คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Hospital : 1
The Hospital : 1
“สวัสดีครับใช่หมอชีวอนรึเปล่าครับ”ชายหนุ่มวันซักประมาณ20นิดๆถามร่างสูงโปร่งที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องพักแพทย์
“ใช่ครับ??”ชีวอนตอบหนุ่มคนนั้นไป
“ผมฮันเกิงครับ ผู้บริหารโรงพยาบาลคงบอกกับคุณไว้แล้วว่าผมจะมาเป็นผู้ช่วยของหมอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฝากตัวด้วยนะครับ”ฮันเกิงยิ้มรับพลางยื่นมือไปสัมผัสกับมือของชีวอน
“ครับ เช่นกันครับ”ชีวอนตอบรับอย่างเป็นมิตร
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ผมมีเด็กๆที่ต้องดูแลคุณช่วยผมดูแลเด็กๆหน่อยซิ”เมื่อฮันเกิงมาถึงก็ได้งานทันที
“ครับ”ฮันเกิงตอบรับเบาๆ
“แง้!!!!!!!!”เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอายุราว 5 ปีร้องไห้เสียงดัง
“ร้องไห้ทำไมหรอครับ”ฮันเกิงรับงานทันที เขาพยายามปลอบหนูน้อยคนนั้น
“เด็กคนนี้เขาต้องรักษาอยู่ที่นี่เพราะเขาเป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจ พ่อแม่ของเขาต้องไปทำงานข้างนอกเขาเลยต้องนำมาไว้ที่โรงพยาบาลเพราะเขากลัวอาการเด็กจะกำเริบที่บ้านหนะ”ชีวอนอธิบาย
“จำเก่งจังเลยนะครับ”ฮันเกิงเอ่ยปากชม
“ฮะๆ ไม่เท่าไหร่หรอก”
“ไม่ต้องร้องไห้แล้วนะ เดี๋ยวหมอเล่านิทานให้ฟังเอาไหม”เด็กคนนั้นสะอึกสะอื่นเล็กน้อยแล้วพยักหน้าเล้กน้อยหลังจากที่ฮันเกิงปลอบ ฮันเกิงอุ้มเด็กหญิงคนนั้นมาวางไว้ที่ตักของตน แล้วเขาจึงค่อยๆเล่านิทาน
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีลูกกระต่ายอยู่ตัวเขาพลัดหลงจากแม่ของเขากลางป่าใหญ่.........”
“จนสุดท้ายเจ้าลูกกระต่ายตัวนั้นก็หนีออกมาจากกลอุบายของหมาป่าได้ แล้วก็ตามหาแม่ของเขาจนเจอ..จบแล้ว”ฮันเกิงค่อยๆปิดหนังสือนิทานลง ก็พบว่าเด็กหญิงคนนั้น หยุดร้องไห้แล้วเกาะอกเขาแน่น เขายิ้มเล็กน้อยกับความน่ารักของเด็กๆ แล้วจึงอุ้มเด็กหญิงที่น่ารักไปวางลงบนเตียงคนไข้ของเธอ
‘ช่างเป็นผู้ช่วยที่ดี ผู้บริหารเลือกถูกคนแล้วหละ’ ชีวอนพูดแล้วยิ้มในใจกับตัวเอง
....................................
..................
....
++3เดือนผ่านมา++
“ชีวอน!! วันนี้เป็นอะไรหน้าหมองๆนะ”ฮันเกิงเรียกชีวอนที่สีหน้าที่ผิดปกติไปไม่เหมือนทุกวัน
“อ๋อเปล่าๆแค่ทะเลอะกับเจ้าตัวเล็กที่บ้านหนะ”ชีวอนบอกปัญหาของเขาไป
“ดงแฮหนะหรอ??”ฮันเกิงถามย้ำอีกรอบ
“อื้ม”
“เอาน่าอย่าคิดมากเลยครับ เดี๋ยวดงแฮก็หายโกรธเองแหละ”ฮันเกิงพูดปลอบโลมชีวอน
“อื้มๆ ไปดูแลเด็กๆก่อนเถอะ ชั้นขอพักซักหน่อย”ฮันเกิงทำตามที่ชีวอนสั่งโดยดี
ขายาวของชีวอนไปตามทางเดินเรื่อยๆจนหยุดที่เค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์
“ว่ายังไงชีวอน เป็นอะไรหรอหน้าหมองผิดปกติ”ร่างบางชะโงกหน้าออกมาจากเค้าเตอร์ถามชีวอน
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกค แค่ทะเลอะกับดงแฮนิดหน่อยหนะครับพี่ลีทึก”ชีวอนตอบไปอีกรอบ
“หรอ งั้นก็อย่าคิดมากละกันไว้เจอกันนะ”พี่ลีทึกพูดแล้วยิ้มสดใสเป็นกำลังใจให้ชีวอน
“ครับ”ชีวอนพูดพร้อมก้าวขาเร็วถี่ออกไปจากที่นั่น
‘ใจจริงชั้นอยากอยู่กับนายให้นานกว่านี้นะ แต่ชั้นมีงานด่วนจริง เฮอ~ นายจะรู้ไหมว่าชั้นมองนายมาตลอด....ชีวอน’ร่างบางที่นั่งทำงานอยู่ข้างในเค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์พูดกับตัวเอง
“พี่ลีทึก...พี่ลีทึก!!”ผู้ช่วยของลีทึกตะโกนเรียกลีทึกที่กำลังเหมอลอย
“หะ...หา!!”ลีทึกตกใจกับเสียงเรียกนั้น
“เป็นอะไรรึเปล่าค่ะนี่ เหมอๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“ไม่เป็นอะไรหรอกทิฟฟานี่ แค่พักสายตาหนะ”
“หรอค่ะ แล้วรายชื่อที่เปลี่ยนแปลงของคนไข้ประจำสัปดาห์เสร็จรึยังค่ะ”ทิฟฟานี่เตือนงานของลีทึก
“หา...ลืมไปสนิทเลย!!”ลีทึกร้องลั่นแล้วรีบคว้าเอกสารมาจัดการงานทันที ทิฟฟานี่ได้แต่ส่ายหน้าแล้วยิ้มน้อยๆ
‘พี่ลีทึกนี่จริงๆเลยลืมตลอด’ ทิฟฟานี่คิดในใจก่อนที่จะไปทำงานของตนต่อไป
ชีวอนคว้าโทรศัพท์ออกมาหวังที่จะโทรไปหาเจ้าตัวเล็กให้กลับบ้านไวๆ
“ตื๊ดดดดดด~ ขอโทษค่ะเลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้” แต่เขากดเบอร์โทรไปมีเสียงตอบรับเพียงระยะสั้นๆ แล้วก็วางไป เขาเลยลองกดโทรไปอีกรอบ
“ไม่สามารถติดต่อเลขหมายปลายทางได้ในขณะนี้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ”เจ้าตัวเล็กปิดโทรศัพท์หนีซะแล้ว
“เฮอ~”ชีวอนถอนหายใจอย่างหน่ายๆ เจ้าตัวเล็กยังไม่หายโกรธเขาจริงๆด้วย ขาเรียวยาวจึงค่อยๆก้าวไปยังโต๊ะทำงานในห้องพักกุมารแพทย์ เขานั่งสงบอยู่นานจึงมีเสียงข้อความเข้ามา
‘ไม่ต้องรอ วันนี้ไม่กลับบ้าน’ ผู้ส่ง...เจ้าตัวเล็ก
“เฮอ~”เขาถอนหายใจอีกรอบ เขาเป็นห่วงเจ้าตัวเล็กนั้นเหลือเกิน เขาฟุบหลับลงไปบนโต๊ะ
“ชีวอน...”เสียงเล็กเรียกชีวอนที่ฟุบหลับ
“หืม~”ชีวอนตื่นด้วยความงัวเงีย
“ไม่สบายรึเปล่า”ร่างที่ปลุกชีวอนพูดขึ้นต่อ
“เปล่าหรอก ฮันเกิงอย่เป็นห่วงชั้นเลย”ชีวอนพูดเพื่อให้ฮันเกิงที่เป็นห่วงตนหายห่วง
“อื้ม~”ฮันเกิงตอบรับเบาๆ
“นายไปทำงานของนายต่อเถอะ เดี๋ยวชั้นตามไป”ชีวอนเอ่ยปากสั่งฮันเกิง
“สั่งๆๆ ทำงานๆๆ ผมเบื่อจะแย่อยู่แล้ว ทำไมเราไม่คิดจะทำอย่างอื่นบ้างหละครับ”ฮันเกิงตะหวาดใส่ชีวอน
“???”ชีวอนถึงกับงง กับการกระทำของฮันเกิง มือเรียวของฮันเกิงจับใบหน้าอันหล่อเหลาของชีวอน ริมฝีปากของเขาประทับลงริมฝีปากของชีวอน ลิ้นอุ่นของฮันเกิงสอดใส่เข้าไป ชีวอนตอกใจกับการกระทำของฮันเกิงแต่เขาไม่อาจละออกจากได้เพราะความเคลิบเคลิ้มที่ฮันเกิงมอบให้ ทั้งสองจุมพิศกันอยู่นานก่อนที่จะ....
“กาแฟไหมครั...”ชายผู้เป็นประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาลเอากาแฟมาเสริตให้ชีวอนเพราะเห็นเขาทำงานหลังขดหลังแข็งมาแล้วมีเรื่องไม่สบายใจ เขาเลยคิดจะบริการเป็นพิเศษ แต่ดันกลับมาเจอภาพๆนี้เข้า
เคร้ง!!! เสียงของถาดกาแฟตกลงดังพื้น ร่างเล็กที่เคยถือถาดนั้นยืนอึ้งกับภาพตรงหน้า ทำให้สถานการณ์ที่ดำเนินไปเมื่อซักครู่หยุดลง
“ชีวอน”ร่างเล็กเรียกชื่ออย่างแผ่วเบา
“พี่ลีทึก”ชีวอนเรียกชื่อร่างเล็กอย่างเบาไม่แพ้กัน แต่แล้วร่างเล็กก็วิ่งออกไปจากห้องนั้นทันที
“พี่ลีทึก!!!”ชีวอนตะโกนเรียกชื่อลีทึก
“อย่าสนใจประชาสัมพันธ์เลยครับ เรามาต่อกันดีกว่า”ฮันเกิงพูดขึ้นแล้วจึงใช้ริมฝีปากของเขา ขบไปที่ใบหูหนานั้น
“พอเถอะฮันเกิง”ชีวอนผลักฮันเกิงออกไปแล้วเขาก็วิ่งตามลีทึกออกไป
‘ใช่ ผมรู้อยู่แล้วหละว่าลีทึกแอบชอบผม แล้วผมก็ชอบลีทึกด้วย ผมไม่อยากบอกเขาเพราะผมอาจจะไม่ใช่คนที่ดีสำหรับเขาก็ได้ แต่เขากลับมาเจอภาพๆนั้นภาพที่ผม...กำลังจูบกับคนอื่น’
“พี่ลีทึก!!”ชีวอนวิ่งตามหาร่างบางทั่วโรงพยาบาล เขาถามคนอื่นแล้วแต่กลับไม่มีใครเห็นเลย เขาเลยวิ่งออกมาข้างนอก สนามหญ้าในโรงบาล เขามองทั่วสนามจนเขาสะดุดตากับชุดสีขาวเหมือนชุดพนักงานประชาสัมพันธ์ คนคนนั้นกำลังนั่งกอดเขาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ เขารู้สึกคุ้นๆกับบุคคลนั้น เขาค่อยๆเดินเข้าไปหา
“พี่ลีทึก!!”ชีวอนเรียกบุคคลนั้นเบาๆ
“….”ร่างเล็กที่นั่งฟุบลงไป เงยขึ้นมาหาเสียง ใช่นี่ลีทึกจริงๆ
“ผมขอโทษครับพี่ลีทึก”
“นายมาขอโทษชั้นทำไม นายไม่ผิดซะหน่อย”
“เอ๋??”ชีวอนสงสัย
“พี่ผิดเอง พี่ผิดเองที่ไปรักนาย พี่ผิดที่ไปชอบนายทั้งๆที่นายกำลังคบกับฮันเกิง ฮึกๆ”ลีทึกพูดอย่างแผ่วเบา แล้วจึงปล่อยน้ำตาที่แสนจะบริสุทธิ์ออกมา
“ใครบอกว่าผมกับฮันเกิงคบกัน”
“ก็ภาพที่พี่เห็นมันเป็นหลังฐานที่ชัดเจน ฮึกๆ”
“ผมไม่ได้คบใครทั้งนั้นหละ”ชีวอนเชิดหน้าลีทึกขึ้นนิ้วชี้เช็ดน้ำตาที่ไหลอาบเต็มหน้าสวยนั้น
“.....”ลีทึกเงียบเขาตั้งใจฟังชีวอนอย่างดี
“พี่อยากเป็นคนคนนั้นไหมหละ”ชีวอนพูดขึ้น ริมฝีปากของร่างสูงประกบกับริมฝีปากบางของลีทึก จูบครั้งนี้ไม่ยืดยาวนัก แต่ทำให้หัวใจของทั้งสองแทบระเบิดออกมาพร้อมๆกัน
“พี่ให้คำตอบผมมาซิครับ”ชีวอนจับมือเรียวของลีทึกมาจับที่ใจของตัวเอง จังหวะหัวใจที่เต้นแรงของชีวอน ลีทึกสามารถรับรู้ได้ทันที
“งั้นนายฟังคำตอบจากพี่เอาเองนะ”ลีทึกไม่พูดเปล่าจับมือหนาของชีวอนมาสัมผัสที่หน้าอกของตัวเองเช่นกัน จังหวะหัวใจทั้งสองดวงเหมือนกับแข่งกันเต้นให้เสียงดัง ชีวอนรับรู้ถึงจังหวะหัวใจลีทึกเช่นกัน
“แต่ผมอยากรู้จากปากพี่มากกว่านะครับ”ชีวอนพูดขึ้นพลางเอามือออกจากหน้าอกร่างบาง
“.....” ร่างบางเงียบไม่พูดอะไร
“พี่ลีทึก...”ชีวอนเรียกชื่อคนตรงหน้า
“พี่รักนายชีวอน...พี่นาย”ลีทึกตะโกนคำข้างหน้าใส่หน้าชีวอน แต่คำข้างหลังกลับแผ่วเบาลงมา
“ผมก็รักพี่ครับ”ชีวอนพูดขึ้น ร่างบางหน้าขึ้นสีทันที ริมฝีปากของพวกเขากระกบกันอีกรอบแต่ครั้งนี้ยืดยาวนานกว่าครั้งก่อนมาก แล้วทั้งสองก็ละออกจากริมฝีปากของกันและกัน
“เข้าไปข้างในกันได้แล้วครับ”ชีวอนพูดขึ้นพลางฉุดร่างบางขึ้นด้วยเช่นเดียวกัน
“ชีวอน!!!”ร่างบางร้องอย่างตกใจ เพราะเมื่อเขาลุกขึ้นได้แขนแกร่งช้อนร่างของเขาขึ้น ขาทั้งสองของชีวอน ก้าวไปยังภายในตึกโรงพยาบาล ทั้งสองหารู้ไหมว่ามีสายตาคนๆหนึ่งที่จ้องมองเขาทุกการกระทำ
“ผมจะต้องหาทางให้ชีวอนเป็นของผมให้ได้”สายตาที่จ้องมองชีวอนและลีทึกที่กำลังสวีทกันพูดขึ้น สายตาคู่นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากคนที่จุมพิศกับร่างสูงเมื่อครู่.....ฮันเกิง เขาเจ็บไม่น้อยเมื่อเห็นเขาทั้งสองอยู่ด้วยกัน
“ที่ลีทึกกลับบ้านกับผมนะ”ชีวอนอ้อนขอร่างบางที่เพิ่งจะตกลงปลงใจกันได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
“อื้ม ก็ได้ วันนี้พี่ไม่อยากกลับคนเดียวเหมือนกัน”ลีทึกพูดกับชีวอน แล้วยิ้มแย้มให้
“งั้นผมไปเก็บของก่อนนะ”ชีวอนพุดแล้วหายไป ส่วนลีทึกก็จัดการเก็บของของเขาเตรียมตัวกลับบ้าน
“ทิฟฟานี่ วันนี้พี่กลับก่อนนะ มีอะไรก็โทรหาพี่นะ”ร่างบางส่งเสียผู้ช่วยแล้วจึงเดินออกไปข้างนอก
“ค่ะ!!”ทิฟฟานี่รับคำอย่างดี ขาเรียวเล็กก้าวออกมาข้างนอก เขาหยุดอยู่ใต้ตึกอาคารเขายืนรอชีวอนอยู่ เขารออยู่ไม่นานนักชีวอนก็เดินออกมา
เปรี้ยง!!! เสียฟ้าผ่าเสียงดัง ทำให้ลีทึกโผเข้าสู่อกชีวอนทันทีเพราะความตกใจ
“ฮ่าๆพี่ลีทึกกลัวหรอครับ”ชีวอนพูดเชิงขำขัน
“ไม่ขำนะชีวอน พี่กลัวจริงๆ”ลีทึกตอบโต้ทันควัน
“ครับๆ”ชีวอนพูดพลางกระทับร่างบางให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาให้มากขึ้น แต่แล้วฝนเจ้ากรรมดันมาตกซะดื้อๆ และดูสีท่าว่าจะไม่มีวันหยุดง่ายๆซะด้วยซิ
“รถผมอยู่ไกลหน่อยหนะครับ ผมว่าพี่รออยู่ที่นี่เดี๋ยวผมเอารถมารับนะครับ”ชีวอนพูดขึ้นพลางผละออกจากอ้อมกอดนั้น แล้ววิ่งฝ่าฝนไปเอารถของเขา ลีทึกเลยรอเขาอยู่ที่เดิม ทั้งเสียงฝนและเสียงฟ้าร้อง ลีทึกไม่ชอบเลยกับบรรยากาศแบบนี้
เปรี้ยง!!!เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกครา ร่างบางได้แต่เอามืออุดหูและหลบอยู่หลังเสาอาคาร เขากลัวมากจริงๆ เขายืนรอแล้วรออีกรอที่ชีวอนจะมารับเขา แต่ในที่สุดรถเบนซ์สีแดงก็มาจอดตรงหน้าอาคารที่ลีทึกหลบฝนอยู่
“พี่ลีทึกขึ้นมาซิครับ”เสียงที่คุ้นเคยตะโกนออกมา
“อื้ม”ลีทึกตอบรับก่อนจะรีบเปิดประตูแล้วเข้าไปข้างใน แล้วรถจึงค่อยๆเคลื่อนออกไปจากโรงพยาบาล
“พี่ลีทึก บ้านพี่หลังสีขาวที่คราวก่อนผมไปส่งรึเปล่า”ชีวอนถามลีทึกที่นั่งมองหน้าต่าง
“อืม”ลีทึกตอบสั้นๆพลางมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดิม
“ทำไมพี่ลีทึกถึงเงียบไปหละครับ”ชีวอนถามขึ้นเพราะปกติลีทึกจะเป็นคนที่พูดง่ายยิ้มง่าย แต่ตอนนี้กลับถามคำตอบคำ
“เปล่า”ลีทึกก็ยังตอบสั้นๆเหมือนเดิม
“พี่โกรธอะไรผมหรอ??”ชีวอนถามเมื่อเขาแน่ใจแล้วว่าลีทึกโกรธเขาแค่นอน
“เปล่า”
“เอ๋??พี่ลีทึกพูดมาเลยดีกว่า ผมไม่อยากเห็นพี่ลีทึกพูดคำตอบคำนะ”
“นายปล่อยพี่ให้รอ”
“....”ชีวอนตั้งใจฟังลีทึกพูด
“นายไปนานมากเลยรู้ไหมจนพี่คิดว่านายจะไม่มาซะแล้ว”ลีทึกพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้า
“ผมขอโทษครับ ก็รถผมอยู่ไกลมากจริงๆ”ชีวอนพูดขอโทษลีทึก แต่ดูท่าลีทึกจะไม่ยอมโกรธง่ายๆ
+ ณ บ้านลีทึก +
“ถึงแล้วครับพี่ลีทึก”ชีวอนพูดขึ้นเมื่อรถจอดสนิท
“อืม”ลีทึกพูดขึ้นพร้อมก้าวลงจากรถ ชีวอนก้าวลงมาเช่นเดียวกัน ลีทึกเปิดไฟโรงรถขึ้น
“ชีวอน!!!”ลีทึกตกใจเมื่อเขาเห็นสภาพชีวอนตอนนี้ เขาเปียกปอนไปทั้งตัวเหมือนกระโดดลงสระน้ำมาหมาดๆ
“ครับ??”ชีวอนพูดพร้อมยิ้มแห้งๆให้ลีทึก ตอนอยู่ในรถลีทึกไม่รู้จริงๆเขาไม่ได้มองหน้าชีวอนเพราะเขากำลังโกรธชีวอนที่ทำให้เขารอ + กับตอนกลางคืนที่มืดมิดแถมฝนตกอีกต่างหาก เขารู้แล้วว่ารถของชีวอนไกลมากจริงๆ เขายอมที่จะเดินไปคนเดียวเพื่อไปเอารถมารับเขา
“รีบเข้าไปในบ้านเดี๋ยวนี้นะ”ลีทึกสั่งชีวอน ทำให้ชีวอนงงกับการกระทำของลีทึก ร่างบางที่ผลักร่างสูงเข้าไปในบ้านของตน
“นายรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นก่อนเดี๋ยวพี่มา”ลีทึกวิ่งขึ้นไปบนบ้าน แล้วกลับมากับผ้าขนหนูหนึ่งผืนและชุดหนึ่งชุด มือบางค่อยๆบรรจงเช็ดผมให้ชีวอน
“.....”ชีวอนไม่พูดอะไรแต่ปล่อยให้ลีทึกเช็ดผมให้ตน
“พี่ขอโทษนะ”ลีทึกพูดพลางของโทษชีวอน แต่มือทั้งสองก็ยังเช็ดผมของชีวอนต่อไป
“???”ชีวอนทำหน้างงกับคำขอโทษของลีทึก
“ก็พี่โกรธนาย...ทั้งๆที่นายยอมเพื่อพี่ขนาดนี้”ลีทึกพูดอย่างแผ่วเบา
“ครับ^^”ชีวอนได้ยินคำขอโทษจากปากลีทึกเขาก็ยิ้มกว้างทั้นที
“ถอดเสื้อออก เดี๋ยวก็เป็นปอดบวมหรอก”ลีทึกสั่งชีวอนอีกรอบ ชีวอนก็ทำตามอย่างเชื่อฟัง มือหนาค่อยๆถอดเสื้อออก เผยให้เห็นผิวขาวและหุ่นที่ดูแข็งแกร่ง ทำเอาลีทึกหน้าขึ้นสีเป็นสีเดียวกับผิวแอปเปิ้ล ก่อนจะค่อยๆบรรจงเช็ดไปตามลำตัวของชีวอน
“เอาหละไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป”ลีทึกไล่ชีวอนไปห้องน้ำพร้อมกับยืนชุดให้ชีวอน
“ครับผม”ชีวอนทำตามอย่างว่าง่าย เขาเข้าไปในห้องน้ำ ส่วนลีทึกเข้าไปในห้องครัวเขาเตรียมกาแฟร้อนให้ร่างสูงโปร่งที่อยู่ในห้องน้ำ
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับ”ชีวอนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำกล่าวขอบคุณลีทึกที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่
“อื้ม...-//////-” ร่างบางที่นั่งดูทีวีอยู่เขาหันไปตามต้นเสียงพบว่า ร่างสูงโปร่งใส่เพียงกางเกงตัวเดียวส่วนด้านบนมีแต่เนื้อหนังมังสาทั้งหมด
“พี่ลีทึกเป็นอะไรหรอครับหน้าแดงเชียว”ทั้งๆที่เขารู้อยู่แล้วแต่เขาอยากแกล้งลีทึกขึ้นมาเลยถามขึ้น
“ปะ...เปล่า”ลีทึกที่นั่งอยู่พูดด้วยเสียงติดขัด ร่างสูงจึงเดินเข้ามาสวมกอดร่างเล็กทันที
“ชีวอน!!”ร่างเล็กตะโกนเรียกชื่อร่างสูงที่สวมกอดตนเองอยู่
“อุ่นจังเลยนะครับ”ชีวอนพูดพลางกระชับกอดแน่นขึ้น
“ตาบ้า!!”ลีทึกที่โดนร่างสูงสวมกอดพูดด้วยความเขินอาย
“อ๊ะ!!ชีวอน อย่านะ”ลีทึกโวยวาย เมื่อร่างสูงขบเขาที่ใบหู แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจเสียงทักท้วงนั้นมือหนาของเขาเลื่อนไปบริเวณยอดอกสีชมพูร่างบาง นิ้วแกร่งค่อยๆบรรจงนวดคลึงจนยอดอกแข็งเป็นไต แล้วเขาจึงค่อยๆบีบหัวอกสีชมพูนั้นจนเป็นสีแดง
“อ๊ะ!!หยุดเถอะชีวอน”ลีทึกทักท้วงชีวอนต่อไป คราวนี้ชีวอนหยุดจริงๆ
“.....”ชีวอนไม่ปริปากพูดอะไรเลย แต่เขาช้อนร่างบางมาอุ้มไว้
“ปล่อยนะ!!”ลีทึกพยายามดิ้น แต่เขาไม่สามารถหลุดออกจากอ้อมแขนนั้นได้ เขาอุ้มลีทึกไปยังห้องทำอาหาร แล้วจึงวางลีทึกลงตรงพื้น
“พี่ลีทึก...พี่เป็นผู้ชายคนแรกที่ผมพร้อมจะมอบร่างกายและจิตใจให้เสมอ”ชีวอนกระซิบผ่านหูเล็กของร่างบาง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
^w^ อันยองเคอะ อิชั้นเป็นคนเขียนคนเดียวกับ The Office ถ้าเกิดยังไงลองติดตามกันได้นะเคอะ
FIC The Hospital กับ The Office เนื้อหามันจะลิ้งค์กันนะเคอะ
ยังไงก็ติดตามชมได้นะเคอะ
ขอ10คอมเม้นทั้งสองเรื่อง
แล้วจะรีบเอาลงต่อนะเคอะ~!!
ความคิดเห็น