บ่วงกรรมเก่า(เพรงบุพกรรม๒)

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บริเวณลานกว้างที่ปูด้วยหินอ่อนสีดำยามนั้นว่างเปล่าร้างไร้ซึ่งผู้คนเพราะเป็นเวลาหลังฝนตก ท้องฟ้ายังคงคลาคล่ำไปด้วยเมฆหนาสีเทา จนบรรยากาศดูไม่สดใสเท่าที่ควรจะเป็นทั้งที่รอบข้างนั้นเต็มไปด้วยทิวไม้ หยดน้ำฝนที่ค้างอยู่ที่ดอกเฟื่องฟ้าสีชมพูเข้มหนักอยู่พอควร เมื่อสายลมหนึ่งพัดผ่านมามันจึงปล่อยน้ำที่อุ้มไว้ให้ตกลงมาสู่พื้นหญ้ารอบลาน ก่อนจะผสานรวมเป็นหนึ่งกับหยดน้ำฝนที่พรมธรรมชาติสีเขียว และซึมลงสู่พื้นดิน

                ร่างหนึ่งเดินโซซัดโซเซมาจากที่กำบังฝนของอีกฟากถนน เนื้อตัวมอมแมมไปด้วยดินโคลนและยังสวมเสื้อผ้าสกปรกขาดวิ่นที่มีร่องรอยฉีกขาดของบาดแผล เท้าเปล่าลากผ่านอิฐสีเทาที่ปูไล่มาตามทางเดินก่อนจะมาหยุดอยู่ที่อิฐก้อนสุดท้ายและยืนนิ่งไปอึดใจใหญ่ สุดท้ายจึงค่อยๆ ทรุดเข่าลง ฉีกเอาชายเสื้อออกมาแล้วเช็ดฝ่าเท้าที่เปื้อนโคลนออกจนสะอาดเรียบร้อย แล้วจึงค่อยๆ หมอบคลานลงไปกับพื้นของลานกว้างที่เป็นหินอ่อนสีดำ

                ร่างนั้นคลานมาเรื่อยๆ อย่างลำบากยากเย็นด้วยอาการบาดเจ็บของร่างกาย จนกระทั่งมาอยู่หน้าแผ่นหินอ่อนที่จารึกอักษรสีทองแล้วก้มหน้าลง บาดแผลฉกรรจ์ที่หน้าผากส่งผลให้โลหิตแดงฉานหยดลงบนพื้นพรมที่กำลังนั่ง มันหยดลงมาซ้อนทับกันจนบริเวณนั้นกลายเป็นดวงสีแดงที่กำลังขยายตัวออกไป

                สายลมวูบหนึ่งพัดผ่านมา เสียงน้ำฝนที่ถูกดอกเฟื่องฟ้าอุ้มไว้ปลิวลงมาตามสายลม พลันเมฆฝนก็ราวกับว่าถูกมือที่มองไม่เห็นจับแหวกออก ทำให้บริเวณนั้นเกิดช่องว่างมากพอที่แสงอาทิตย์จะลอดผ่านออกมาได้ และแสงเล็กๆ นั้นก็บังเอิญอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะเจาะพอดี เมื่อมันซ้อนทับบางสิ่งที่อยู่หน้าลาน จนทำให้เกิดเงาขนาดใหญ่ทาบทับลงมายังร่างที่กำลังนั่งมองหยดเลือดตัวเอง

                ร่างนั้นสะดุ้งเฮือก หยดน้ำตาปริ่มที่ขอบตาร้อนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ หมายจะมองสิ่งที่ก่อให้เกิดเงาตรงหน้าตน แต่แล้วแสงอาทิตย์ที่แหวกม่านเมฆออกมาเรื่อยๆ ก็ทำให้สายตาคู่นั่นพร่ามัว สายน้ำตาที่กลั่นออกมาจากจิตวิญญาณไหลพราก สองมือสั่นเทายกขึ้นมาประกบกันก่อนจะเทิดไว้เหนือหัว ก่อนจะทรุดทั้งตัวลงมาหมอบกราบด้วยความตื้นตันใจ

                ข้าพระพุทธเจ้า จะขอปกป้องแผ่นดินต่อไป ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ก็จะไม่ยอมให้ศัตรูหมู่ใดมาแผ้วพาน!