอื้อมไปหยิบขนมปัง

“ขอสองชิ้นนะ  ขอบใจจ๊ะ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

หลังจากที่ออกมาจากห้องอาหาร

เฮอร์ไมโอนี่ต้องเหนื่อยมากในความพยายาม ลากรอนออกมาจากโต๊ะอาหาร เพื่อออกมาสูดอากาศข้างนอก

ลานหน้าในสวนของฮอกวอตส์

เฮอร์ไมโอนี่   แฮร์รี่  และรอน กำลังสนุกกับการคุยเรื่องในเวลาที่ปิดเทอม ต่างคนเล่ากันอย่างสนุก

ละมีเสียงหัวเราะเป็นช่วงๆ     เรื่องของรอนทำให้แฮร์รี่ และ เฮอร์ไมโอนี่ ขำ  จนน้ำตาแทบร่วง

 จนปวดท้อง  ท้องแข็งกันไปเลย

ในขณะที่พวกเขาสนุกอยุ่นั้น พวกเขาไม่รู้หรอกว่า ใครกำลังแอบดู และอารมณ์เริ่มเสีย  ที่เห็นพวกเขามีความสุข และหัวเราะกับเธอ

“เจ้าพอตตี้   เจ้าวิสลีย์ จะได้เห็นดีกัน”

แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็เหลือบไปเห็น   ....มัลฟอยพอดี   เธอจึงเริ่มหน้าแดง  เพราะว่าเธอคิดถึง ตอนที่อยู่บนรถไฟกับมัลฟอย  และเธอก็ยิ้ม ดูมัลฟอยเดินหายไป

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 ตอนที่ 2 ลงให้แล้วนะค่ะ
อ่านแล้วก็ช่วยเม้นให้หน่อยนะค่ะ
คนเขียนจะได้มีกำลังใจ