[SF]Short Fic -Yaoi- หลายแนว~

ลำดับตอนที่ #1 : [Psycological][BumHyuk]Paranoid ต้องคอยให้รอด -จิต ลุ้น หักมุม-

ฟิคหักมุม(?) ลุ้น(จริงอ่อ) จิตๆเรื่องนี้

ไรเตอร์ตั้งใจสร้างบรรยากาศอึมครึมโดยเฉพาะ อิ อิ

อ่านแรกๆอย่างพึ่งเบื่อ

ตั้งใจสังเกตการพูดการจาดีๆ

แล้วมาทายกันว่าใครคือคนๆนั้น



Title: Paranoid

Pairing: Bum�Hyuk

Type: Psychological

Author: Deirc

�

แดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านสีฟ้าก่อนเดินทางผ่านเปลือกตา ทำให้คนที่กำลังหลับไหลบนเตียงสีขาวสะอาดต้องตื่นจากความฝัน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีท่าทีจะลืมตาขึ้นมองดูสิ่งรอบข้างแม้แต่น้อย

�

แขนยาวคว้าปะป่ายหวังจะดึงเอาตัวคนรักข้างกายมากอดเสียให้ชื่นใจยามเช้า

แต่..... สิ่งที่คว้าได้มีเพียงอากาศธาตุ

�

ทันทีที่รู้สึกถึงความผิดปกติก็เบิกตาโพลงด้วยความเร่งร้อน กระโดดขึ้นจากเตียงตามหาอีกคนด้วยความกระสับกระส่าย

�

บ้านทั้งหลังเงียบสงัดมีเพียงเสียงฝีเท้าเดินเข้าห้องนู้นออกห้องนี้ดูทุกซอกทุกมุมของร่างสูง แต่คนๆนั้นกลับไม่ได้อยู่แม้ในส่วนใดของบ้าน ลองโทรเข้ามือถือก็พบว่าเจ้าของทิ้งเครื่องไว้ในบ้าน

�

“หรือว่า.....” พึมพำเบาๆด้วยท่าทางหดหู่ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟารับแขก ด้วยความเคร่งเครียดทำให้สมองปวดหนึบขึ้นมา แต่ก็ไม่มีสิ่งใดที่สามารถทำได้นอกจากรอ....... รอเพื่อความแน่ใจ

�

ทรมาน รออย่างไม่รู้จุดหมาย

�

ไม่รู้ว่าการรอคอยจะสิ้นสุดเมื่อใด

�

ไม่รู้ว่าคนที่รอจะกลับมาหรือไม่

�

ถ้ากลับมา จะกลับมาในสภาพไหน

�

คงไม่ใช่เพราะการไล่ล่า………….. ใช่ไหม?

�

เวลาแสนตึงเครียดผ่านไปเรื่อยๆโดยที่ไม่อาจรู้ได้ว่า หากนับจริงๆแล้วเวลาผ่านไปช้าเร็วเพียงไร

�

แอ๊ด

�

เสียงบานประตูทางเข้าเรียกความสนใจให้หน้าคมหันไปมองอย่างรวดเร็ว ร่างบางที่พึ่งกลับมาสะดุ้งนิดๆกับสายตาที่หันมามอง

�

“ฮยอคแจ นายหายไปไหนมา!” รีบเดินเข้าไปหาคนที่พึ่งกลับจากข้างนอก ถามด้วยน้ำเสียงโล่งใจแต่ด้วยความร้อนใจเลยยังติดเสียงดังอยู่เล็กน้อย

�

“อ๋อ......... พอดีเห็นว่าของในตู้เย็นหมด เลยออกไปซื้อมาน่ะ” ตอบยิ้มๆ ทันทีที่เห็นใบหน้าที่ดูโล่งอกโล่งใจของคนตัวสูงเขาก็ดีใจแล้ว เพราะนั่นแสดงว่าตอนที่ตื่นมาแล้วหาไม่เจอคิบอมกำลังเป็นห่วงเขา

“แบบนี้ฉันเป็นห่วงนะ” คว้าถุงพะรุงพะรังจากมือคนตัวแล้วแล้วดึงร่างนั้นเข้ามากอดแน่นๆ

“อืม ขอโทษที่ไม่ได้ทิ้งโน๊ตไว้นะ แล้วนี่ยังไม่ได้อาบน้ำใช่มั้ย เอาของไปวางบนโต๊ะแล้วไปอาบน้ำแปรงฟันซะ ฉันจะไปเตรียมอาหาร” พยายามยิ้มให้อีกคนที่สีหน้ายังคงดูไม่ปกติแถมยังยืนกอดเสียแน่น

�

“อย่าเครียดน่า เจ้านั่นน่ะทำอะไรฉันไม่ได้หรอก เครียดมากๆหน้าจะเหี่ยวรู้มั้ย ฮึ” ค่อยๆใช้มือดันร่างสูงออกห่างแล้วส่งยิ้มให้รู้ว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี

�

ร่างสูงยืนทำใจอีกสักพักก่อนจะเดินไปวางของในครัวแล้วเดินกลับเข้าห้องไปอาบน้ำตามที่คนตัวเล็กบอก

�

เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าออก เงาจากกระจกภายในก็สะท้อนให้เห็นบางอย่างที่ผิดแปลกไป

�

กระดาษบางอย่างสอดอยู่ภายในโน๊ตบุ๊คซึ่งวางอยู่บนโต๊ะทำงานที่อยู่อีกฝั่งของห้อง ตาคมไม่ละไปจากสิ่งแปลกปลอม เมื่อคว้าของที่ต้องการได้ก็รีบเดินไปดูให้หายข้องใจว่ากระดาษนั่นคืออะไร

�

เมื่อเปิดฝาโน๊ตบุ๊คขึ้นข้อความที่อยู่บนกระดาษเป็นตัวอักษรสีแดงที่ยุ่งเหยิงวุ่นวาย แต่ก็อ่านได้ชัดเจน

�

เกมซ่อนหาจบแล้ว คุณหนีผมไม่พ้นหรอก ลีฮยอคแจ

�

ร่างสูงเพียงพับเป็นแผ่นเล็กๆแล้วเก็บเข้าไปในกระเป๋ากางเกง จะทิ้งไว้ในบ้านก็คงไม่พ้นสายตาอีกคนอยู่ดี เข้าไม่ต้องการให้ร่างบางเห็นกระดาษแผ่นนี้เพื่อความสบายใจของฮยอคแจ

�

นี่เป็นอีกครั้งที่จดหมายขู่มาถึงคนรักของเขา เป็นสาเหตุที่เขาตื่นตกใจเมื่อตื่นมาไม่พบคนที่ควรจะนอนอยู่ข้างๆ

�

เรื่องทั้งหมดเริ่มตั้งแต่สามเดือนก่อน หลังจากที่ทั้งสองคนย้ายมาอยู่ด้วยกันได้ประมาณครึ่งปี เช้าวันนั้น เมื่อร่างสูงตื่นขึ้นมาก็พบว่าฮยอคแจหายไป หลังจากตามหาก็พบว่าคนตัวเล็กกำลังพยายามซ่อนตัวจากอะไรบางอย่าง ไม่ยอมพบใครแม้กระทั่งเจอเขาก็ยังหนี ดูหวาดกลัวทุกสิ่ง ที่สำคัญคือฮยอคแจจะเกิดอาการหวาดระแวงเฉพาะเวลาอยู่ในบ้านเท่านั้น

�

ครั้งแรกที่เขาเริ่มเข้าใจก็คือวันที่สามของอาการแปลกๆนั่น เมื่อเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วพบบานกระจกถูกขีดเขียนด้วยของเหลวสีแดงคล้ำที่คาดว่าน่าจะเป็นเลือด ขู่จะเอาชีวิตคนตัวเล็กของเขา เวลาผ่านไปเขาจึงค่อยๆถามฮยอคแจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันละนิด และพยายามทำความเข้าใจ แววตาหวาดกลัวค่อยๆดีขึ้น แต่สารขู่ต่างๆนาๆก็ยังคงมีมาเป็นระยะๆ บ้างก็บนกำแพง พื้นโรงรถ และข้าวของก็ยังคงเสียหายเหมือนร่องรอยการต่อสู้ แม้คนตัวเล็กจะกลับเป็นเหมือนปกติแต่ก็มักจะร้องไห้เสมอเวลาเขาพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ หรือบางทีก็หลบไปนั่งร้องไห้คนเดียว

�

หลายครั้งเขาตั้งใจจะอยู่รอดูให้รู้แล้วรู้รอดว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮยอคแจแล้วใครกันแน่ที่ทำเรื่องเลวร้ายพวกนี้ แต่ก็ไม่เคยสำเร็จเพราะมักจะจบด้วยการที่ทั้งสองคนเข้านอนเป็นปกติแล้วก็ตื่นขึ้นมาเหมือนปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น โดยที่ฮยอคแจจะตื่นก่อนเสมอ หรือบางวันเคิบอมหรือฮยอคแจ อาจจะเจอข้อความขู่ อยู่ที่ว่าใครจะเจอก่อน และเมื่อคิบอมชักจะหมดความอดทน จึงบอกให้ฮยอคแจแจ้งความคนตัวเล็กก็บอกว่าไม่เป็นไรหรอก มันคงไม่มาแล้วบ้าง อย่าทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่โตเลยบ้าง ร่างสูงเองก็ได้เพียงคิดว่า เรื่องแบบนี้ถ้าเกิดมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นล่ะก็ เกี่ยวพันถึงชีวิตเลยนะ

�

แต่หนึ่งอย่างที่คิบอมไม่เข้าใจและไม่มีวันเข้าใจคือ แม้จะเจอเรื่องบ้าๆแบบนี้ฮยอคแจกลับไม่เคยกลัวที่จะต้องอยู่คนเดียว

�

หลังจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยคิบอมก็เดินเข้าไปในห้องครัวทานมื้อเช้าพร้อมกับฮยอคแจการพูดคุยเล็กๆน้อยๆทำให้บรรยากาศตรึงเครียดตอนเช้าค่อยๆหายไป เมื่อทานเสร็จร่างสูงจึงเตรียมตัวออกจากบ้านตามปกติ

�

“ฉันไปแล้วนะ” บอกคนตัวเล็กที่กำลังนั่งจิบนมอุ่นๆอย่างอารมณ์ดี

�

ตาเรียวช้อนขึ้นมองหน้าอีกคนที่กำลังลุกจากโต๊ะโดยมีเนคไทสีเข้มในมือ แล้วรีบวางแก้วนมอุ่นๆก่อนจะลุกอ้อมไปหาร่างสูงที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะ แล้วผูกไทให้

�

ร่างสูงใช้แขนยาวดึงคนตัวเล็กเข้าหาจนตัวแนบชิดกัน ทำให้คนตัวเล็กไม่ถนัดในการทำสิ่งที่กระทำอยู่จึงใช้มือข้างนึงผลักอกกว้างออกเบาๆ

�

“เดี๋ยวสิ รอผูกให้เสร็จก่อน ฉันล่ะไม่เข้าใจ ทำงานก็ไม่เห็นมีฟอร์ม ทำไมต้องมาขยันใส่ชุดไปเวทที่มันต้องผูกเนคไทแบบนี้ทุกวันด้วยนะ คิบอมฝึกผูกเองมั่งสิ ฉันชักจะขี้เกียจที่ต้องมานั่งผูกให้แบบนี้ทุกวันแล้วนะ” บ่นยาวๆก่อนจะมองเช็คความเรียบร้อยอีกที

�

“อยากรู้หรอว่าทำไม” คนตัวสูงถามเสียงเรียบก่อนจะคว้าร่างผอมบางเข้ามาก่อนแนบแน่นแล้วเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวที่ปรากฏให้เห็นเพราะคอกว้างๆของเสื้อที่คนตัวเล็กกำลังใส่อยู่ สูดหายใจลึกๆเอากลิ่นกายหอมกลุ่นอัดเข้าจนเต็มปอดก่อนพรมจูบเบาๆบนไหล่เนียน

“ทีนี้รู้รึยัง ฮึ” กระซิบเบาๆข้างหูด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

�

คนฟังได้แต่ยิ้มอายๆก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

�

“รีบไปได้แล้ว โอเอ้อยู่นั่นน่ะ” หันกลับไปหยิบแก้วนมมาดื่มต่อกลบเกลื่อนความอาย

�

คนฟังเพียงยิ้มบางๆก่อนจะหันหลังเดินไปเอารถออกจากบ้านอย่างเคยชิน

�

คนที่ยังอยู่ในบ้านเดินไปริมหน้าต่างแล้วมองรถที่วิ่งไกลออกไปเรื่อยๆ ทันทีที่ลับตาไปหยาดน้ำตาก็เอ่อคลอตาเรียวอีกครั้ง

�

ความสมเพชเวทนาจุกอยู่เต็มอก ไม่รู้จะหาทางออกอย่างไร หันไปทิศไหนก็มือมิดไปเสียทุกด้าน แล้วคืนนี้ล่ะ ฮยอคแจจะทำอย่างไรต่อไปสิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็มีเพียงนั่งไตร่ตรองเรื่องทั้งหมดไปพร้อมๆกับน้ำตาอันเศร้าสลดนี้ เมื่อไหร่กันเรื่องบ้าๆนี้จะยุติลงเสียที

�

ซักพักเสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น เพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ที่แม่บ้านจะต้องมาทำความสะอาดประจำสัปดาห์ มือเรียวรีบปาดเอาหยาดน้ำใสๆออกไปตากบริเวณใบหน้าและดวงตา ทำหน้าให้ดูปกติที่สุดแล้วเดินไปเปิดประตูพร้อมรอยยิ้ม

�

“สวัสดีครับแม่บ้านชอง” ยิ้มสดใสของเด็กหนุ่มมักทำให้แม่บ้านวัยห้าสิบผู้นี้มีความสุขเสมอ

“สวัสดีจ้ะ” หญิงมีอายุยิ้มรับ

�

เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มที่รู้สึกสบายใจเสมอเวลาได้อยู่กับแม่บ้านชองคนนี้

�

“อาทิตย์นี้เป็นยังไงบ้างจ๊ะ” คุณแม่บ้านเอ่ยถามขณะเดินหยิบนู่นนี่ไปเก็บให้เข้าที่

“ก็.... ไม่ได้เลวร้ายครับ” น้ำเสียงติดจะกังวลอยู่ทำไมอีกฝ่ายจะไม่รู้

�

“คนคนนั้นอีกแล้วใช่มั้ยคะ ที่มาขู่คุณฮยอคแจ”

�

ร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขกเพียงเงียบไว้ในฐานที่รู้กันพลางหยิบรีโมตเปิดโทรทัศน์แล้วช่องไปมาหารายการที่น่าสนใจ

�

“คุณฮยอคแจไม่ต้องคิดมากหรอก ยังไงก็มีคุณคิบอมอยู่ใช่มั้ยล่ะคะ คิบอมเค้าปกป้องฮยอคแจได้อยู่แล้วล่ะค่ะ” ว่าไปมือก็ทำงานไป

“คะ ครับ” ตอบน้ำเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะพยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปยังโทรทัศน์ต่อ

�

วันศุกร์เป็นวันที่ฮยอคแจโปรดปรานเพราะจะมีแม่บ้านชองมาอยู่ทำงานเป็นเพื่อนแก้เหงา แทนบรรดาเครื่องเกม เวลาจึงเหมือนล่วงเลยไปเร็วกว่าวันอื่นๆของสัปดาห์

�

“แม่บ้านชองทำงานเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ จะกลับก่อนก็ได้นะครับ” เอ่ยถามหญิงสูงวัยที่กำลังเดินเข้าออกครัวหลังจากทำหน้าที่ของตนเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“โอ๊ย ยังหรอกค่ะ ป้ารู้นะว่าคุณฮยอคแจน่ะเหงา เดี๋ยวป้าทำมื้อเย็นไว้ให้เลยดีกว่าค่ะ เพราะนี่ก็จะหกโมงแล้ว”

�

แม่บ้านชองหายเข้าไปในครัวอยู่พักใหญ่ก่อนจะเดินออกมาพร้อมอาหารหลากหลายบนโต๊ะ กลิ่นหอมลอยมาแตะจมูกคนที่นั่งแช่อยู่ในห้องนั่งเล่นจนต้องเดินตามไปดู

�

“น่ากินทั้งนั้นเลยนะครับเนี่ย แม่บ้านชองนี่เก่งจริงๆ ทำได้ทุกอย่างเลย” ปากพูดไปตาก็จ้องมองบรรดากับแกล้มเหมือนพร้อมจะเขมือบอยู่ทุกวินาที

�

“โอ๊ะ นั่นรถคุณคิบอมมาแล้วค่ะ เดี๋ยวป้าไปเปิดประตูให้นะคะ” ชี้ผ่านหน้าไปยังยานพาหนะสีดำที่อยู่หน้าบ้าน

�

ระหว่างที่แม่บ้านชองไปเปิดประตูให้อีกคนเข้าบ้าน คนตัวบางก็เดินเข้าครัวไปเตรียมจานชามไว้ให้เรียบร้อย

�

“กลับมาแล้ว” เสียงเข้มดังมาก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาในบริเวณที่มองเห็นได้

�

“วันนี้ทำงานเหนื่อยมากเลย” สอดแขนแกร่งกอดคนตัวเล็กที่กำลังยุ่งกับถ้วยชามรามไหจากด้านหลัง แล้ววางคางลงบนไหล่เนียน

“เหนื่อยมากเลยหรอ” หันไปถามคนตัวโตที่เกาะหนึบอยู่กับตัว

“อืม.....” ลากเสียงยาวออดอ้อนในแบบที่หาดุไม่ได้ง่ายนักทำให้ฮยอคแจแอบหมั่นไส้เล็กๆ

“อืม..... เหนื่อยมาก แล้วได้ตังค์รึเปล่าล่ะ? ถ้าได้ก็ทำต่อไป หรือถ้าไม่ไหวก็ไปไถนาปลูกข้าวกินกันเองดีมั้ย?” คำพูดติดตลกแกมต่อว่าทำให้อีกคนหน้าบูด

�

คนหน้าบึ้งรีบฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มๆไปฟอดใหญ่ก่อนผละออกแล้วรีบเถียงกลับ

�

“เหนื่อยก็ต้องทำสิ เพราะใครแถวๆนี้น่ะ วันๆซื้อแต่กุชชี่ ไหนจะเครื่องเกมนู่นนี่อีก”

“ถ้าลำบากมากก็ไปสิ” คนผิดสวนอย่างไม่ใส่ใจ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ทานอาหาร

“พูดความจริงแล้วทำเป็นงอนนะ” ขอหยอกอีกนิดก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

�

ฮยอคแจกัดริมฝีปากคิดหาคำโต้เถียงแต่เมื่อจะอ้าปากแม่บ้านชองก็เอ่ยลาพอดี

�

“คุณฮยอคแจ คุณคิบอม ป้าไปแล้วนะคะ สำหรับวันนี้ขอบคุณมากค่ะ” โค้งให้เด็กหนุ่มทั้งสอง จนทั้งสองรีบยืนโค้งกลับกันแทบไม่ทัน

�

หลังส่งแม่บ้านชองที่หน้าบ้านเสร็จเรียบร้อยทั้งสองจึงกลับเข้ามานั่นที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง

�

“ต่อไปเรียกป้าชองมาทุกวันเลยดีมั้ย นายจะได้ไม่เหงา” คิบอมยื่นข้อเสนอ

“หืม? ทุกวัน? แล้วแม่บ้านชองเค้าจะมีอะไรให้ทำทุกวัน”

“อยู่เป็นเพื่อนนายไง จะได้มีคนทำกับข้าวให้นายกินด้วย ปกติเห็นขี้เกียจไม่ยอมหาอะไรกินนี่ตอนเที่ยงน่ะ”

“เงินน่ะหามาง่ายนักใช่มั้ย”

“ก็ไม่ง่าย แต่พอบอกให้นายออกไปช็อปปิ้ง ไปหาทงแฮแก้เหงานายก็ไม่ยอมไป หมกอยู่แต่ในบ้าน ดูซิดูซีดเป็นไก่ต้มแล้ว”

�

คำพูดเสียดสีทำให้อีกคนหน้างอนิดๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเป็นความจริงที่คิบอมมักบอกให้ฮยอคแจออกไปหาทงแฮเพื่อนสนิทแก้เหงา ฮยอคแจก็มักจะอ้างว่าทงแฮไม่ว่างไม่อยากไปรบกวนเสมอ แต่สุดท้ายบทสนสนาของอาหารมื้อนี้คือเรื่องการว่าจ้างแม่บ้านชองเต็มทั้งวันจันทร์ถึงศุกร์ �

�

ร่างบางเดินกลับเข้าห้องเพื่ออาบน้ำเพราะวันนี้เป็นเวรล้างจานของคิบอม นาฬิกาดิจิตอลข้างเตียงบอกเวลาหนึ่งทุ่มเลย ความไม่สบายใจเริ่มย่างกลายเข้ากัดกินหัวใจอีกครั้ง

�

แม้เสียงสายน้ำร่วงหล่นกระทบพื้นกระเบื้องจะชัดดังเพียงใจ โสตประสาทของคนที่กำลังอยู่ให้สายน้ำไหลผ่านกลับเงียบสงัด โลกส่วนตัวที่เต็มไปด้วยความหม่นหมอง เหลือเวลาอีกเพียงไม่มาก ช่วงเวลาอันน่าเวทนาก็จะกลับมาอีกครั้ง เพียงผ่านเที่ยงคืนไป....

�

เหตุการณ์อันผิดแปลกที่วนเวียนซ้ำซาก ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในทุกๆวัน แม้เผชิญหน้าก็ไม่อาจทำ ได้เพียงหนีแล้วเป็นทุกข์กับมันในทุกครั้งที่เวลานั้นมาถึง

�

หยดน้ำใสจากฝักบัวไหลรินชโลมไปทั้งกาย จะมีใครรู้บ้างไหมว่าหยดน้ำใสๆที่ร่วงหล่นนั้นมีน้ำตาแทรกซึมอยู่เป็นทาง

�

เพียงได้ยินเสียงประตูห้องถูกเปิดออก ร่างบางจึงหลุดจากภวังค์แล้วจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อยอีกทีแล้วจึงออกจากห้องน้ำไปเป็นปกติ

�

“วันนี้ใช้กลิ่นอะไรเนี่ย กุหลาบหรอ” ร่างสูงที่กำลังหยิบเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำเป็นคนต่อไปวางของในมือแล้วเดินทำจมูกฟุดฟิดเข้ามาใกล้ไม่เหมาะกับหน้าคมเข้มแม้แต่น้อย

�

เมื่ออีกคนเข้ามาในระยะประชิดขึ้นเรื่อยๆพลางอ้าแขนเตรียมมอบกอดแน่นๆให้กับคนตัวหอมเสียทีก็ถูกอีกคนจิ้มหน้าผากไว้เสียก่อน

�

“ตัวเหม็นแบบนี้ อย่าเข้ามานะ ไปอาบน้ำก่อนเลย”�นิ้วเรียวจิ้มเบาๆที่อกกว้างก่อนจะรีบเดินหนี

แต่ทว่าคนตัวเล็กพลาดท่าเสียแล้วเมื่อร่างสูงดึงสายคาดชุดคลุมอาบน้ำจนหลุดออก

�

เพียงเสี้ยววินาทีแรกที่เสื้อคลุมเปิดออก ร่างบอบบางขาวเนียนทั้งร่างเปิดเผยสู่สายตาเจ้าเล่ห์ก่อนมือเรียวจะรีบคว้าเอาเสื้อคลุมทั้งสองด้านเข้ามาปกปิดจนมิดชิดแล้วสะบัดหน้าหนีไปหยิบเสื้อผ้าหันหลังใส่ให้พ้นจากสายตาของคนเจ้าเล่ห์

�

แม้ทุกการกระทำจะดูเป็นเรื่องล้อเล่นตามปกติในแต่ละวัน ใครบ้างจะรู้ว่าใต้ใบหน้าแสนงอนนั้น คนๆนี้กำลังร้องไห้อยู่ทุกวินาทีที่ได้พบหน้ากับอีกคนอันเป็นที่รัก

�

เพราะไม่มีอะไรมาประกันว่าวันรุ่งขึ้นเขาจะยังได้หายใจเคียงข้างคนๆนี้อีก

�

ร่างบางทิ้งตัวลงบนเตียงนอนคว้ารีโมตแล้วเปลี่ยนดูช่องนู้นช่องนี้ไปเรื่อย แม้จะจ้องมองทุกวินาทีแต่กลับไม่ได้ใส่ใจในจอสี่เหลี่ยมนั่นอย่างจริงจัง เพราะทุกอย่างในหัวตีกันไปเสียหมด อยากจะหยุดแต่ก็ทำไม่ได้

�

เขาจะมีความสุขกับชีวิตแบบนี้ได้ด้วยหรือ?......

�

ก่อนที่จะได้ฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้ร่างสูงก็ออกมาจากห้องในภายใต้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ปกปิดร่างกายท่อนล่างเอาไว้

�

“อาบเสร็จแล้ว เป็นไงหอมใช่มั้ยล่ะ” ร่างสูงล้มตัวลงบนเตียงเอาศีรษะเปียกๆวางแหมะลงบนตักของคนที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่แล้วจึงตะแคงหันไปดูโทรทัศน์บ้าง

�

ความรู้สึกเปียกชื้นสมัผัสกับหน้าคมจนอีกคนต้องพลิงหน้าขึ้นมามอง ตาเรียวแดงก่ำ เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำที่ค่อยๆไหลเป็นทางหยุดลงบนใบหน้าของเขา นัยย์ตาว่างเปล่าจ้องอยุ่ที่ใบหน้าของเขา

�

คิบอมรีบลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจ เขาไม่แปลกใจกับอาการแบบนี้เพราะฮยอคแจเป็นแบบนี้บ่อยๆ�เป็นใครหากเจอเรื่องแบบนี้สภาวะจิตใจก็คงอ่อนแอเช่นนี้

�

แขนแกร่งโอบอีกคนให้ไออุ่นจากกายช่วยปลอบประโลม หน้าหวานซบลงบนบ่ากว้าง ความอบอุ่นที่โอบกอดซึมซาบเข้าไปในใจยิ่งทำให้น้ำตารินไหลลงมากกว่าเดิม

�

รักเหลือเกิน องค์พระผู้เป็นเจ้า ลูกไม่อยากให้เรื่องราวเลวร้ายมาเป็นอุปสรรค์ในการใช้ชีวิตกับคนๆนี้ ทั้งๆที่พระองค์ทรงสร้างให้เรารักกัน แต่ยังมีปัญหาอื่นๆตามมาไม่หยุดหย่อน หรือชีวิตนี้ลูกจะไม่มีโอกาสได้มีความสุขเช่นคนทั่วไป

�

หากทุกอย่างเป็นไปตามปกติ หากได้อยู่ในอ้อมกอดนี้โดยไม่ต้องกังวลเรื่องใดๆ พระผู้เป็นเจ้า พระองค์จะประทานให้ลูกไม่ได้เชียวหรือ.....

�

หรือเป็นเพราะความรักนี้จะต้องจ่ายค่าตอบแทน

�

“ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอนะ” ควรจะสุขจำกับคำๆนี้ไม่ใช่หรือ ทำไมกัน น้ำตาถึงรินไหลมากกว่าเดิม

�

คิบอมนายจะรู้บ้างมั้ย ว่านั่นแหละคือสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด

�

ไม่ใช่เพราะรังเกียจ ไม่ใช่เพราะหมดรัก แต่เพราะรักมาก มากจนไม่อาจทนเห็นได้

�

“ฉันไม่เป็นไรแล้วคิบอม ไม่เป็นไร รีบเป่าผมแล้วนอนเถอะ” ใครฟังก็รู้ว่าโกหก แต่เขาเลือกที่จะเชื่อ เพราะฮยอคแจมีเหตุผลในทุกๆเรื่อง ไม่ว่าใหญ่หรือเล็กแค่ไหน

�

“ฉันรักนายนะ” คิบอมกระซิบเบาๆกับคนที่กำลังปาดน้ำตา

�

ทุกครั้งที่ร่างบางร้องไห้ไม่เคยมีเสียงสะอื้นแม้สักครั้ง เพียงเท่านี้ก็ทำให้รู้แล้วว่าคนตัวเล็กของเขาเข้มแข็งขนาดไหน แต่ยังไงคนเราก็มีขีดจำกัด

�

ทางด้านฮยอคแจเองก็ไม่อยากอ่อนแอ ไม่อยากแสดงความหวาดระแวง ไม่อยากแสดงความขลาดกลัว พยายามแบกความรู้สึกทั้งหมดไว้เอง เพราะรู้ รู้ดีว่าอีกคนเป็นห่วงแค่ไหน

�

ร่างบางผละออกเบาๆแล้วล้มตัวลงนอน หลับตาไปอย่างนั้น เพราะไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางหลับลงจนกว่าจะผ่านเวลานั้นไป

�

เสียงสิ่งแวดล้อมไม่ว่าจะเป็นเสียงไดร์เป่าผม เสียงเดินไปมาหยิบของจนกระทั่งคิบอมล้มตัวลงนอนแล้วโอบกอดร่างเล็กไว้ ทุกอย่างดังชัดอยู่ในหู

�

เสียงนาฬิกาบอกเวลาแต่ละชั่วโมงดังขึ้นเบาๆจนกระทั่งครั้งที่สี่

�

ฮยอคแจค่อยๆลุกออกจาเตียงอย่างเงียบเชียบที่สุด ด้วยกลัวว่าอีกคนจะตื่น มือเรียวรีบคว้านาฬิกาข้อมือมาใส่ก่อนเดินออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ

�

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

�

�ติ๊ด ติ๊ด

�

เสียงนาฬิกาที่ดังเป็นรอบที่สี่บอกให้ผมรู้ว่าถึงเวลาแล้ว

�

ผมค่อยๆยันตัวออกจากอ้อมกอดของคิบอมที่กำลังหลับอยู่ด้วยกลัวว่าเค้าจะตื่น รีบเดินไปหยิบนาฬิกามาใส่แล้วจ้ำอ้าวออกจากห้อง

�

เรื่องแบบนี้ผมเคยชินแล้วล่ะ ลุกขึ้นกลางดึกหยิบนาฬิกา

�

แล้วหาที่ซ่อน

�

วันนี้ผมจะไปซ่อนที่ไหนดีล่ะ ผมอยากจะออกไปให้พ้นจากบริเวณบ้าน แต่ผมทำไม่ได้ เพราะคนที่คอยตามล่าผม เขาฉลาดพอที่จะค้นจนแน่ใจว่าผมไม่ได้อยู่ในบ้าน ครั้งล่าสุดที่ผมหนีออกไปจากบ้าน รองเท้าทุกคู่ของผมถูกทำลายทิ้งจนหมด มีกับดักใบมีดวางไว้ตรงทางเข้าออกประตู ชนิดที่ว่าถ้าไม่ทันเห็นอาจมีการจมูกแหว่ง หรือเท้าขาดอะไรประมาณนั้น สรุปคือผมต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้ภายในบริเวณบ้านหลังนี้

�

เอาชีวิตรอดให้ได้ในสองชั่วโมงที่มีขวาน มีด เลื่อยหรืออะไรซักอย่างตามล่าในทุกๆคืน หากเป็นคนดู มันก็ไม่ต่างไปจากในเกมเท่าไหร่หรอกครับ เพียงแต่เจ็บจริง ตายจริงเท่านั้นเอง

�

สำหรับคนถูกล่าอย่างผมน่ะ เวลาแค่สองชั่วโมง แต่รู้สึกมันช่างยาวนานเป็นปีเลยล่ะ

�

ผมได้แต่ภาวนาขอพระเป็นเจ้าให้ทุกอย่างจบลง แต่บางทีคำภาวนานี้คงจะแผ่วเบาเกินกว่าที่พระองค์จะได้ยิน

�

“ฮยอคแจ อยู่ไหนครับ” เสียงเดิมๆที่ทำให้รู้สึกชาวาบ ขนลุกไปทั้งตัว เขามาแล้ว

�

วันนี้ผมตัดสินใจเลือกที่จะซ่อนอยู่ในห้องใต้ดิน เพราะห้องใต้ดินนี้สามารถโผล่ออกไปที่สนามหน้าบ้านได้ ผมคิดว่ามันเป็นทางเลือกที่ปลอดภัยที่สุด ผมหลบที่นี่มาสองอาทิตย์แล้ว และเขายังหาที่นี่ไม่เจอ แม้มันจะมืดสนิทและอับชื้นเพียงใด หากเป็นที่ๆปลอดภัย ผมก็จะอยู่

�

“ฮยอคแจ อยู่ไหนเอ่ย ผมหาคุณอยู่นะ” อีกแล้ว เสียงนั้นตะโกนเรียกผมอีกครั้ง

�

ผมรู้สึกว่าขอบตาเริ่มร้อนผ่าวเมื่อได้ยินเสียงเรียก ทั้งๆที่ผมพยายามชินกับมันแล้วแท้ๆทำไมน้ำตามันถึงเอ่อออกมาแบบนี้ล่ะ ผมพยายามจะไม่กลัว ไม่อ่อนแอ รอดมาได้ตั้งนาน กับแค่วันนี้อีกวัน ทำไมจะต้องกลัว

�

เอี๊ยด

�

ปัง

�

เสียงประตูเปิดปิดทีละห้องทีละห้อง ใช่แล้ว เขากำลังหาผม ผมไม่รู้ว่าวันนี้อาวุธที่เขาหยิบมาใช้คืออะไร และไม่อยากจะรู้ด้วย

�

คุณเคยเป็นมั้ย อยู่เป็นเป้านิ่งให้อะไรซักอย่างตามล่า มีเวลาเหลือเฟื่อ แต่กลับไม่มีที่จะไป อึดอัดจนอยากจะหายไปจากโลก นี่แหละคือความรู้สึกของผม

�

ผมไม่ปฎิเสธว่าตอนนี้น้ำตาเริ่มไหลอีกครั้ง หลายๆครั้งเมื่อผมเริ่มทนไม่ไหว ผมเคยคิดว่าใครๆก็ต้องตายอยู่ที่ว่าช้าหรือเร็วต่างหาก พยายามปลอบใจตัวเองว่าถ้าตายก็ไม่เป็นไร แต่พอคิดว่าจะไม่ได้ตื่นมาพบกับคนที่นอนอยู่ข้างๆ จะไม่ได้หายใจร่วมกับคนที่รัก มันทำให้ผมกลัว ผมกลัวการต้องแยกจากจากทุกๆสิ่งที่มีในทุกวันนี้

�

แรงผลักดันของความต้องการมีชีวิตอยู่ของผมคือคิบอม

�

เสียงฝีเท้าของเขาที่อยู่บริเวณนี้หายไปแล้ว ผมเดาว่าเขากำลังเดินหารอบบ้านไม่ก็ส่วนอื่นๆที่ไม่ใช่บนหัวผม

�

ไม่ว่าจะกลัวยังไง ผมจำเป็นต้องมีสติเสมอ ก้าวพลาดแค่ก้าวเดียว ก็ไม่มีทางถอยกลับได้ ผ่านไปพักใหญ่แล้วที่เหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น อยากจะออกไปดู แต่ไม่มีอะไรประกันความปลอดภัยเพราะฉะนั้นผมจึงทำได้แค่คิดแล้วแอบอยู่ที่เดิม

�

ปึง

�

“ลีฮยอคแจ!! ออกมา! ผมรู้ว่าคุณยู่ในบ้าน ออกมา!!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวคำรามขึ้นอีกครั้งผมจนแทบทรุด แม้ไม่ได้เผชิญหน้า

�

ปึง

�

เสียงวัตถุหนักๆกระแทกกับบางอย่างที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นข้าวของในบ้านซักอย่างทำให้ผมรู้ว่าวันนี้ เขาถือค้อน

�

มันไม่สนุกเลยกับการต้องหนีใครซักคนที่เที่ยวแกว่งค้อนตามล่าตัวเอง

�

ผมได้ยิน เสียงฝีเท้า บางทีเขาอาจจะกำลังยืนอยู่บนหัวผม ผมรีบยกนาฬิกาขึ้นดู 1.00 ตีหนึ่ง ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง

�

ได้แต่ภาวนาอย่าให้เขาหาที่นี่เจอ เพราะนั่นหมายความว่าผมจะไม่มีที่ปลอดภัยสำหรับซ่อนอีกต่อไป

�

ครืด

�

ครืด

�

เสียงค้อนลากไปตามพื้น

�

ผมลุ้นจนตัวโก่ง ขออย่าให้ค้อนบ้านั่นมันมากระแทกถูกที่เปิดประตูลงมาสู่ที่นี่เลย

�

เสียงลากค้อนไกลออกไปเรื่อย ผมโล่งออกไปอีกนิด นึกขอบคุณพระเจ้าที่ช่วยให้ผมมีสถานที่ปลอดภัยอยู่ต่ไป เว้นแต่

�

ถ้าเขาไม่เดินย้อนกลับมาแล้วบังเอิญเตะถูกกลอน

�

กึง

�

จนได้ ผมเชื่อว่าเค้าฉลาดพอจะรู้ว่าผมอยู่ในนี้นี่ ทางเข้าจากในบ้านเป็นกลอนลอคจากด้านนอก แต่ที่ที่เชื่อมไปยังสนามเป็นกลอนล็อคด้านใน ผมรีบปลดกลอนประตูแล้วปีนออกสู่สนาม ในขณะที่เขาก็กำลังพยายามปลดกลอนประตูอีกฝั่ง

�

“แหม ซ่อนซะมิดเชียว ผมหาเจอแล้วนะ ฮยอคแจ”

�

กึก

�

เมื่อเปิดได้ผมก็รีบออกมาจากห้องใต้ดินแล้วแอบมองจากสนามหลังบ้าน เขากำลังลงไปในห้องใต้ดินของผมแล้ว แน่นอนผมต้องรีบไปล็อคกลอนห้องใต้ดินในบ้าน

�

ผมพยายามเดินให้เบาที่สุด

�

ไม่ให้เขารู้ว่าผมอยู่ที่ส่วนไหนของบ้าน

�

กึก

�

ผมล็อคกลอนจากภายนอกเสร็จเรียบร้อย และเมื่อเขาออกมาทางเดิมไม่ได้ ผมรู้เขาหาทางออกจากห้องใต้ดินที่สนามได้แน่

�

ตอนนี้ผมมีเวลาอีกนิดหน่อยที่จะหาที่ซ่อนต่อไป ผมรีบเดินเข้าไปในครัว มีตู้ใส่อาหารใบใหญ่เรียงกับตามด้านกำแพง ตู้ในสุดผมเคลียร์ให้ว่างไว้ เผื่อเข้าไปซ่อนตัว

�

แล้วผมก็ได้ใช้สถานที่นี้อีกครั้งนึง ภายในตู้เก็บอาหารแห้งอันคับแคบนี้ ทั้งมืดทั้งแคบทั้งหนาวแค่คิดน้ำตาก็ไหล ผมควรจะกำลังหลับอยู่บนเตียงกว้างในอ้อมกอดอุ่นๆไม่ใช่หรอ แล้วนี่มันอะไร

�

นานแล้วที่ผมไม่ได้ยินเสียงอะไร บางทีอาจเป็นเพราะความมืดในห้องใต้ดิน หากไม่ใช่คนที่คุ้นเคยการจะหาทางออกท่ามกลางความมืดก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

�

ปัง

�

ปัง

�

แคร๊ง

�

เสียงเหล็กตัวล็อคห้องใต้ดิน และเสียงค้อนดังสนั่นจนผมสะดุ้ง เขาออกมาแล้ว

�

“ลีฮยอคแจ ออกมาเถอะน่า เลิกเล่นซ่อนแอบซะที!!”

�

ปึง

�

เขาเริ่มเหวี่ยงค้อนใส่กำแพงอีกแล้ว เสียงดังขนาดนี้ ลองคิดดูสิว่าถ้ามันถูกเหวี่ยงใส่คน จะเจ็บขนาดไหนกัน

�

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา ผมสั่นพล่านไปทั้งตัว บังคับตัวเองแทบไม่ได้ ต้องรีบยกมือขึ้นปิดปากป้องกันไม่ให้เผลอส่งเสียงสะอื้นออกไป

�

ครืด ครืด

�

ผมได้ยินเสียงค้อนลากผ่านดังในระดับนึง ไม่ใกล้ไม่ไกล เขาอาจจะกำลังเดินผ่านห้องครัว แค่เดินผ่าน……… ใช่มั้ย

�

เงียบ มืด วังเวง ทั้งๆที่มีอีกคนอยู่ด้วยแต่บรรยากาศกลับย้ำแย่กว่าเก่า

�

“โอ๊ะโอ ในนั่งเล่นก็ไม่อยู่ ห้องนอนก็ไม่มี ห้องน้ำก็ไม่ใช่ ห้องครัวรึเปล่าน้า” คนคนนั้นพร่ามไปเรื่อยด้วยน้ำเสียงที่ผมไม่อยากได้ยิน

�

ครืด ครืด

�

เสียงค้อนลากไปกับพื้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมรีบยกนาฬิกาขึ้นดู

�

เวลาผ่านไปนานเพราะเขาใช้เวลาพอสมควรในการหาทางออกจากห้องใต้ดินอันมืดสนิท

�

1.55

�

อีกห้านาทีกับการหลบเป็นเป้านิ่งในห้องครัว แบบนี้ผมจะมีทางรอดหรอ

�

เสียงฝีเท้าเดินไปมารอบๆห้องหยิบนู่นจับนี่ ผมลุ้นจนตัวโก่งหวังให้เขาเสียเวลาไปกับการค้นหาโดยไม่เปิดตู้ใส่ของพวกนี้

�

1.57

�

สามนาที ผมให้ความหวังกับตัวเองอีกครั้ง แค่สามนาทีเอง รอดอยู่แล้ว

�

ครืด

�

เขาเริ่มเปิดตู้ใส่อาหารพวกนี้แล้ว แล้วสามนาทีนี้ ผมจะทำยังไง??

�

ครืด

�

ตู้ถูกเปิดออกอีกใบ เหลืออีกห้า

�

ครืด กึก

�

คราวนี้มีเสียงติดขัดในการเลื่อนบานประตู

�

กึก กึก

�

เขาคงกำลังพยายามงัดต่อไปก่อนจะใช้ค้อนทุบฝาตู้อย่างแรง

�

ปัง

�

“บอกว่าให้ออกมาไง!! ลี ฮยอค แจ! ออกมาเดี๋ยวนี้!” คำรามเรียกหาผมเป็นรอบที่ไม่รู้เท่าไหร่ในรอบสองชั่วโมง เขาไม่รู้ใช่มั้ยว่าผมทั้งกลัวทั้งรำคาญ

�

1.58

�

ปัง ครืด

�

เขาเริ่มทุบฝาตู้อีกอันแล้วเลื่อนออกดูอีกครั้ง

�

สองนาที หนึ่งร้อยยี่สิบวินาที กับตู้อีกสองตู้

�

ผมควรจะเค้าท์ดาวน์ไปเงียบๆรึเปล่า

�

ปัง

�

ผมคิดว่าหลังทุบตู้เสร็จจะเปิดมันออก แต่น่าแปลกเขาเพียงเดินผ่านมันไป และมายังตู้ใบถัดไป ผมพยายามเลื่อนของในตู้ให้เลื่อนออกไปอย่างเงียบที่สุดเพื่อจะได้คลานหลบไปยังตู้ใบที่เขาเดินผ่านมา

�

ครืด

�

เขาเปิดประตูตู้บานสุดท้ายที่ผมเพิ่งขยับห่างออกมา โล่งใจจนอยากจะร้องไห้

�

ปัง

�

แต่ทำไมเสียงค้อนกลับมาทุบบนประตูตู้ที่ผมซ่อนอยู่อีกทีล่ะล่ะ ผมพอเดาออกเลยว่าตอนนี้หน้าผมขาวซีดขนาดไหน

�

ครืด

�

วินาทีนั้นผมนึกอยากแปลงร่างเป็นมดแล้วคลานหนีออกไปให้ได้แต่ก็ทำได้แค่คิด

�

เมื่อฝาตู้ถูกเลื่อนใบหน้าของเขาก็ปรากฏแก่สายตา ผมเริ่มบังคับตัวเองไม่ได้ ทุกอย่างดูช้าลงคนๆนั้นคว้าขาของผมแล้วลากผมออกมาจากตู้

�

“ทงแฮ!! ฮึก คิบอม! โอ๊ย” ผมเริ่มตะโกนเรียกชื่อคิบอม ผมแค่ต้องการใครซักคนที่จะมาช่วยผม แล้วหัวผมก็กระแทกเข้ากับขอบตู้อย่างแรงเมื่อเขาดึงขาผมไปอย่างไม่ทันตั้งตัว

�

“ซ่อนเก่งนักนะ ลีฮยอคแจ” เขาพูดขณะโยนผมขึ้นไปบนโต๊ะเตรียมอาหาร

�

“หึ ร้องไห้ทำไม ตอนเรียกทำไมไม่ออกมาดีๆ เห็นมั้ย ไม่ออกมาพอฉันโมโหก็มาทำเป็นร้องไห้” เขาแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

�

“ทงแฮ” ผมแค่พยายามพูดชื่อทงแฮเบาๆด้วยเสียงสั่นๆ

“เรียกอีกนานมั้ยฮะ!!”

�

เปียกไปหมด ตอนหน้าหน้าผมเปียกไปด้วยน้ำตา กลัว และเสียใจ ความรู้สึกที่ผมมีขณะนี้มีเพียงสองอย่าง

�

“หนีเก่งนักใช่มั้ย เอางี้แล้วกัน”

�

ปัง กึก

�

หนักอึ้งความเจ็บร้าวแล่นไปทั้งตัว เมื่อค้อนหนักๆทุบลงบนเท้าของผม เสียงกระดูกดังขึ้นพร้อมกับเสียงค้อนกระแทกลงบนโต๊ะ เสียงที่ฟังแล้วลมหายใจหยุดชะงัก ไม่สามารถแม้จะเอ่ยเสียงร้องใดๆ

�

ผมกำลังจะเดินไม่ได้ ไม่สิผมพิการแล้ว

�

“ทะ ทงแฮ อึก คิบอม” ผมพยายามออกเสียงอีกครั้ง ทั้งที่เจ็บจนไม่มีแรงจะหายใจ

�

ดวงตาพร่ามัวเพราะม่านน้ำตาบดบังแต่ก็สามารถเห็นได้ว่า หนังที่เท้าถูกกระดูกที่หักผิดรูปผิดร่างทิ่มทะลุออกมา เลือดไหลออกมาไม่หยุด เป็นภาพที่สยดสยองที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา

�

ผมไม่มีแรงแล้ว เหนื่อย เจ็บเกินกว่าจะออกแรงหายใจต่อไป สติค่อยๆพร่าเลือน

�

กึง

�

เขาวางค้อนลงกับโต๊ะแล้วเดินจากไปนี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน

�

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

�

แสงสว่างลอดเปลือกตารบกวนการนอนของผม ผมรู้สึกชาไปทั้งตัวเว้นแต่มือซึ่งรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น

�

“ทงแฮ”

�

�

FIN

�

To b con ‘[SF]Paranoid SPE.’






อิอิ

ลุ้นมั้ย ก้น่าจะนิดๆล่ะน่า(หรอ)

จิตเนอะ

ไรเตอร์สงสัยตัวเองอยู่ว่าบ้าเปล่า

เขียนแต่ละเรื่องต้องมีคนเป็นโรคจิต - [] -

แล้วนี่พอรู้กันรึยังว่าใครเป็นคนใจร้ายทำฮยอคจี้ของพวกเรา??

ตัวละครสี่ตัว ตักฮยอคจี้ออกเหลือสาม�ใครกันน้าเป็นคนทำ

พาร์ทสเปจะมาเฉลยต่อเมื่อเม้นมีมากพอ อิอิ